Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 191/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 16 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Wojciech Vogt (spr.)

Sędziowie:

SSO Henryk Haak

SSO Janusz Roszewski

Protokolant:

st. sekr. sąd. Jolanta Bąk

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2016r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa E. P.

przeciwko J. P.

o wydanie nieruchomości

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 17 lutego 2016r. sygn. akt I C 1565/15

1.  oddala apelację,

2.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 120 zł powiększoną o 23% podatek VAT na rzecz adw. M. C. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego udzielonego z urzędu pozwanemu J. P.,

3.  zasądza od pozwanego J. P. na rzecz powódki E. P. kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Janusz Roszewski SSO Wojciech Vogt SSO Henryk Haak

Ca 191/16

UZASADNIENIE

Powódka E. P. wystąpiła przeciwko pozwanemu J. P. o nakazanie opróżnienia, opuszczenia i wydania powódce nieruchomości zabudowanej domem mieszkalnym, położonej w K. przy ul. (...) oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany J. P. wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem z dnia 17 lutego 2016 r. nakazał pozwanemu J. P. aby opróżnił, opuścił i wydał powódce E. P. nieruchomość zabudowaną domem mieszkalnym położoną w K. przy ul. (...); przyznał pozwanemu uprawnienie do. lokalu socjalnego i wstrzymał wykonanie wyroku w zakresie eksmisji do czasu złożenia przez Miasto K. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego; orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w całości. Zarzucił naruszenie przepisów postępowania, mianowicie art. 233 K.p.c. przez dokonanie oceny zebranego materiału sprawy w sposób nieodpowiadający kryterium określonym w tym przepisie i w konsekwencji niesłuszne przyjęcie za w pełni wiarygodne zeznań powódki i świadka A. P., iż pozwany J. P. zachowywał się naganie wobec powódki oraz nieuwzględnienie zarzutu J. P. o naruszenie przez powódkę zasad współżycia społecznego. W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Wbrew zarzutom zawartym w apelacji Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy. Wskazał dowody, na których się oparł i powody dla których dowodom przeciwnym odmówił wiarygodności. Dokonana przez Sąd ocenia mieści się w zastrzeżonej dla sądów swobodnej ocenie dowodów. Sąd Okręgowy przedmiotową ocenę podziela.

Należy jedynie podnieść, że gdyby nawet pozwany zachowywał się poprawnie - jak to wskazuje w apelacji - to i tak Sąd nie miałby podstaw do oddalenia powództwa. Pozwany bowiem zajmuje lokal bez tytułu prawnego. Ustalenie sposoby korzystanie z mieszkania nie stanowi tytułu prawnego do jego zajmowania. Nie ma żadnych podstaw aby oddalić powództwa ze wskazaniem, że powódka realizuje swoje prawo niezgodnie z zasadami współżycia społecznego. Sąd przyznał pozwanemu prawa do lokalu socjalnego i prawo to dostatecznie uwzględnia interesy pozwanego i dalej idąca ochrona naruszałaby prawa powódki w tym prawo własności, której jest najsilniejszym prawem do rzeczy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c, orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c.