Pełny tekst orzeczenia

Sygn akt. VII Ua 73/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł. z dnia 23 kwietnia 2014 roku, znak (...) i przyznał M. K. kwotę 18.250,00 zł tytułem wyrównania jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w związku z ustaleniem dodatkowego 25 % uszczerbku na zdrowiu. Nadto zasadził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. na rzecz M. K. kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

M. K. był pracownikiem Przedsiębiorstwa Usług (...) zatrudnionym na stanowisku kierownika budowy.

W wyniku wypadku przy pracy jakiego ubezpieczony doznał w dniu 31 października 2008 roku, kiedy w trakcie wchodzenia po elementach rusztowania, odpadł od konstrukcji upadając na plecy z wysokości ok 2 metrów, ubezpieczony doznał złamania trzonu 12 kręgu kręgosłupa powodujące ucisk na rdzeń kręgowy.

W szpitalu im. S.-Curie po wykonaniu badań TK i zdjęć RTG stwierdzono złamanie kompresyjne trzonu kręgu (...) z masywnym niedowładem kończyn dolny. Zdjęcia RTG miednicy i kręgosłupa szyjnego nie wykazały zmian pourazowych. Zastosowano leczenie operacyjne. Po zabiegu stan neurologiczny wnioskodawcy poprawił się, niedowład się zmniejszył, utrzymywały się natomiast zaburzenia funkcji zwieraczy.

Po zabiegu założono gorset ortopedyczny. W dniu 14.11.2008 r. ubezpieczonego przyjęto do oddziału rehabilitacyjnego, gdzie pozostawał do dnia 23.01.2009 r. Postawiono wówczas rozpoznanie: niedowład kończyn dolnych w przebiegu uszkodzenia pourazowego rdzenia kręgowego na poziome (...), zmiany zwyrodnieniowe stawów rąk.

Ubezpieczony był kilkukrotnie hospitalizowany na oddziale rehabilitacyjnym:

- w dniach 23.02.-26.03.2009 r. rozpoznano: niedowład kończyn dolnych w przebiegu pourazowego złamania trzonu (...), zwyrodnieniowe zniekształcenia stawów śródręczno-palcowych, utrwalony przykurcz zgięciowy V palca i ograniczenia prostowania w obu stawach nadgarstkowych,

- w dniach 07.05.-15.06.2009 r. postawiono takie samo rozpoznanie, stwierdzono również przykurcz zgięciowy V palca prawej ręki, wnioskodawca chodził samodzielnie przy pomocy kul łokciowych,

- w dniach 23.10.-01.12.2009 r. postawiono rozpoznanie: przebyte złamanie trzonu kręgu (...), stan po leczeniu odbarczająco-stabilizującym, niedowład kończyn dolnych, dysfunkcja zwieraczy;

- w dniach 15.04.-10.05.2010 r. ponowiono rozpoznanie,

-w dniach 23.07.-24.08.2011 r. rozpoznano dodatkowo dyskopatię szyjną, i lędźwiową,

- w dniach 23.08.-29.09.2012 r. ponowiono rozpoznanie: niedowład kończyn dolnych i zaburzenia funkcji zwieraczy, stan po złamaniu trzonu (...) z uszkodzeniem rdzenia kręgowego, bóle przeciążeniowe kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. Ostatni pobyt wnioskodawcy w oddziale rehabilitacyjnym miał miejsce w dniach 19.03.-08.04.2014 r.

W związku z wypadkiem u wnioskodawcy doszło do złamania trzonu kręgu (...) w wyniku uszkodzenia rdzenia kręgowego wystąpiły objawy niedowładu kończyn dolnych z zaburzeniami funkcji zwieraczy z zanikami mięśni stóp i podudzi i zmianami troficznymi oraz z ograniczeniem zgięcia grzbietowego stóp. Z punktu widzenia neurologicznego objawy te powodują 70% trwały uszczerbek na zdrowiu.

