Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: P. K.

przeciwko: (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  oddala powództwo;

2)  zasądza od powoda P. K. na rzecz pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 617 zł (sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 22/16/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 października 2015 roku (data stempla pocztowego) powód P. K. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 1 666,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 maja 2015 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia z dnia 18 kwietnia 2015 r., za które odpowiedzialność ponosi pozwana, uległ uszkodzeniu samochód marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanych K. i M. J.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia OC. Poszkodowani na czas likwidacji przedmiotowej szkody, wynajęli od strony powodowej samochód zastępczy. Z tytułu najmu samochodu zastępczego, powód wystawił fakturę VAT nr (...) opiewającą na kwotę 3 154,47 zł (160,00 zł x 24 dni). Stawka dzienna wyniosła 160,00 zł brutto. Powód ponadto wskazał, iż w drodze umowy cesji wierzytelności nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanych. Powód wyjaśnił, że pozwana na zgłoszone jej roszczenie wydała decyzję o wypłacie odszkodowania w kwocie 2 214,00 zł z uwagi korektę okresu najmu, tj. z 24 do 20 dni oraz stawki dziennej za wynajem samochodu zastępczego z 160,00 zł brutto do kwoty 110,70 zł brutto.

W dniu 27 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 2679/15/3 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W przepisanym terminie pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że w dacie szkody ubezpieczała w zakresie OC pojazd sprawcy zdarzenia drogowego i w związku z powstałą szkodą wypłaciła odszkodowanie. Pozwana wskazała, iż przedmiotem roszczeń objętych pozwem jest kwota stanowiąca równowartość odszkodowania za najem pojazdu zastępczego wykraczającą ponad kwotę przyznaną przez pozwaną z tego tytułu w postępowania likwidacyjnym, Pozwana podtrzymała swoje stanowisko w zakresie uzasadnionego okresu wynajmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego oraz stawki za dobę najmu pojazdu zastępczego. Pozwana podniosła, że powód zawyża stawkę za wynajem pojazdu oferując swoim klientom nieodpłatnie bak paliwa w zamian za skorzystanie z usług jego przedsiębiorstwa. Pozwana nadto wskazała, że powód wynajął poszkodowanym pojazd klasy C natomiast uszkodzeniu uległ pojazd należący do klasy A. Pozwana dodała również, że poszkodowanym został zaproponowany pojazd zastępczy jednakże poszkodowani nie wyrazili zainteresowania. Pozwana za nieuzasadnione uznała również żądanie zapłaty wynagrodzenia za podstawienie pojazdu zastępczego. Pozwana podniosła również, że wynajem po 28 kwietnia 2015 r. był nieuzasadniony i nie pozostaje w związku ze zdarzeniem wywołującym szkodę.

Sąd ustalił, co następuję:

W dniu 18 kwietnia 2015 roku samochód osobowy marki O. (...) (klasa A) o nr rej. (...) 124ES stanowiący własność K. i M. J., uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Poszkodowany K. J. (1) na czas likwidacji szkody wynajął od powoda pojazd zastępczy P. (...) (klasa C). Pozwana po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego zakwalifikowała szkodę jako całkowitą. Powód po zakończonym okresie najmu wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 3 880,00 zł brutto (w tym kwota 40,00 zł tyt. podstawienia i odbioru auta). Pozwana na zgłoszone roszczenie wydała w dniu 29 lipca 2015 r. decyzję o wypłacie odszkodowania w kwocie 2 214,00 zł z uwagi korektę okresu najmu, tj. z 24 do 20 dni oraz stawki dziennej za wynajem samochodu zastępczego z kwoty 160,00 zł brutto do kwoty 110,70 zł brutto. Powód w dniu 17 września 2015 r. skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty 1 666,00 zł.

Dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego (k.11-11verte), faktura (k.12), historia szkody samochodu (k.13), oświadczenie (k.14), oświadczenie (k. 18,19), wezwanie do zapłaty (k.21) z potwierdzeniem nadania (k.22), zeznania świadka K. J. (2) (k.58-59), nagranie rozmowy na nośniku CD (k.43).

Powód w drodze umowy przelewu wierzytelności z dnia 19 kwietnia 2015 r. nabył od poszkodowanych wierzytelność wynikająca z rozliczenia zaistniałej szkody komunikacyjnej z pozwaną, tj. zwrotu kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego w związku ze szkodą z dnia 18 kwietnia 2015 r.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 9), oświadczenie (k.10), informacja o cesji wierzytelności (k.38-39).

