Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 11 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia–Śródmieścia we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Statkiewicz

Protokolant: Marcin Truchła

przy udziale       Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia-Śródmieście

po rozpoznaniu sprawy w dniu 6 lipca 2016 r. i 11 lipca 2016 r.

P. J.

syna R. i G. z domu P.

urodzonego (...) w R.

(PESEL: (...))

oskarżonego o to, że

w dniu 6 stycznia 2016 roku we W. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), kierował samochodem marki O. (...) o nr. rej (...), wbrew zakazowi prowadzenia pojazdów ustanowionemu wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków sygn. akt VIIK 208/15 obowiązującemu od 8 października 2015 roku do 8 października 2019 roku oraz wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków sygn. akt II K 428/15 obowiązującemu od 30 września 2015 roku do 30 września 2017 roku

tj. o czyn z art. 244 kk

* * *

I.  Uznaje oskarżonego P. J. za winnego popełnienia czynu, opisanego w części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 244 k.k. przy zastosowaniu art. 37a k.k. wymierza mu karę grzywny w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość stawki na 100 (sto) zł każda;

II.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1083 roku, Nr 49, poz. 223) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 370 zł, w tym opłata 300 zł.

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonego w sprawie postepowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 stycznia 2016 roku, około godziny 09.35 we W. – przy skrzyżowaniu ulicy (...) ze S., pełniący wówczas służbę funkcjonariusze policji – Ł. H. i P. R. zatrzymali do kontroli pojazd O. (...) o nr rej. (...), którego kierującym był P. J.. W trakcie kontroli okazało się, że przedmiotowy samochód nie jest dopuszczony do ruchu drogowego, nadto w toku sprawdzania danych jego kierowcy w odpowiednich bazach, funkcjonariusze ustalili, że jest on poszukiwany celem doprowadzenia do Aresztu Śledczego – Zakładu Karnego przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków w sprawie o sygn. akt 208/15 oraz VII WP 349/15. Co również zostało zweryfikowane przez policjantów, co do P. J. w chwili zatrzymania orzeczone były prawomocnie środki karne w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, w związku z popełnionymi czynami zabronionym. Z powyższych względów, po poinformowaniu oficera Dyżurnego Komendy Policji W., została wydana dyspozycja odholowania prowadzonego przez kierowcę pojazdu na parking przy Pl. (...). Jednocześnie funkcjonariusze policji przewieźli P. J. do Komisariatu Policji W.. Mężczyzna był łącznie zatrzymany w sprawie w okresie od 06 stycznia 2016 roku, godziny: 09.40 do dnia 07 stycznia 2016 roku do godziny: 15.00.

dowód: zeznania świadka Ł. H. k. 52, protokół zatrzymania oskarżonego k.2

Wyrokiem zaocznym z dnia 03 września 2015 roku w sprawie o sygn. akt II K 428/15 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków uznał P. J. za winnego popełnienia czynu z art. 178a§1 i 4 k.k., dokonanego w dniu 09 kwietnia 2015 roku i na podstawie art. 178a§4 k.k. wymierzył mu karę pozbawienia wolności w wymiarze 3 miesięcy. Jednocześnie Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat od uprawomocnienia się orzeczenia.

dowód: odpis wyroku zaocznego Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 03 września 2015 roku, sygn. akt II K 428/15 k. 30

Wyrokiem zaocznym z dnia 10 września 2015 roku w sprawie o sygn. akt VII K 208/15 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków uznał P. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 178a§1 i 4 k.k., dokonanego w dniu 24 lutego 2015 roku i na podstawie art. 178a§4 k.k. wymierzył mu karę pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy. Jednocześnie Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat.

dowód: odpis wyroku zaocznego Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 10 września 2015 roku, sygn. akt VII K 208/15 k. 28-29

P. J. urodził się (...) w R.. Obecnie mieszka w P. (P.). Oskarżony jest rozwiedziony, posiada na utrzymaniu czwórkę dzieci w wieku: czterech, osiemnastu, dziewięciu lat, oraz 1-miesięczną córkę. Z zawodu, P. J. jest blacharzem ,dekarzem, cieślą i elektromechanikiem. Aktualnie oskarżony jest zatrudniony w firmie Usługowej (...) na stanowisku blacharza - dekarza, z którego to tytułu osiąga dochód w wysokości 4.000 złotych netto. Według oświadczenia, oskarżony nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Oskarżony był wcześniej karany, m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Lesznie XII zamiejscowym Wydziałem Karnym w R. z dnia 13 maja 2013 roku w sprawie o sygn. akt XII K 44/13 za przestępstwo z art. 286§1 k.k. został skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 10 złotych, której wykonanie następnie zawieszono na 3-letni okres próby; wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia –Śródmieścia z dnia 01 września 2015 roku w sprawie o sygn. akt VII K 125/15 za przestępstwo z art. 278§1 k.k. został skazany na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych po 20 złotych, której wykonanie następnie zawieszono na 3-letni okres próby; wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 03 września 2015 roku w sprawie o sygn. akt II K 428/15 za przestępstwo z art. 178a§4 k.k. został skazany na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności; wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 10 września 2015 roku w sprawie o sygn. akt VII K 208/15 za przestępstwo z art. 178a§4 k.k. został skazany na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Oskarżony aktualnie odbywa od 02 czerwca 2016 roku karę w systemie dozoru elektronicznego, zaliczoną mu na poczet jego skazania przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków w sprawie o sygn. akt VII K 208/15.

