Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 21 czerwca 2016 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:

po rozpoznaniu w sprawie

H. B. (1)

wniosku obrońcy skazanego

w przedmiocie wznowienia postępowania sądowego zakończonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Jędrzejowie z 4 marca 2013 r., sygn. akt VII K 8/13, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Kielcach z 21 lutego 2014 r., IX Ka 1254/13

na podstawie art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 547 § 1 k.p.k.

postanawia

1.  wniosku o wznowienie postępowania sądowego zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 19 maja 2010 sygn. IX Ka 1254/13 nie uwzględnić;

2.  zasądzić od H. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 (dwadzieścia złotych) tytułem wydatków za postępowanie wznowieniowe.

SSA Paweł Anczykowski SSA Tomasz Duski SSA Barbara Nita-Światłowska

Sygn. akt II AKo 43/16

UZASADNIENIE

Do Sądu Apelacyjnego w Krakowie wpłynął wniosek obrońcy H. B. (1) o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jędrzejowie, Wydział Zamiejscowy we Włoszczowie z 4 marca 2013 r., sygn. VII K 8/13, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Kielcach z 21 lutego 2014 r., sygn. IX Ka 1254/13. We wniosku zaznaczono, że chodzi o wznowienie w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia zawartego w punkcie III. części dyspozytywnej wskazanego powyżej wyroku Sądu Rejonowego w Jędrzejowie, którym warunkowo umorzono postępowanie wobec H. B. (1) o czyn z art. 263 § 3 k.k.

Obrońca wniósł o uchylenie powołanego powyżej wyroku Sądu Rejonowego w Jędrzejowie, Wydział Zamiejscowy we Włoszczowie z 4 marca 2013 r., sygn. VII K 8/13 i utrzymującego go w mocy wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach z 21 lutego 2014 r., sygn. IX Ka 1254/13 oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu we Włoszczowie ze względu na ujawnienie się nowego dowodu w postaci „opinii mgr P. P. – eksperta z zakresu badan dokumentów na okoliczność, czy uwieczniony na fotografii czarno-białej wydruk zdjęcia k. 213 z akt sprawy o sygn. akt VII K 8/13 Sądu Rejonowego w Jędrzejowie, VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą we Włoszczowie nosi ślady modyfikacji treści obrazu, na skutek której skazany złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 235 k.k., jednakże postanowieniem asesora Prokuratury Rejonowej we Włoszczowie z dnia 30 grudnia 2015 r., sygn. akt: Ds. 712/15 odmówiono wszczęcia postępowania w sprawie z uwagi na przedawnienie karalności”.

W uzasadnieniu wniosku obrońca skazanego przypomniał, że w prawomocnie zakończonym postępowaniu toczącym się przeciwko H. B. (1) ustalono, że: „W 2007 roku daty bliżej nieustalonej oskarżony przekazał K. Ł. posiadany przez siebie pistolet służbowy (...) Zostały wykonane przez niego dwie fotografie przedstawiające K. Ł. z tym właśnie pistoletem. Fotografie te zostały umieszczone na portalu „nasza klasa” (str. 4 uzasadnienia wyroku Sądu I instancji)”. Przywołał nadto dalszy fragment uzasadnienia wyroku Sądu I instancji zapadłego w sprawie H. B. (1), z którego wynika, że oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie dano wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim twierdził, iż „nie przekazywał K. Ł. swojej broni służbowej (...) a rzekomo mógłby to być pistolet śrutowy. Otóż zeznania pokrzywdzonej w tym zakresie były stanowcze i znajdowały potwierdzenie w dowodzie w postaci fotografii inkryminowanej sytuacji oraz opinii biegłego”. W uzasadnieniu wniosku obrońca podkreślił, że w toku postępowania dowodowego przed Sądem I instancji został dopuszczony i przeprowadzony dowód z opinii biegłego z zakresu bronioznawstwa na okoliczność, czy broń, którą trzyma w ręku osoba na fotografii z k. 213 jest bronią palną w rozumieniu ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji. Nie badano natomiast autentyczności fotografii z k. 213, która stanowiła podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

