Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Jachnis

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 31 marca 2016 r., 17 maja 2016 r. oraz 7 czerwca 2016 r.,

przeciwko M. F. (1) c. J. ur. (...) w W.

obwinionej o to że:

w dniu 3 listopada 2015 roku około godz. 16:30 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. imienia C. (hala przylotów) wbrew zakazowi prowadziła działalność gospodarczą z zakresu oferowania usług adwokackich przylatującym pasażerom bez zgody zarządzającego lotniskiem tj. o wykroczenie z art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012r.

Orzeka:

1)  Obwinioną M. F. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 210 ust 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z art. 39 § 1 i 2 kw wymierza jej karę nagany;

2)  Zwalnia obwinioną od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt: 7643/15

UZASADNIENIE

M. F. (1) została obwiniona o to, że w dniu 3 listopada 2015 roku około godz. 16:30 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. imienia C. (hala przylotów) wbrew zakazowi prowadziła działalność gospodarczą z zakresu oferowania usług adwokackich przylatującym pasażerom bez zgody zarządzającego lotniskiem, tj. o wykroczenie z art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012r.

W oparciu o zabrany w sprawie materiał dowodowy Sad ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 czerwca 2015 r. M. F. (1) zawarła z (...) sp. z o.o. umowę zlecenie, w ramach której zobowiązała się ona do wykonywania na rzecz spółki działalności o charakterze reklamacyjno-akwizycyjnej polegającej na rozmowie z pasażerami opóźnionych lotów i przedstawianie im możliwości prawnych wynikających z opóźnienia. W ramach tych rozmów wręczała ona swoim rozmówcom kontakt do swojego mocodawcy, jako firmy która potencjalnie mogłaby zajmować się reprezentacją tych osób w ramach postępowania odszkodowawczego. Członkami Zarządu w spółce (...) w tym czasie byli M. S. oraz M. F. (2).

W dniu 3 listopada 2015 r. M. F. (1) wykonywała opisane wyżej obowiązki znajdując się na terenie hali przylotów lotniska C. w W.. Sytuację tę zaobserwowała J. S. pełniąca funkcję specjalisty ds. handlowych w Przedsiębiorstwie Państwowym (...). Podeszła ona do M. F. (1) celem weryfikacji czy posiada ona identyfikator upoważniający ją do prowadzenia tego typu działalności oraz ustaliła, iż M. F. (1) nie jest uprawniona do prowadzenia działalności akwizycyjnej i reklamowej na terenie lotniska. W związku z tym J. S. zwróciła się do pracowników (...) Ochrony (...) i wskazała, iż kobieta rozmawiająca z pasażerami wykroczyła przeciwko przepisom związanym z ochroną porządku i bezpieczeństwa na terenie lotniska i w związku z tym konieczne jest przeprowadzenie interwencji mającej na celu usunięcie M. F. (1) z terenu hali przylotów lotniska C..

Funkcjonariusze SOL podjęli interwencję wobec M. F. (1) i w związku z tym poinformowali ją, że musi ona opuścić teren hali przylotów. W odpowiedzi M. F. (1) wskazała, iż nie łamie obowiązujących przepisów ponieważ nie prowadzi w tym momencie działalności gospodarczej i w związku z tym nie narusza obowiązujących zasad. W związku z prowadzoną ożywioną wymianą zdań, po chwili do rozmowy włączyły się również osoby prowadzące w okolicach lotniska działalność przewozu osób taksówkami tj. W. A. oraz M. A.. Poinformowali oni M. F. (1), że nie ma się czego obawiać i że znają prawników którzy są w stanie rozwiązać tą sytuacje przed Sądem. Po chwili na miejscu zdarzenia pojawił się uprzednio wezwany przez J. S., funkcjonariusz policji W. T.. Stwierdził on popełnienie przez obwinioną wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze i w związku z tym wystawił on mandat karny w wysokości 200 zł. M. F. (1) odmówiła przyjęcia mandatu i w związku z tym funkcjonariusz policji poinformował ją o skierowaniu do Sądu wniosku o ukaranie.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień obwinionej M. F. (1) /e-protokół rozprawy z dnia 31 marca 2016 r. od 00:01:12 do 00:16:16/; zeznań świadka J. S. /k. 12 protokół przesłuchania, e-protokół rozprawy z dnia 31 marca 2016 r. od 00:16:16 do 00:37:12/; zeznań świadka W. T. /k. 14 protokół zeznań świadka, e-protokół rozprawy z dnia 17 maja 2016 r. od 00:01:23 do 00:07:48/; zeznań świadka M. A. /e-protokół rozprawy z dnia 17 maja 2016 r. od 00:07:48 do 00:11:40/ zeznań świadka W. A. /e-protokół rozprawy 17 maja 2016 r. od 00:11:40 do 00:15:55/, zeznań świadka M. F. (2) /e-protokół rozprawy z dnia 17 maja 2016 r. od 00:15:55 do 00:22:31/ zeznań świadka M. S. /e-protokół rozprawy z dnia 17 maja 2015 r. od 00:22:31 do 00:26:24/; notatki urzędowej /k. 1, 9, 22/; płyty CD /k. 8/;pisma dyrektora Przedsiębiorstwa Państwowego (...) /k. 72/; ksero umowy zawartej miedzy obwinioną a spółką (...) /k. 77-78/.

