Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Protokolant: praktykant Katarzyna Andzo

po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2016 r. w Warszawie

sprawy M. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o waloryzację emerytury

na skutek odwołania M. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 8 marca 2016 r. znak:(...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Ubezpieczona M. L. złożyła do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga
w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 8 marca 2016 roku znak: (...) wydanej w przedmiocie przyznania ubezpieczonej jednorazowego dodatku pieniężnego w wysokości 400,00 złotych.

W uzasadnieniu odwołania, ubezpieczona podniosła, iż organ rentowy, nie uwzględnił w zaskarżonej decyzji okresów składkowych, a ponadto okresu 3 lat opieki, którą odwołująca sprawowała nad chorym dzieckiem tj. okresu kiedy była objęta III grupą inwalidzką.
W ocenie skarżącej trzyletni okres sprawowania opieki nad dzieckiem powinien być zaliczony do wymiarów jej okresów składowych (k. 2-2 verte a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 13 czerwca 2016 roku, organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., wniósł o oddalenie odwołania
na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu swojego stanowiska, organ rentowy powołał się na przepis art.
88 oraz art. 89 ust. 6 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Organ rentowy wskazał, iż wysokość emerytury ustalono poprzez pomożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 29 lutego 2016 roku tj. 880,45 zł przez wskaźnik waloryzacji wynoszący 100,24%. W ocenie (...) Oddziału ZUS, świadczenie ubezpieczonej po waloryzacji, od dnia 1 marca 2016 roku wyniosło 882,56 złotych. organ rentowy podkreślił, iż dokonując waloryzacji świadczenia, wykonał jedynie zapis ustawowy. Dodatkowo organ rentowy nadmienił, iż w dniu 8 marca 2016 roku w oparciu o przepisy ustawy z dnia 15 stycznia 2016 roku o jednorazowym dodatku pieniężnym dla niektórych emerytów, rencistów i osób pobierających świadczenie przedemerytalne, zasiłki przedemerytalne, emerytury pomostowe albo nauczycielskie świadczenia kompensacyjne
w 2016 roku (Dz. U. z 2016 roku, poz. 188)została również wydana decyzja o przyznaniu M. L. jednorazowego dodatku pieniężnego w wysokość 400,00 złotych.
W świetle podniesionej argumentacji, organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania (k. 3 – 3verte a.s.)

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona M. L. urodzona w dniu (...) na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 25 września 1986 roku była uprawniona do renty inwalidzkiej. Świadczenie przysługiwało ubezpieczonej począwszy od 1 grudnia 1983 roku. Wysokość świadczenia została ustalona na kwotę 3767 starych złotych i została powiększona o kwotę dodatku rodzinnego w kwocie 1800 złotych
z tytułu opieki nad małoletnim synem (decyzja organu rentowego z dnia 25 września 1986 roku k. 16 a.r.).

Kolejnymi decyzjami organ rentowy, dokonywał przeliczenia wysokości renty ubezpieczonej i dokonywał jej waloryzacji (okoliczności bezsporne, vide dokumentacja a.r). Do dnia wejścia w życie przepisów ustawy z 28 czerwca 1996 r. o zmianie niektórych ustaw
o zaopatrzeniu emerytalnym i o ubezpieczeniu społecznym (Dz. U. Nr 100, poz. 461), tj.
do 1 września 1997 r. pojęcie inwalidztwa, renty inwalidzkiej było definiowane w przepisach dotyczących systemu ubezpieczeń społecznych. Uchylona ustawa z dnia 23 stycznia 1968 roku o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3,
poz. 6 ze zm.) w art. 12 ust. 1 wprowadziła definicję, zgodnie z którą inwalidą była osoba częściowo lub całkowicie niezdolna do wykonywania zatrudnienia z powodu stałego
lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu. W wyniku zmiany terminologii ustawowej, kolejnymi decyzjami, M. L., otrzymywała prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w miejsce dotychczasowych świadczeń z tytułu inwalidztwa. Wysokość ostatniej renty otrzymywanej przez odwołującą w 2006 roku wynosiła 597,00 złotych (decyzja o wznowieniu wypłaty świadczenia-renty z tytułu niezdolności do pracy
k. 268 a.r. t. II).

