Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lipca 2016r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSR Joanna Kończyk

Protokolant: K. Ż.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lipca 2016 r. w S. sprawy

z powództwa A. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda A. B. kwotę 9.254,28 zł (dziewięć tysięcy dwieście pięćdziesiąt cztery złote i 28/100) wraz z:

- odsetkami ustawowymi od dnia 30.09.2014r. do dnia 31.12.2015r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 01.01.2016r. do dnia zapłaty liczonymi od kwoty 9.069,78 zł (dziewięć tysięcy sześćdziesiąt dziewięć złotych i 78/100),

- odsetkami ustawowymi od dnia 20.03.2015r. do dnia 31.12.2015r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 01.01.2016r. do dnia zapłaty liczonymi od kwoty184,50 zł (sto osiemdziesiąt cztery złote i 50/100);

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda A. B. kwotę 2.388,00 zł (dwa tysiące trzysta osiemdziesiąt osiem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 561,05 zł (pięćset sześćdziesiąt jeden złotych 05/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 1730/15

UZASADNIENIE

Powód A. B., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) S.A. w S. kwoty 9408,57 zł wraz z ustawowymi odsetkami: od kwoty 9224,07 zł od dnia 30.09.2014 r. do dnia zapłaty, od kwoty 184,50 zł od dnia wytoczenia powództwa (20.03.2015 r.) do dnia zapłaty i zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wskazał, że w dniu 26 sierpnia 2014 r. w wyniku kolizji z innym pojazdem uszkodzeniu uległ samochód marki A. (...) nr rej. (...) będący własnością poszkodowanego A. B.. Poszkodowany zgłosił w dniu 29.08.2014 r. szkodę pozwanemu, który przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w którym ustalił między innymi zakres uszkodzeń pojazdu i ich kwalifikację. Na tej podstawie pozwany dokonał wyceny kosztów naprawy pojazdu powoda na kwotę 3928,31 zł brutto. Poszkodowany zakwestionował ustalenia pozwanego co do zakresu uszkodzeń pojazdu jak i kwalifikacji, co skutkowało dokonaniem przez pozwanego dodatkowych oględzin i ponownym dokonaniem wyceny kosztów naprawy na kwotę 6125,16 zł brutto. Taką kwotę pozwany wypłacił powodowi na podstawie decyzji z dnia 24.11.2014 r. W ocenie powoda pozwany zaniżył koszty naprawy przedmiotowego pojazdu i tym samym ustalone odszkodowanie poprzez bezzasadne obniżenie ceny części oryginalnych o 60%, bezzasadne zastosowanie tanich części zamiennych wątpliwej jakości, bezzasadne obniżenie ceny materiału lakierniczego o 67%, bezzasadne obniżenie ceny stawek za roboczogodzinę, pominięcie normaliów. Na zlecenie poszkodowanego sporządzona została dla przedmiotowego pojazdu kalkulacji naprawy według cen części zamiennych z dnia 01.08.2014 r. i okazało się, że koszty naprawy przedmiotowego pojazdu wyniosły 15.349,23 zł. Powód pismem z dnia 17.04.2014 r. wezwał pozwanego do zapłaty różnicy pomiędzy należnym (prawidłowo wyliczonym) a wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem. Jednocześnie powód wezwał do zapłaty kwoty 184,50 zł za fakturę VAT nr (...) z tytułu kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy. W odpowiedzi pozwany pismem z dnia 23.12.2014 r. odmówił uzupełnienia odszkodowania o żądaną kwotę twierdząc, że dokonał prawidłowej wyceny kosztów naprawy. Pozwany odmówił również zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji na zlecenie powoda.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia22 kwietnia 2015 r., sygn. I Nc 1313/15 referendarz sądowy Sądu Rejonowego Słupsku orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Sprzeciw od w/w nakazu zapłaty złożył pozwany (...) S.A. w S., reprezentowane przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany wskazał, że nie kwestionuje swojej odpowiedzialności co do zasady za szkodę z dnia 26 sierpnia 2014 r., sporna jest jedynie wysokość należnego powodowi odszkodowania. Zdaniem pozwanego przeprowadził on postępowanie likwidacyjne w sposób rzetelny, a dokonana wnikliwa analiza całokształtu sprawy skutkowała zapłatą odszkodowania w kwocie 6.125,16 zł. Pozwany zakwestionował prawidłowość kalkulacji sporządzonej na zlecenie powoda, jednocześnie wskazując, że stanowi ona dokument prywatny sporządzony dla celów niniejszego postępowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 sierpnia 2014 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uległ uszkodzeniu pojazd marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...) stanowiący własność A. B.. Sprawca kolizji miał zawartą umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej z (...) S.A. w S..