W pisemnej odpowiedzi na wniosek prokurator wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu przedstawionego stanowiska prokurator wskazał, że z analizy akt sprawy, której dotyczy wniosek o wznowienie postepowania, wynika, że czyniąc ustalenia, co do czynu zarzuconego skazanemu w punkcie II. aktu oskarżenia Sąd I instancji badał kwestię autentyczności zdjęcia K. Ł., zaznaczył nadto, iż kwestia ta była także przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego, który podzielił ustalenia poczynione w tej mierze przez Sąd I instancji. W stanowisku prokuratora podniesiono nadto, że kwestia autentyczności zdjęcia, będąca przedmiotem opinii, na którą powołał się obrońca skazanego we wniosku o wznowienie postepowania, „podniesiona była we wcześniejszym wniosku pełnomocnika skazanego, wspartym również tzw. „prywatną opinią biegłego”, którego postanowieniem z dnia 6 maja 2015 roku, sygn. akt II AKo 17/15 Sąd Apelacyjny w Krakowie nie uwzględnił, argumentując, że po pierwsze nie jest nowym dowodem lub faktem w rozumieniu art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k. opinia biegłego, który wartościuje okoliczności już ujawnione w postępowaniu, po drugie, że opinia ta niczego nie rozstrzygała, a po trzecie kwestia ewentualnego fotomontażu na zdjęciu, była przedmiotem apelacji”. Prokurator podniósł nadto, że tzw. opinia prywatna nie może być odczytana w postępowaniu karnym, bo stoi temu na przeszkodzie art. 393 § 3 k.p.k. Sformułował także zastrzeżenia, co do przedmiotu oględzin biegłego podkreślając w szczególności, że było nim „nie zdjęcie, na podstawie którego Sądy orzekające w sprawie czyniły ustalenia, ale jego kolejna kopia”.

W złożonej replice obrońca skazanego podniósł, że art. 393 § 3 k.p.k. w brzmieniu aktualnie obowiązującym, tj. w brzmieniu nadanym temu przepisowi ustawą z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247 ze zm.; dalej: ustawa nowelizująca z 2013 r.), obowiązującą od 1 lipca 2015 r., stanowi podstawę prawną odczytywania w postępowaniu karnym wszelkich dokumentów prywatnych, powstałych poza postępowaniem karnym, w szczególności oświadczeń, publikacji, listów oraz notatek”. Od 1 lipca 2015 r. nie obowiązuje już bowiem wymaganie, aby takie dokument był sporządzony “nie dla celów postępowania karnego”. W związku z powyższym – zdaniem obrońcy skazanego – dokument w postaci tzw. opinii prywatnej może stanowić “nowy dowód” w rozumieniu art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Wniosek o wznowienie postępowania okazał się niezasadny.

W rozpoznanym wniosku obrońca skazanego wniósł o wznowienie prawomocnie zakończonego postępowania z powołaniem się na podstawę z art. 540 § 1 pkt 2 lit. c k.p.k. oraz art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k. ze względu na ujawnienie się nowego dowodu w postaci „opinii mgr P. P. – eksperta z zakresu badań dokumentów na okoliczność, czy uwieczniony na fotografii czarno-białej wydruk zdjęcia k. 213 z akt sprawy o sygn. akt VII K 8/13 Sądu Rejonowego w Jędrzejowie, VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą we Włoszczowej nosi ślady modyfikacji treści obrazu, na skutek której skazany złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 235 k.k., jednakże postanowieniem asesora Prokuratury Rejonowej we Włoszczowie z dnia 30 grudnia 2015 r., sygn. akt: Ds. 712/15 odmówiono wszczęcia postępowania w sprawie z uwagi na przedawnienie karalności”.

Zgodnie z art. 540 § 1 pkt 2 lit. c k.p.k.: „Postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia się, jeżeli (…) po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody nie znane przedtem sądowi, wskazujące na to, że: (…) sąd umorzył lub warunkowo umorzył postępowanie karne błędnie przyjmując popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu”.

Z kolei art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k. przewiduje: “Postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia się, jeżeli (…) w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa, a istnieje uzasadniona podstawa do przyjęcia, że mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia”.

Podkreślenia wymaga, że zarówno ujęcie petitum rozpoznanego wniosku o wznowienie postępowania, jak i jego uzasadnienie wskazują, że podstawę prawną wniosku stanowi przede wszystkim podstawa z art. art. 540 § 1 pkt 2 lit. c k.p.k., tj. nowy dowód w postaci tzw. prywatnej opinii. Podstawa z art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k., ujęta została jako pochodna wobec tamtej pierwotnej. Podstawa mająca wskazywać na dopuszczenie się przestępstwa w związku z prawomocnie zakończonym postępowaniem stawałaby się zatem aktualna wyłącznie „wtórnie”, tj. w wypadku przyjęcia, że tzw. opinia prywatna doprowadziła do skutecznego podważenia autentyczności zdjęcia, którego dotyczyła.

