Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Prażmowski

Sędziowie SSO Bożena Żywioł

SSO Kazimierz Cieślikowski

Protokolant Marzena Mocek

przy udziale Anny Łapińskiej

Prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-Zachód

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2016 r.

sprawy A. D. ur. (...) w G.,

syna S. i K.

oskarżonego z art. 230§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 14 kwietnia 2015 r. sygnatura akt IX K 1632/13

na mocy art. 437§ 1 kpk, art. 636 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 980 (dziewięćset osiemdziesiąt) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2015 r. w sprawie o sygnaturze akt IX K 1632/15 orzekał w sprawie oskarżonego A. D. .

Apelację od wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez przyjęcie odpowiedzialności oskarżonego za czyn z art. 230 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności spójne i konsekwentne wyjaśnienia oskarżonego, a także zeznania świadków A. Z. i D. S., nie potwierdza sprawstwa oskarżonego, który konsekwentnie w toku procesu podawał, że kwota przekazana mu przez R. P. stanowiła pożyczkę, a na skutek postępowania mediacyjnego wszystkie należne pokrzywdzonym pieniądze zostały przez oskarżonego zwrócone;

2)  obrazę przepisów postępowania, a to 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. przez zastosowanie nieobiektywnej i zupełnie dowolnej oceny zebranego materiału dowodowego, uznanie za wiarygodne dowodów przemawiających wyłącznie na niekorzyść oskarżonego przy jednoczesnym i konsekwentnym pomijaniu wszelkich źródeł dowodowych wykazujących jego niewinność oraz nieustalenie, że jak twierdzi oskarżony strony zawarły umowę pożyczki, co wprost wynika z wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków oraz zapisów ugody zawartej pomiędzy stronami w postępowaniu mediacyjnym.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Wywiedziona apelacja nie została uwzględniona w stopniu wręcz oczywistym.

Apelacja zarzuca zaskarżonemu wyrokowi obrazę przepisów prawa procesowego, jak i podnosi de facto wynikający z nietrafnej oceny materiału dowodowego w postaci zeznań świadków błąd w ustaleniach faktycznych.

Wbrew tymże wywodom Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, w oparciu o właściwie zebrany i oceniony materiał dowodowy, a swoje stanowisko uzasadnił w sposób należyty, zgodny z art. 424 k.p.k.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku byłby słuszny jedynie wtedy, gdyby Sąd I instancji oparł wyrok swój na faktach nie znajdujących potwierdzenia w wynikach przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd I instancji w dokonanej ocenie materiału dowodowego. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a stawiając zarzut ten należy wykazać jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji, zatem krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, musi wykazać usterki rozumowania zaskarżonego orzeczenia ( tak wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 1975 r., sygn. I KR 197/74 - OSNKW 1975/5/58; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 6 lipca 1995 r., sygn. II AKr 182/95 - Prok. i Pr. 1996/2-3/24; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 czerwca 1992 r., sygn. II AKr 116/92 - KZS 1992/3-9/129).

Oczywistym także jest, iż nie ma żadnej reguły dowodowej, która nakazywałaby uwzględnienie tylko relacji korzystnych dla oskarżonego. Swobodna ocena dowodów jako jedna z naczelnych zasad prawa procesowego nakazuje, aby Sąd orzekający oceniał znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego w sprawie na podstawie wewnętrznego przekonania z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, przy czym obowiązująca procedura karna nie przewiduje zasady wartościowania dowodów ani też prymatu dowodów korzystnych dla oskarżonego nad dowodami przemawiającymi na jego niekorzyść. W tym zakresie ciężar spoczywa właśnie na dyrektywie zawartej w przepisie art. 7 k.p.k., która określa reguły obowiązujące przy dokonywaniu oceny dowodów i przyjmowania ich za podstawę dokonywanych ustaleń (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 1997r. sygnatura akt II KKN 159/96; Prok. i Pr. 1998/2/7).

Twierdzenia jakoby rozliczenia pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi wynikały wyłącznie z umowy pożyczki są gołosłowne.

Odnośnie postępowania mediacyjnego należy zauważyć, że zawarta w dniu 20 listopada 2014 roku ugoda między stronami postępowania wskazuje, że oskarżony zobowiązał się wpłacić R. P. przelewem pocztowym 5.000 złotych do dnia 15 grudnia 2014 roku „tytułem wzajemnych rozliczeń”. Brak stwierdzenia iżby chodziło o pożyczkę. Pieniądze zostały zapłacone, ale gotówką w dniu 15 grudnia 2015 roku. Pokrzywdzony R. P. pokwitował otrzymanie pieniędzy, mimo że w dokumencie, który podpisał zostało zaznaczone, że przekazanie pieniędzy następuje „tytułem wzajemnych rozliczeń – zwrot pożyczki”, gdyż zależało mu na otrzymaniu pieniędzy. Nie sposób zatem twierdzić, iż ten zapis potwierdza istnienie jakiejś pożyczki. Nadto kwestia ta była już dostrzeżona przez Sąd I instancji i wyjaśniona w uzasadnieniu wyroku, zaś apelacja żadnych nowych okoliczności w tym zakresie nie naprowadza, wyłącznie bazując na podkreślaniu twierdzeń oskarżonego.

