Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2016r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu VII Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Marta Przybylska

Protokolant: Kamila Kolowca

w obecności oskarżyciela publicznego z K. w K. A. B.

po rozpoznaniu dn. 02.06.16r., 30.06.16r.

sprawy

J. Z.,

syna J. i A. z domu S.

ur. (...) w msc. R.

obwinionego o to, że:

w dniu 18 kwietnia 2015r o godz. 19:55 na ul. (...) kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) na drodze publicznej korzystał podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki i mikrofonu w ręku

tj. o czyn z art. 97 k.w.

1.  uniewinnia obwinionego J. Z. od popełnienia zarzucanego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 97 k.w.;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego kwotę 216 (dwieście szesnaście) złotych tytułem poniesionych kosztów obrony z wyboru;

3.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

SSR Marta Przybylska

Sygn. akt VII W 1459/16

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2015r. o godzinie 19:55 w miejscowości K. na ul. (...) na wysokości posesji nr (...) i Państwowej Straży Pożarnej funkcjonariusze Komendy Miejskiej Policji w K. zauważyli pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), którego kierowca tj. J. Z. korzystał z telefonu komórkowego w trakcie kierowania pojazdem. Kierowca został zatrzymany do kontroli drogowej. Funkcjonariusze podczas kontroli nałożyli na sprawcę wykroczenia mandat karny w wysokości 200 zł i 5 punktów karnych oraz pouczyli o prawie do odmowy przyjęcia mandatu. J. Z. skorzystał ze swojego prawa i w związku z tym została mu udzielona informacja o sporządzeniu i skierowaniu do Sądu Rejonowego w Kaliszu wniosku o ukaranie.

(dowód: notatka urzędowa – k. 1)

Obwiniony J. Z. jest synem J. i A. zd. S.. Ma 64 lata. Jest żonaty. Prowadzi własna działalność gospodarczą. Posiada mieszkanie. Nie był karany.

(dowód: protokół przesłuchania obwinionego – k. 13-14)

Obwiniony J. Z. przesłuchany przez funkcjonariuszy policji nie przyznał się do zarzucanego mu czynu.

Podał, że w dniu 18 kwietnia 2015r. około godziny 19:55 kierował pojazdem marki V. (...) o nr rej (...) i został zatrzymany do kontroli drogowej, lecz nie wiedział z jakiego powodu. Zaprzeczył, aby rozmawiał przez telefon w trakcie kierowania pojazdem. Oświadczył, iż jechał wtedy po pracy, miał zakurzoną głowę i mógł się drapać po uchu.

Na rozprawie głównej obwiniony również nie przyznał się do popełnienia stawianego mu zarzutu i podtrzymał wyjaśnienia złożone przez siebie wcześnie.

Oceniając wiarygodność opisanych powyżej wyjaśnień obwinionego Sąd uznał, że są one prawdziwe. Jego wypowiedź była spójna i logiczna. Nie zawierała sprzeczności czy rozbieżności mogących ja podważyć. Obwiniony konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego czynu , przy czym brak jest wiarygodnych dowodów pozwalających na przyjęcie odmiennego stanowiska.

Świadek M. Ż. jest funkcjonariuszem policji, który przeprowadzał kontrolę drogową z udziałem obwinionego. Zeznał on, iż zatrzymał obwinionego do kontroli drogowej, z uwagi na fakt korzystania przez obwinionego z telefonu komórkowego w trakcie kierowania pojazdem. Zdaniem Sądu trudno dać wiarę zeznaniom świadka, bowiem nie przemawiają za tym żadne dowody zebrane w sprawie.

Okoliczność , że obwiniony około godziny 19:55 rozmawiał przez telefon komórkowy nie znajduje również potwierdzenia w informacji dotyczącej wykazu połączeń wychodzących w dniu 18 kwietnia 2015r., z numerów telefonu, którymi w tym czasie dysponował obwiniony. Z informacji tej nie wynika, bowiem iż obwiniony w okolicach godziny 19:55 odbierał połączenia telefoniczne.

(dowód: rejestry połączeń – k.43-44, 50-63)

Prawdziwość , autentyczność i rzetelność zgromadzonych w sprawie pozostałych dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości sądu. Z tych względów Sąd nie odmówił im mocy dowodowej.

Sąd zważył co następuje:

Zdaniem Sądu, analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala na przyjęcie, iż obwiniony J. Z. dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia zakwalifikowanego jako czyn z art. 97 kw.

Przepis art. 97 k.w. chroni porządek i bezpieczeństwo w ruchu drogowym na drogach publicznych, które może być zagrożone przez naruszenie innych przepisów Prawa o ruchu drogowym. I tak obwiniony swoim zachowaniem miał naruszyć przepis art. 45 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym, z którego wynika, iż kierującemu pojazdem zabrania się korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku.

Należy podkreślić również, iż zakaz wynikający z cytowanej ustawy odnosi się nie tylko do rozmowy przez telefon , ale również korzystania z tego telefonu w ujęciu znacznie szerszym, a więc również odczytywanie wiadomości, odsłuchiwanie tzw. poczty głosowej czy przeglądanie zawartości pamięci telefonu. Może zatem zaistnieć taka sytuacja, iż obwiniony faktycznie w trakcie jazdy korzystał z telefonu a nie będzie to odzwierciedlone z bilingach. Jednak analizując dokładnie przedstawione przez obwinionego rachunki, zarówno odnoszące się do telefonu o numerze (...) jak i (...) można dostrzec, iż w dniu zdarzenia w godzinach zbliżonych do godziny zatrzymania przez funkcjonariuszy tj. 19:55, obwiniony nie dokonywał żadnych połączeń wychodzących ani nie odbierał telefonu.. Natomiast za korzystaniem z telefonu w ujęciu szerszym przez obwinionego nie przemawiają żadne dowody zebrane w sprawie. Zatem nie można przyjąć, iż korzystał on z telefonu trzymając go w ręce.

Zauważyć należy również fakt, iż do zatrzymania obwinionego doszło już w godzinach wieczornych, po zachodzie słońca, co mogło ograniczać widoczność. Zdaniem Sądu znajdujący się kilka metrów dalej obserwator nie jest w stanie kategorycznie stwierdzić czy kierowca trzymał rękę przy głowie np. drapiąc się po uchu jak w tym przypadku wyjaśnił obwiniony, czy na pewno trzymał przy tym uchu telefon.

W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego materiału nie da się jednoznacznie przypisać obwinionemu sprawstwa i winy odnośnie incydentu z dnia 18 kwietnia 2015r., który wyczerpywałby ustawowe znamiona wykroczenia z art. 97 k.w. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wyjaśnień obwinionego i jego wersji przebiegu zdarzeń.

W oparciu o powyższe rozważania Sądu uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 97 k.w.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania uzasadnia art. 118 § 2 k.p.w., zgodnie z którym w razie uniewinnienia obwinionego w sprawie , w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny, koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

SSR Marta Przybylska