Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Wojtaszko

Protokolant: Zbigniew Szpanowski

przy udziale prokuratora Aleksandry Nafalskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 4 lutego, 7 kwietnia, 23 czerwca i 26 lipca 2016 roku sprawy karnej:

Ł. K. urodzonego w dniu (...) w E., syna D. i M. z domu C.

oskarżonego o to, że:

w dniu 18 września 2014 roku w G. będąc przesłuchiwany jako świadek w charakterze świadka w sprawie 3 Ds. 949/14 nadzorowanej przez PR w E. i pouczony przez funkcjonariusza K. w E. o ponoszeniu odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, zawiadomieniu organu o przestępstwie niepopełnionym, wiedząc że przestępstwa nie popełniono fałszywie oskarżył inną osobę o popełnienie przestępstwa podrobienia jego podpisów na dokumentach procesowych w sprawie rozpoznawanej przez SR w Elblągu II K 1647/10, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu od 15.04.2011-15.12.2011r. kary 8 m-cy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 20.05.2009r. sygn. akt V K 14/09 za popełnienie m.in. przestępstwa z art. 235 k.k.

tj. o czyn z art. 233 §1 k.k. w zb. z art. 234 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

I.  przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. oskarżonego Ł. K. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego oskarżeniem, czyn ten kwalifikuje z art. 233§ 1 k.k. w zb. z art. 234 k.k. w zb. z art. 238 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i za to przy zastosowaniu art. 11§3 k.k. na mocy art. 233§1 k.k. skazuje go na karę 4 (słownie: czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 29 ust. l ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze oraz § 2 ust. 3, § 14 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 3, §16 i §19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w związku z §22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku na rzecz adwokata M. G. kwotę (...),56 (tysiąc sto dziewięćdziesiąt pięć i 56/100) złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonemu;

III.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia w całości oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty, przenosząc je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt: II K 1084/15

UZASADNIENIE

Zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k. oraz wnioskiem obrońcy oskarżonego Ł. K., Sąd ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięć co do kary i innych konsekwencjach prawnych czynu

Sąd zważył, co następuje:

Ustalony stan faktyczny stanowił podstawę do przypisania Ł. K. czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia. Zebrane dowody nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że składając zeznania przed funkcjonariuszem Policji zeznania w dniu 18 września 2014 roku, po uprzednim pouczeniu o grożącej odpowiedzialności karnej, oskarżony oświadczył niezgodnie z prawdą, że jego podpisy w protokołach sporządzonych w toku postępowania w sprawie II K 1670/10, rozpoznanej przez Sąd Rejonowy w Elblągu, zostały podrobione (art. 233 § 1 k.k.). Przy czym, jako sprawcę fałszerstwa, wskazał konkretną osobę, tj. D. C., fałszywie go oskarżając (art. 234 k.k.). Należy podkreślić, że oskarżony miał świadomość tego, że jego zeznania nie odzwierciedlały rzeczywistości, gdyż to on był autorem zakwestionowanych podpisów, a mimo to domagał się ścigania sprawcy podrobienia dokumentów. Ł. K. zawiadomił zatem o przestępstwie, które w rzeczywistości nie zaistniało i mając tego pełną świadomość. W związku z tym, Sąd uzupełnił kwalifikację prawną czynu określoną w akcie oskarżenia o art. 238 k.k.

Z uwagi na zaostrzenie sankcji karnej za czyny z art. 233 k.k. /od 15.04.2016r./ należało zastosować stan prawny obowiązujący przed tą datą, a de facto w dacie czynu – ew. zastosowania warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności /instytucję znacznie ograniczone nowelizacją obowiązującą od 1 lipca 2015r./ .

Prokurator przyjął, że czyn zarzucany Ł. K. został popełniony w ramach recydywy szczególnej podstawowej (art. 64 § 1 k.k.). W ocenie Sądu, warunki uzasadniające to stwierdzenie nie zostały spełnione. Ł. K. został, wprawdzie, skazany na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 9 listopada 2009 roku (V K 14/09). Tym niemniej, należy zauważyć, że wymieniona kara obejmowała 4 kary jednostkowe, z których tylko jedna – 4 miesiące pozbawienia wolności – orzeczona została za przestępstwo podobne do przypisanego w niniejszym postępowaniu, tj. czynu z art. 235 k.k. Kary jednostkowe orzeczone w wyroku Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 9 listopada 2009 roku zostały następnie objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 21 czerwca 2012 roku (II K 477/12), który orzekł karę łączną roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta została odbyta w całości w okresach od 15 kwietnia 2011 do 10 lipca 2012 roku oraz od 25 września 2012 roku do 29 stycznia 2013 roku. W świetle powyższego, brak jest jednak podstaw, by uznać, że Ł. K. odbył co najmniej 6 miesięcy kary za przestępstwo podobne, skoro kara jednostkowa wymierzona za czyn z art. 235 k.k., stanowiąca podstawę wymierzenia kary w wyroku łącznym, wynosiła jedynie 4 miesiące. W związku z tym art. 64 § 1 k.k. należało wyeliminować z kwalifikacji prawnej czynu.

