Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2014 r. Ł. M. kierował pojazdem marki B. o nr rej.(...), należącym do A. M.. Na wysokości ul. (...) w T., o godz. 17:42 przekroczył dozwoloną prędkość 50 km/h o 21 km/h.

(dowód: notatka urzędowa k. 5;

raport z fotoradaru k. 7,41;

wizerunek twarzy k.16;

kserokopia prawa jazdy k. 49)

Przekroczenie prędkości przez Ł. M. zostało zarejestrowane za pomocą radarowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów, o znaku fabrycznym M. (...), nr fabryczny (...), rok produkcji (...). Urządzenie to posiadało ważną legalizację. Kontrola została dokonana w miejscu i czasie uzgodnionym z Komendantem Miejskim Policji w T..

(dowód: notatka urzędowa k. 5;

świadectwa legalizacji k.8;

zdjęcia z fotoradaru k. 7,41;

pismo z K. Straży Miejskiej w T. k. 6;

zeznania świadka J. W. nagranie z rozprawy z dnia 6

kwietnia

2016 roku czas 00:06:05- 00: 11:40;

kserokopia książki pracy fotoradaru oraz dokumentacji fotograficznej d/t

ustawienia fotoradaru oraz oznakowania znakami drogowymi k.89-93)

Obwiniony Ł. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu tj. wykroczenia z art. 92a kw. Na rozprawie odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania, za wyjątkiem pytań od obrońcy. Na jedyne pytanie obrońcy wyjaśnił, iż przedmiotowego dnia samochód mógł prowadzić jego kolega - Ł. S.. Na zdjęciu z fotoradaru, które zostało obwinionemu okazane na rozprawie, obwiniony rozpoznał jako kierującego pojazdem swojego kolegę Ł. S..

Zdaniem Sądu, twierdzenia obwinionego nie zasługują na walor wiarygodności albowiem pozostają w sprzeczności ze zdjęciem z fotoradaru, dokumentacją w postaci wizerunku twarzy nadesłaną przez Urząd Miasta w T. (k. 16) oraz kserokopią prawa jazdy obwinionego (k. 49) Sąd oprócz wymienionej dokumentacji, miał bezpośredni kontakt z obwinionym na S. rozpraw i z całą pewnością stwierdza, iż obwiniony jest osobą, której wizerunek jest na przedmiotowym zdjęciu z fotoradaru. Świadek Ł. S., z którym wprawdzie Sąd nie miał bezpośredniego kontaktu na sali rozpraw, nie jest z całą pewnością sprawcą wykroczenia zarzucanego obwinionemu. Na podstawie zdjęcia z Urzędu Miasta T. (k.23), jak i kopii paszportu Ł. S. (k. 77) wynika, iż świadek ten ma odmienne rysy twarzy i wygląd niż obwiniony. W ocenie Sądu stanowisko prezentowane przez obwinionego jest przyjętą przez niego linią obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę, iż obwiniony został już ukarany za kilka wykroczeń drogowych (k.85), a co za tym idzie otrzymał punkty karne, być może obawia się utraty uprawnienń do prowadzenia pojazdów.

Za wiarygodne uznano natomiast zeznania świadka J. W. bowiem są one złożone przez bezstronnego świadka, który nie ma żadnego interesu w pomawianiu obwinionego, a którego zeznania są jasne, logiczne i korelują z dokumentacją zebraną w sprawie. Świadek zeznawał jednak jedynie na okoliczność związaną z ustawieniem, obsługą i pracą fotoradaru M..

Odnosząc się do zeznań świadka A. M. należy stwierdzić, iż zeznania tego świadka w części d/t niemożności rozpoznania, kto przedmiotowego dnia prowadził pojazd marki B., pozostają w rażącej sprzeczności z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Świadek bowiem po okazaniu mu zdjęcia z fotoradaru zeznał, iż nie rozpoznaje, który Ł. prowadził pojazd albowiem są oni do siebie podobni z twarzy i obaj są niscy. Zdaniem Sądu, świadek będący kolegą zarówno obwinionego jak i Ł. S. najpewniej nie chciał wskazać, kto rzeczywiście przedmiotowego dnia prowadził pojazd B..

W pozostały zakresie Sąd przyznał zeznaniom tego świadka walor wiarygodności, który zeznał, iż przedmiotowy pojazd użyczył koledze Ł. M.. Zaznaczył także, iż w przedmiotowym okresie przyjechał do Polski Ł. S., który z obwinionym wówczas jeździł razem.