Bezsporne

A. B. dokonał zgłoszenia szkody (...) S.A. w S. w dniu 29 sierpnia 2014 r.

Bezsporne, a nadto: zgłoszenie szkody w aktach szkody kk. 43

Ubezpieczyciel przeprowadził oględziny pojazdu marki A. (...) nr rejestracyjny (...), ustalając zakres uszkodzeń i dokonał wyceny kosztów naprawy pojazdu A. B. na kwotę 3.298,31 zł. A. B. zakwestionował zarówno zakres uszkodzeń ustalony przez ubezpieczyciela, jak i ich kwalifikacje. Uwzględniając stanowisko A. B. ubezpieczyciel dokonał dodatkowych oględzin, po których oszacował koszt naprawy pojazdu marki A. (...) nr rejestracyjny (...) na kwotę 6125,16 zł i taką sumę wypłacił A. B. na podstawie decyzji z dnia 24.11.2014 r. tytułem odszkodowania za skutki kolizji z dnia 26.08.2014 r.

Bezsporne , a nadto: dokumenty w aktach szkody kk.43

A. B. zlecił prywatnie sporządzenie kalkulacji kosztów naprawy pojazdu marki A. (...) nr rejestracyjny (...) do stanu sprzed szkody z dnia 26.08.2014 r. Zgodnie z kalkulacją sporządzoną na jego zlecenie koszt przywrócenia pojazdu stanowiącego jego własność wynosi 15.349,23 zł. A. B. zapłacił za sporządzenie prywatnej kalkulacji kwotę 184,50 zł.

dowód: kalkulacja naprawy k. 16-21, faktura VAT k. 24

Pismem z dnia 17.04.2014 r. A. B. wezwał ubezpieczyciela do zapłaty różnicy pomiędzy kwotą kosztów naprawy, ustaloną w oparciu o sporządzoną na jego zlecenie kalkulacją, a wypłaconym przez (...) S.A. w S. odszkodowaniem. Jednocześnie A. B. wezwał ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 184,50 zł za fakturę VAT nr (...) z tytułu kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy. W odpowiedzi (...) S.A. w S. pismem z dnia 23.12.2014 r. odmówiło wypłaty żądanych kwot, twierdząc, że dokonało prawidłowej wyceny kosztów naprawy, zaś koszt sporządzenia prywatnej kalkulacji szkody nie jest normalnym następstwem szkody.

dowód: wezwanie k. 23, pismo z dnia 23.12.2014 r. k.24

Koszt naprawy samochodu marki A. nr rejestracyjny (...), stanowiącego własność A. B. i przywrócenia go do stanu sprzed kolizji w dniu 26.06.2014 r. wyniósł 15.194,94 zł brutto według cen z chwili szkody, przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych oraz przyjęciu średniej stawki za jedną roboczogodzinę stosowaną w zakładach branży motoryzacyjnej regionu (...) w roku 2014 w wysokości 90 zł netto dla prac mechaniczno-blacharskich i pomocniczych oraz 100 zł netto dla prac lakierniczych.

dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu wyceny szkód komunikacyjnych I. S. k.60-75, opinia pisemna uzupełniająca biegłego I. S. k. 91

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady wobec powoda za skutki kolizji z dnia 26 sierpnia 2014 r., ani jej podstaw, co znajduje odzwierciedlenie w przyznaniu powodowi sumy pieniężnej tytułem odszkodowania za koszty naprawy powypadkowej. Pozwany nie kwestionował również w toku procesu samej zasadności dokonania naprawy samochodu powoda. Sporna między stronami była wysokość uzasadnionych kosztów naprawy-wybór części oryginalnych lub ich tańszych zamienników, dokonanie przez ubezpieczyciela „urealnienia” cen części zamiennych, obniżenia stawek za prace naprawcze i lakiernicze.

Odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz normach art. 415 kc, 436 § 2 kc i art. 822 kc. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822§ 4 kc przyznaje poszkodowanemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na gruncie orzecznictwa i doktryny prawa cywilnego przeważa stanowisko, iż pod pojęciem szkody należy rozumieć różnicę między stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby gdyby nie wystąpiło to zdarzenie. W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku. Zgodnie z normą art. 363 § 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeśli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia cen istniejących w innej chwili.

Przepis art. 824 ¹ § 1 kc stanowi, iż suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody, o ile nie umówiono się inaczej.

Uwzględniając przytoczone wyżej przepisy stwierdzić należy, iż szkoda powstaje w chwili wypadku komunikacyjnego i podlega naprawieniu na podstawie art. 436 kc oraz według przesłanek określonych w art. 363 § 2 kc. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy, czy też w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie ma bowiem wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem.

Sąd orzekając w niniejszej sprawie podziela stanowisko wyrażone w orzecznictwie, według którego roszczenie należne od Towarzystwa (...) w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana, wysokość świadczeń należy określić na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczeń i jej faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalenia ich wysokości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1998 r. , sygn. I CR 151/88, Lex nr 8894).

W tym stanie rzeczy konieczne jest stwierdzenie, iż wysokość odszkodowania ustalonego zgodnie z treścią art. 363§2 kc w zw. z art. 361 § 2 kc ma odpowiadać kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku. Wysokość tak określonego odszkodowania powinna być ustalona według cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy, tj. na podstawie metody kosztorysowej i objąć niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2011, sygn. III CZP 68/2001, OSNC 2002, nr 6 poz. 74, z dnia 13 czerwca 2003 r., sygn. III CZP 32/2003, OSNC 2004, nr 4, poz. 51).

Na okoliczność ustalenia wysokości niezbędnych i celowych kosztów przywrócenia pojazdu powoda do stanu sprzed szkody zaistniałej w dniu 26 sierpnia 2014 r., a nadto na okoliczność prawidłowości sporządzenia przez pozwanego kosztorysu naprawy przywracającej ten pojazd od stanu sprzed zdarzenia z dnia 26 sierpnia 2014 , według cen części zamiennym i usług z daty ustalenia przez pozwanego odszkodowania oraz na okoliczność określenia ubytku wartości rynkowej pojazdu powoda w związku z zaistniałą szkodą Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu wyceny szkód komunikacyjnych.

Biegły sądowy I. S. w wydanej opinii stwierdził, że przywrócenie pojazdu powoda do stanu sprzed kolizji wymaga zastąpienia uszkodzonych części oryginalnych również takimi częściami. Zamienniki kategorii P nie spełniają kryteriów określanych dla części oryginalnej i nie mogą być brane pod uwagę przy redukcji kosztów naprawy pojazdu. Pojazd powoda nie spełnia kryteriów dla szacowania wysokości ubytku rynkowej wartości pojazdu, bowiem rozpatrywana szkoda nie była pierwszym zdarzeniem kolizyjnym, w historii tego pojazdu. Biegły oszacował koszt przywrócenia pojazdu powoda do stanu sprzed kolizji z dnia 26 sierpnia 2014 r. na kwotę 14.120,35 zł brutto. Uwzględniając zarzuty do opinii złożone przez pełnomocnika powoda, biegły wskazał, że koszt tej naprawy wynosi 15.194,94 zł brutto. Pełnomocnik pozwanego nie kwestionował opinii biegłego.

Sąd uznał też za zasadne stanowisko strony powodowej, która zakwestionowała dokonanie przez pozwanego przyjęcie dla ustalenia wysokości odszkodowania wartości części zamiennych alternatywnych zwłaszcza, że pozwany już na etapie postępowania likwidacyjnego miał możliwość ustalenia, czy w pojeździe powoda zamontowane są wyłącznie części oryginalne. Po przeprowadzeniu oględzin pojazdu powoda, ubezpieczyciel nie stwierdził, by w pojeździe powoda zamontowane były części nieoryginalne. Podkreślić należy, iż stanowisko judykatury, przywołane wyżej, znalazło w pełni potwierdzenie w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., w której Sąd Najwyższy stwierdził, iż „zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi. (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, niepubl.).

Na pozwanym ciąży obowiązek przywrócenia uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego, to jest przywrócenie samochodu do stanu używalności w tym zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Osiągnięcie tego stanu nie może się odbyć przy użyciu jakichkolwiek metod i części, ale jedynie takich, które zagwarantują przywrócenie samochodu do stanu sprzed kolizji. Ponieważ wysokość szkody określana jest metodą szacunkową, na potrzeby sporządzania kosztorysu można wykorzystać dane dotyczące wyłącznie takich części, o których już na etapie szacowania wysokości szkody wiadomo, iż spełniają parametry techniczne umożliwiające wykorzystanie ich do naprawy. Jedynie zastosowanie części oryginalnych, odpowiadających wymaganiom producenta daje gwarancje zachowania względów bezpieczeństwa kierującego i innych uczestników ruchu drogowego. Brak było możliwości zastosowania części zamiennych kategorii (...), bowiem, jak wynikało z opinii biegłego, na rynku krajowym takie części nie były dostępne.

Sąd nie podzielił również stanowiska strony pozwanej, że dla ustalenia wysokości odszkodowania należnego powodowi należy przyjąć niższe stawki roboczogodziny niż średnie stawki występujące na rynku lokalnym. Jeśli bowiem dla oceny wysokości szkody nie jest istotne, czy w ogóle dokonano naprawy pojazdu, to ustalając szacunkową wysokość kosztów naprawy uszkodzeń, poprzez przyjęcie przeciętnej rynkowej ceny, Sąd musi opierać się na cenach usług występujących w miejscu orzekania. Zatem podstawą kosztorysowego ustalenia kosztów naprawy powinny być ceny robocizny o przeciętnej wysokości przy przeciętnym poziomie jakości oferowanej usługi. Nie można wymagać od osób poszkodowanych wypadkami komunikacyjnymi, by dokonywały napraw w warsztatach oferujących niższy od średniego standardu poziom usług.

Sąd ustalił, że wysokość szkody poniesionej przez powoda w wyniku kolizji z dnia 26 sierpnia 2014r. rozumianej jako równowartość kosztów potrzebnych na zakup części i materiałów oraz wykonanie naprawy wynosi 15.194,94 złotych brutto. W kwocie tej przyjęto do wyliczenia ceny za części zamienne oryginalne i średnie stawki za roboczogodzinę prac naprawczych i lakierniczych obowiązujące na rynku (...) w 2014 r.

Kwota ta obejmuje niezbędne i konieczne koszty przywrócenia pojazdu powoda do stanu sprzed kolizji i wyrównuje uszczerbek w majątku poszkodowanego właściciela pojazdu A. B.. Sąd dokonał ustaleń faktycznych opierając się na opinii wydanej przez biegłego I. S. (k.60-75, 91), gdyż jest ona logiczna, jasna, fachowa i nie budzi wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego. Sąd nie dopatrzył się przy tym w treści opinii żadnych luk i sprzeczności. Biegły dysponuje stosowną wiedzą i wieloletnim doświadczeniem zawodowym ze swej dziedziny, sporządził opinię zgodnie z zakreśloną tezą dowodową w postanowieniu Sądu, w sposób wyczerpujący i pełny.

W świetle powyższych rozważań Sąd uwzględnił powództwo co do kwoty 9069,78 zł. (szkoda-15.194,14 zł minus dotychczas wypłacone odszkodowanie-6125,16 zł ) oraz co do kwoty 184,50 zł stanowiącej koszt uzyskania prywatnej kalkulacji szkody. Zdaniem Sądu prywatna kalkulacja umożliwiła powodowi, a więc osobie nieposiadającej wiedzy fachowej w zakresie kosztów naprawy samochodów osobowych, sprawdzenie zasadności stanowiska pozwanego przedstawionego w decyzji o przyznaniu odszkodowania, a jednocześnie ocenę celowości wystąpienia ze stosownym roszczeniem na drogę sądową. Sąd, podzielając pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 18 maja 2004 roku (sygn. III CZP 24/2004), uznał to żądanie za usprawiedliwione, gdyż wydatek ten pozostawał w normalnym związku przyczynowym z poniesioną przez powoda szkodą, a tym samym podlegał naprawieniu w rozumieniu art. 361 k.c. Pełnomocnik powoda na okoliczność poniesienia tych kosztów przez powoda załączył do pozwu odpis faktury, z której wynika, że powód uiścił kwotę 184,50 zł gotówką. Wiarygodność tego dokumentu nie została zakwestionowana przez ubezpieczyciela. Nie budzi zatem wątpliwości, że poniesione przez powoda koszty stanowią uszczerbek majątkowy związany ze szkodą z dnia 26 sierpnia 2014 r., a tym samym podlegają kompensacie.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Orzekając o żądaniu odsetek Sąd uznał, że pozwany mógł wypłacić odszkodowanie w ustawowym terminie 30 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, nie zaistniały bowiem przesłanki określone w art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, które skutkowałyby wydłużeniem terminu do wypłaty odszkodowania. Zgłoszenie szkody nastąpiło w dniu 4 listopada 2013 r., a zatem po upływie 30 dni na wypłacenie odszkodowania, powodowi należały się odsetki od zasądzonej kwoty od dnia 5 grudnia 2013 r. Podstawę rozstrzygnięcia o odsetkach stanowił przepis art. 481 kc, z uwzględnieniem zmiany tego przepisu od dnia 1 stycznia 2016 r. Pozwany pozostawał w opóźnieniu w zapłacie kwoty 184,50 zł od dnia 23 grudnia 2014 r. (data pisma pozwanego, którym odmówił on zapłaty), a zatem odsetki od tej kwoty należały się powodowi zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc w zw. z art. 100 kpc, ustalając, iż powód wygrał proces w 98,36 %, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda zwrot całości poniesionych przez powoda kosztów procesu w wysokości 2388 zł, gdyż roszczenie powoda zostało uwzględnione niemal w całości. Na koszty procesu poniesione przez powoda złożyły się –opłata od pozwu 471 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2400 zł (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – j.t. Dz.U.2013.490 ze zm. w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych /Dz.U. 2015.1804/) ), opłata skarbowa za pełnomocnictwo-17 zł, zaliczka na koszty wynagrodzenia biegłego-700 zł.

Przy uwzględnieniu wyniku procesu Sąd nakazał również ściągnięcie od pozwanego kwoty 561,05 zł, stanowiącej część wynagrodzenia za sporządzenie przez biegłego opinii w sprawie, a które to wydatki zostały tymczasowo pokryte ze Skarbu Państwa (art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych/j.t. Dz.U.2014.1025 ze zm.).