W dniu 14 marca 2007 roku ubezpieczona M. L. ukończyła 60 lat
i uzyskała prawo do emerytury powszechnej na podstawie art. 27 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004,
nr 39, poz 353 ze zm.) do ustalenia wysokości emerytury przyjęto dotychczasową podstawę wymiaru renty. Wskaźnik podstawy wymiaru ustalony na dzień 14 marca 2007 roku wyniósł 50.91% podstawy wymiaru ustalonej na dzień 14 marca 2007 roku tj. 737,01 złotych. Natomiast wysokość emerytury ustalonej na dzień 14 marca 2007 tj. w dniu nabycia prawa
do emerytury wyniosła miesięcznie 468,00 złotych. Organ rentowy ustalił, iż emerytura M. L. była niższa od dotychczas wypłacanej renty, wobec powyższego podlegała podwyższeniu do kwot tej renty i wynosiła miesięcznie od dnia 14 marca 2007 roku 597,46 złotych (decyzja o przyznaniu emerytury z urzędu z dnia 14 marca 2007 roku k. 279 a.r. t. II).

Kolejnymi decyzjami ZUS dokonywał przeliczenia świadczenia emerytalnego ubezpieczonej oraz dokonywał waloryzacji zgonie z przepisami ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz.353 z późn. zm.) (vide decyzja organu rentowego z dnia 10 marca 2008 roku znak: (...) k. 462 a.r).

Decyzją z dnia 8 marca 2016 roku znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał ponownej waloryzacji emerytury ubezpieczonej od dnia
1 marca 2016 roku na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.). wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono przez pomnożenia kwoty świadczenia ustalonego na dzień 29 lutego 2016 roku
tj. 880,45 złotych przez wskaźnik waloryzacji wynoszący 100,24 %. Kwota emerytury
po waloryzacji została zatem ustalona na 882,56 złotych. Świadczenie emerytalne odwołującej objęte jest egzekucją administracyjną. Po odliczeniu kwot podatku odprowadzanego do Urzędu Skarbowego, składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz kwoty egzekucji administracyjnej, wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 538,49 złotych (vide decyzja organu rentowego z dnia 8 marca 2016 roku k. nienumerowana).

Wraz z decyzją o waloryzacji świadczenia emerytalnego ubezpieczonej, organ rentowy wydał wobec M. L., z urzędu, decyzję o przyznaniu jej jednorazowego dodatku pielęgnacyjnego na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 stycznia 2016 roku
o jednorazowym dodatku pieniężnym dla niektórych emerytów, rencistów i osób pobierających świadczenie przedemerytalne, zasiłki przedemerytalne, emerytury pomostowe albo nauczycielskie świadczenia kompensacyjne w 2016 roku (Dz. U. z 2016 r. poz. 188). Jednorazowy dodatek pieniężny ubezpieczonej został przyznany w kwocie 400,00 złotych. Organ rentowy wypłacił kwotę dodatku pieniężnego ubezpieczonej, wraz z wypłatą świadczenia emerytalnego za miesiąc marzec 2016 roku (decyzja o przyznaniu jednorazowego dodatku pieniężnego dokumentacja a.r. k. nienumerowana).

Od ww. decyzji waloryzacyjnej M. L. odwołała się do tutejszego Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, inicjując tym samym niniejsze postępowanie odwoławcze (k. 2, 2verte a.s.).

W toku postępowania, odwołująca w dniu 18 lipca 2016 roku, skierowała do Sądu pismo procesowe, w którym podnosiła, iż organ rentowy ZUS, nadesłał odpowiedź
na odwołanie, która nie ma związku z jej sprawą. M. L. załączyła do pisma procesowego kserokopie dokumentacji akt rentowych i zwróciła się do Sądu Okręgowego
z żądaniem, doliczenia jej przez organ rentowy do okresów składkowych, trzyletniego okresu opieki nad dzieckiem, na które przysługiwał jej dodatek pielęgnacyjny, kiedy była objęta III grupą inwalidzką (pismo z dnia 18 lipca 2016 roku k. 17 a.s.). Odwołująca zobowiązana
do nadesłania odpisu pisma z dnia 18 lipca 2016 roku, w terminie 3 dni od daty otrzymania zobowiązania Sądu, nie nadesłała odpisu pisma (dokumentacja a.s.). Odwołująca pomimo,
iż osobiście odebrała w dniu 8 lipca 2016 roku, korespondencję Sądu zawierającą wezwanie na rozprawę wyznaczoną na dzień 26 lipca 2016 roku, nie stawiła się na rozprawie
(k. 16 verte, k. 26 a.s.).