Obwiniona M. F. (1) w swoich wyjaśnieniach nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wskazała, iż w dniu 3 listopada 2015 r. nie wykonywała działalności gospodarczej, ani nie oferowała usług adwokackich na terenie lotniska i w związku z tym nie wypełniła znamion wykroczenia. Obwiniona wyjaśniła, iż firma w której pracuje zajmuje się odszkodowaniami dla pasażerów samolotów , których lot był opóźniony. M. F. (1) wskazała, iż do jej obowiązków w ramach wykonywanej przez nią pracy należało między innymi informowanie pasażerów o przysługujących im uprawnieniach związanych z zaistniałymi nieprawidłowościami. Obwiniona zaznaczyła jednocześnie, iż rozmowy z pasażerami przebiegały z reguły w miłej atmosferze a sami rozmówcy byli zainteresowani przekazywanymi przez nią informacjami.

Obwiniona wskazała również, iż oprócz informowania pasażerów o przysługujących im prawach do zakresu jej obowiązków należało również pozyskanie od tych pasażerów danych kontaktowych, które później przekazywała do swojego mocodawcy czyli spółki (...). Obwiniona zaznaczyła jednocześnie, iż to nie do niej należy dalszy kontakt z klientami. W zakresie kierowania jej na lotnisko obwiniona wskazała, iż miała się ona udać się na lotnisko w przypadku otrzymania informacji o opóźnionym locie i wyjaśniła jednocześnie, iż jej pobyt na lotnisku w dniu 3 listopada 2015 r. nie był dla niej pierwszym przypadkiem kiedy wykonywała swoje obowiązki w tym miejscu.

W przedmiocie zdarzeń z dnia 3 listopada 2015 r. obwiniona potwierdziła, iż w tym dniu znajdowała się w hali przylotów lotniska im. C. w W., gdzie wykonywała swoje obowiązki. Jak relacjonuje w trakcie rozmowy z pasażerami podeszli do niej pracownicy lotniska i poinformowali ją, że musi ona opuścić teren lotniska z powodu braku wymaganego zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej. Jak wskazuje obwiniona po odmowie zastosowania się do wspomnianego polecenia funkcjonariusze SOL zaczęli ją szarpać i siłą chcieli usunąć ją z terenu lotniska. M. F. (1) wyjaśniła, iż w jej obronie występowali zarówno jej rozmówcy, jak również taksówkarze, który również znajdowali się na hali przylotów lotniska. Obwiniona zaznaczyła, iż jej zachowanie w żaden sposób nie wpływało na porządek panujący na lotnisku i w związku z tym nie powinno stanowić wykroczenia.

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia obwinionej zasługują na wiarę w zakresie w jakim opisała ona metodykę wykonywanej przez nią pracy oraz wskazała zakres obowiązków, które wypełnia. Walor wiarygodności przyznać należy również tej części wyjaśnień , w których wskazała ona kto zleca jej konkretne wyjazdy na teren lotniska, jak również w zakresie częstotliwości tego typu zdarzeń. Wyjaśnienia te był spójne i logiczne oraz w pełni korespondowały w pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. W szczególności należy wskazać w tym miejscu na treść umowy zlecenie zawartej między obwinioną a spółka (...) oraz na zeznania świadków M. F. (2) i M. S., będącymi osobami bezpośrednio nadzorującymi działalność M. F. (1).