Wnioskodawca M. K. w wyniku zdarzenia w pracy w dniu 31.10.2008 r. doznał wielomiejscowych urazów w postaci złamania kompresyjnego trzonu kręgu (...) z masywnym niedowładem kończyn dolnych i złamania dalszej nasady prawej kości promieniowej. Po zasto­sowanym leczeniu operacyjnym złamania kręgu (...) i po leczeniu usprawniającym obecnie pozostaje blizna, metalowy stabilizator kręgosłupa w odcinku (...)-L1, ograniczenie ruchomości prawego nad­garstka, objawy niedowładu obu kończyn dolnych, wielomiejscowy zespół bólowy, pogorszenie sprawności.

Uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy na skutek obrażeń doznanych w czasie zdarzenia w pracy w dniu 31.10.2008 r. jest stały i w zakresie narządów ruchu wynosi obecnie łącznie 20% (dwadzieścia procent) wg poz. 90a) – 15%: - uszkodzenie krę­gosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym - ograniczenie ruchomości w zakresie rotacji powyżej 20° lub zginania do 50 cm - 15” i wg poz.122a) - 5%: - złamania w obrębie dalszych nasad jednej lub obu kości przedramienia, powodujące ograniczenia ruchomości nadgarstka i zniekształcenia - w za­leżności od stopnia zaburzeń czynnościowych - ze zniekształceniem - 5-15 (5-10)”. U wnioskodawcy występuje ograniczenie ruchów kręgosłupa na skutek chirurgicznego usztywnienia metalem sąsiednich kręgów po złamaniu i po zabiegu operacyjnym.

U wnioskodawcy doszło do uszkodzenia dwóch układów kostno – stawowego i nerwowego. Uraz kostno – stawowy z punktu 90 a skutkował założeniem unieruchomienia chirurgicznego, który spowodował całkowite usztywnienie znacznego odcinka kręgosłupa. Gdyby wnioskodawca całkowicie odzyskał funkcje układu nerwowego nie byłby w stanie wykonywać ruchów zgięciowych ani skrętnych w tym odcinku kręgosłupa W chwili obecnej nie jest możliwe wykonywanie ruchów skrętnych w sposób bierny.

W następstwie wypadku wnioskodawca ma problemy z pamięcią, stał się płaczliwy, zamknięty w sobie, miał trudności ze snem. Wnioskodawca ponadto odczuwa dyskomfort związany z uzależnieniem od drugiej osoby i z problemami w poruszaniu się. Rozpoznane zaburzenia adaptacyjne, związane w wypadkiem przy pracy w postaci przedłużonej reakcji depresyjnej powodują u odwołującego 10% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów oraz opinii biegłych w szczególności ortopedy i psychiatry, bowiem są one wyczerpujące oraz zawierają prawidłowe i logiczne uzasadnienie wniosków.

Sąd zaznaczył, iż biegły ortopeda szczegółowo przeanalizował dokumentację medyczną w postaci kart informacyjnych leczenia szpitalnego wnioskodawcy oraz wyniki badania (...) kręgosłupa piersiowego wykonanego w dniu 27.02.2010 r. i odcinka lędźwiowo-krzyżowego wykonanego w dniu 01.09.2010 r., badanie (...) kręgosłupa szyjnego z 01.04.2011 r. badanie (...) kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego wykonane w dniu 26.05.2012 r. oraz zdjęcia RTG obu rąk wykonane w dniu 02.04.2009 r. Biegły również w sposób wyczerpujący odniósł się do zastrzeżeń organu rentowego oraz co do zasadności oddzielnego ustalania uszczerbku dla dwóch niezależnych układów nerwowego i kostno – stawowego i konieczności odrębnego uwzględnienia takich dolegliwości jak zaburzenia funkcji zwieraczy i ograniczeń rotacji kręgosłupa. Uwzględniając treść tej opinii sąd nie podzielił stanowiska neurologa, iż w przypadku gdy uszkodzenie rdzenia kręgowego poniżej poziomu szyi powoduje zaburzenia zwieraczy orzeka się wyłącznie zgodnie z pkt 93 a,b lub c tabeli.

