Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie w II Wydziale Karnym
w składzie :

Przewodniczący: SSR Małgorzata Fronc

Protokolant : prot. Joanna Sobelga

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków- Podgórze Katarzyny Jasiewicz-Kałuży

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2016 roku

sprawy: M. W. (W.),

s. Z. i Z. z d. (...)

ur. (...) w K.

oskarżonego o to, że:

w dniu 5 października 2015 roku w Krakowie, prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki R. (...) o nr. rejestracyjnym (...), nie stosując się do wydanej decyzji Prezydenta Miasta Katowice z dnia 7 marca 2014 roku o numerze (...). 5430.3.249.2014.EG o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi,

tj. o czyn z art. 180 a k.k.

I.  oskarżonego M. W. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem, stanowiącego występek z art. 180 a k.k. i za to na mocy tego przepisu wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, to jest zatrzymania w dniu 9 marca 2016 roku;

III.  na zasadzie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe: kwotę 70 zł (siedemdziesiąt złotych) tytułem wydatków i kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt II K 287/16/P

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24 maja 2016 roku

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 7 marca 2014 r. Prezydent Miasta Katowice wydał decyzję w stosunku do M. W. o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami nr (...).(...)w związku z niepoddaniem się sprawdzeniu kwalifikacji w trybie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Dowód: notatka (k. 1), protokół przesłuchania świadka A. G. (k. 4-5), decyzja Prezydenta Miasta Katowice z dnia 7.03.2014 r. o cofnięciu M. W. uprawnienia do kierowania pojazdami kat. B stwierdzone dokumentem prawa jazdy nr (...) (k. 14), wyjaśnienia oskarżonego M. W. (k. 39-40).

W dniu 5 października 2015 roku funkcjonariusze (...) w K. zatrzymali do kontroli drogowej samochód R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (...). Kierującym był M. W., który prowadził ww. pojazd mechaniczny nie posiadając do tego uprawnień w związku z ich utratą mocą decyzji Prezydenta Miasta Katowice z dnia 7.03.2014 r. o cofnięciu M. W. uprawnienia do kierowania pojazdami kat. B stwierdzone dokumentem prawa jazdy nr (...).

Dowód: notatka (k. 1), protokół przesłuchania świadka A. G. (k. 4-5), wyjaśnienia oskarżonego M. W. (k. 39-40), decyzja Prezydenta Miasta Katowice z dnia 7.03.2014 r. o cofnięciu M. W. uprawnienia do kierowania pojazdami kat. B stwierdzone dokumentem prawa jazdy nr (...) (k. 14).

Oskarżony M. W. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że zdawał sobie sprawę z braku posiadania uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B w związku z decyzją Prezydenta Miasta Katowice o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kat. B. Dodał, że zapisał się na egzamin, ale pierwszego egzaminu nie zdał, na drugi nie poszedł, a nie przystąpił do egzaminu wcześniej z uwagi na wychowywanie swojego małoletniego dziecka. Zdaniem oskarżonego w dniu zatrzymania przez policję jego podróż samochodem była bardzo pilna i konieczna. W toku wyjaśnień w postępowaniu przygotowawczym oskarżony złożył również wniosek o dobrowolne poddanie się karze w wymiarze 6 miesięcy ograniczenia wolności przy wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. W. (k. 39-40).

Sąd zważył co następuje

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, są one bowiem zgodne z poczynionymi przez Sąd ustaleniami oraz z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

W niniejszej sprawie przesłuchany został świadek A. G.. W ocenie Sądu zeznania tego świadka zasługują na wiarę jako spójne, logiczne i konsekwentne. Jest to osoba dla oskarżonego obca i nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, że miałby on składać fałszywie zeznania obciążające oskarżonego.

Za niebudzące wątpliwości Sąd uznał dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, a które powołał przy dokonywaniu ustaleń faktycznych, jako że uzyskane zostały w sposób zgodny z obowiązującymi w tej materii przepisami prawa procesowego, a ponadto pochodzą one od uprawnionych do ich sporządzenia podmiotów. Wiarygodność i rzetelność dokumentów ujawnionych w toku rozprawy nie była ponadto kwestionowana przez strony postępowania, tworząc wspólnie z osobowymi źródłami dowodowymi jednolitą i spójną całość.