dowód: notatka dotycząca danych oskarżonego k.23, dane osobopoznawcze podane przez oskarżonego k.11-12, k.67, karta karna k. 16-17, wydruk uzyskany z sytemu NOE-SAD k.72

W toku postępowania przygotowawczego, oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których wskazał, że został zatrzymany przez patrol Policji w związku z tym,że kierował własnym samochodem osobowym marki O. (...). Jak podniósł oskarżony, nie wiedział, że ma aktywne zakazy prowadzenia pojazdu. W chwili zatrzymania go, oskarżony jechał do pracy. Jak również podał, bez samochodu nie jest w stanie wykonywać obowiązków zawodowych, a jest jedynym żywicielem rodziny.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego k.13

Na rozprawie głównej, oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, wskazując jednak na to, że nie wiedział, że w dalszym ciągu obowiązuje go zakaz prowadzenia pojazdów. Jak wyjaśnił, zmienił adres zamieszkania, a wezwania z Sądu przychodziły na stary adres. Oskarżony przyznał, że był świadomy tego, ze został dwukrotnie ,,złapany” za jazdę pod wpływem alkoholu, myślał jednak, że rozprawa w tych sprawach odbędzie się dopiero po nowym roku. P. J. twierdził, że zmienił miejsce zamieszkania, dokonał remontu nowego domu, urodziło mu się dziecko i z tych m.in. powodów był ,,zakręcony”. Aktualnie oskarżony odbywa karę w warunkach dozoru elektronicznego z tytułu dwóch skazań, jakie zostały podane w akcie oskarżenia. Jak twierdził oskarżony, o tym, że zapadły wobec niego przedmiotowe wyroki, dowiedział się w momencie zatrzymania go przez policjantów. P. J. wskazał, że był wcześniej karany za prowadzenie pojazdów wbrew orzeczonym zakazom, jednak w niniejszej sprawie nie pomyślał o tym, by mogły już zostać wydane rozstrzygnięcia w toczących się przeciwko niemu sprawach karnych.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego k.67-68

Okoliczności stanu faktycznego w niniejszej sprawie zostały ustalone w znacznej części na podstawie zeznań świadka Ł. H., także zgromadzonej w sprawie dokumentacji ,w tym odpisów wyroków zapadłych w prowadzonych przeciwko oskarżonemu sprawach karnych. Sąd miał również na względzie złożone przez oskarżonego wyjaśnienia, nie dając im jednak wiary w całości.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonegow części, w której przyznał się on do tego, że przedmiotowego dnia kierował samochodem pomimo iż nie posiadał przy sobie prawa jazdy, dokument został mu wcześniej zatrzymany. Wskazane przez oskarżonego okoliczności znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym – zeznaniach świadka Ł. H., policjanta który dokonywał zatrzymania P. J. oraz protokole zatrzymania oskarżonego. Jednocześnie, Sąd nie dał wiary oskarżonemu w kwestii jego zupełnej niewiedzy co do faktu posiadania aktywnych zakazów kierowania pojazdem. Oskarżony, tłumacząc się, wskazał, że nie wiedział o tym, że zapadły wyroki skazujące w jego sprawach, w których orzeczono wobec niego środki karne w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Jak podał, zmienił adres zamieszkania, nie informując o tym Sądu i przypuszczając, że rozprawy odbędą się po nowym roku, był nadto zaabsorbowany przedsiębranym remontem i faktem ,że urodziło mu się dziecko. Tym samym, jak argumentował oskarżony, nie miał możliwości otrzymania wyroków, a o kwestii skazania wiedzę uzyskał dopiero w toku przeprowadzanej kontroli w dniu 6 stycznia 2016 roku. Powyższe twierdzenia oskarżonego jawią się w ocenie Sądu jako nielogiczne. Oskarżony, jak sam zresztą przyznał i co wynika z jego karty karnej, był wielokrotnie karany, w tym za przestępstwo z art. 244 k.k. i 278a§1k.k. Zdawał on sobie sprawę więc nie tylko z czasu trwania postępowania sądowego w danej sprawie, lecz przede wszystkim konsekwencji jakie wiążą się z kierowaniem samochodem bez wymaganych uprawnień. P. J., jak twierdził, został dwukrotnie ,,złapany za jazdę po wpływem alkoholu” i to w datach: 24 lutego i 09 kwietnia 2015 roku, czyli w czasie, który od popełnionego przez niego, zarzucanego mu w tym postępowaniu czynu, dzieli prawie rok. Budzi więc wątpliwości, że oskarżony kierując samochodem w dniu 6 stycznia 2016 roku, przypuszczał, że w powyższych sprawach nie zapadły już wyroki. Zważyć także należy, że oskarżony, pomimo istniejącego w tej materii obowiązku, nie podał Sądowi swojego nowego adresu, co można poczytać jako dążenie do opóźnienia niniejszego postępowania, bądź uniknięcia odpowiedzialności i wiedzy co do jego rozstrzygnięć. Istotnie, oskarżonemu nie zostały doręczone faktycznie zapadłe orzeczenia, jednocześnie w ocenie Sądu, zdawał on sobie sprawę z tego, że były one wydane, a z ich treści wynikają dla oskarżonego konkretne obowiązki. Z uwagi na powyższe, Sąd uznał, że wysuwana przez oskarżonego argumentacja ma jedynie postać przedsiębranej przez niego w postępowaniu obrony, tym samym nie zasługuje ona na danie jej wiary.