W zakresie psychiatrycznych następstw wypadku biegły przekonywująco odniósł się do zastrzeżeń organu rentowego, iż wprawdzie u ubezpieczonego nie doszło do urazu głowy jednak stwierdzone ustalenia wartości procentowej uszczerbku na zdrowiu winny zostać odniesione do schorzenia najbardziej zbliżonego do schorzenia wnioskodawcy.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż wniesione odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

W sprawie niesporne pozostaje, że zdarzenie z dnia 31 października 2008 roku z udziałem wnioskodawcy jest wypadkiem przy pracy.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2015 roku poz. 1242) ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

Stałym uszczerbkiem na zdrowiu jest takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy (art. 11 ust. 2 powołanej ustawy).

Zgodnie z regulacją art. 16 ustawy stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu oraz jego związek z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową ustala lekarz orzecznik lub komisja lekarska.

Dla oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu i ustalenia uprawnień wnioskodawcy ma zastosowanie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. z 2013 roku poz. 954).

W przedmiotowej sprawie ustalony przez komisję lekarską ZUS uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy, spowodowany wypadkiem przy pracy z dnia 31 października 2008 roku wyniósł 75%.

Wysokość jednorazowego odszkodowania została ustalona w art. 12 ustawy. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu przysługuje odszkodowanie w wysokości 20% przeciętnego wynagrodzenia. Ust. 3 natomiast reguluje sytuację, w której wskutek wypadku doszło do całkowitego utracenia przez ubezpieczonego zdolności do pracy oraz jeśli ubezpieczony jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. W takim przypadku wysokość jednorazowego odszkodowania zostaje powiększona o kwotę stanowiącą 3,5-krotność przeciętnego wynagrodzenia.

Organ rentowy przyznał z tytułu niezdolności do pracy jednorazowe odszkodowanie, które zostało obliczone zgodnie z powołaną wyżej regulacją.

Osią sporu w rozpoznawanej sprawie było ustalenie wysokości rzeczywistego stałego uszczerbku na zdrowiu M. K., będącego skutkiem wskazanego wypadku

Ustalając rzeczywisty uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy Sąd oparł się na opiniach powołanych w sprawie biegłych sądowych – w szczególności ortopedy i psychiatry. Sąd podzielił wnioski sformułowane w treściach opinii jako przekonujące. W ocenie Sądu orzekającego opinie te są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot.

W ocenie biegłego neurologa stały uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy wyniósł 70%. Biegły ortopeda ustalił uszczerbek na poziomie 20%, (z czego 5% uwzględniono w zaskarżonej decyzji) zaś psychiatra na poziomie 10%. W związku z powyższym Sąd, na podstawie powołanych opinii biegłych zmienił zaskarżoną decyzję przyznając odwołującemu kwotę 18 250 złotych tytułem wyrównania jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy zgodnie z pracy § 9 w/w rozporządzenia w myśl którego jeżeli wypadek przy pracy lub choroba zawodowa spowodowały uszkodzenie kilku kończyn, narządów lub układów, ogólny stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu równa się sumie procentów uszczerbku ustalonych za poszczególne uszkodzenie, w sposób określony w ocenie procentowej, z ograniczeniem do 100%.

Sąd uznał jednocześnie iż ustalenia organu rentowego w zakresie niezdolności do pracy i jej związku z wypadkiem pozostają bez wpływu na istotę niniejszej sprawy.