Sąd dał wiarę dokumentom zebranym w sprawie w postaci: notatki urzędowej (k.5) , pisma z (...) w T. (k.6), zdjęcia z fotoradaru (k.7,41), świadectwa legalizacji (k.8), kserokopii wizerunku twarzy (k. 16,23), kopii prawa jazdy Ł. M. (k. 49,50), kserokopii paszportu Ł. S. (k. 77), informacji z ewidencji ukaranych kierowców (k. 85), kserokopii książki pracy fotoradaru oraz dokumentacji fotograficznej d/t ustawienia fotoradaru oraz oznakowania znakami drogowymi (k. 89-93), danych osobowych z protokołu rozprawy z dnia 16 grudnia 2015r bowiem zostały sporządzone przez kompetentne osoby, po przeprowadzeniu stosownych czynności oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami i nie budzą wątpliwości Sądu.

Sąd na podstawie art. 170 § 1 pkt 5 kpk w zw. z art. 39 § 2 kpw oddalił wniosek dowodowy obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii z zakresu ruchu drogowego. Należy bowiem podkreślić, iż obrońca na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2016 roku (00:15:37-38) oświadczył, iż nie będzie składał żadnych wniosków dowodowych. Również takiego wniosku nie złożył na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2016 roku. Wniosek ten został złożony na piśmie, dopiero w dniu 4 maja 2016 roku, gdzie obrońca mógł złożyć go we wcześniejszym terminie mając na uwadze, iż sprawa ulegnie przedawnieniu z dniem 9 grudnia 2016 roku. Zdaniem Sądu, wniosek obrońcy w tej sytuacji procesowej w sposób oczywisty zmierzał do przedłużenia postępowania.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wina obwinionego Ł. M. w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 92a kw została wykazana. Obwiniony Ł. M. w dniu 9 grudnia 2014 r. o godz. 17:42 w T. na ul. (...), będąc kierowcą pojazdu marki B. o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość 50 km/h o 21 km/h.

W myśl art. 92 a kw, kto prowadząc pojazd nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym podlega karze grzywny. Wykroczenie określone w dyspozycji art. 92 kw (obecnie 92a kw) ma charakter powszechny i formalny, a więc może je popełnić każda osoba, nie stosując się do ograniczenia prędkości wynikającej ze znaku lub przepisu ustawy, poprzez działanie lub jego zaniechanie, umyślnie lub nieumyślnie, bez skutku w postaci realnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym (W. Jankowski, Komentarz do art. 92 kodeksu wykroczeń, [w:] T. Grzegorczyk, W. Jankowski, M. Zbrojewska, Kodeks wykroczeń. Komentarz, LEX, 2010).

Za czyn przypisany obwinionemu Ł. M. Sąd wymierzył mu na podstawie art. 92 a kw karę 200 zł grzywny. Sąd wymierzając obwinionemu wspomnianą karę miał na uwadze fakt, iż obwiniony przekroczył dozwoloną prędkość o 21 km/h. Za okoliczność łagodzącą Sąd uznał dotychczasową niekaralność obwinionego za przestępstwa. Sąd wymierzając obwinionemu wspomnianą karę miał na uwadze fakt, iż obwiniony prowadzi ustabilizowany tryb życia, co stwarza pozytywną prognozę na przyszłość. Sąd uwzględnił także sytuację materialną i rodzinną obwinionego. Obwiniony nie pracuje i nie ma nikogo na utrzymaniu. Natomiast za okoliczność obciążająca Sąd uznał fakt, iż obwiniony był już karany za wykroczenia drogowe (k. 85).

Mając na uwadze sytuację materialną obwinionego, Sąd w myśl art.17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U. z 1983r,Nr.49,poz. 223 z późniejszymi zmianami) i art 624§ 1 kpk w zw. z art.119 kpw zwolnił obwinionego od ponoszenia opłaty sądowej, zaś wydatkami obciążył Skarb Państwa uznając, iż uiszczenie ich byłoby zbyt uciążliwe dla obwinionego.

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować i zakreślić w kontrolce uzasadnień ;

2)  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć :

- obrońcy obwinionego adw. A. P.

- obwinionemu wraz z pouczeniem o apelacji

3)  Akta przedłożyć za 10 dni lub z apelacją.