Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 700/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Łowiczu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Czerwińska

Protokolant: sekr.sąd. Ewa Owczarczyk – Dęgus

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 października 2015 roku w Ł.

sprawy z powództwa P. K.

przeciwko (...) SA V. (...) z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie w kwocie 20.000 zł

1.  zasądza od pozwanego (...) SA V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda P. K. kwotę 14.000 (czternaście tysięcy) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 lipca 2013r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  kosztami procesu obciąża w 30% powoda P. K. i w 70% pozwanego (...) SA V. (...) z siedzibą w W. i w związku z tym zasądza od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu, których wysokość szczegółowo wyliczy referendarz sądowy.

Sygnatura akt I C 700/14

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym dnia 23 października 2014 roku, powód P. K. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. kwoty 20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23.07.2013r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w dniu 26.12.2012 roku w B. miał miejsce wypadek w wyniku, którego powód, będący pasażerem, doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości biodrowej prawej i kości krzyżowej prawej, urazowego zwichnięcia stawu SI po stronie prawej, złamania kości łonowej prawej, stłuczenia nerwów rdzeniowych odcinka LS, urazu mózgowo- czaszkowego. Po zdarzeniu powód nadal odczuwa ból w odcinku lędźwiowym kręgosłupa i utyka na nogę, co w istotny sposób ogranicza sprawność fizyczną powoda i utrudnia wykonywanie czynności wymagających wysiłku fizycznego. Podniósł, że w dacie zdarzenia pojazd, którym kierował sprawca wypadku był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Zakładzie (...). W toku postępowania likwidacyjnego pozwany ubezpieczyciel uznał co do zasady swoją odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie i wypłacił powodowi zadośćuczynienie w łącznej kwocie 25.000 złotych. Kwota niniejsza została uznana przez powoda za nieadekwatną w stosunku do doznanych przez niego cierpień oraz rozmiaru zaistniałej szkody i w związku z tym wniósł o wypłatę dalszego świadczenia.

(pozew- k. 2-8)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Podniósł, że w toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznając zasadę swojej odpowiedzialności, wypłacił powodowi zadośćuczynienie w kwocie 25.000 zł oraz kwotę 3.360zł tytułem kosztów opieki. Zdaniem pozwanego wypłacona kwota jest adekwatna do rozmiaru krzywdy.

(odpowiedź na pozew- k. 16-18)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 grudnia 2012 roku w doszło do wypadku drogowego, spowodowanego przez K. K. kierującego samochodem marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...). W wyniku przedmiotowego zdarzenia powód P. K. doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości biodrowej prawej i kości krzyżowej prawej, urazowego zwichnięcia stawu SI po stronie prawej, złamania kości łonowej prawej, stłuczenia nerwów rdzeniowych odcinka LS, urazu mózgowo- czaszkowego. Powód w chwili wypadku miał zapięte pasy bezpieczeństwa.

K. K. na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Łowiczu z dnia 26.03.2014r. uznany został za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 1 i 2 kk i skazany został na karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu. Nadto sąd orzekł o obowiązku uiszczenia przez oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego P. K. nawiązki w kwocie 1000zł.

(okoliczność bezsporna; kserokopia wyroku SR w Łowiczu w sprawie V K 360/13- k.9, zeznania powoda- k. 128,30, dokumentacja medyczna w aktach szkody- k. 25, pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii J. F. – k. 73-74,)

Po wypadku powód przebywał w szpitalu w S. do dnia 1 lutego 2013r. W dniu 9 stycznia 2013r. przeprowadzono operację dokonując repozycji zwichnięcia stawu krzyżowo- biodrowego i odłamków talerza kości biodrowej prawej. Staw i odłamy ustabilizowano blaszką S.. Z uwagi na silny ból powód otrzymywał leki przeciwbólowe w kroplówce. Ze szpitala został wypisany z zaleceniem bezwzględnego leżenia, wykonywania co drugi dzień opatrunków rany, wykonywania wyuczonych ćwiczeń. Nie wstawał z łóżka przez 3 tygodnie. Potem zaczął poruszać się o kulach i tak chodził do marca 2013r., następnie poruszał się już bez pomocy kul. Powód był pod kontrolą lekarza w (...) do marca 2013r. Odbył dwie wizyty. Nadal w biodrze powoda znajdują się blaszki i śruby zespalające kości.