Sąd dał wiarę świadkowi Ł. H.. Świadek jest policjantem, osobą obcą dla oskarżonego, z którą zetknął się jedynie podczas dokonywanej kontroli. Zeznania w/w miały nadto charakter spójnej i szczegółowej relacji prowadzonej przez niego w sposób neutralny. Co istotne, świadek zeznawał na temat czynności rutynowych, stanowiących zakres jego zawodowych obowiązków. Podane przez niego fakty istotne dla sprawy, nie były również kwestionowane przez oskarżonego.

Sąd uznał również za wiarygodne zgromadzone w aktach sprawy dowody z dokumentów, w tym materiały z akt innych spraw karnych. Niniejsze zostały sporządzone w sposób prawidłowy, we właściwej formie i przez odpowiednie osoby/organy.

Sąd ocenił także jako prawdziwe dane osobopoznawcze zgromadzone co do oskarżonego. Zostały one bowiem ustalone za pośrednictwem wiarygodnych i niepodważanych przez żadną ze stron dokumentów, także niekwestionowanych w tym zakresie wyjaśnień oskarżonego.

Sąd zważył, co następuje:

Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne i przeprowadzoną ocenę wszystkich dowodów, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego Sąd uznał, iż zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu. Zarzucone oskarżonemu przestępstwo z art. 244 k.k. polega na niestosowaniu się przez sprawcę do orzeczonego przez sąd zakazu m.in. w postaci zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów. Dla przyjęcia odpowiedzialności z przytoczonego przepisu wystarczające jest nierespektowanie jednego z wymienionych zakazów. Odnosząc się do strony podmiotowej tego czynu zabronionego, należy wskazać, że w orzecznictwie przyjmuje się, że może być on popełniony zarówno w zamiarze bezpośrednim jak i ewentualnym, nadto z punktu widzenia odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 244 k.k. nie jest konieczne, aby fakt zastosowania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych nie tylko dotarł do świadomości skazanego, ale przez cały czas obowiązywania zakazu- trwał w jego bieżącej pamięci ( tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 5 lutego 2009 roku, sygn. akt II KK 254/08, Lex:486550). Pogląd ten znalazł powszechne uznanie.