Przestępstwo stypizowane w art. 180a kk jest przestępstwem formalnym, polega na prowadzeniu pojazdu mechanicznego na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami. Wystarczy samo podjęcie jazdy. Przedmiotem ochrony objęte jest bezpieczeństwo w komunikacji. Ruch lądowy może odbywać się po drodze publicznej, którymi są drogi zaliczone na podstawie ustawy o drogach publicznych 21 marca 1985 r. do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami wynikającymi z ustawy.

Przenosząc teoretyczne rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić trzeba, iż dla przypisania oskarżonemu M. W. popełnienia przestępstwa z art. 180a § kk konieczne było ustalenie powyższych przesłanek.

Mając na uwadze zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, że oskarżony M. W. w dniu zdarzenia nie zastosował się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami i prowadził pojazd mechaniczny na drodze publicznej. W świetle ustalonego stanu faktycznego wina oskarżonego M. W. dotycząca stawianego mu zarzutu nie budzi wątpliwości. Oskarżony jest osobą dorosłą, dysponującą wystarczającą wiedzą i doświadczeniem życiowym, aby w zaistniałych okolicznościach mieć świadomość, że postępuje w sposób bezprawny. W świetle zgromadzonych dowodów brak jest okoliczności, które usprawiedliwiałyby zachowanie oskarżonego i wyłączałyby możliwość przypisania mu popełnienia zarzucanego mu czynu.

Co do kary

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu Sąd wymierzył mu karę 6 miesięcy ograniczenia wolności przy wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie zgodnie z wnioskiem złożonym na podstawie art. 335 § 1 kpk. Ponadto Sąd na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, to jest zatrzymania w dniu 9 marca 2016 r.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 53 k.k.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd baczył, by nie przekraczała ona stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu oraz rozmiar ich ujemnych następstw. Sąd wymierzając karę oskarżonemu stanął na stanowisku, że szczególny nacisk należy położyć na dyrektywę prewencji indywidualnej, przy jednoczesnym wszakże uwzględnieniu wskazań dyrektywy generalnej w zakresie potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wymierzając karę oskarżonemu Sąd kierował się wnioskiem Prokuratora złożonym w trybie art. 335 § 1 kpk uznając, że spełnione zostały wszelkie przesłanki formalne do zastosowania instytucji z art. 335 § 1 kpk..

W opinii Sądu orzeczona kara nie przekracza stopnia winy oskarżonego oraz uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu jakiego dopuścił się oskarżony. Spełnia ona również wymogi prewencji indywidualnej – dla oskarżonego stanowić będzie poważne ostrzeżenie o konsekwencjach grożących w wypadku popadnięcia w konflikt z prawem, zmusi oskarżonego do poważnego zastanowienia się nad swoim dotychczasowym postępowaniem, a przez to skłoni do przestrzegania społecznie akceptowanych norm zachowania i w konsekwencji spowoduje, że w przyszłości oskarżony nie popełni już przestępstwa. Kara ta uwzględnia również potrzeby w zakresie kształtowania się świadomości prawnej społeczeństwa, a więc wymogi prewencji generalnej, wzmacniając przekonanie, że żadne przestępstwo, nie uchodzi bezkarnie.

Ustalając rozmiar kary ograniczenia wolności, Sąd uwzględnił warunki osobiste, rodzinne i stosunki majątkowe oskarżonego, przy czym ustalenia te zostały dokonane w odniesieniu do czasu orzekania, czyli aktualnej jego sytuacji.

W ocenie Sądu rozmiary orzeczonej kary ograniczenia wolności nie stanowią nadmiernego obciążenia dla oskarżonego i jest to właściwa kara z punktu widzenia prewencji reakcją na popełniony czyn, a jej wymiar jest uzasadniony w świetle dyrektyw sądowego wymiaru kary i przedmiotowych okoliczności. Ponadto, nie można także zapominać, że kara ograniczenia wolności jest ze swojej natury dolegliwością nakładaną w związku z naruszeniem przepisów prawa.

Kierując się treścią art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Pastwa należne koszty sądowe tj. kwotę 70 zł tytułem poniesionych wydatków oraz kwotę 120 zł tytułem opłaty.