W dacie wypadku powód był uczniem technikum samochodowego. Był w pełni zdrowy, nie miał żadnych problemów zdrowotnych, był aktywny ruchowo, lubił grać w piłkę nożną. Po wypadku przerwał naukę, nie ma wyuczonego zawodu. Powód podjął pracę fizyczną przy układaniu kostki brukowej, ale z powodu bólu pleców musiał zrezygnować po dwóch tygodniach. Obecnie powód pracuje jako pracownik fizyczny w odlewni żeliwa. W czasie pracy zdarza się, że odczuwa ból. Po wypadku powód musiał ograniczyć aktywność fizyczną, zaprzestał grać w piłkę nożną, gdyż odczuwa dyskomfort związany z pojawiającym się bólem. Powód po wypadku nie był leczony neurologicznie, ani psychiatrycznie.

Z punktu widzenia ortopedycznego powód doznał 18% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Przebyty uraz zwichnięcia stawu krzyżowo- biodrowego jest poważnym urazem w sposób trwały uszkadzającym powierzchnie stawowe. W okolicach krzyża powód ma bliznę długości około 20cm. Przebywając na kąpielisku powód odczuwa dyskomfort, gdyż blizna szpeci jego wygląd.

Powód w ciągu 3 miesięcy po wypadku wymagał pomocy osób trzecich przy czynnościach życia codziennego, przy czym przez pierwsze dwa miesiące wymagał pomocy przez 5 godzin dziennie, a kolejny miesiąc w wymiarze około 2 godzin dziennie.

( dokumentacja medyczna w aktach szkody-k. 25, zeznania powoda- k. 128,30, pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii J.F. – k. 73-74, pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii P. R.– k. 56-62)

Powód jest kawalerem, mieszka z rodzicami.

Sprawca wypadku w dniu zdarzenia posiadał zawartą z pozwanym w przedmiotowej sprawie zakładem ubezpieczeń umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów.

Pismem z dnia 19 czerwca 2013 roku powód zgłosił u pozwanego szkodę. Wniósł o wypłatę zadośćuczynienia w wysokości 90.000zł. Decyzją z dnia 22 lipca 2013 roku w postępowaniu likwidacyjnym przyznano powodowi kwotę 25.000 zł. tytułem zadośćuczynienia. Od sprawcy szkody powód otrzymał nawiązkę w kwocie 1000zł.

(bezsporne).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie powołanych wyżej dowodów. Prawdziwość i wiarygodność dokumentów złożonych w sprawie nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Zdaniem Sądu, sporządzone w niniejszej sprawie pisemne opinie biegłych są rzetelne, zgodne z wymogami specjalistycznej wiedzy i zawierają pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu. Biegli wydali opinie zapoznając się z aktami sprawy, w tym z dokumentacją medyczną poszkodowanego. Wnioski przedstawione w opiniach, zostały oparte na powyżej wskazanym materiale dowodowym, jak również poparte doświadczeniem własnym biegłych. Opinie biegłych nie były kwestionowane przez strony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlega uwzględnieniu w części.

Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego środka komunikacji, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Ustalenia faktyczne poczynione w sprawie dają pełną podstawę do przyjęcia, iż posiadacz samochodu marki F. (...), ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną powodowi przez ruch tegoż samochodu. W sprawie niniejszej udowodniona została szkoda, czyli uszczerbek w dobrach chronionych prawem powstały wbrew woli poszkodowanego, różnica między obecnym stanem a stanem jaki istniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Udowodnione zostało także zdarzenie, z którym ustawa wiąże obowiązek naprawienia szkody oraz wykazany został związek przyczynowy pomiędzy szkodą a ruchem tegoż środka.

W przedmiotowej sprawie ubezpieczyciel nie kwestionował podstawy swojej odpowiedzialności, czego wyrazem była wypłata na rzecz powoda w postępowaniu likwidacyjnym zadośćuczynienia w kwocie 25.000 złotych. W niniejszej sprawie niespornym była odpowiedzialność kierującego pojazdem K. K. oraz objęcie umową ubezpieczenia, zawartą z pozwanym, jego odpowiedzialności. Na gruncie przedmiotowej sprawy przebieg zdarzenia i podstawa odpowiedzialności pozwanego nie były kwestionowane, dlatego też nie stanowiły przedmiotu szczegółowych rozważań Sądu.

Spornym była jedynie wysokość dochodzonego roszczenia. Pozwany podnosił, iż wypłacona przez niego w postępowaniu likwidacyjnym szkody kwota 25.000 zł w całości rekompensuje doznaną przez powoda krzywdę.