W wypadku podstawy wznowienia postępowania określonej w powołanym powyżej art. 540 § 1 pkt 2 lit. c k.p.k. chodzi wyłącznie o takie fakty, które wskazują na zaistnienie pomyłki sądowej; nowe fakty lub dowody powinny zatem wskazywać na wysokie prawdopodobieństwo uniewinnienia skazanego po wznowieniu postępowania albo skazania go za przestępstwo zagrożone karą łagodniejszą, albo wymierzenia łagodniejszej kary z uwagi na nieuwzględnienie poprzednio przyjętych okoliczności zobowiązujących do jej nadzwyczajnego złagodzenia, albo pominięcia jako błędnie przyjętych okoliczności wpływających na nadzwyczajne obostrzenie kary. Chodzi tu zatem o nieznane uprzednio sądowi i stronie nowe fakty lub dowody dotyczące zarówno postępowania przed sądem pierwszej, jak i drugiej instancji, które zostały ujawnione dopiero po uprawomocnieniu się orzeczenia.

W rozpoznanym wniosku o wznowienie obrońca skazanego wskazał na nowy dowód w postaci tzw. opinii prywatnej, podważającej autentyczność zdjęcia, które stanowiło dowód w sprawie toczącej się przeciwko H. B. (1).

W pierwszej kolejności, zwłaszcza wobec stanowiska przedstawionego przez prokuratora oraz repliki obrońcy skazanego, rozważenia wymaga, czy tzw. opinia prywatna, tj. dokument prywatny, sporządzony na zlecenie strony dla celów postępowania karnego, może być nowym dowodem w rozumieniu art. 540 § 1 pkt 2 lit. c k.p.k.

Rację ma obrońca skazanego w zakresie, w jakim podnosi, że art. 393 § 3 k.p.k. w brzmieniu nadanym mu ustawą nowelizującą z 2013 r. dopuszcza możliwość odczytania w postępowaniu karnym dokumentów prywatnych powstałych na użytek tego postępowania. Powołany powyżej przepis w brzmieniu aktualnie obowiązującym stanowi wszak, że: „Mogą być odczytywane na rozprawie wszelkie dokumenty prywatne, powstałe poza postępowaniem karnym, w szczególności oświadczenia, publikacje, listy oraz notatki”.

Podkreślenia wymaga jednocześnie, że art. 393 § 3 k.p.k. w przywołanym powyżej brzmieniu obowiązuje od 1 lipca 2015 r., tj. od dnia wejścia w życie ustawy nowelizującej z 2013 r. Nie wykształciła się zatem jeszcze utrwalona praktyka w zakresie jego rozumienia. W doktrynie, w kontekście instytucji wznowienia postępowania, został natomiast wyrażony pogląd, że tzw. opinia prywatna, jako dowód z dokumentu ( vide art. 393 § 3 k.p.k.), może zostać zakwalifikowana jako nowy dowód, jednak pod pewnymi warunkami. Nie będzie to nowy dowód, jeżeli strona miała możliwość przedstawić go w postępowaniu rozpoznawczym lub odwoławczym w oparciu o znane stronie fakty. Opinia prywatna może zawierać informacje o nowych faktach, jeżeli wskazuje na nowe okoliczności nieznane przedtem sądowi i stronie lub gdy wydana została przy użyciu nowej metody badawczej (por. D. Świecki (red.): Kodeks postępowania karnego. Komentarz, tom II, Warszawa 2015, s. 516-517 oraz D. Świecki (w:) Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2015, s. 1272-1273).