Apelację od powyższego orzeczenia w części odnoszącej się do ustalonego dodatkowo uszczerbku na zdrowiu z przyczyn ortopedycznych w wysokości 15% wniósł organ rentowy.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 kpc polegające na wydaniu wyroku bez wyjaśnienia istotnych dla rozpoznania sprawy okoliczności i w wyniku tego ustalenie, iż ubezpieczony doznał dodatkowo łącznie 25% uszczerbku na zdrowiu z tytułu wypadku przy pracy. Skarżący podniósł, iż wydana w sprawie opinia biegłego ortopedy stwierdzająca dodatkowo 15% uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy w zakresie poz. 90 a nie jest miarodajna dla rozstrzygnięcia, gdyż zawiera wnioski nie znajdujące uzasadnienia medycznego. Mając to na uwadze apelujący wniósł powołanie do wyjaśnienia sprawy dowodu z opinii innego biegłego tej specjalności

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o częściową zmianę wyroku i oddalenie w tym zakresie odwołania od decyzji z dnia 24.04.2014 r.

W odpowiedzi na powyższe pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o oddalenie apelacji organu rentowego i zasądzenie na rzecz ubezpieczonego kosztów postępowania apelacyjnego, w szczególności kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z normami przypisanymi.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie znajdujące oparcie zarówno w obowiązujących przepisach prawa jak i w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Wbrew twierdzeniom apelacji Sąd drugiej instancji nie dopatrzył się w postępowaniu pierwszoinstancyjnym naruszenia przepisów postępowania, polegających na nie rozpoznaniu kwestii istotnych dla rozstrzygnięcia, skutkujących koniecznością zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku.

Art. 233 § 1 kpc. stanowi, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Zgodnie z zaś z treścią art. 278 § 1 kpc. dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości „specjalne”, czyli wiedza z różnych dziedzin nauki, techniki czy sztuki.

W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów – art. 233 kpc, Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. (wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02 L.). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc (wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.).

Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26).

Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (wyrok SN z 1999-10-20 II UKN 158/99 OSNAPiUS 2001/2/51).

Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (wyr. SN z 6.10.2009 r., II UK 47/09, L.).

Podkreślić należy również, iż dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.). Zwraca na to także uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 8 lipca 1999 roku, II UKN 37/99 OSNAPiUS 2000/20/741 wskazując, że sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (art. 217 § 2 i 3 k.p.c.).

Z kolei w myśl art. 217 § 1 i 3 kpc strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej. Sąd pomija twierdzenia i dowody, jeżeli są powoływane jedynie dla zwłoki lub okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione.

Zdaniem Sądu II instancji niewątpliwym jest, że ocena stanu zdrowia wnioskodawcy w związku ze zgłoszonym żądaniem przyznania prawa do jednorazowego odszkodowania w zwiększonej wysokości w związku wypadkiem przy pracy wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy uczynił podstawą swego rozstrzygnięcia opinię biegłego lekarza neurologa, ortopedy i psychiatry. Przy czym na etapie apelacji organ rentowy kwestionuje wyłącznie opinię biegłego ortopedy w zakresie stwierdzającym dodatkowo 15% uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy z poz. 90a tabeli uszczerbkowej.

Biegły wskazanej specjalności jednoznacznie stwierdził, iż wnioskodawcę cechuje 20% uszczerbek na zdrowiu w tym 5% wg poz.122a) złamania w obrębie dalszych nasad jednej lub obu kości przedramienia, powodujące ograniczenia ruchomości nadgarstka i zniekształcenia - w za­leżności od stopnia zaburzeń czynnościowych - ze zniekształceniem uwzględniony w decyzji, oraz 15% z poz. 90a - uszkodzenie krę­gosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym - ograniczenie ruchomości w zakresie rotacji powyżej 20° lub zginania do 50 cm. Wskazał, iż u wnioskodawcy występuje ograniczenie ruchów kręgosłupa na skutek chirurgicznego usztywnienia metalem sąsiednich kręgów po złamaniu i po zabiegu operacyjnym. U wnioskodawcy doszło bowiem do uszkodzenia dwóch układów kostno – stawowego i nerwowego. Uraz kostno – stawowy z punktu 90a skutkował założeniem unieruchomienia chirurgicznego, który spowodował całkowite usztywnienie znacznego odcinka kręgosłupa. Gdyby wnioskodawca całkowicie odzyskał funkcje układu nerwowego nie byłby w stanie wykonywać ruchów zgięciowych ani skrętnych w tym odcinku kręgosłupa W chwili obecnej nie jest możliwe wykonywanie ruchów skrętnych w sposób bierny.