Do zakończenia postępowania, organ rentowy podtrzymał zajęte stanowisko procesowe w zakresie oddalenia odwołania od decyzji waloryzacyjnej z dnia 8 marca 2016 roku oraz wniósł o przekazanie wniosku ubezpieczonej do organu rentowego celem rozpoznania (k. 26 a.s.). Sąd Okręgowy skierował wniosek M. L., zawarty
w piśmie procesowym z z dnia 18 lipca 2016 roku do rozpoznania (jako nowy wniosek) przez organ rentowy (k. 31 a.s.)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie zgromadzonych
w sprawie dokumentów znajdujących się zarówno w aktach sprawy, jak również w aktach rentowych odwołującej. Sąd uznał dowody w postaci dokumentacji emerytalno-rentowej
za bezsporne dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem jako dokumenty urzędowe cechują się one wysokim walorem dowodowym. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest jednoznaczny, nie budzący wątpliwości i wystarczający do wydania orzeczenia kończącego postępowanie w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej M. L. od decyzji organu rentowego z dnia
8 marca 2016 roku, znak: (...)wydanej w przedmiocie waloryzacji emerytury, jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Na wstępie wskazać należy, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot i zakres rozpoznania sądu wyznacza treść zaskarżonej decyzji (vide: stanowisko Sądu Najwyższego ujęte w uzasadnieniu postanowienia z dnia 13 maja 1999 r., II UZ 52/99).

Odwołująca w niniejszym postepowaniu, w treści odwołania jednoznacznie określiła, iż przedmiotem jej zaskarżenia jest ostatnia decyzja organu rentowego opatrzona znakiem: (...), wydana w jej sprawie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.. Analiza dokumentacji akt rentowych zgromadzonych w sprawie oraz akt rentowych ubezpieczonej zgromadzonych w sprawie o sygn. akt (...) doprowadziła Sąd Okręgowy do jednoznacznych ustaleń, iż odwołująca zaskarżyła w istocie decyzję organu rentowego z dnia 8 marca 2016 roku, wydaną w przedmiocie waloryzacji należnych
jej świadczeń emerytalnych.

Sąd Okręgowy miał na uwadze, iż odwołująca nie stawiła się rozprawie w dniu
26 lipca 2016 roku i nie precyzowała w dalszym zakresie przedmiotu swojego zaskarżenia,
a udział w postępowaniu ograniczyła jedynie do sformułowania w piśmie procesowym z dnia 18 lipca 2016 roku wniosków o doliczenie jej do okresów składkowych, trzech lat opieki
nad dzieckiem w okresie kiedy była objęta trzecią grupą inwalidzką.

W ocenie Sądu, żądanie przeliczenia okresów składkowych przez organ rentowy jak również treść załączonych przez M. L. do pisma procesowego z dnia 18 lipca 2016 roku, kserokopii dokumentów akt rentowych -nie mają jakiegokolwiek związku
z przedmiotem zaskarżonej decyzji tj. decyzji waloryzacyjnej czy też decyzji przyznającej jej jednorazową kwotę dodatku pieniężnego. W ocenie Sądu, wnioski odwołującej stanowią
w istocie nowe żądanie przeliczenia wysokości jej świadczeń, nie rozpoznane dotąd przez organ rentowy. Zgodnie z treścią art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c. jeżeli ubezpieczony zgłosił nowe żądanie, dotychczas nierozpoznane przez organ rentowy, sąd przyjmuje to żądanie
do protokołu i przekazuje go do rozpoznania organowi rentowemu. Zdaniem Sądu, okoliczności niniejszej sprawy znajdują zastosowanie w dyspozycji cytowanego artykułu, dlatego też Sąd Okręgowy zarządzeniem z dnia 27 lipca 2016 roku przekazał wnioski odwołującej o doliczenie okresów składkowych, zawarte w piśmie procesowym z dnia 18 lipca 2016 roku, do organu rentowego celem rozpoznania.