Za wiarygodną należy uznać również tę część wyjaśnień obwinionej , w której potwierdziła ona, iż w dniu 3 listopada 2015 r. rzeczywiście była na terenie hali przylotów lotniska im. C. w W. i rozmawiała w tym czasie z pasażerami opóźnionych lotów o przysługujących im z tego tytułu roszczeniach. Za autentyczną należy również uznać tę cześć wyjaśnień , w których obwiniona wskazała, że w przedmiotowym dniu przedstawiała ona zakres działalności firmy, którą reprezentowała.

Sąd dał również wiarę wyjaśnieniom obwinionej w zakresie w jakim opisywała przebieg interwencji z dnia 3 listopada 2015 r., zaznaczając jednocześnie, iż wydarzenia te nie miały bezpośredniego wpływu na decyzję w zakresie orzeczenia o sprawstwie wykroczenia, albowiem opisane przez obwinioną elementy nie decydowały o wypełnieniu przez obwinioną znamion wykroczenia. M. F. (1) wskazywała, że jej zachowanie w żaden sposób nie naruszało porządku obowiązującego na lotnisku, a rozmowy z pasażerami miały wyjątkowo miły charakter lecz należy zwrócić uwagę, iż elementy wymienione wyżej nie stanowią przesłanek zarzucanego wykroczenia. W związku z tym czynniki te Sąd wziął pod uwagę w zakresie oceny całokształtu zachowania obwinionej.

W toku postępowania dowodowego prowadzonego w niniejszej sprawie został ustalony stan faktyczny, który w zakresie elementów konstrukcyjnych wykroczenia nie budzi jakichkolwiek wątpliwości i w związku z tym wskazać należy, iż nieprzyznanie się obwinionej do winy należy w przedmiotowym przypadku traktować jako dywagacje w zakresie ustaleń prawnych i w ten sposób zostało ono oceniane. Podobne ustalenia należy również poczynić w zakresie tej części wyjaśnień obwinionej, w której wskazywała ona, iż jej działanie nie jest prowadzeniem działalności gospodarczej i w związku z tym nie może być poczytywane w kategoriach wykroczenia.

W toku postępowania dowodowego Sąd przesłuchał J. S., tj. specjalistę ds. handlowych w Przedsiębiorstwie Państwowym (...). Należy wskazać, iż zeznania świadka były logiczne i spójne. Co istotne fakt, że świadek zajmuje wspomniane stanowisko pozwala domniemywać, iż posiada on wiedzę o osobach mających zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie lotniska oraz zna uregulowania prawne obowiązujące w tym zakresie. Dodatkowo w związku z powyższym wiarygodnym jest wskazanie, że to świadek zainicjowała interwencję przeprowadzoną wobec obwinionej. Zeznania świadka należy uznać za wiarygodne także w zakresie w jakim wskazała ona na fakt, iż firma zatrudniająca obwinioną nie zwracała się przed dniem 3 listopada 2015 r. o pozwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie lotniska i w związku z tym pracownicy tej firmy nie mieli legitymacji prawnej do rozmowy z klientami w zakresie ewentualnej późniejszej współpracy. Sąd przyznał również walor wiarygodności stwierdzeniu, iż w na terenie lotniska działa kilka podmiotów o zbliżonej do spółki (...) specyfikacji i żaden z tych podmiotów nie składał wniosku o umożliwienie prowadzenia działalności na terenie portu lotniczego.

Sąd dał również wiarę zeznaniom świadka W. T., który przeprowadzał w dniu 3 listopada 2016 r. interwencje wobec obwinionej. Zeznania świadka w zakresie stanu faktycznego zaistniałego w związku z podjętą przez niego interwencją należy uznać za spójne, logiczne i w pełni korespondujące z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd przyznał również walor wiarygodności zeznaniom świadków M. A. i W. A. w zakresie w jakim wskazywali oni, iż wobec obwinionej została przeprowadzona interwencja, w której uczestniczyli pracownicy SOL oraz w części w której wskazywali oni, iż obwiniona chciała oddalić się z hali przylotów bez okazywania dowodu osobistego i nie zostało jej to umożliwione. Ponadto Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, w których wskazali oni, iż obwiniona była szarpana przez pracowników lotniska. Należy poczynić jednak uwagę, że potwierdzenie tego faktu nie ma jakiegokolwiek znaczenia w kontekście popełnienia przez obwinioną wykroczenia.

W toku postępowania przesłuchani zostali członkowie zarządu spółki (...)- M. F. (2) oraz M. S.. Zeznania świadków tych Sąd ocenił jako wiarygodne w zakresie w jakim opisywali oni dotychczasową współpracę z obwinioną oraz wskazywali jakie obowiązki obwiniona wykonuje. Treść tych zeznań znajduje potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w niniejszej sprawie. Dodatkowo w/w świadkowie wskazali, iż nie posiadali oni odpowiedniego zezwolenia na wykonywanie tego typu działalności na terenie lotniska, a obecnie prowadzą oni rozmowy z władzami portu lotniczego w zakresie zalegalizowania wykonywanych w imieniu spółki (...) czynności. Powyższe stwierdzenie należy uznać za wiarygodne zwłaszcza, mając na uwadze treść zaliczonego do materiału dowodowego pisma Naczelnego Dyrektora Przedsiębiorstwa Państwowego (...), które to pismo bezpośrednio wspomniane wyżej okoliczności potwierdza. Jednocześnie wskazać należy, iż w w/w piśmie przywołane zostało pismo pochodzące od spółki (...), datowane na dzień 21 kwietnia 2016 r, co jednoznacznie wskazuje że w dniu 3 listopada 2015 r. podmiot ten nie posiadał wymaganego regulacjami prawnymi zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie lotniska, a dopiero przedmiotowa sprawa zainicjowała starania członków zarządu skierowane w kierunku nadania ich działaniom legalnego charakteru.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie notatkach urzędowych /k. 2, 9, 22/, płytach CD /k. 8/ oraz pismo /k. 72/, ksero umowy /k. 77-78/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności.

Przechodząc do oceny prawnej zachowania obwinionej w zakresie zarzuconego jej czynu, należy stwierdzić, iż M. F. (1) wypełniła znamiona wykroczeń określonych w art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r.

Zgodnie z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze penalizowane jest niestosowanie się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych wydanych na podstawie art. 83a ust. 2 w/w ustawy obowiązujących na lotnisku. Wskazany przepis odsyła bezpośrednio do art. 83a ust. 1 w/w ustawy, zgodnie z którym wszystkie osoby znajdujące się na terenie lotniska są obowiązane do przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego tym lotniskiem, wydanych na podstawie rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Podkreślić należy również, iż art. 68 ust. 2 pkt 2 oraz art. 80 ustawy Prawo Lotnicze nakładają na zarządzającego lotniskiem obowiązki o charakterze publicznoprawnym w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku na terenie lotniska. Natomiast zgodnie z art. 80 ustawy Prawo Lotnicze zarządzający lotniskiem odpowiada za bezpieczną eksploatację lotniska, w tym za nałożone na niego zadania związane z ochroną lotniska.

W wyniku postępowania dowodowego, przeprowadzonego w przedmiotowej sprawie ustalono, iż obwiniona M. F. (1) w dniu 3 listopada 2015 r. przebywała na terenie hali odlotów lotniska C. w W. i wykonywała obowiązki wynikające z umowy zawartej ze spółką (...). Wykonywane przez nią czynności polegały na podejmowaniu rozmowy z pasażerami opóźnionych lotów, wskazywaniu, iż z tego tytułu przysługują im konkretne roszczenia oraz na przedstawianiu charakterystyki działalności swojego mocodawcy i zbieraniu danych osób potencjalnie zainteresowanych współpracą.

W ocenie Sądu tego typu działalność należy traktować jako z jednej strony działalność reklamową (w zakresie w jakim obwiniona opisywała zakres działalności spółki, która reprezentowała), zaś z drugiej jako działalność akwizycyjną (obwiniona uzyskiwała dane kontaktowe rozmówców i przekazywała je do swoich przełożonych, co prowadziło do dalszego prowadzenia współpracy na linii pasażer- spółka (...)). Co istotne, akwizytorski charakter wykonywanych przez obwinioną obowiązków, znajduje również potwierdzenie w strukturze otrzymywanych przez nią zarobków, która została opisana w umowie zlecenia zawartej miedzy M. F. (1) a jej mocodawcami. Według tej umowy zasadniczą część zarobków zleceniobiorcy w tym wypadku stanowiły prowizje uzyskiwane w sytuacji uzyskania kontaktu od osób, które w późniejszym czasie nawiązywały konkretną współpracę w zakresie dochodzenia roszczeń związanych z opóźnieniami lotów.

Dodatkowo obwiniona wskazywała, iż nie prowadziła ona działalności gospodarczej i w związku z tym nie naruszyła przepisów porządkowych obowiązujących na lotnisku. Należy wskazać, iż zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. W ty momencie wskazać należy na regulacje zawartą w art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, która wskazuje, iż jest przedsiębiorcą osoba prowadząca działalność gospodarczą we własnym imieniu. Przepis § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b nie konkretyzuje jaki podmiot może naruszyć powyższą normę, a mając na uwadze zasady wykładni systemowej należałoby poczynić spostrzeżenie, że w sytuacji w której prawodawca zamierzałby ograniczyć stosowanie powyższego uregulowania do osób prowadzących działalność gospodarczą we własnym imieniu, użyłby w tym przepisie pojęcia przedsiębiorca lub formuły „we własnym imieniu”.

Powyższa interpretacja znajduje również swoje uzasadnienie, jeżeli weźmiemy pod uwagę ratio legis przepisu § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia. Należy wskazać, iż przepis ten ma za zadanie chronić pasażerów lotnisk, często będących cudzoziemcami, przed działaniami przedsiębiorców wykonujących proponowane przez siebie usługi w sposób nieprofesjonalny lub w zdecydowanie zawyżonej cenie. W kontekście powyższego należy wskazać, iż z perspektywy interesów pasażerów lotniska bez znaczenia jest czy ofertę składa sam przedsiębiorca czy osoba przez niego zatrudniona.

Mając na uwadze powyższe rozważania należy wskazać, że obwiniona w dniu 3 listopada 2015 r. naruszyła normy porządkowe obowiązujące na lotnisku i w związku z tym wypełniła znamiona wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze.

Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconego wykroczenia, całość okoliczności sprawy pozwoliła na przyjęcie, że obwiniona w przedmiotowej sytuacji działała nieumyślnie wskazując, iż wykazała się ona zarzucanym niedbalstwem. Obwiniona podejmując współpracę ze spółką (...) powinna w swoim zakresie zweryfikować czy działalność, którą będzie wykonywać jest działalnością zgodną z obowiązującymi na terenie portu lotniczego regulacjami. W tym celu mogła zwrócić się chociażby do władz lotniska o udzielenie tego typu informacji.

W chwili popełnienia czynu obwiniona była osobą dojrzałą życiowo, w pełni poczytalną, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze zagrożone jest karą grzywny. W przedmiotowej sprawie Sąd uznał, że okoliczności zaistniałe w przedmiotowym postępowaniu pozwalają na zastosowanie wobec obwinionej dobrodziejstwa instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Należy wskazać, iż M. F. (1) działała w imieniu podmiotu, który w żaden sposób nie poinformował jej o braku pozwolenia na prowadzenie tego typu działalności. Jakikolwiek zarzut, który można postawić obwinionej opiera się na fakcie niezweryfikowania twierdzeń jej zleceniodawcy chociażby u organu zarządzającego lotniskiem. Dodatkowo Sąd wziął również pod uwagę fakt, iż obwiniona de facto nie narzucała się podróżnym, którzy sami wskazywali, że jest to tylko miła rozmowa. W związku z powyższym Sąd postanowił zastosować instytucję nadzwyczajnego złagodzenia kary, poprzez orzeczenie kary łagodniejszego typu w stosunku do zagrożenia opisanego w przepisie karnym, która w tym wypadku jest kara nagany. Karę nagany, w myśl art. 36 § 1 kw, można orzec, gdy ze względu na charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy należy przypuszczać, że zastosowanie tej kary jest wystarczające do wdrożenia go do poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego. W ocenie Sądu podane powyżej okoliczności w niniejszej sprawie zachodzą i w związku z czym w zakresie kary orzeczono jak wyżej.

Mając na uwadze względy słuszności, Sąd, stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.