Podkreślenia wymaga fakt, iż w postępowaniu przed Sądem I instancji strona pozwana nie była ograniczona co do możliwości przedstawienia swych twierdzeń i dowodów w kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia. Przedstawiła zarzuty odnośnie opinii biegłego ortopedy do których, ten skrupulatnie i rzeczowo ustosunkował się zarówno w uzupełniającej opinii pisemnej jak i ustnej podkreślając, iż stwierdzenie ubytku w zakresie rotacji i zginania uzasadnia nie tyle badanie w tym przedmiocie (obiektywnie niemożliwe do wykonania z uwagi na niedowład wiotkich kończyn dolnych) a operacyjne unieruchominie 12 kręgu piersiowego z kręgami sąsiednimi. Biegły wskazał przy tym, iż ograniczenie to będzie z tego względu istnieć nawet mimo hipotetycznego ustąpienia cech niedowładu kończyn. Tym samym zespolenie kręgów metalem i ograniczenia ruchomości z tym związane nie mogą być utożsamiane z następstwami uszkodzenia rdzenia kręgowego. Ocena uszczerbku w zakresie pozycji 93 tabeli należąca do lekarza neurologa nie ma zaś wpływu na te ocenę. Niezależnie bowiem od stanu układu nerwowego kręgosłup powoda stale utracił ruchomość odcinka pięciu kręgów. Wobec tego zasadnym jest uznanie oddzielnego od neurologicznego stałego uszczerbku 15% wg. poz 90a.

Zdaniem Sądu Okręgowego wyjaśnienia biegłego w tym zakresie są spójne i precyzyjne. Tym samym nie sposób uznać, iż przedmiotowa opinia nie jest miarodajna dla rozstrzygnięcia bo zawiera wnioski nie znajdujące uzasadnienia medycznego.

Podkreślenia wymaga, że w świetle wdanych w sprawie opinii w tym przez biegłego neurologa, której organ rentowy nie kwestionuje, punkt 93 tabeli uszczerbków dotyczy wyłącznie uszkodzeń rdzenia kręgowego, których objawem jest m.in. niedowład kończyn dolnych. Tym samym o ile zgodzić należy się z ustaleniami Sądu Rejonowego, iż niezasadnym jest ustalenie odrębnego uszczerbku na zdrowiu dla zaburzenia ze strony zwieraczy (gdyż jest to następstwo uszkodzenia rdzenia i zawiera się w pkt 93g) to niezasadne jest twierdzenie apelacji, że do następstw uszkodzeń rdzenia kręgowego w postaci niedowładu kończyn dolnych należy zaliczyć również ograniczenie ruchomości kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym.

Skarżący w apelacji generalnie podtrzymując tożsame zastrzeżenia do opinii biegłego, nie wskazał jakie aspekty dotyczące stanu zdrowia wnioskodawcy nadal nie zostały w sprawie wyjaśnione. Nie podważył też skutecznie spójności i rzetelności wniosków biegłego ortopedy. Z tych też względów w ocenie Sądu Okręgowego brak postaw do przyjęcia, iż uzyskane od tego biegłego wiadomości specjalne, nie były wystarczające do merytorycznego i prawidłowego rozstrzygnięcia. Twierdzenia organu rentowego, poparte tylko i wyłącznie jego subiektywnym stanowiskiem, iż okoliczności dotyczące stanu zdrowia wnioskodawcy wyglądały inaczej, jako bezzasadna polemika z opinią biegłego nie mogły zatem przynieść spodziewanego przez skarżącego skutku procesowego. Natomiast zgłoszony przez apelującego wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności, jako oparty na tych samych zarzutach, jednostronnym przeświadczeniu strony co do wyprowadzenia przez Sąd błędnych wniosków z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych, jako zmierzający do zbędnego przedłużania postępowania wobec wyjaśnienia wszystkich okoliczności spornych, należało pominąć (art. 217 § 1 i 3 kpc.).