Tut. Sąd podziela przedstawiony powyżej pogląd. Zważyć bowiem należy na to, że wznowienie postępowania, jako nadzwyczajny środek zaskarżenia, jest szczególną instytucją postępowania karnego. Ze wznowieniem postępowania karnego wiąże się daleko idący wyłom w zasadzie stabilności prawomocnych orzeczeń sądowych, która gwarantowana jest nie tylko na płaszczyźnie ustawowej, lecz, jako element zasady prawa do sądu, podniesiona jest także do rangi konstytucyjnej (zob. np. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 22 września 2015 r., sygn. SK 21/14, OTK ZU nr 8/A/2015, poz. 122 oraz powoływane tam wcześniejsze orzecznictwo Trybunału). Oczywiste jest zatem, że kodeksowe uregulowania dotyczące warunków formalnych, podstaw oraz trybu i zasad postępowania przy orzekaniu w przedmiocie wznowienia postępowania karnego nie pozwalają na interpretację rozszerzającą. W wypadku tzw. opinii prywatnej konieczność ostrożnego operowania tego rodzaju dokumentem jest związana także z jego specyfiką, a konkretnie nieograniczoną nieomal możliwością multiplikacji tego rodzaju opinii prywatnych sporządzanych przez kolejnych autorów. Uznanie, że każda kolejna opinia prywatna może stanowić nieobwarowaną żadnymi dalszymi warunkami podstawę skutecznie złożonego wniosku o wznowienie postępowania pozostawałoby zatem w oczywistej kolizji z założeniem, że wznowienie postępowania, jako instytucja pociągająca za sobą nieuchronnie wyłom w zasadzie pewności prawa, musi być stosowana ostrożnie.

Jeżeli prawomocny wyrok, co do zasady ma być trwałym rozstrzygnięciem sprawy rozpatrywanej przez sąd, korzystającym z domniemania prawdziwości przyjętych w nim ustaleń faktycznych, to wzruszenie tego domniemania w drodze wznowienia postępowania, a w konsekwencji wzruszenie prawomocnego wyroku, może nastąpić wyłącznie warunkach określonych ustawą interpretowanych ściśle.

Wzruszenie prawomocnego wyroku w drodze wznowienia postępowania karnego na podstawie art. 540 § 1 pkt 2 lit. a k.p.k. może nastąpić tylko wtedy, gdy po jego wydaniu ujawnią się takie nowe dowody. Nie jakiekolwiek jednak, lecz takie tylko, które mogą w sposób wiarygodny podważyć prawdziwość przyjętych w nim ustaleń faktycznych.

Samo zgłoszenie nowych faktów i dowodów nie oznacza zatem jeszcze, że sąd rozpoznający wniosek jest zobligowany do wznowienia prawomocnie zakończonego postępowania. Nowe fakty i dowody podlegają bowiem ocenie sądu orzekającego w tym przedmiocie, prowadzonej w powiązaniu z materiałem dowodowym zgromadzonym w postępowaniu zakończonym prawomocnym orzeczeniem, do którego wzruszenia zmierza wniosek o wznowienie. Z podstawy wznowienia postępowania karnego, którą określa art. 540 § 1 pkt 2 lit. a k.p.k. wynika bowiem, że rozpoznanie wniosku o wznowienie wymaga ustalenia, czy rzeczywiście po uprawomocnieniu się wyroku ujawniły się nowe fakty lub dowody, które wskazują na oczywistą, tj. graniczącą z pewnością lub co najmniej wysoce prawdopodobną błędność prawomocnego orzeczenia, z którym wiąże się wniosek o wznowienie.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny stwierdził, co następuje.

Okoliczność, na którą powołał się obrońca skazanego nie może stanowić podstawy wznowienia postępowania w niniejszej sprawie.

Jak już wskazano powyżej, tut. Sąd akceptuje trafny pogląd wyrażony w piśmiennictwie w kontekście stanu prawnego obowiązującego od 1 lipca 2015 r., że tzw. opinia prywatna może zawierać informacje o nowych faktach, jednak z ograniczenia; jest tak wówczas, jeżeli tzw. opinia prywatna wskazuje na nowe okoliczności nieznane przedtem sądowi i stronie lub gdy wydana została przy użyciu nowej metody badawczej (por. D. Świecki (red.): Kodeks postępowania karnego. Komentarz, tom II, Warszawa 2015, s. 516-517 oraz D. Świecki (w:) Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2015, s. 1272-1273). Skoro przy tym wyrok prawomocny ma być, w swym założeniu, trwałym rozstrzygnięciem sprawy rozpatrywanej przez sąd i przysługuje mu cecha domniemania prawdziwości przyjętych w nim ustaleń faktycznych, to wzruszenie tego domniemania, a co za tym idzie i prawomocnego wyroku w drodze wznowienia postępowania, może nastąpić tylko wyjątkowo, przy spełnieniu ściśle rozumianych warunków ustawowych. Rozpatrując wniosek o wznowienie postępowania tut. Sąd orzekający w tym przedmiocie, oceniając przedłożony dokument prywatny zobligowany był zatem do poczynienia ustaleń, czy stanowi on taki nowy dowód, który wskazują na oczywistą lub co najmniej wysoce prawdopodobną błędność prawomocnego orzeczenia zapadłego w sprawie dotyczącej H. B. (1).