W niniejszej sprawie, oskarżony P. J. zrealizował znamiona strony przedmiotowej zarzucanego mu przestępstwa, tj. kierował pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym, pomimo orzeczonych wobec niego i obowiązujących w dacie popełnienia czynu – zakazów prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Co prawda oskarżony konsekwentnie twierdził, że nie wiedział nic o orzeczonych zakazach, a nadto orzeczone wobec niego wyroki miały postać zaocznych, tym samym nie zostały one przez niego otrzymane. Mając na względzie całokształt materiału dowodowego, Sąd uznał, że oskarżony umyślnie zrealizował znamiona zarzuconego mu czynu zabronionego, działając w postaci zamiaru ewentualnego, tj. przewidując możliwość jego popełnienia i na nią się godząc. P. J. wiedział bowiem o tym, że są prowadzone przeciwko niemu dwa postępowania karne o czyn z art. 278a§1 k.k. Oskarżony miał również świadomość tego, że w obydwu z nich zapadnie wyrok skazujący, jak bowiem przyznał wyjaśniając - ,,został złapany na jeździe po pijaku”. Oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną, w tym za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym. P. J. zdawał więc sobie sprawę z tego ile trwa postępowanie rozpoznawcze w danej sprawie, również, że przy przestępstwach z art. 178§1 i 4 k.k., orzeczenie przez Sąd środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów jest obligatoryjne – był bowiem już karany za popełnienie tych czynów zabronionych. Sąd uznał również, że postać intencjonalnego miało zachowanie oskarżonego w postaci niepoinformowania procedującego w sprawach karnych Sądu o dokonanej przez niego zmianie adresu, tym bardziej oskarżony nie może niejako „zyskać” na niewypełnianiu obowiązków. Tym samym, w ocenie Sądu pomimo, iż oskarżony fizycznie nie widział zapadłych przeciwko niemu wyroków, miał świadomość, że wszczęte przeciwko niemu postepowania karne za przestępstwa zagrożone także środkiem karnym w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mogły się zakończyć. Nie tylko nie wskazał nowego adresu, ale też nie dokonał żadnych ustaleń w tym zakresie ani w prokuraturze ani w Sądzie, tym samym przyjąć należy, że w dniu zdarzenia przewidywał możliwość popełnienia przestępstwa niestosowania się do zakazu sądowego i na to się godził, w szczególności, ze jak już wyżej wspomniano był karany za przestępstwo z art. 244 k.k. , Mając na względzie powyższe, Sąd uznał, że zarówno wina jak i sprawstwo oskarżonego, nie budziły wątpliwości, tym samym konieczne stało się wymierzenie mu kary.

Mając na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki na 100 złotych każda. Sąd poczytał na niekorzyść oskarżonego jego uprzednią karalność, w tym za tożsame przestępstwo, także za czyny zabronione wymierzone przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Sąd miał również na względzie kwestię winy oskarżonego w postaci jej zamiaru ewentualnego oraz stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. W ocenie Sądu, kwestia nierespektowania przez oskarżonego dwóch zakazów sądowych w okresie nieodległym od popełnienia przez niego czynów z art. 178a§1 i 4 k.k. zasługuje dodatkowo na potępienie i została poczytana przez Sąd jako przesłanka zaostrzająca wymiar kary.

Sąd uznał również, że w niniejszej sprawie nie będzie konieczne wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności, tj. kary o charakterze izolacyjnym, a wystarczającą sankcją dla P. J. okaże się grzywna. Oskarżony był już wielokrotnie karany, w tym na kary bezwzględnego pozbawienia wolności, kary te nie wdrożyły oskarżonego do poszanowania porządku prawnego. Orzekając o wymierzeniu kary grzywny Sąd miał na uwadze okoliczność, ze oskarżony odbywa orzeczone wobec niego kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, co wskazuje iż Sąd Okręgowy ocenił, że zasługuje on na dobrodziejstwo wykonywania kary poza zakładem karnym. Sąd orzekający w niniejszej sprawie uznał, że biorąc pod uwagę sposób wykonywania wcześniej orzeczonych kar, fakt, że oskarżony pracuje, utrzymuje czwórkę dzieci orzeczenia w tym momencie jego życia kary izolacyjnej nie jest celowe. Grzywna w powszechnym mniemaniu jest postrzegana jako kara o niskiej surowości, ale przy odpowiednim dostosowaniu jej wysokości do charakteru czynu i osoby oskarżonego może ona najpełniej uświadomić sprawcy nieopłacalność popełniania przestępstw. Należy również wskazać na to, że oskarżony obecnie pracuje, osiąga dochód w wysokości 4.000 złotych, wymierzona kary grzywny może więc zostać wykonana bezzwłocznie i będzie wyraźnie odczuwalna jako represyjna. Dodatkowo, wymierzoną mu karę pozbawienia wolności za popełnione przestępstwo z art. 178a§1 i 4 k.k. odbywa obecnie w systemie dozoru elektronicznego. Tym samym, sytuacja życiowa oskarżonego wymaga, by wymierzona mu kara nie miała postaci izolacyjnej. Sankcja w postaci grzywny wydaje się w tym wypadku karą najbardziej trafną, najpełniej realizującą cele z art. 53 k.k. Oskarżony jest w stanie ją uiścić, a jej wysokość będzie miała dla P. J. postać dolegliwej sankcji. Dzięki temu oskarżony będzie mógł w dalszym ciągu wykonywać obowiązku zawodowe, na skutek czego nie ucierpi na tym jego rodzina, w tym przede wszystkim małoletnie dzieci oskarżonego, w których utrzymaniu oskarżony w znacznym zakresie partycypuje. Sąd jednocześnie uznał, że niecelowe jest orzeczenie wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności z uwagi na charakter tej sankcji, który uniemożliwi oskarżonemu wykonywanie pracy, bądź w znacznym zakresie utrudni jej podejmowanie, a tym samym narazi jego i jego rodzinę na znaczne dolegliwości finansowe.

Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223, z późn zm.) Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 370 złotych, w tym obciążył go opłatą wynoszącą 300 złotych.