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę Ł. K.. Nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swojego czynu przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. Oskarżony jest i już w trakcie popełniania czynów był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego. Dowód z opinii biegłych z zakresu psychiatrii Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie (...) w S. (k. 155-163, 316-322) wykluczył stwierdzenie, jakoby oskarżony cierpiał na chorobę afektywną dwubiegunową. W szczególności, biegli podważyli ustalenia poczynione na potrzeby opinii sporządzonej przez biegłych G. (...) (k. 241-249), podając, iż podstawą rozpoznania u Ł. K. CHAD były jedynie dane uzyskane w drodze wywiadu.

Stopień szkodliwości społecznej czynu oskarżonego należy określić jako wysoki. Oskarżony działał z premedytacją oraz z niskich pobudek. Poprzez swój czyn, naraził niewinną osobę na wszczęcie przeciwko niej postępowania karnego, spowodował bezzasadne wszczęcie postepowania in rem i wykonani zbędnych czynności procesowych w sprawie 3 Ds. 949/14 prokuratury Rejonowej w Elblągu . O znacznej społecznej szkodliwości czynów świadczy również ostatnie zaostrzenie sankcji karnej za to przestępstwo przez ustawodawcę.

W punkcie I. sentencji wyroku, za czyn z art. 233 § 1 k.k. w zb. z art. 234 k.k. w zb. z art. 238 k.k., Sąd wymierzył oskarżonemu na mocy art. 233§1 k.k. karę 4 miesięcy pozbawienia wolności – a więc w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się przesłankami z art. 53 k.k., bacząc by kara nie przekraczała stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Z uwagi na karalność sądową oskarżonego zdziwienie sądu wzbudził wniosek obrońcy o warunkowe umorzenie postępowania karnego. Sąd miarkując wymiar kary za przypisane oskarżonemu przestępstwo uznał, iż jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności pozwoli na realizację celów kary w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej. Tylko taka kara spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze..

Na niekorzyść Ł. K. przemawiają okoliczności decydujące przy ocenie szkodliwości społecznej czynu, tj. postać zamiaru oraz wywołany skutek (opisane powyżej). Za okoliczność obciążającą należy uznać także fakt jego wielokrotnej karalności, w tym za przestępstwo podobne z art. 235 k.k. Przy czym należy zaznaczyć, że wszystkie spośród zapadłych wyroków wydano przed popełnieniem inkryminowanego czynu (vide: karta karna k. 301-304).

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd jako okoliczność łagodzącą potraktował jedynie jego przyznanie się do winy, innych okoliczności łagodzących nie doszukano się. Przyznanie to stanowiło jednak w tym wypadku marginalną okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary, albowiem fakt popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu przestępstwa jest oczywisty w świetle innych dowodów.

W ocenie Sądu, do osiągnięcia względem Ł. K. wychowawczych i prewencyjnych celów kary przyczynić się może jedynie orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Oskarżony był w przeszłości wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa podobne do przypisanego w niniejszym postępowaniu. Nadto, skazano go w przeszłości m. in. za liczne przestępstwa przeciwko mieniu. Dotychczasowa postawa życiowa Ł. K. nie pozostawia wątpliwości co do tego, że jest on sprawcą zdemoralizowanym i odpornym na resocjalizację, a popełnianie przestępstw przychodzi mu z łatwością. Wobec takich osób konieczne jest konsekwentne karanie nawet za stosunkowo drobne przestępstwa. Zdaniem Sądu, brak jest jakichkolwiek przesłanek pozwalających mieć nadzieję, że oskarżony będzie w przyszłości przestrzegał obowiązującego porządku prawnego, a tym bardziej, że nie popełni kolejnego przestępstwa i tym samym nie znaleziono podstaw do zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Wydając niniejszy wyrok, Sąd chciał uzmysłowić oskarżonemu, że dopuszczając się w przyszłości kolejnych przestępstw musi się liczyć z perspektywą przedłużenia jego pobytu w zakładzie karnym. Zdaniem Sądu, właściwości oskarżonego, a w szczególności brak zarówno woli, jak i umiejętności przeprowadzenia krytycznej oceny swojego postępowania, pozwalają przyjąć, iż pobłażliwe podejście do oskarżonego i umożliwienie mu przebywania na wolności, stanowiłoby realne zagrożenie dla społeczeństwa. W ocenie Sądu, prognoza kryminologiczna wobec Ł. K. jest jednoznacznie negatywna.

W punkcie II. sentencji wyroku zasądzono od Skarbu Państwa, na rzecz obrońcy oskarżonego, wynagrodzenie tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Orzeczona kwota jest adekwatna do nakładu pracy obrońcy i mieści się w granicach określonych w rozporządzeniu przywołanym w tej części orzeczenia.

Sąd uznał również, że obciążenie oskarżonego kosztami procesu byłoby bezcelowe - z uwagi na pobyt w warunkach izolacji więziennej przez co znikome prawdopodobieństwo ich uiszczenia (punkt III. sentencji wyroku).