Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2016 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa (...) Spółki Akcyjnej w S.

przeciwko Gminie Miejskiej (...)

przy udziale interwenienta ubocznego po stronie pozwanej - syndyka masy upadłości (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej w P.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 30 kwietnia 2015 r. sygn. akt IX GC 50/14

I/ oddala apelację;

II/ zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Jakub Rusiński SSA Zbigniew Merchel SSA Barbara Lewandowska

I ACa 744/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku zasądził od pozwanej Gminy Miejskiej (...) na rzecz powoda Przedsiębiorstwa (...) Spółki Akcyjnej w S. kwotę 86.099,63 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 3 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty (punkt I), oddalił powództwo w pozostałej części (punkt II) oraz zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę łącznie 7.922 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji:

W dniu 28 sierpnia 2012 r. pozwana Gmina Miejska (...) zawarła z firmą (...) sp. z o.o. umowę o roboty budowlane, której przedmiotem było wykonanie zadania pod nazwą „Budowa ul. (...) z odcinkiem ul. (...) w (...) wraz z oświetleniem” za wynagrodzeniem w kwocie 1.190.468,57 zł brutto, płatnym przelewem na wskazany rachunek bankowy wykonawcy w terminie 30 dni od daty otrzymania przez zamawiającego faktur VAT wraz z zatwierdzonym protokołem odbioru robót. Ponadto w dniu 30 października 2012 r. te same strony zawarły drugą umowę o roboty budowlane, której przedmiotem była „Przebudowa drogi asfaltowej o łącznej długości 0,833 km na odcinkach P. (dworzec PKP) – K. Gm. (...)”.

Z uwagi na złą sytuację finansową i liczne postępowania egzekucyjne wykonawca – spółka (...) miała trudności z dokończeniem obu wymienionych inwestycji. Wykonanie zamówienia wymagało m.in. ułożenia warstwy ścieralnej mieszanki (...) masy bitumicznej stanowiącej wierzchnią warstwę drogi asfaltowej, którą można było nabyć jedynie za gotówkę, jako produkt wykonywany na indywidualne zamówienie. Jedynym producentem tej masy, który zgodził się ją wyprodukować dla wykonawcy, był powód. Wobec braku możliwości otrzymania zapłaty za towar gotówką z góry powód uwarunkował podjęcie się wykonania zamówienia dokonaniem przez wykonawcę cesji jego przyszłych wierzytelności wobec pozwanej Gminy z tytułu wynagrodzenia za roboty, potwierdzonej przez Gminę Miejską (...). Na początku lipca 2013 roku do C. miał przyjechać prezydent RP i inwestorowi zależało na ukończeniu budowy w terminie. Z tego względu przystał na powyższy warunek.

W dniu 20 czerwca 2013 r. wykonawca zamówił u powoda masę mineralno-bitumiczną na warstwę ścieralną (...) 0/8 o wartości 86.100 zł brutto. W tym samym dniu spółka (...) zawarła z powodem umowę cesji wierzytelności, w ramach której zobowiązała się do przekazania na rzecz powoda wierzytelności w kwocie 86.100 zł brutto, stanowiącej część przysługującego jej od Gminy Miejskiej (...) wynagrodzenia za roboty budowlane dotyczące zadania pod nazwą „Budowa ul. (...) z odcinkiem ul. (...) w (...) wraz z oświetleniem”. Powód przyjął przelew na zaspokojenie swoich roszczeń względem wykonawcy. Umowę cesji, oprócz stron, podpisał także Burmistrz Miasta (...).

Powód wyprodukował i dostarczył zamówioną masę mineralno-bitumiczną i wystawił z tego tytułu fakturę VAT z dnia 29 czerwca 2013 r. z terminem płatności do dnia 19 lipca 2013 r., na kwotę 86.099,63 zł. W dniu 20 czerwca 2013 r. (...) sp. z o.o. zamówił u powoda dalszą partię masy mineralno-bitumicznej o wartości 226.005,12 zł brutto i w tej samej dacie zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności przysługującej mu od Gminy Miejskiej (...) na podstawie umowy o roboty budowlane obejmującej zadanie pod nazwą „Przebudowa drogi asfaltowej o łącznej długości 0,883 km na odcinkach P. (dworzec PKP) – K. Gm. (...)”. Powód przyjął przelew na zaspokojenie swoich roszczeń względem wykonawcy, a cesję oprócz stron podpisali także skarbnik i wójt gminy.

Bezsporne jest, że powód otrzymał wynagrodzenie za wyprodukowanie i dostarczenie spółce (...) masy bitumicznej potrzebnej do wykonania zadania „Przebudowa drogi asfaltowej o łącznej długości 0,883 km na odcinkach P. (dworzec PKP) – K. Gm. (...)”. Po zakończeniu przez wykonawcę drugiej inwestycji, w dniu 28 czerwca 2013 r., Burmistrz Miasta (...) powołał komisję odbiorową w celu przeprowadzenia odbioru końcowego robót. Odbiór ten nastąpił bez zastrzeżeń w dniu 3 lipca 2013 r. W dniu 4 lipca 2013 r. wykonawca (...) (...) przedstawił Urzędowi Miejskiemu w (...) fakturę VAT na kwotę 232.050,30 zł z tytułu końcowej zapłaty za inwestycję pod nazwą „Budowa ul. (...) z odcinkiem ul. (...) w (...) wraz z oświetleniem”, razem z fakturą powoda z dnia 29 czerwca 2013 r. na kwotę 86.099,63 zł i oświadczeniem wykonawcy zawierającym prośbę o przekazanie tej kwoty powodowi z tytułu zapłaty za jego fakturę, zgodnie z umową cesji z dnia 20 czerwca 2013 r.