Wznowienie prawomocnie zakończonego postępowania karnego

na podstawie art. 540 § 1 pkt 2 lit. c k.p.k. jest możliwe tylko wtedy, gdy nowe fakty lub dowody wiarygodnie podważają prawdziwość ustaleń faktycznych dokonanych w postępowaniu zakończonym prawomocnie, to jest wówczas, gdy zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że po wznowieniu postępowania zapadnie orzeczenie odmienne od orzeczenia poprzedniego. Jak już wskazano powyżej, nowe fakty lub dowody powołane we wniosku o wznowienie nie muszą mieć takiej wartości, aby jednoznacznie wykazywały bezpodstawność dotychczasowego rozstrzygnięcia sprawy, natomiast powinny taki stan rzeczy uprawdopodobnić. Wznowienie postępowania może bowiem nastąpić tylko wtedy, gdy ujawnią się po wydaniu orzeczenia takie nowe fakty lub dowody, które mogą w sposób wiarygodny podważyć prawdziwość przyjętych ustaleń faktycznych (por. także postanowienia Sądu Najwyższego: z 24 listopada 2004 r., sygn. IV KO 46/04, OSNwSK 2004, poz. 2202 oraz z 27 lutego 2008 r., sygn. II KO 70/06, LEX nr 361533).

Zważywszy na przedstawione powyżej ograniczenia limitujące możliwość skutecznego zainicjowania postępowania wznowieniowego z powołaniem się na tzw. opinię prywatną należy uznać, że dokument przedłożony przez obrońcę skazanego nie jest nowym dowodem. W tej sytuacji ubocznie w zasadzie tylko podkreślić należy, że nie spełnia ponadto także i drugiej spośród przedstawionych powyżej przesłanek, tj. nie wskazuje na wysokie prawdopodobieństwo, że wyrok, który miałby być wydany po jego uwzględnieniu będzie odmienny od tego, który zapadł w prawomocnie zakończonym postępowaniu.

W przedstawionym dokumencie w postaci tzw. „opinii prywatnej” sformułowano kategoryczną konkluzję, że „obraz dłoni i elementu przypominającego lufę pistoletu nie znajduje uzasadnienia graficznego w tym obrazie, zaś rozkład cieni lub ich brak elementów w obrębie ubrania na wysokości kciuka występującego w tym obrazie wskazuje na retusz lub fotomontaż – co świadczy o ingerencji w pierwotną strukturę obrazu”. We wstępnej części przedłożonej opinii, wyjaśniając metodologię badań autor opinii stwierdził, że przedmiotem opinii jest dostarczony mu „dokument – fotografia wydruku czarno-białego zawierająca postać ludzką z przedmiotem przypominającym lufę umieszczonym w dłoni (…)”. Podał następnie, że badania zostały przeprowadzone „metodą graficzno-porównawczą polegającą na ustaleniu w materiale kwestionowanym cech świadczących o integralności obserwowanego obrazu lub ich braku, w celu określenia, czy nosi on ślady modyfikacji treści obrazu”. Wskazał też, że badania zostały przeprowadzone przy pomocy mikroskopu stereoskopowego w świetle naturalnym i sztucznym, a także przy wykorzystaniu urządzeń pomiarowych pozwalających na pełniejszą interpretację obserwowanych zjawisk graficznych.

Mając na uwadze powyższe, jak również przedstawione powyżej ograniczenia w korzystaniu z tzw. opinii prywatnych jako nowych dowodów Sąd Apelacyjny przypomina, że w postępowaniu, które toczyło się przed tut. Sądem pod sygn. II AKo 17/15 na podstawie uprzednio wniesionego wniosku obrońcy skazanego o wznowienie tego samego postępowania, którego dotyczy wniosek rozpoznany w tym postępowaniu, również przedstawiono m.in. tzw. dokument prywatny dotyczący autentyczności inkryminowanego zdjęcia. Uprzednio prowadzone postępowanie, zakończone postanowieniem z 6 maja 2015 r., toczyło się wprawdzie pod rządami Kodeksu postępowania karnego w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy nowelizującej z 2013 r., niemniej jednak w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym poddano wówczas analizie przedłożony dokument prywatny. W uzasadnieniu wskazanego powyżej postanowienia stwierdzono w szczególności, że „przedstawiony dokument w postaci tzw. „opinii prywatnej” (...)nie rozstrzyga żadnych wątpliwości. Wskazuje on jedynie, że opiniujący nie może wypowiedzieć się odnośnie do tego, czy dowodowa kopia zdjęcia nosi cechy przerobienia czy też nie, nie stwierdza więc kategorycznie, że zdjęcie stanowi fotomontaż”, bo „przedstawiony materiał nie jest pełnowartościowy do badań”.