Sąd Okręgowy podkreśla, iż regulacja prawna, stanowiąca podstawę wydania zaskarżonej decyzji zawarta jest w art. 88-89 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z treścią art. 88 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887 j.t) emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji od dnia 1 marca roku kalendarzowego. Sposób waloryzacji określa ust. 2 i 3 cytowanego przepisu, stanowiąc, iż waloryzacja polega na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji. Waloryzacji podlega kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego, w którym przeprowadza
się waloryzację. Ponadto przepis art. 89 ww. ustawy stanowi, że wskaźnik waloryzacji
to średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym zwiększony o co najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym. Ustęp 2 cytowanego przepisu stanowi, że wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych, o którym mowa w ust. 1, jest średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów albo średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, jeżeli jest on wyższy od wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych
dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów.

W ocenie Sądu Okręgowego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział
w W. prawidłowo dokonał waloryzacji przysługującego wnioskodawczyni świadczenia. Wysokość zwaloryzowanej emerytury została ustalona według obowiązujących przepisów prawa, na podstawie prawidłowego wskaźnika waloryzacji. Jak wynika bowiem
z komunikatu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 lutego 2016 r. w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w 2016 r. (M. P. z 2016r., poz. 149) wskaźnik waloryzacji emerytur i rent w 2014 r. wynosi 100,24 % i taki też wskaźnik został zastosowany przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji. Nadto, wskaźnik ten, stosownie do powołanych wyżej przepisów, został pomnożony przez kwotę świadczenia ustalonego na ostatni dzień lutego 2016 roku, tj. 880,45 zł.

Tym samym stwierdzić należy, że w świetle treści art. 88-89 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS organ rentowy w sposób prawidłowy dokonał waloryzacji emerytury wnioskodawczyni, a co za tym idzie, odwołanie należało uznać za bezzasadne.

Sąd Okręgowy na marginesie zwraca również uwagę, iż zgodnie z treścią art. 2 ust.
1 pkt 6 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 roku o jednorazowym dodatku pieniężnym dla niektórych emerytów, rencistów i osób pobierających świadczenie przedemerytalne, zasiłki przedemerytalne, emerytury pomostowe albo nauczycielskie świadczenia kompensacyjne
w 2016 roku (Dz. U. z 2016 r. poz. 188), jednorazowy dodatek pieniężny, zwany dalej "dodatkiem", przysługuje osobom, które w dniu 29 lutego 2016 r. mają prawo do: emerytur
i rent, o których mowa w art. 3 pkt 1-3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748, z późn. zm.). Sąd Okręgowy zważył, w świetle przytoczonej regulacji ustawowej, iż odwołująca jako osoba uprawniona do świadczeń emerytalnych faktycznie znajduje się w kręgu osób uprawnionych do jednorazowego dodatku pieniężnego a wobec powyższego organ rentowy prawidłowo zastosował przepisy ustawy o jednorazowym dodatku pieniężnym, przyznając M. L. kwotę tegoż dodatku w myśl. art. 5 wskazanej ustawy.

Zważyć także należy, że odwołująca nie kwestionowała w rzeczywistości sposobu waloryzacji emerytury ani podstaw przyznania prawa do dodatku pieniężnego. W niniejszej sprawie Sąd nie badał żadnych innych okoliczności oprócz tych wynikających z zakresu decyzji z dnia 8 marca 2016 roku, gdyż od tej decyzji zostało wniesione odwołanie. Jak już zostało wskazane zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego w sprawach
z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy przez sąd wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 r. o sygn. II UZ 49/09 oraz z dnia 18 marca 2008 r. sygn. II UZ 4/08). Przedmiotem zaś niniejszej sprawy - jak to wynika z zakresu zaskarżonej decyzji - była jedynie wysokość świadczenia po waloryzacji.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak sentencji wyroku.

J.R.