Podobnie twierdzeniom oskarżonego przeczy fakt, iż pokrzywdzeni by przekazać mu pieniądze postanowili zaciągnąć kredyt i w dniu 21 grudnia 2012 roku L. W. podpisała z (...) Bankiem (...) Spółka Akcyjną w W. umowę pożyczki o numerze (...) na kwotę 4.498,97 zł, gdyż R. P. nie mógł takich zobowiązań zaciągnąć, z uwagi na inne zobowiązania, w tym alimentacyjne. Po uzyskaniu i wypłaceniu kwoty kredytu R. P. zatelefonował do A. D. informując go, że dysponuje już pieniędzmi i następnie pieniądze te zostały oskarżonemu przekazane.

Ponadto wykaz korespondencji sms-owej prowadzonej pomiędzy oskarżonym i R. P. nie pozostawia żadnych wątpliwości, że w całej sprawie chodziło o mieszkanie, tym bardziej że w całej tej korespondencji nie pada żadne sformułowanie dotyczące pożyczki jaka jakoby miałaby być udzielona oskarżonemu, natomiast padają sformułowania dotyczące wniosku o mieszkanie, czy dokumentów które ma pokrzywdzony dostarczyć oskarżonemu. Te sformułowania są całkowicie sprzeczne z twierdzeniami oskarżonego, a przecież wynikają nie z zeznań świadków które miałyby być błędnie ocenione i których ocenę kwestionuje oskarżony, ale z obiektywnych zapisów.

Za odmówieniem wiarygodności twierdzeniom oskarżonemu przemawiały zatem zeznania świadków R. P. oraz L. W., informacja operatora wraz z wynikami oględzin dołączonej do informacji płyty, informacja ZGM oraz pośrednio zeznania Ł. i J. S..

Zeznania świadka D. S. także trudno uznać za przesądzające o niewinności oskarżonego, jeżeli zważyć, iż oskarżony mógł powiedzieć świadkowi, że chodzi o pożyczkę, co jest tym bardziej prawdopodobne, że trudno uwierzyć, iż miałby przyznać, że chodzi o pieniądze na łapówkę lub że jest to wyłudzenie.

Zeznania świadka A. Z. były zaś sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, zatem trudno uznać je za wiarygodne.

Nie potwierdziła zatem kontrola przeprowadzona przez Sąd Odwoławczy, by Sąd Orzekający dopuścił się w zaskarżonym wyroku błędów w ustaleniach faktycznych, bowiem Sąd oparł swój wyrok na faktach, które znajdują oparcie w wynikach postępowania dowodowego, a wnioski wysnute z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego zgodne są z prawidłami logicznego rozumowania.

Sąd wskazał na jakich dowodach oparł się ustalając przebieg zdarzeń oraz przytoczył argumenty, którymi kierował się odmawiając wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Dokonana przez Sąd ocena dowodów nie wykracza poza granice swobodnej oceny dowodów a ustalenia przez Sąd poczynione znajdują oparcie w zebranym materiale dowodowym.

Wina oskarżonego w świetle zebranego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, podobnie jak i zastosowana przez Sąd I instancji kwalifikacja prawna jego czynu.

Nie znalazł również Sąd Okręgowy powodów do kwestionowania orzeczenia w zakresie kary bowiem należy zaznaczyć, że o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. nie można mówić w sytuacji, gdy Sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru. O rażącej niewspółmierności kary nie można mówić wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone.

Stanowisko Sądu pierwszej instancji w zakresie ustaleń społecznej szkodliwości czynów i stopnia winy oskarżonego, zasługuje na pełną akceptację, zaś wymierzona kara grzywny jest współmierna do możliwości majątkowych oskarżonego wynikających z podawanych przez niego informacji, zaś brak jest danych dotyczących jego stanu zdrowia które miałyby wskazywać, iż oskarżony nie może pracować i jest ciężko chory, bowiem mimo wezwań oskarżony żadnych dokumentów czy informacji wskazujących czy i gdzie się obecnie leczy nie dostarczył.

Nie znajdując zatem podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego, Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Wobec nieuwzględnienia apelacji Sąd obciążył kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze oskarżonego.