Ani we wniosku, ani w przedłożonej w niniejszej sprawie tzw. opinii prywatnej nie wykazano, iżby autor opinii posłużył się nową metodą, która pozwalałaby na sformułowanie kategorycznego sądu co do autentyczności inkryminowanego zdjęcia. Przeciwnie, w stanowisku prokuratora trafnie odnotowano, że przedłożona opinia została sformułowana na podstawie oględzin kolejnej kopii czarno-białej fotografii.

Podkreślenia wymaga tu nadto, że w uzasadnieniu postanowienia Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 6 maja 2015 r., sygn. II AKo 17/15, którym nie uwzględniono poprzednio złożonego wniosku o wznowienie tego samego postępowania zakończonego prawomocnie w sprawie toczącej się przeciwko H. B. (1), odnotowano już trafnie, iż kwestia możliwości sporządzenia fotomontażu inkryminowanego zdjęcia była rozważana w toku rozpoznania sprawy, której dotyczy wniosek o wznowienie, w szczególności we wniesionej apelacji podniesiono zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (vide k. 1070 akt sprawy o sygn. VII K 8/13 Sądu Rejonowego w Jędrzejowie, Wydział Zamiejscowy we Włoszczowie).

Analiza całokształtu materiału dowodowego prowadzi zatem do wniosku, że przedstawione dowody nie wskazują na błędność prawomocnego orzeczenia, które zapadło w sprawie H. B. (1).

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny stwierdza, że w niniejszej sprawie nie wskazano nowych okoliczności, które podważałyby opinię biegłego ds. broni palnej P. O. dopuszczoną w postępowaniu prowadzonym przeciwko H. B. (1), z której wynika, że widoczna na zdjęciu broń trzymana przez K. Ł. jest bronią palną. Nie sposób zatem kwestionować trafności konkluzji wysłowionej w prawomocnym orzeczeniu zapadłym w sprawie dotyczącej skazanego, że ta broń, opisana w opinii jako identyczna rodzajowo z używaną w policji, była bronią służbową H. B. (1). Wynika to z faktu posiadania przez niego jednostki broni (...), zażyłości kontaktów istniejących wówczas pomiędzy H. B. (1) a K. Ł., wykonania zdjęcia w mieszkaniu H. B. (1).

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności należało uznać, że w rozpoznanym wniosku o wznowienie postępowania nie wskazano takich nowych dowodów, w świetle których prawomocny wyrok zapadły w sprawie dotyczącej H. B. (1) jawiłby się jako niesłuszny. Przedłożony dowód z tzw. opinii prywatnej w świetle całokształtu ustaleń dowodowych poczynionych w postępowaniu, którego dotyczy wniosek o wznowienie nie pozwala na sformułowanie konkluzji, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy wobec H. B. (1) zapadłoby rozstrzygnięcie odmienne. Z tych powodów rozpoznany wniosek o wznowienie postępowania nie został uwzględniony.

Sposób ujęcia petitum wniosku oraz jego uzasadnienia powoduje zatem, że w niniejszej sprawie stwierdzenie, że podstawa z art. 540 § 1 pkt 2 lit. c k.p.k. nie aktualizuje się czyni bezprzedmiotowymi rozważania dotyczące podstawy z art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k., ujętej jako pochodna podstawy z art. 540 § 1 pkt 2 lit. c k.p.k.

Sąd Apelacyjny zasądził od H. B. (1)na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł tytułem wydatków za postępowanie wznowieniowe uznając, że w odniesieniu do oskarżonego nie aktualizują się okoliczności, które uzasadniałyby odstępstwo od zasady, jaką jest powinność poniesienia ciężaru kosztów.

Z tych przyczyn orzeczono jak na wstępie.

SSA Paweł Anczykowski SSA Tomasz Duski SSA Barbara Nita-Światłowska

ZARZĄDZENIE

1.  odpis postanowienia z uzasadnieniem doręczyć:

- skazanemu z pouczeniem o prawomocności,

- obrońcy skazanego,

- Prokuraturze Regionalnej w Krakowie.

29.06.2016 r.