Uzasadniony okres wynajmu samochodu zastępczego wyniósł 20 dni, tj. od dnia 19 kwietnia 2015 r. do dnia 8 maja 2015 r. Pozwana w dniu 30 kwietnia zawiadomiła o szkodzie całkowitej, a w dniu 5 maja 2015 r. wypłaciła odszkodowanie z tyt. szkody całkowitej w pojeździe O. (...) o nr rej. (...). Poszkodowany wynajętym pojazdem jeździł do 8 maja 2015 r.

Dowód: wyciąg ze zleceń płatniczych (k. 15), zeznania świadka K. J. (2) (k.58-59), historia szkody samochodu (k.13), oświadczenie (k.14)

Rynkowa dobowa stawka przyjęta przez pozwaną w kwocie 110,70 zł za wynajęcie pojazdu odpowiadającego klasie pojazdowi uszkodzonemu tj. klasa A nie odbiegała od stawek obowiązujących na rynku lokalnym. Przyjęta przez powoda stawka w kwocie 160,00 zł brutto była zawyżona i nie mieściła się w granicach stawek stosowanych na rynku.

Dowód: cennik (k. 35-38), informacje z W. o klasie pojazdu (k.39-41).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd uwzględnił również zeznania świadka K. J. (2) (k.58-59) . W ocenie Sądu zeznaniom ww. świadka należało dać wiarę, jako że generalnie w sposób spójny przedstawiały one okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, które znalazły swój wyraz w wyżej ustalonym stanie faktycznym.

Sąd oddalił wniosek o dowód z opinii biegłego albowiem nie miał on znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Okoliczność, która w tej drodze miała być udowodniona nie wymagała wiadomości specjalnych. Szkoda bowiem była całkowita.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez P. K. przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. nie zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Spornym pomiędzy stronami natomiast okazała się wysokość stawki dobowej za najem pojazdu zastępczego oraz uzasadniony okres wynajmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanych.

Sąd po wnikliwej analizie całego materiału dowodowego doszedł do przekonania, że żądanie pozwu nie zasługuje na uwzględnienie. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa kwestionując zarówno okres wynajmu pojazdu zastępczego jak i przyjętą stawkę za dobę najmu pojazdu zastępczego.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w przypadku definitywnej utraty rzeczy odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11). Z materiału zgromadzonego w sprawie wynika, że poszkodowany w dniu 5 maja 2015 r. otrzymał odszkodowanie z tyt. szkody całkowitej w pojeździe O. (...) o nr rej. (...), natomiast pojazdu zastępczy używał jedynie do dnia 8 maja 2015 r. Zatem

uzasadniony okres wynajmu samochodu zastępczego wyniósł 20 dni, tj. od dnia 19 kwietnia 2015 r. do dnia 8 maja 2015 r. Pozwana okres 20 dni najmu w całości uznała. Dla Sądu w przypadku zdania pojazdu zastępczego nie ma już znaczenia późniejszy zakup nowego pojazdu. Poszkodowany po dniu 8 maja 2015 r. nie korzystał już z najętego pojazdu zatem domaganie się przez powoda zapłaty za pozostały okres najmu nie pozostaje w związku z przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 18 kwietnia 2015 r. Wobec powyższego Sąd nie znalazł uzasadnienia dla uznania twierdzeń powoda, że czas korzystania z pojazdu zastępczego wyniósł 24 dni.

Sąd nadto zgadza się z zarzutem pozwanej, tj. w zakresie kwestionowania wysokości stawki dobowej za wynajem pojazdu zastępczego przyjętej przez stronę powodową, tj. w kwocie 160,00 zł brutto. Z dokumentów zgromadzonych w sprawie wynika, że uszkodzeniu uległ samochód O. (...) należący do klasy A. Powód natomiast wynajął pojazd zastępczy P. (...) należący do segmentu C (klasy wyższej od pojazdu uszkodzonego).

Zatem w ocenie Sądu przyjęta przez powoda stawka za dobę najmu pojazdu zastępczego w wysokości 160,00 zł brutto była zawyżona w odniesieniu do stawek oferowanych przez pozostałych przedsiębiorców na rynku lokalnym, a tym samym przyjęcie jej za podstawę ustalenia odszkodowania należnego powodowi byłoby niewłaściwe. Sąd uznał zatem za zasadne przyjęcie do obliczenia wysokości należnego powodowi odszkodowania stawki wskazanej przez pozwaną, tj. w kwocie 110,70 zł a wynikając z załączonych przez pozwaną cenników. Ponadto z doświadczenia życiowego wynika, stawka wskazana przez powoda jest zawyżona.