Podnieść również należy, iż wskazany wniosek był spóźniony w rozumieniu art. 381 kpc. Zgodnie z powołanym przepisem strona, która powołuje w postępowaniu apelacyjnym nowe fakty lub dowody, powinna wykazać, a przynajmniej uprawdopodobnić, że nie mogła ich powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji lub że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Znamiennym jest, iż strona pozwana o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego lekarza ortopedy wnosiła już na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego. Po przeprowadzeniu dowodu z uzupełniającej opinii ustnej biegłego ortopedy, przeprowadzonego m.in. w konsekwencji twierdzeń strony co do konieczności dalszego uzupełnienia materiału dowodowego i przeprowadzenia dowodu z właśnie z opinii innego biegłego tej samej specjalności, wskazanego wniosku, choć niewątpliwie miała taką możliwość jednak nie podtrzymała. Wobec powyższego i z tych względów zgłoszony ponownie na etapie apelacji wniosek w tym przedmiocie należało pominąć. Przepis ten nie może bowiem służyć stronom biernym w toku postępowania przed sądem I instancji (gdy nie ma uzasadnionych powodów do usprawiedliwienia tej bierności) do "przenoszenia" postępowania dowodowego na etap apelacyjny. W szczególności strona nie może żądać ponowienia lub uzupełnienia dowodu w postępowaniu apelacyjnym tylko dlatego, że spodziewała się korzystnej oceny tego dowodu przez Sąd I instancji oraz gdy sądziła, że zaoferowany materiał będzie wystarczający dla pozytywnego dla niej rozstrzygnięcia sprawy i świadomie zaniechała powoływania dalszych faktów oraz dowodów na ich poparcie, a ostatecznie okazało się, iż Sąd pierwszej instancji w takim materiale faktycznym i dowodowym, jakim dysponował, nie wydał korzystnego dla tej strony orzeczenia. O istnieniu potrzeby powołania się na nowe fakty i dowody nie decyduje bowiem zapatrywanie strony, ale przedmiotowa ocena zachodzącego stanu rzeczy. ( por. uzasadnienie Wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 26 czerwca 2013 r. III AUa 1722/12 LEX nr 1362705). Wydanie niekorzystnego dla strony wyroku nie może stanowić samoistnej podstawy powołania się w postępowaniu apelacyjnym na nowe fakty i dowody. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 lutego 2015 r. I ACa 968/14 LEX nr 1661163). Zdaniem Sądu, mając na uwadze kontradyktoryjny charakter sporu, na etapie apelacji brak było podstaw, do czynienia ustaleń w sprawie przeciwnych niż te wynikające z niezakwestionowanej skutecznie opinii biegłego ortopedy.

Z tych wszystkich względów apelacyjne zarzuty dotyczące naruszenia art. 233 § 1 kpc poprzez wydanie wyroku bez wyjaśnienia istotnych dla rozpoznania sprawy okoliczności i w wyniku tego ustalenie, iż ubezpieczony doznał dodatkowo 25% uszczerbku na zdrowiu z tytułu wypadku przy pracy z dnia 31.10.2008 r., uznać należało za bezzasadne.

Orzeczenie Sądu I instancji w pełni zatem odpowiada prawu.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc. oddalił apelację skarżącego jako bezzasadną.

O kosztach zastępstwa procesowego za II instancje orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c., w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 i § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804).