Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 16 lipca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący Sądu Okręgowego Ewa Bazelan (spr.)

Protokolant Protokolant sądowy Katarzyna Szumiło

po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2013 roku w Lublinie

na rozprawie

sprawy ze skargi B. P.o wznowienie postępowania zakończonego nakazem zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie wydanym w dniu 29 listopada 2010 roku w sprawie XVI Nc-e 532588/10 z powództwa Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.przeciwko B. P.o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 11 marca 2013 roku, sygn. akt VIII Nc 6484/12

postanawia:

I.  uchylić zaskarżony wyrok w punkcie I i odrzucić skargę;

II.  przyznać radcy prawnemu P. K.od Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie wynagrodzenie za pomoc prawną świadczoną pozwanej B. P.w drugiej instancji w kwocie 492 zł (czterysta dziewięćdziesiąt dwa złote).

II Ca 479/13

UZASADNIENIE

W skardze o wznowienie postępowania pozwana B. P.wniosła o wznowienie postępowania w sprawie XVI Nc-e 532588/10 Sądu Rejonowego w Lublinie z powództwa Prokura Niestandaryzowanego S.Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.przeciwko B. P.o zapłatę zakończonego wydanym w dniu 29 listopada 2010 nakazem zapłaty oraz o zmianę zaskarżonego orzeczenia i oddalenie powództwa z uwagi na przedawnienie.

Pozwana podniosła, że leczy się odwykowo i z powodu uzależnienia nie była w stanie kierować swoim postępowaniem. Często przebywała poza domem w związku z uzależnieniem, nie odbierała korespondencji w sprawie, potem leczyła się i nie miała możliwości bronić się i podnieść zarzutu przedawnienia.

Wyrokiem z dnia 11 marca 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie oddalił skargę (pkt I.) i przyznał radcy prawnemu P. K. wynagrodzenie w kwocie 600 zł (sześćset złotych), które nakazał wypłacić z konta sum budżetowych Skarbu Państwa (pkt II.).

Sąd Rejonowy uznał, że nie zachodzą przesłanki określone w art. 401 k.p.c.

Apelację od tego wyroku wniosła pozwana B. P.zaskarżając go w punkcie I i zarzucając: naruszenie art. 401 pkt 2 k.p.c., art. 401 ¹ k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c., art. 328 § 2 k.p.c. i art. 5 k.c.. Pozwana domagała się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez wznowienia postępowania i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, ewentualnie uchylenia zaskarżonego orzeczenia w zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zaskarżony wyrok podlega uchyleniu a skarga pozwanej odrzuceniu.

Sąd Rejonowy oddalił skargę o wznowienie, co może sugerować, że doszło do wznowienia postępowania, ale Sąd uznał skargę za merytorycznie nieuzasadnioną (art.412§ 2 k.p.c.), natomiast z uzasadnienia wyroku wynika, że faktycznie Sąd uznał, iż nie zachodzą podstawy z art. 401 k.p.c. do wznowienia postępowania, co jednak winno skutkować odrzuceniem skargi (art. 410 § 1 k.p.c.).

Zgodnie z art. 410 § 1 k.p.c.: sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie. Zadaniem Sądu Okręgowego skarga pozwanej jako nieoparta na ustawowej podstawie podlega odrzuceniu.

Jak wynika z uzasadnienia skargi i pisma pozwanej z dnia 25 lutego 2013 roku (k.23, 64) B. P.powoływała się na podstawę wznowienia z art. 401 § 2 k.p.c. wskazując, że z uwagi na chorobę alkoholową nie była w stanie kierować swoim postępowaniem, w tym zaskarżyć nakazu zapłaty.

Jednakże jak to wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 października 1999 roku, II UKN 174/99 (OSNP 2001, z. 4, poz. 133) samo sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401-404 k.p.c. nie oznacza oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego jej uzasadnienia wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi.

Dlatego też dopuszczalność wznowienia postępowania uzależniona jest od tego, czy zachodziły przesłanki z art. 401 pkt 2 k.p.c. Zgodnie z tym unormowaniem można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności, m. in. jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa strona była pozbawiona możności działania.

Jak wynika z wyraźnego sformułowania tego przepisu warunkiem wznowienia postępowania z powodu nieważności jest to, aby pozbawienie strony możności działania wynikało z naruszenia przepisów prawa, tj. wadliwości procesowych sądu lub strony przeciwnej. Natomiast podstawą wznowienia nie może być tylko sytuacja, że strona bez swojej winy nie podjęła obrony – nie wniosła środka zaskarżenia od orzeczenia.

Pozwana nie podnosiła, aby pozbawienie jej możliwości działania wynikało z naruszenia przepisów prawa przez sąd czy stronę przeciwną, a wiązała je ze swoim uzależnieniem alkoholowym i leczeniem odwykowym. Tego rodzaju okoliczności mogły co najwyżej stanowić podstawę wniosku o przywrócenie terminu.

Dlatego też w niniejszej sprawie należy przyjąć, że skarga nie opiera się na ustawowej podstawie wznowienia pomimo, że pozwana odwołuje się do brzmienia przepisu art. 401 pkt 2 k.p.c., określającego podstawy wznowienia i skarga B. P.jako nieoparta na ustawowej podstawie wznowienia zgodnie z dyspozycją art. 410 § 1 k.p.c. winna podlegać odrzuceniu.

W piśmie z dnia 25 lutego 2013 roku pełnomocnik pozwanej powołał się dodatkowo na drugą podstawę wznowienia– wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 roku, sygn. akt P 1/10 orzekający o niezgodności z Konstytucją art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych.

Zgodnie z art. 401 ¹ k.p.c.: można żądać wznowienia postępowania również w wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie. Niemniej jednak zgodnie z art. 407 § 2 k.p.c. w sytuacji określonej w art. 401 ¹ skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Powoływany wyrok Trybunału Konstytucyjnego został opublikowany w Dz. U. nr 152 z 2011 roku, poz. 900 w dniu 25 lipca 2011 roku i wówczas wszedł w życie. Tym samym termin do wniesienia skargi o wznowienie na tej podstawie upływał w dniu 25 października 2011 roku, natomiast skarga pozwanej została wniesiona dopiero 6 sierpnia 2012 roku, a podstawa wznowienia z art. 401 ¹ k.p.c. została powołana dopiero w piśmie z dnia 25 lutego 2013 roku (k.62), czyli także w tym wypadku skarga o wznowienie podlegała odrzuceniu jako wniesiona po terminie.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy na mocy art. 386 § 3 k.p.c. w zw. z art. 410 § 1 k.p.c. uchylił zaskarżony wyrok w punkcie I i odrzucił skargę.

Na mocy § 15 ust. 1 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 i § 2 ust.3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku o w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu Sąd Okręgowy przyznał radcy prawnemu P. K. od Skarbu Państwa wynagrodzenie za pomoc prawną świadczoną pozwanej z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 492 zł (400 zł + 92 zł VAT).