Zgodnie z treścią przepisu art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.03.124.1152 ze. zm.), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń, przy czym ubezpieczyciel odpowiada w takim wypadku za sprawcę szkody w granicach jego odpowiedzialności. Stosownie do treści przepisu art. 34 ust. 1 powołanej ustawy, odszkodowanie z tytułu odpowiedzialności cywilnej pojazdów mechanicznych przysługuje w sytuacji, gdy posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

W niniejszej sprawie, skutkiem zaistniałego wypadku drogowego była szkoda na osobie, wyrażająca się w poniesionym przez powoda uszczerbku na zdrowiu. Zobowiązanym do jej naprawienia jest natomiast pozwany jako ubezpieczyciel bezpośredniego sprawcy zdarzenia drogowego.

Podstawę prawną roszczenia o zadośćuczynienia stanowi art. 445 § 1 kc
w zw. z art. 444 kc. Zadośćuczynienie jest szczególną formą odszkodowania
w wypadku wyrządzenia szkody niemajątkowej. Brak w przepisach kodeksu cywilnego kryteriów ustalania jego wysokości. Orzecznictwo wskazuje, że badaniu podlega przede wszystkim rozmiar doznanej krzywdy; stopień, rodzaj, natężenie, intensywność i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków oraz prognozy na przyszłość. Należy przy tym mieć na uwadze rodzaj dóbr osoby ludzkiej, które zostały naruszone. Okoliczności te winny być ocenione przez pryzmat konsekwencji, jakie uszczerbek wywołuje w dziedzinie życia osobistego i społecznego indywidualnie oznaczonego pokrzywdzonego. Ocena krzywdy doznanej przez powoda winna opierać się na rzetelnych, w miarę możliwości zobiektywizowanych kryteriach opartych na przeprowadzonym postępowaniu dowodowym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.08.2004 r., sygn. akt WA 18/04, publ. OSN z 2004 r., Nr 1, poz. 1487). W tym zakresie istotne znaczenie miały zeznania powoda oraz opinie biegłych sądowych, które wskazały, jakie dolegliwości powstały na skutek wypadku, określiły rozmiar cierpień fizycznych oraz rokowania na przyszłość. Doznane przez powoda cierpienia fizyczne były spowodowane bólem i ograniczeniem sprawności ruchowej. Ich zakres był znaczny.

Powód jest osobą młodą, w związku ze zdarzeniem z dnia 26.12.2012 roku doznał znacznych ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu, był uzależniony od pomocy osób trzecich. Przed wypadkiem powód był osobą zdrową, normalnie funkcjonującą, aktywną ruchowo, nie miał żadnych dolegliwości. Wypadek spowodował zmiany w życiu powoda, przede wszystkim ograniczył jego sprawność ruchową i zdolność do wykonywania cięższych prac fizycznych.

W ocenie Sądu kwota 40.000 złotych (tj. kwota 14.000 złotych zasądzona w niniejszym postępowaniu oraz 25.000 złotych wypłacona w toku postępowania likwidacyjnego i 1.000zł nawiązki uiszczonej przez sprawcę szkody) w opisanym stanie faktycznym spełnia funkcję rekompensacyjną. Kwota ta jest adekwatna, biorąc pod uwagę wysokość uszczerbku jakiego doznał powód, jak również zakres doznanych cierpień, odczuwalne do chwili obecnej skutki w codziennym funkcjonowaniu powoda. Stąd zasadne było powództwo w zakresie kwoty 14.000 złotych. Kwota ta nie ma wyłącznie symbolicznego charakteru, odpowiada cierpieniom doznanym przez poszkodowanego i umożliwia zrekompensowanie w formie materialnej doświadczonej przez niego krzywdy. Równocześnie suma ta nie jest nadmierna i oderwana od realnego poziomu życia większości społeczeństwa oraz nie stanowi w żadnej mierze wzbogacenia powoda. (por. wyrok SN z dnia 26 lutego 1962 r., 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; wyrok SN z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966, poz. 92; wyrok SN z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78, niepubl.; wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2 poz. 40).

Podstawę orzeczenia o odsetkach stanowi art. 481 § 1 kc. zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2 art. 481 k.c.).

Zgodnie z art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli złożone drugiej stronie jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła się zapoznać z jego treścią. Odsetki od kwoty zadośćuczynienia zostały zasądzone od dnia 23 lipca 2013 roku, czyli od dnia następnego po dniu, w którym pozwany przyznał powodowi zadośćuczynienie w kwocie 25.000zł.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 100 kpc w zw. z art. 108 zd.2 k.p.c. Powód wygrał proces w 70%, zatem powinien ponieść 30% kosztów procesu, a pozwany 70% tychże kosztów. Z uwagi na złożenie zażalenia na postanowienie sądu przyznające wynagrodzenie biegłemu sądowemu, sąd rozstrzygnął jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.