Należy również zauważyć, iż stawka przyjęta przez powoda, od którego poszkodowany wynajął pojazd zastępczy, nie tylko rażąco przekracza uśrednioną stawkę najmu (którą przyjęła pozwana, tj. 110,70 zł), ale także stawkę maksymalną, jaka wynika z przedłożonych przez pozwaną cenników. Tym samym nieuzasadnione byłoby przyjęcie tak wysokiej stawki jako podstawy do ustalenia odszkodowania.

Spornym w przedmiotowej sprawie było również domaganie się przez powoda zapłaty kosztów podstawienia auta zastępczego do poszkodowanego oraz jego odbioru tj. łącznie kwoty 40,00 zł.

Należy zauważyć, że z art. 6 k.c. płynie generalny wniosek, że prawa podmiotowe mogą być skutecznie dochodzone o tyle, o ile strona jest w stanie przekonać sąd co do faktów, z których wyprowadza korzystne dla siebie twierdzenia. W ocenie Sądu powód nie sprostał dyspozycji przywołanego art. 6 k.c. Powód nie wykazał żadnym dowodem jakoby koniecznym było podstawienie oraz odbiór przedmiotowego pojazdu do poszkodowanego. Zatem w ocenie Sądu tego rodzaju wydatki nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a co za tym idzie nie mogą być uznane jako niezbędne i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego.

Na marginesie należy wskazać, że informacja pozwanej, wynikająca z nagrania rozmowy z poszkodowanym na CD tj. dot. możliwości zorganizowania wynajmu pojazdu zastępczego nie stanowiło oferty wynajmu pojazdu zastępczego w rozumieniu art. 66 § 1. k.c. a jedynie miało charakter informacyjny. Należy zauważyć, że oferta powinna wyrażać stanowczą wolę zawarcia umowy. Oznacza to, że wyrażona w niej propozycja zawarcia umowy powinna być tak sformułowana, że do zawarcia umowy potrzebne jest wyłącznie oświadczenie o przyjęciu oferty wprost. Nie ma znaczenia, jak taka propozycja została przez oferenta nazwana (S. Rudnicki (w:) S. Dmowski, S. Rudnicki, Komentarz, 2007, s. 299). Co więcej w judykaturze wyrażony został pogląd, zgodnie z którym prawidłowe odróżnienie oferty od zaproszenia do zawarcia umowy wymaga przeprowadzenia oceny, czy w konkretnym wypadku do potencjalnego kontrahenta kierowana była informacja o możliwości zawarcia określonej umowy i płynących z niej korzyściach, czy też sprecyzowana została jednoznaczna propozycja zawarcia z nim określonej umowy. Pierwsza sytuacja odpowiadać będzie zaproszeniu do zawarcia umowy, drugą należy już kwalifikować jako ofertę (wyr. SN z dnia 17 czerwca 2010 r., III CSK 297/09, Lex nr 852669). Oferta powinna również określać istotne postanowienia proponowanej umowy. Przez to pojęcie należy rozumieć przedmiotowo istotne elementy umowy ( essentialia negotii), a więc te postanowienia, które decydują o istocie danej umowy, indywidualizują ją pod względem prawnym spośród innych umów. Bez ich określenia dana umowa nie może dojść do skutku. Rodzaj i zakres istotnych postanowień umowy zależy od tego, jaki stosunek prawny ma ona kreować. Przede wszystkim istotne znaczenie ma to, czy jest to oferta zawarcia umowy nazwanej, czy nienazwanej. Jeżeli dotyczy ona umowy nazwanej, postanowienia przedmiotowo istotne określone są przez ustawę. W każdym przypadku konieczne jest określenie wszystkich postanowień przedmiotowo istotnych dla danej umowy. W ocenie Sądu przedstawiona podczas rozmowy z poszkodowanym informacja o możliwości wynajmu ofert nie zawierała w/.w elementów. Zatem zarzut pozwanej w tym zakresie mógł się ostać.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za bezzasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku oddalił powództwo w całości.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyła się kwota 17,00 zł tyt. opłaty od pełnomocnictwa oraz kwota 600,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt.3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. Dz.U.2013.461 j.t.), co daje łączną kwotę 617,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk