Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2016r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 czerwca 2016r. w S.

odwołania K. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 6 października 2015 r. Nr (...)

w sprawie K. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala prawo K. L. do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 2 września 2015 roku do 31 stycznia 2018 roku.

Sygn. akt: IV U 1347/15 UZASADNIENIE

Decyzją z 6 października 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.57 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił K. L. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że ubezpieczonej nie stwierdzono niezdolności do pracy.

Odwołanie od w/w decyzji złożyła K. L. wnosząc o jej zmianę i ustalenie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu stanowiska wskazała, że nie zgadza się z oceną stanu jej zdrowia dokonaną przez organ rentowy i wnosi o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychiatry celem ustalenia, czy może wykonywać pracę zgodną z posiadanym wykształceniem ,tj. nauczyciela religii w gimnazjum, która to praca wiąże się z napięciem emocjonalnym i stresem, wymaga koncentracji uwagi, szybkiego tempa pracy, stałego kontaktu z innymi ludźmi. Podniosła, że cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową i w obecnym stanie zdrowia nie jest w stanie wykonywać pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Zły stan zdrowia był przyczyną rozwiązania stosunku pracy w okresie świadczenia rehabilitacyjnego. W okresie chwilowej poprawy zarejestrowała się w Powiatowym Urzędzie Pracy, ale ponowne pogorszenie samopoczucia spowodowało, że w lipcu 2015r. wystąpiła z wnioskiem o rentę (odwołanie wraz z załącznikiem w postaci karty informacyjnej leczenia szpitalnego k.1-6 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując że zaskarżona decyzja wydana została na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 23 września 2015r., która nie stwierdziła u ubezpieczonej niezdolności do pracy, a odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę tej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.7-8 akt sprawy).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 17 lipca 2015r. wpłynął do organu rentowego wniosek K. L. o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Rozpoznając powyższy wniosek organ rentowy skierował ubezpieczoną na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 17 sierpnia 2015r. ustalił, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika z 17 sierpnia 2015r. k.21 akt rentowych).

Na skutek sprzeciwu ubezpieczonej od powyższego orzeczenia lekarza orzecznika ubezpieczona skierowana została na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 23 września 2015r. ustaliła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (sprzeciw ubezpieczonej od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS k.47 akt rentowych – tom dokumentacji medycznej i orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 23 września 2015r. k.26 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 6 października 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja z 6 października 2015r. k.31 akt rentowych).

Ubezpieczona ma 38 lat i wykształcenie wyższe – magister teologii. Od 1998r. ubezpieczona pracowała jako nauczyciel religii w różnych szkołach (świadectwa pracy k.10-11 i 13-14 akt rentowych). W okresie od 1 września 2001r. do 23 lutego 2015r. była zatrudniona w Publicznym Gimnazjum Nr (...) w S.. Stosunek pracy został rozwiązany za porozumieniem stron (świadectwo pracy z 24 lutego 2015r. k.12 akt rentowych). W chwili rozwiązania stosunku pracy ubezpieczona była uprawniona do świadczenia rehabilitacyjnego (decyzja z 3 listopada 2014r. o przyznaniu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 27 października 2014r. do 23 lutego 2015r. k.5 akt o świadczenie rehabilitacyjne). Po ustaniu zatrudnienia i upływie okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego – od 24 lutego 2015r. ubezpieczona była zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w S. jako osoba bezrobotna (zaświadczenie PUP w S. z 13 lipca 2015r. k.16 akt rentowych).

Ubezpieczona cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową. Od 17 roku życia miała epizody zaburzeń nastroju, a w 2012r. przebyła epizod hipomanii. Od sierpnia 2011r. jest leczona psychiatrycznie ambulatoryjnie z rozpoznaniem F 41.4 – zaburzenia afektywne dwubiegunowe, przy czym obecnie trwa u ubezpieczonej epizod depresji ciężkiej, bez objawów psychotycznych. Z powodu pogorszenia stanu psychicznego w okresie od 2 września 2015r. do 24 września 2015r. ubezpieczona była hospitalizowana w Oddziale D II Kliniki (...) z rozpoznaniem „Epizod depresji umiarkowany”. Badanie sądowo-psychologiczne ubezpieczonej nie wykazuje u ubezpieczonej cech upośledzenia umysłowego oraz wykładników organicznego uszkodzenia (...), natomiast badanie sądowo-psychiatryczne ubezpieczonej wykazuje ponowny nawrót zaburzeń depresyjnych z obniżeniem nastroju i napędu psychoruchowego, zaburzeniami snu, myśleniem o charakterze depresyjnym – bez tendencji samobójczych, co wskazuje na niekorzystny przebieg choroby ze stosunkowo częstymi nawrotami objawów pomimo stosowanej terapii. Opisany stan powoduje, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy od 2 września 2015r. ,tj. od daty rozpoczęcia leczenia szpitalnego i trwa przez okres 2 lat od daty badania sądowo-psychiatrycznego ,tj. do 31 stycznia 2018r. (opinia biegłych psychiatry i psychologa z 26 stycznia 2016r. k.16-18 i 21 akt sprawy).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej K. L. podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z art.57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r., Nr 153, poz.1227 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonej od decyzji organu rentowego odmawiającej jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia, czy u ubezpieczona jest niezdolną do pracy i w jakim stopniu. W tym celu Sąd zasięgnął opinii specjalistów z zakresu psychiatrii i psychologii. Sporządzona na tę okoliczność opinia zespołu biegłych dała podstawy do ustalenia, że z uwagi na trwający epizod depresyjny w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej ubezpieczona jest częściowa niezdolna do pracy od 2 września 2015r. ,tj. od początkowej daty hospitalizacji do 31 stycznia 2018r. W ocenie biegłych trwający epizod depresyjny ma u ubezpieczonej niekorzystny przebieg mimo systematycznej terapii (opinia k.21 akt sprawy). Analizując powyższą opinię biegłych Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez specjalistów z zakresu schorzeń występujących u ubezpieczonej, a ponadto poprzedzona była analizą dokumentacji medycznej ubezpieczonej i jej badaniem. Opinia jest spójna i należycie uzasadniona.

Sąd nie przychylił się do wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii zgłoszonego w piśmie z 6 maja 2016r. (k.33-34 akt sprawy). Organ rentowy zakwestionował w nim przyjętą przez biegłych datę początkową stwierdzonej u ubezpieczonej częściowej niezdolności do pracy podnosząc, że nie może nią być data 2 września 2015r., gdyż w dniu 23 września 2015r. ubezpieczona była badana przez komisję lekarską ZUS i czuła się dobrze. W ocenie Sądu powyższe stwierdzenie nie podważa ustaleń biegłych. Okoliczność, że w toku badania przez komisję lekarską ZUS ubezpieczona była w wyrównanym nastroju nie oznacza, że epizod depresyjny ustąpił. W końcowym akapicie swojej opinii (k.21 akt sprawy) biegli odnieśli się do ustaleń komisji lekarskiej ZUS wskazując, że nie dysponowała ona pełnymi rezultatami trwającej jeszcze wówczas hospitalizacji. Zauważyć przy tym należy, że w toku niniejszego procesu – od 5 lutego 2016r. do 8 marca 2016r. ubezpieczona była ponownie hospitalizowana, tym razem w szpitalu w Ł., co tylko potwierdza, że stan psychiczny ubezpieczonej nie jest wyrównany (karta informacyjna leczenia szpitalnego z 8 marca 2016r. k.31 akt sprawy).

Mając na uwadze powyższe ustalenia, a także wobec bezspornego spełnienia przez ubezpieczoną pozostałych przesłanek wymaganych do nabycia renty z tytułu niezdolności do pracy (vide: karta przebiegu zatrudnienia i zaskarżona decyzja w zakresie wykazanego okresu ubezpieczenia k.30-31 akt rentowych), Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.