Postanowieniem z dnia 26 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy w Słupsku ogłosił upadłość (...) sp. z o.o. w (...), obejmującą likwidację jej majątku. Pozwana nie zapłaciła w tej sytuacji powodowi wynagrodzenia za wyprodukowanie i dostawę masy bitumicznej potrzebnej do wykonania zadania stając na stanowisku, że z uwagi na ogłoszenie upadłości likwidacyjnej wykonawcy jest zobowiązana z mocy art.91 i 127 Prawa upadłościowego i naprawczego do przelania całej należności obejmującej wynagrodzenie za wykonane roboty budowlane na rachunek bankowy syndyka masy upadłości, co też uczyniła. Wezwania do zapłaty, kierowane do pozwanej przez powoda, nie przyniosły rezultatu, wobec czego powód wytoczył niniejsze powództwo. Pozwana uznała, że nie może zrealizować cesji wierzytelności wobec ogłoszenia upadłości wykonawcy przed terminem wymagalności jego wynagrodzenia i że nawet gdyby nie wystąpiła upadłość wykonawcy, to wypłaciłaby wynagrodzenie wykonawcy z uwzględnieniem zajęć jego wierzytelności dokonanych przez organy egzekucyjne. Pozwana nie uznała także swojej odpowiedzialności solidarnej z wykonawcą, wynikającej z art.647 ¹ § 5 k.c. stwierdzając, że umowa, na podstawie której upadły zamówił u powoda masę bitumiczną, stanowiła umowę dostawy, a nie umowę o roboty budowlane, co wyłącza odpowiedzialność inwestora opartą na tej podstawie. Pozwana zakwestionowała ponadto poinformowanie jej o zawarciu przez powoda umowy z (...) sp. z o.o.

Mając na uwadze przytoczone ustalenia faktyczne Sąd pierwszej instancji ocenił powództwo jako niemal w całości zasadne wskazując, że okoliczności faktyczne nie były pomiędzy stronami sporne, a ponadto pozwana nie podważała ważności umowy cesji, o czym świadczy zapłata należności na rzecz powoda z tytułu pierwszego przelewu, na kwotę 226.005,12 zł stanowiącą część wynagrodzenia należnego wykonawcy za wykonanie robót budowlanych w związku z zadaniem „Przebudowa drogi asfaltowej o łącznej długości 0,883 km na odcinkach P. (dworzec PKP) – K. Gm. (...)”.

Zdaniem Sądu meriti pozwana była zobowiązana wobec powoda do zapłaty również dalszej kwoty 86.099,63 zł z tytułu wykonania umowy cesji z dnia 20 czerwca 2013 r., której przedmiotem była wierzytelność przyszła przysługująca wykonawcy (...) sp. z o.o. od pozwanej z tytułu wynagrodzenia za roboty budowlane, w związku z czym wykonawca wystawił fakturę VAT z dnia 3 lipca 2013 r. na kwotę 232.050,30 zł brutto. Sąd orzekający zważył, że przelew tej wierzytelności wywarł pełny skutek dopiero z chwilą powstania wierzytelności, a w dacie przelewu cesji podlegała jedynie ekspektatywa przyszłego prawa. W dacie zawarcia umowy przelewu, tj. w dniu 20 czerwca 2013 r., nie istniała jeszcze wierzytelność przysługująca cedentowi od pozwanej. W aktach sprawy brak jest przy tym danych pozwalających na ustalenie, kiedy wykonawca/cedent wykonał prace objęte wystawioną przez niego fakturą VAT z dnia 3 lipca 2013 r. na kwotę 232.050,30 zł brutto, zatem należy uznać, że wierzytelność ta powstała najpóźniej w dniu wystawienia powyższej faktury, tj. w dniu 3 lipca 2013 r. Należy przez to, zdaniem Sądu pierwszej instancji, uznać, że wierzytelność ta powstała przed dniem ogłoszenia upadłości cedenta, to jest przed datą 26 lipca 2013 r., a zatem nie było przeszkód po stronie pozwanej do zapłaty powodowi kwoty dochodzonej pozwem.

Za nietrafne uznał Sąd pierwszej instancji zarzuty pozwanej, że upadły naruszył przepis art.127 ust.1 ustawy z dnia 23 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze (p.u.n.), zgodnie z którym czynności prawne dokonane przez upadłego w ciągu roku przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, którymi rozporządził on swoim majątkiem, są bezskuteczne w stosunku do masy upadłości, jeżeli dokonane zostały nieodpłatnie albo odpłatnie, ale wartość świadczenia upadłego przewyższa w rażącym stopniu wartość świadczenia otrzymanego przez upadłego lub zastrzeżonego dla upadłego lub dla osoby trzeciej. Przepis art.127 ust.3 p.u.n. stanowi natomiast, że wobec masy upadłości bezskuteczne są również zabezpieczenie i zapłata długu niewymagalnego, dokonane przez upadłego w terminie dwóch miesięcy przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jednak ten, kto otrzymał zapłatę lub zabezpieczenie, może w drodze powództwa lub zarzutu żądać uznania tych czynności za skuteczne, jeżeli w czasie ich dokonania nie wiedział o istnieniu podstawy do ogłoszenia upadłości. Zdaniem Sądu orzekającego brzmienie art.127 ust.3 p.u.n. wskazuje na to, że bezskuteczne jest tylko spełnienie przez dłużnika niewymagalnego świadczenia pieniężnego, gdyż w przepisie mowa jest o zapłacie, zaś stwierdzenie skuteczności zapłaty lub zabezpieczenia może nastąpić albo w postępowaniu wytoczonym przez wierzyciela przeciwko syndykowi (zarządcy, nadzorcy sądowemu) na podstawie art.189 k.p.c. o ustalenie, albo w postępowaniu wszczętym przez syndyka (zarządcę, nadzorcę sądowego) przeciwko wierzycielowi o wydanie (zasądzenie) świadczenia otrzymanego od dłużnika w wyniku bezskutecznej zapłaty.

Jak zaś wynika ze zgromadzonych w sprawie dowodów, powód nie posiadał wiedzy o istnieniu podstaw do ogłoszenia upadłości cedenta. Sąd meriti podkreślił, że do zawarcia umowy o dostawę masy bitumicznej doszło wyłącznie dlatego, że powód uzyskał zapewnienie generalnego wykonawcy oraz inwestora, że otrzyma wynagrodzenie bezpośrednio od inwestora. Okoliczności zawarcia umowy cesji z dnia 20 czerwca 2013 r. nie wypełniają zatem, zdaniem Sądu, hipotezy przepisu art.127 p.u.n. Według oceny Sądu pierwszej instancji, skoro scedowana wierzytelność powstała przed dniem ogłoszenia upadłości cedenta, to pozwana nie miała podstaw do odmowy realizacji cesji poprzez zapłatę należności na rzecz powoda.

Sąd orzekający zważył ponadto, że nawet w przypadku niepodzielenia powyższej argumentacji podstawą do uwzględnienia żądania pozwu jest przepis art.647 ¹ § 5 k.c., bowiem – według oceny tego Sądu – usługa świadczona przez powoda na zamówienie (...) sp. z o.o. stanowiła w istocie wykonanie umowy o dzieło. Dostarczona przez powoda masa bitumiczna nie była bowiem materiałem budowlanym, lecz specjalnie przygotowaną mieszkanką, której nie można było wbudować w innym miejscu. Zdaniem Sądu pierwszej instancji należy przyjąć, że pozwana, potwierdzając umowę cesji z dnia 20 czerwca 2013 r., wyraziła zgodę na wprowadzenie powoda jako podwykonawcy spółki (...) w realizowany przez nią proces budowlany. Z tego względu, zdaniem Sądu meriti, żądanie powoda mające za podstawę solidarną odpowiedzialność inwestora jest co do zasady słuszne.

Za niezasadne uznał Sąd orzekający jedynie roszczenie w części obejmującej odsetki ustawowe od dnia 20 lipca 2013 r. i w tej tylko części, tj. co do odsetek ustawowych od należności głównej za okres od dnia 20 lipca do dnia 2 sierpnia 2013 r., powództwo uległo oddaleniu. O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art.98 k.p.c., obciążając nimi pozwaną.

Od przedstawionego wyroku apelację wniosła pozwana, zarzucając:

1)  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego przez naruszenie art.233 k.p.c., które miało istotny wpływ na wynik na wynik sprawy, polegające na nieprawidłowym zinterpretowaniu dokumentów zaprezentowanych przez powoda przy piśmie procesowym z dnia 21 listopada 2013 r., to jest: pisma (...) z dnia 20.06.2013 r. skierowanego do powoda – zamówienia na zakup masy bitumicznej w ilości 339,0 Mg – „Przebudowa drogi asfaltowej P. – K.”, pisma z dnia 20.06.2013 roku – umowy cesji zawartej między (...) spółką z o.o w (...) (obecnie w upadłości likwidacyjnej) – jako cedentem, a Przedsiębiorstwem (...) S.A. w S. jako cesjonariuszem kwoty 226.005,12 zł przez przypisanie działań gospodarczych wynikających z tych dokumentów pozwanej Gminie Miejskiej i wyciągniecie z ich treści daleko idących skutków prawnych, podczas gdy dokumenty te dotyczą innej gminy niż pozwana, tj. Gminy (...) i nie powinny mieć istotnego znaczenia prawnego dla wyjaśnienia przedmiotowej sprawy,

2)  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego mających istotny wpływ na wynik sprawy jak w pkt 1 przez uznanie, że pozwana gmina zobowiązana była do wykonania umowy przelewu wierzytelności z dnia 20.06.2013 r. oraz odpowiadała materialnie wobec powoda za dostarczoną przez niego na budowę mieszankę asfaltową (...)08 przez wyciągniecie niewłaściwych wniosków i skutków prawnych z przedmiotowej cesji oraz błędnego o ustalenia umowy dostawy jako umowy o dzieło przez dostawę i sprzedaż mieszanki bitumicznej na budowę ulicy (...) w (...), a nadto nieustosunkowanie się w uzasadnieniu wyroku do ważnych w ocenie pozwanego prezentowanych dowodów w sprawie na poparcie tezy prawidłowego przekazania całej należności upadłego do masy upadłości wynikających z art.513 k.c., art.70 ¹, 84 ust.2, z art.127 ust.3 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze, w tym również nieodniesienie się do dokumentów urzędowych – postanowienia Sędziego Komisarza Sądu Rejonowego VI Wydział Gospodarczy w S. z dnia 18.12.2014 r. sygn. akt VI GUp 13/13 o oddaleniu wniosku o wyłączenie kwoty roszczenia powoda z mady upadłości i Sądu (...) z dnia 18.01.2015 r. o odrzuceniu zażalenia pozwanego w tej sprawie, co czyni uzasadnienie wyroku również niepełnym,

3)  obrazę przepisów prawa, w szczególności art.70 ¹, 84 ust.2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. z 2012, poz.1112 ze zm.), przez ich błędną interpretację i przyjęcie, że stanowią one podstawę do wyłączenia świadczenia objętego umową cesji z dnia 20.06.2013 r. w kwocie 86.099,63 zł z masy upadłości oraz treści art.127 ust.3 tej ustawy w części dotyczącej ustalenia, że stanowi podstawę do przyjęcia, iż powód wykazał przed sądem, że nie były mu wiadome przesłanki uzasadniające upadłość cedenta umowy cesji z dnia 20 czerwca 2013 roku.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwana wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz obciążenie powoda kosztami w sprawie, ewentualnie – o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

W odpowiedzi na apelację powód wnosił o jej oddalenie w całości i o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

W dniu 9 grudnia 2015 r. do akt sprawy wpłynęła interwencja uboczna po stronie pozwanej, złożona przez syndyka masy upadłości (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w (...), w której interwenient ten domagał się oddalenia powództwa i zasądzenia od powoda na jego rzecz kosztów postępowania. Opozycja powoda przeciwko wstąpieniu do sprawy interwenienta ubocznego (K.333) została rozstrzygnięta postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 lutego 2016 r., oddalającym te opozycję (K.342).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej jest bezzasadna. Sąd Apelacyjny podzielił przytoczone ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, a także (z zastrzeżeniem wynikającym z poniższych rozważań) ich ocenę prawną, przedstawioną w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Powyższe ustalenia faktyczne Sąd Apelacyjny uczynił zatem podstawą także własnego rozstrzygnięcia.

Za bezsporne w sprawie należy uznać wyprodukowanie przez powoda zamówionej u niego przez wykonawcę robót drogowych ( spółkę (...)) zleconych przez pozwaną określonej ilości masy bitumicznej, która została dostarczona odbiorcy przez powoda i wbudowana w wykonywaną nawierzchnię drogową. Niesporne jest również, że powód do chwili obecnej nie otrzymał zapłaty za dostarczony towar, pomimo prawidłowego wystawienia faktury i uzyskania – w drodze cesji wierzytelności – zapewnienia pozwanej, że to ona przejmuje na siebie obowiązek sfinansowania zakupu masy bitumicznej, której nie mógł nabyć poważnie już wówczas zadłużony wykonawca robót ( (...) spółka z o.o.).

Zasadny okazał się zarzut apelacji co do wadliwej oceny takich dokumentów przedstawionych w niniejszej sprawie, jak pismo (...) spółki z o.o. z dnia 20 czerwca 2013 r. skierowane do powoda, a zawierające zamówienie u powoda 339,0 Mg masy bitumicznej służącej do przebudowy dogi asfaltowej na odcinku P. – K. okolice dworca PKP oraz umowa cesji wierzytelności z dnia 20 czerwca 2013 r., zawarta pomiędzy spółką (...) a powodem co do kwoty 226.005,12 zł brutto. Choć dokumenty takie niewątpliwie zostały podpisane i powód wykonał wskazaną wyżej umowę oraz otrzymał umówione w niej wynagrodzenie, to jednak z faktu tego nie sposób przypisać pozwanej zarzutu niekonsekwencji działania polegającej na tym, że umowę przelewu wierzytelności z dnia 20 czerwca 2013 r. wykonała, a pomimo identycznych okoliczności faktycznych odmawia realizacji umowy cesji z drugiej umowy, również z dnia 20 czerwca 2013 r., obejmującej dostarczenie temu samemu wykonawcy robót masy bitumicznej (...) 0/8 w ilości 215 Mg za kwotę 86.100 zł brutto.

Zasadnie bowiem pozwana zarzuciła, że pomimo tożsamości rodzajowej przedmiotu zamówienia, dat zawarcia umowy, podmiotu zamawiającego masę ( (...) spółka z o.o.) i powoda jako podmiotu realizującego zamówienie, a także sposobu zapłaty poprzez cesje wierzytelności, w obu wymienionych umowach różne były podmioty zobowiązane z tytułu zawieranych umów cesji. Uszło bowiem uwadze Sądu orzekającego, że spółka (...) wykonywała roboty drogowe na zamówienie pozwanej Gminy Miejskiej (...), w ramach umowy z dnia 28 sierpnia 2012 r. oraz na zamówienie Gminy (...), w oparciu o umowę o roboty budowlane z dnia 30 października 2012 r. Za dostarczenie masy bitumicznej potrzebnej do wykonania obu umów powodowi mieli zapłacić zamawiający roboty drogowe w spółce (...) – z tytułu pierwszej umowy pozwana Gmina Miejska (...), a z tytułu drugiej umowy niewystępująca w sprawie Gmina (...). Mające powodowi gwarantować zapłatę za masę bitumiczną cesje wierzytelności należnych wykonawcy robót zawarli zatem z powodem, odpowiednio, Burmistrz Gminy Miejskiej (...) oraz Wójt Gminy (...). Nie ulega wątpliwości, że oba te podmioty – Gmina Miejska (...) i Gmina (...) są z punktu widzenia prawa odrębnymi jednostkami samorządu gminnego i odrębnymi osobami prawnymi. Z tego względu trafnie pozwana zarzuciła, że wykonanie cesji przez Gminę (...) poprzez zapłacenie powodowi za masę bitumiczną w drodze realizacji cesji wierzytelności w kwocie 226.005,12 zł nie mogło mieć żadnego wpływu na ocenę postępowania pozwanej Gminy, której zobowiązanie wobec powoda było jedno i wynikało z umowy przelewu wierzytelności kwoty 86.100 zł brutto z tytułu zapłaty za wyprodukowanie i dostarczenie spółce (...) zamówionej masy bitumicznej w innej ilości i przeznaczonej na budowę innego odcinka, w ramach realizacji zamówienia pozwanej wynikającego z umowy o roboty budowlane z dnia 28 sierpnia 2012 r.

Zasadność powyższego zarzutu oraz fakt, że niewystępująca w sporze Gmina (...) wykonała inną, analogicznej treści umowę zawartą z powodem, nie mogła mieć zatem wpływu na ocenę zasadności niniejszego powództwa, skierowanego do pozwanej Gminy Miejskiej (...).

Za słuszny uznał również Sąd Apelacyjny zarzut pozwanej dotyczący wadliwej kwalifikacji prawnej umowy z dnia 20 czerwca 2013 r. łączącej powoda ze spółką (...) jako umowy o dzieło, a w konsekwencji zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji przepisu art.647 ¹ § 5 k.c. jako alternatywnej podstawy prawnej uzasadniającej uwzględnienie powództwa. W ocenie Sądu Apelacyjnego umowa, której przedmiotem było zamówienie przez wskazaną spółkę u powoda określonej ilości towaru w postaci masy bitumicznej o oznaczonych parametrach technicznych, którą powód miał wyprodukować i dostarczyć na budowę oraz wydać wykonawcy prac budowlanych jako zamawiającemu, nie była umową o dzieło, lecz umową dostawy uregulowaną w art.605 k.c. i nast.

O przyjęciu art.647 ¹ § 5 k.c. jako podstawy nawiązanego przez powoda i wykonawcę robót drogowych stosunku prawnego zadecydowała przyjęta przez Sąd pierwszej instancji kwalifikacja zamówionego towaru w postaci masy bitumicznej jako rzeczy oznaczonej co do tożsamości, do czego skłonił Sąd pierwszej instancji fakt oznaczenia w zamówieniu właściwości technicznych zamawianej masy i ustalona w sprawie okoliczność, że masa bitumiczna o takich parametrach produkowana jest wyłącznie na indywidualne zamówienie klienta.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zamówiona u powoda mieszanka bitumiczna, pomimo określenia w treści umowy jej cech technicznych, stanowiła rzecz oznaczoną co do gatunku, a nie co do tożsamości. Nie jest bowiem pomiędzy stronami sporne to, że masa na warstwę ścieralną (...) 0/8 będąca przedmiotem spornego zamówienia jest produktem występującym na rynku materiałów budowlanych służących do budowy nawierzchni dróg, przewidzianym przez Polską Normę i wytwarzanym według polskiej normy w budownictwie. Świadkowie przesłuchani w sprawie potwierdzali, że masa bitumiczna o takich właściwościach jest zamawiana stosunkowo rzadko właśnie ze względu na swoje specyficzne parametry techniczne i cenę. Z uwagi na fakt, że masa mineralno-bitumiczna stanowi towar, którego właściwości fizyczne powodują, iż nie może być wyprodukowana „na zapas” i oczekiwać na klienta, ponieważ jej przydatność polegająca na użyciu do budowy nawierzchni drogi jest ograniczona czasowo, obrót takim towarem odbywa się na indywidualne zamówienie klienta.

O charakterze mieszanki bitumicznej jako rzeczy świadczy treść (...) przedstawionego przez interwenienta ubocznego, zawierającego opis przykładowych mieszanek stosowanych w warstwach ścieralnych, który wśród cienkich warstw ścieralnych „na gorąco” wymienia, jako jedne z zalecanych warstw ultracienkich, miedzy innymi masę oznaczoną symbolami (...) 0/8 mm, stanowiącą mieszankę mastyksowo-grysową (...) stosowaną od połowy lat 60. XX wieku. Z opisu wynika, że jest to produkt charakteryzujący się określonym składem, a w mieszance w określonych proporcjach, gwarantujących uzyskanie pożądanych właściwości technicznych, występują grys, piasek łamany, wypełniacz, asfalt oraz specyficzny dla tej masy stabilizator. (...) wskazuje przy tym, że oprócz opisanych wyżej mieszanek (...) na rynku operującym tym asortymentem występują również inne, np. asfalt drenażowy (porowaty), asfalt modyfikowany miałem (granulatem) gumowym czy asfalt spieniony, z których każdy posiada odmienne, swoiste właściwości (v.”Raport” – K.320-323). Z powyższego opisu technicznego, niepodważanego przez żadną ze stron, wynika, że bez ustalenia szczegółów technicznych masy (...) a już w oparciu o przedstawione w procesie informacje o charakterze ogólnym w tej kwestii można stwierdzić, że zlecenie przez (...) spółkę z o.o. powodowi wyprodukowania określonej ilości jednej z kilku występujących w powszechnym obrocie na rynku ultracienkiej masy bitumicznej, która – według autorów (...) i zeznań świadków – nie jest zbyt popularna wśród projektantów i stąd jest stosowana relatywnie rzadko, dotyczyło rzeczy oznaczonej co do gatunku, a nie co do tożsamości. Taka zaś kwalifikacja wykluczała przyjęcie, że przedmiotem zamówienia było dzieło. Nie jest bowiem do tego wystarczające stwierdzenie, że wykonanie umowy przez powoda miało się zakończyć określonym rezultatem w postaci zamówionej ilości mieszanki. Przedmiot umowy miał bowiem posiadać jednocześnie cechy nie ściśle zindywidualizowane, lecz cechy techniczne mieszanki stosowanej w robotach drogowych i spełniającej opracowane wcześniej wymogi polskiej normy budowlanej. Jako materiał budowlany mieszanka mineralno-asfaltowa (...) 0/8 nie mogła być uznana za rzecz oznaczoną co do tożsamości.

Dodatkowo należy zważyć, że zamówiony towar w postaci wspomnianej mieszanki został przez powoda w ramach jego działalności gospodarczej wyprodukowany zgodnie z polską normą oraz dostarczony na budowę. Wykonawca robót drogowych spółka (...) natomiast, co bezsporne, wbudowała tę mieszankę w układaną nawierzchnię drogi w ramach budowy ul. (...) z odcinkiem ul. (...) w (...), czyli w ramach realizacji zamówienia z dnia 27 sierpnia 2012 r. Opisana sytuacja faktyczna w pełni odpowiada hipotezie normy art.605 k.c., który definiuje umowę dostawy wskazując, że przez umowę dostawy dostawca zobowiązuje się do wytworzenia rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz do ich dostarczenia częściami albo periodycznie, a odbiorca zobowiązuje się do odebrania tych rzeczy i do zapłacenia ceny. W konsekwencji, za błędne należy uznać przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji przepisu art.647 ^{( 1)} § 5 k.c. jako podstawy odpowiedzialności solidarnej pozwanej Gminy z wykonawcą robót drogowych spółką (...), obecnie w upadłości likwidacyjnej.

Pomimo trafności także tego zarzutu apelacji, w ocenie Sądu Apelacyjnego nie mogła ona zostać uwzględniona. Trafnie bowiem Sąd pierwszej instancji uznał, że pozwana zobowiązana jest do wykonania umowy cesji wierzytelności z dnia 20 czerwca 2013 r. i że w warunkach faktycznych przedmiotowej sprawy nie stoi temu na przeszkodzie fakt ogłoszenia upadłości likwidacyjnej cedenta, tj. spółki (...).

Zasadnie Sąd orzekający zważył, że przedmiotem cesji z dnia 20 czerwca 2013 r. była wierzytelność przyszła spółki (...) wobec pozwanej z tytułu należnego wynagrodzenia za wykonanie zamówionych robót drogowych. Niesporne jest przy tym, że powód tylko dlatego zgodził się na wyprodukowanie i dostawę przedmiotowej masy bitumicznej, że zamawiający posiadał realną ekspektatywę zapłaty za towar, którą gwarantowała pozwana jako dłużnik cesji. Z uwagi na to, że przelew obejmował wierzytelność przyszłą, wywarł on skutek prawny dopiero z chwilą powstania wierzytelności po stronie wykonawcy robót, to jest z dniem, w którym roszczenie (...) spółki z o.o. wobec pozwanej Gminy z tytułu wykonania robót drogowych stało się wymagalne w zakresie kwoty objętej cesją, czyli co do kwoty 86.100 zł. Jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy, w dacie zawarcia umowy przelewu wierzytelności, czyli w dniu 20 czerwca 2013 r., wierzytelność wykonawcy objęta cesją jeszcze nie istniała.

Dyskusyjne pomiędzy stronami w sprawie było określenie daty, w jakiej powstała wierzytelność wykonawcy wobec pozwanej. Data powstania tej wierzytelności winna bowiem być uznana za datę, w której przelew wywołał skutek prawny przewidziany w art.510 § 1 k.c., to jest wejście cedowanej wierzytelności do majątku nabywcy, czyli cesjonariusza (w sprawie niniejszej powoda). Wobec objęcia przelewem wierzytelności przyszłej cedenta, jej wejście do majątku nabywcy – powoda w niniejszej sprawie uzależnione było od terminu wymagalności wierzytelności cedenta wobec pozwanej, a ten termin wynikał w umowy o roboty budowlane z dnia 28 sierpnia 2012 r., jaką podmioty te zawarły ze sobą. W świetle treści tej umowy (§ 5 pkt 1 – v.K.42) zapłata części wynagrodzenia do kwoty 400.000 zł miała nastąpić do dnia 15 listopada 2012 r., natomiast płatność pozostałej części wynagrodzenia na rzecz wykonawcy – do dnia 30 czerwca 2013 r. Wykonawca (...) (...) mógł wystawić pozwanej fakturę za wykonane roboty drogowe dopiero po skutecznym przeprowadzeniu odbioru drogi. Bezsporne jest, że bezusterkowy odbiór robót wskazanego wykonawcy nastąpił w dniu 3 lipca 2013 r., zatem z tą datą roszczenie (...) (...) wobec pozwanej stało się wymagalne.

Należy w tym miejscu podnieść, że zgodnie z treścią art.120 § 1 k.c. roszczenie staje się wymagalne wtedy, kiedy może być dochodzone, to jest kiedy uprawniony wierzyciel może żądać spełnienia świadczenia, a w razie żądania bezskutecznego – dochodzić go na drodze sądowej. Pojęcie świadczenia wymagalnego należy wiązać z takim świadczenie, które istnieje i którego wierzyciel może żądać i dochodzić od dłużnika. Termin zapłaty świadczenia rzutuje natomiast na kwestię powstania dalszego roszczenia wierzyciela – o zapłatę odsetek, czyli roszczenia o charakterze akcesoryjnym do roszczenia głównego. W sytuacji, gdy w dniu 3 lipca 2013 r. nastąpił bezusterkowy odbiór drogi od spółki (...), to z tym dniem roszczenie spółki wobec pozwanej Gminy o zapłatę wynagrodzenia stało się wymagalne – spółka ta mogła bowiem od tego dnia począwszy wystawić pozwanej fakturę VAT, co też niezwłocznie uczyniła dnia 4 lipca 2013 r. i z tym najpóźniej dniem należy wiązać początek biegu terminu przedawnienia roszczenia wykonawcy robót wobec zamawiającej pozwanej Gminy (tak też przyjął w innej sprawie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 listopada 1995 r., II CRN 156/95 – LEX nr 28739).

Faktura VAT za wykonane roboty, wystawiona przez wykonawcę pozwanej, miała określony termin płatności do dnia 2 sierpnia 2013 r., podczas gdy upadłość wykonawcy została ogłoszona w dniu 26 lipca 2013 r. Wierzytelność objęta spornym przelewem zmaterializowała się jednak nie z dniem 2 sierpnia 2013 r., lecz z dniem jej powstania – w dacie, w jakiej możliwie najwcześniej wykonawca uprawniony był w myśl umowy do zafakturowania robót i zażądania rozliczeń, to jest w dniu 3 lipca 2013 r., to jest i tak po terminie zapłaty całości wynagrodzenia wynikającym z umowy o roboty budowlane (po 30 czerwca 2013 r.).

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Sądu Apelacyjnego skutki prawne przelewu wierzytelności przyszłej dokonanego umową cesji z dnia 20 czerwca 2013 r., przewidziane w art.510 § 1 k.c. a polegające na wejściu tej wierzytelności do majątku cesjonariusza czyli powoda w niniejszej sprawie wystąpiły z dniem, w którym możliwe było żądanie przez wykonawcę (...) (...) zapłaty od pozwanej za wykonane roboty. Z dniem pomyślnego odbioru robót nastąpiło zatem przesunięcie majątkowe w zakresie wierzytelności wobec pozwanej w kwocie 86.100 zł, która z tą datą przeszła z majątku przyszłego upadłego do majątku powoda. W konsekwencji należało przyjąć, że w świetle ustawy mającej w sprawie niniejszej zastosowanie, tj. art.62 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze (tekst jedn.: Dz.U. z 2012 r., poz.1112 ze zm., dalej – P.u.n.), w opisanym stanie faktycznym wierzytelność w tej kwocie w dniu ogłoszenia upadłości nie należała już do majątku upadłego.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego bezzasadnie skarżący zarzucił przy tym w apelacji naruszenie art.84 ust.2 P.u.n. Przepis ten stanowi, że umowa przeniesienia własności rzeczy, wierzytelności lub innego prawa zawarta w celu zabezpieczenia wierzytelności jest skuteczna wobec masy upadłości, jeżeli została zawarta w formie pisemnej z datą pewną. Z treści zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z treści samej umowy cesji z dnia 20 czerwca 2013 r., wynika, że została ona zawarta nie w celu zabezpieczenia wierzytelności, lecz jako forma zapłaty za dostarczenie przez powoda masy bitumicznej, bez której niemożliwe było wykonanie zamówionych robót drogowych. Twierdzenie takie formułował powód już w pozwie (v.K.4), tak też wynika z treści zamówienia z dnia 20 czerwca 2013 r. (v.K.9), z treści faktury wystawionej przez powoda po dostarczeniu przedmiotowej masy bitumicznej, gdzie w miejscu przeznaczonym na wskazanie formy zapłaty dostawca wpisał „przelew cesja 21 dni” (K.10). Sama treść umowy cesji z dnia 20 czerwca 2013 r. (v.K.11) również nie pozostawia wątpliwości co do tego, że przelew miał być formą zapłaty za masę, a nie formą zabezpieczenia wierzytelności. Z tych przyczyn, w ocenie Sądu Apelacyjnego, przepis art.84 ust.2 P.u.n. nie mógł zostać naruszony przez Sąd pierwszej instancji, bowiem jego zastosowanie w niniejszej sprawie było wyłączone.

W ocenie Sądu Apelacyjnego trafnie przyjął Sąd pierwszej instancji, że na gruncie faktycznym omawianej sprawy brak było podstaw również do zastosowania art.127 ust.3 P.u.n. i uznania w oparciu o ten przepis, że czynność prawna upadłego w postaci zawarcia spornej umowy przelewu wierzytelności z dnia 20 czerwca 2013 r. wobec ogłoszenia upadłości cedenta w dniu 26 lipca 2013 r. jest bezskuteczna w stosunku do masy upadłości. Podniesione wyżej okoliczności faktyczne przemawiały bowiem jednoznacznie przeciwko przyjęciu, że sporna cesja miała stanowić zabezpieczenie, natomiast za stwierdzeniem, że zgodnym zamierzeniem jej stron, akceptowanym również przez pozwaną jako dłużnika cesji, była zapłata w powyższy sposób za dostarczenie wykonawcy przez powoda spornej masy bitumicznej. Z tej samej przyczyny, to jest wobec braku zabezpieczającego charakteru cesji, nie było podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie przepisu art.70 ¹ P.u.n. Dodać należy, że przepis ten adresowany jest do uczestników postępowania upadłościowego, a o wyłączeniu w omawianym trybie orzeka sędzia - komisarz względnie sąd upadłościowy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego pozwana nie mogła też skutecznie powoływać się na przepis art.127 ust.1 P.u.n., statuujący bezskuteczność ex lege w stosunku do masy upadłości czynności prawnych upadłego dokonanych w ciągu roku przed dniem złożenia wniosku o upadłość, którymi rozporządził on swoim majątkiem. Warunkiem bowiem zastosowania tego przepisu jest to, aby czynność prawna upadłego dokonana została nieodpłatnie albo odpłatnie, ale przy wystąpieniu rażącej nieekwiwalentności świadczenia otrzymanego przez upadłego lub zastrzeżonego dla upadłego lub dla osoby trzeciej. Na gruncie przedmiotowej sprawy nie ma bowiem wątpliwości co do tego, że świadczenie powoda, w związku z którym powstała przedmiotowa cesja wierzytelności części wynagrodzenia wykonawcy, była w pełni ekwiwalentna i że ta cecha świadczenia powoda względem wykonawcy robót drogowych nie była w sporze kwestionowana.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego o zasadności powództwa w niniejszej sprawie decydowała data wejścia spornej wierzytelności do majątku cesjonariusza – powoda. Zważyć przy tym należy, że o ile wykonawca – cedent wystawił pozwanej swoją fakturę za roboty drogowe z dnia 4 lipca 2013 r. z terminem jej zapłaty na swoją rzecz do dnia 2 sierpnia 2013 r., to – zgodnie z postanowieniami umowy cesji – do faktury tej załączył również fakturę wystawioną przez powoda za sporną masę bitumiczną, z terminem płatności do dnia 19 lipca 2013 r. i z poleceniem realizacji zapłaty tej części wynagrodzenia, zgodnie z cesją, powodowi. W sytuacji przejścia wierzytelności wykonawcy w kwocie 86.100 zł do majątku powoda z dniem dokonania odbioru robót i wystawienia faktury przez wykonawcę, tj. z dniem 4 lipca 2013 r., pozwana w myśl umowy cesji stała się zobowiązana do jej realizacji zgodnie z żądaniem cesjonariusza. Powód był zatem uprawniony do żądania od pozwanej zapłaty stosownie do uzgodnień trójstronnych poczynionych w ramach przelewu wierzytelności pomiędzy nim, inwestorem i wykonawcą robót drogowych. Zagwarantowana przez pozwaną zapłata za towar poprzez przelew wierzytelności wówczas przyszłej stała się możliwa do realizacji z chwilą zmaterializowania się tej wierzytelności w dniu 3 lipca 2013 r.

Reasumując, powód w dniu 20 czerwca 2013 r. stał się cesjonariuszem i jednocześnie wierzycielem pozwanej z tytułu wierzytelności przyszłej, której zaspokojenie miało stanowić formę zapłaty za towar dostarczony spółce (...). Powód dostarczył towar, za który wystawił fakturę VAT z dnia 29 czerwca 2013 r. z terminem płatności do dnia 19 lipca 2013 r. (K.10). W dniu 4 lipca 2013 r., z chwilą wystawienia pozwanej faktury VAT przez wykonawcę za wykonane prawidłowo i odebrane w dniu 3 lipca 2013 r. roboty drogowe – która to faktura wpłynęła do pozwanej bezspornie w dniu 4 lipca 2013 r. wraz z dyspozycją cedenta i fakturą powoda, pozwana miała obowiązek wykonania cesji. Skoro upadłość cedenta została ogłoszona w dniu 26 lipca 2013 r., a termin zapłaty na rzecz powoda uprawnionego do spornej części wierzytelności na podstawie przelewu upływał w dniu 19 lipca 2013 r., to w ocenie Sądu Apelacyjnego wstrzymanie się przez pozwaną z zaspokojeniem roszczenia powoda nie miało uzasadnionej podstawy. Powstanie scedowanej wierzytelności przyszłej, a tym samym zgodne z art.510 § 1 k.c. przesunięcie majątkowe tej wierzytelności z majątku spółki (...) (cedenta) do majątku uprawnionego powoda (cesjonariusza) nastąpiło bowiem w dniu 4 lipca 2013 r., to jest przed ogłoszeniem upadłości. Powoływane przez pozwaną ograniczenia wynikające z przepisów obowiązującego wówczas prawa upadłościowego i naprawczego nie miały zastosowania w powstałej sytuacji, bowiem sporna cesja wierzytelności z dnia 20 czerwca 2013 r. nie miała na celu zabezpieczenia wierzytelności, lecz posiadała charakter czynności prawnej ekwiwalentnej i miała być formą dokonania zapłaty za dostarczony towar.

Dla możliwości skutecznego dochodzenia przez powoda przedmiotowego roszczenia nie miało istotnego znaczenia to, że w fakturze wystawionej pozwanej przez wykonawcę prac drogowych termin zapłaty za te roboty został zakreślony do dnia 2 sierpnia 2013 r., bowiem odnośnie do kwoty objętej cesją (tj. kwoty 86.100 zł) dla pozwanej jako dłużnika tej wierzytelności istotna była data powstania wierzytelności wykonawcy – czyli 3 lipca 2013 r. i wystawienie przez niego faktury z dyspozycją dokonania zapłaty zgodnie z fakturą powoda. Faktura powoda obejmowała wierzytelność będącą w istocie przedmiotem cesji z dnia 20 czerwca 2013 r. Skoro termin zapłaty z faktury powoda, dotyczącej wierzytelności wymagalnej od dnia 3 lipca 2013 r., upływał przed dniem ogłoszenia upadłości wykonawcy i skoro sama wierzytelność z tytułu wynagrodzenia wykonawcy powstała i weszła do majątku powoda przed datą upadłości, to należy uznać, że przelew miał taki skutek, iż pozwana winna była w terminie do dnia 19 lipca 2013 r. zrealizować fakturę powoda będącą przedmiotem pozwu. Nawet uznanie, tak jak to przyjął Sąd orzekający, że z uwagi na treść faktury za roboty drogowe wystawionej przez wykonawcę, wiąże ją termin zapłaty 2 sierpnia 2013 r., a nie termin wskazany w fakturze wystawionej przez powoda wykonawcy robót za dostawę masy (19 lipca 2013 r.), nie zwalniało pozwanej z obowiązku świadczenia na rzecz cesjonariusza, bowiem w okresie przed ogłoszeniem upadłości wierzytelność w kwocie 86.100 zł z tytułu ceny masy przeszła z majątku przyszłego upadłego do majątku beneficjenta przelewu, czyli powoda.

Wpisany w fakturze końcowej (...) (...) termin, do którego nastąpić miała zapłata pozostałej części wynagrodzenia za roboty, w odniesieniu do pozwanej był wiążący w zakresie powstania po jej stronie dalszego zobowiązania wobec wykonawcy – z tytułu odsetek za opóźnienie, natomiast nie zmieniała faktu wcześniejszego przejścia samej wierzytelności do majątku powoda z dniem uprawniającym wykonawcę do wystawienia faktury za wykonane i odebrane roboty drogowe. Z tego względu nieskutecznie pozwana podnosiła zarzut z art.513 § 1 k.c., to jest możliwości obrony przed zapłatą wobec powoda argumentami, jakie przysługiwałyby jej względem cedenta.

W ocenie Sądu Apelacyjnego dla możliwości skutecznego dochodzenia przez powoda przedmiotowego roszczenia bez znaczenia pozostaje też podnoszona przez pozwaną okoliczność, że w postępowaniu upadłościowym (sygn. akt VI GUp 13/13 Sądu Rejonowego w Słupsku) wniosek pozwanej o wyłączenie spornej wierzytelności z masy upadłości został prawomocnie oddalony postanowieniem sędziego - komisarza. Okoliczność ta nie stoi bowiem na przeszkodzie dochodzeniu przedmiotowej należności przez powoda w drodze odrębnego procesu cywilnego.

Sąd Apelacyjny nie podzielił także argumentu pozwanej, że nawet gdyby na przeszkodzie spełnieniu świadczenia na rzecz powoda nie stanęło ogłoszenie upadłości cedenta, to i tak powód nie mógłby otrzymać swojej należności za dostarczony towar, skoro cedenta obciążały rozliczne zajęcia w ramach prowadzonej przeciwko niemu egzekucji należności wyprzedzających w kolejności zaspokojenia wierzytelność powoda. Z przedstawionych na te okoliczność przez skarżącą dowodów zajęć (K.55 – 59) wynika, że w dacie doręczenia ich pozwanej przez organy egzekucyjne – 1 lipca, 17 czerwca, a także w maju 2013 roku – sporna wierzytelność jeszcze nie była wymagalna, a w dacie powstania stanu jej wymagalności – 3 lipca 2013 r. – przeszła z mocy umowy cesji z dnia 20 czerwca 2013 r. z majątku dłużnika egzekwowanego do majątku powoda. Nie mogło zatem w takiej sytuacji dojść do skutecznego zajęcia wierzytelności dłużnika (...) spółki z o.o. w odniesieniu do wierzytelności w kwocie 86.100 zł objętej wcześniejszą cesją na rzecz innego podmiotu, tj. powoda. Oczywiste jest bowiem, że wierzyciele przyszłego upadłego mogli uzyskać zaspokojenie wyłącznie z majątku dłużnika, a nie z majątku innych podmiotów – w tym wypadku powoda jako uprawnionego do tej wierzytelności z mocy art.510 § 1 k.c.

Z przedstawionych wyżej względów Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji, oddalając ją na mocy art.385 k.p.c. O kosztach postepowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł w oparciu o przepis art.108 § 1 k.p.c. w związku z art.98 § 1 i 3 k.p.c. Wobec przegrania w całości procesu w instancji odwoławczej pozwana obciążona została obowiązkiem zwrotu stronie powodowej kosztów postępowania apelacyjnego w kwocie 2.700 zł, stanowiącej wynagrodzenie pełnomocnika powoda określone na podstawie § 6 pkt 6 w związku z § 12 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst. jedn.: Dz.U. z 2013 r., poz.490 ze zm.).

SSA Barbara Lewandowska SSA Zbigniew Merchel SSA Jakub Rusiński