Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 2 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Głubczycach, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Wylęgała

Protokolant: Agnieszka Kruk

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2016 roku w Głubczycach

na rozprawie

sprawy ze skargi A. S. (1)

z udziałem G. S. (1), K. S., P. S., Z. S. (1), A. D. i S. S. (1)

o wznowienie postępowania o stwierdzenie zasiedzenia zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Prudniku z dnia 23 lipca 2013 r., sygn. akt VI Ns 345/13

postanawia:

1.  zmienić postanowienie Sądu Rejonowego w Prudniku z dnia 23 lipca 2013 r., sygn. akt VI Ns 345/13 w ten sposób, że wniosek G. S. (1) o stwierdzenie zasiedzenia oddalić.

2.  zasądzić od G. S. (1) na rzecz A. S. (1) kwotę 2.017,00 zł. (dwa tysiące siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postepowania.

3.  pobrać od G. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sadu Rejonowego
w G. kwotę 283,33 zł. (dwieście osiemdziesiąt trzy złote 33/100) tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I Ns 71/15

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2014 r. A. S. (1) (A. M. (1)) wniósł skargę
o wznowienie postępowania o zasiedzenie zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Prudniku z dnia 23 lipca 2013r., sygn. akt VI Ns 345/13 z powodu nieważności będącej następstwem pozbawienia go możności działania w związku
z naruszeniem przepisów prawa. Skarżący domagał się zmiany wskazanego wyżej orzeczenia poprzez oddalenie wniosku o stwierdzenie zasiedzenia oraz o zasądzenie na jego rzecz od G. S. (1) zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu podniósł, że nie miał on wiedzy o w/w postępowaniu, w wyniku którego stwierdzono zasiedzenie przez G. S. należącego do skarżącego udziału we własności nieruchomości położonej w D., objętej księgą wieczystą nr (...). Podał, że nigdy nie doręczono mu zawiadomienia o rozprawie, gdyż G. S. zapewne celowo wskazał nieprawidłowy adres zamieszkania A. S. (1). Wskutek tego skarżący nie miał możliwości realizacji praw przysługujących stronie postępowania. Wskazał nadto, że powziął wiadomość o w/w postępowaniu podczas pobytu w kraju w celu odwiedzin na grobach bliskich w dniu 1 listopada 2014r. Zaniepokojony takim stanem rzeczy w dniu 3 listopada 2014 r. udał się do tut. Sądu
i zaznajomił się z aktami tejże sprawy uzyskując również wiedzę o treści postanowienia kończącego tę sprawę.

W kwestii zasadności wniosku o zasiedzenie A. S. zarzucił, że zawarł
z G. S. (1) w dniu 24 sierpnia 2007 r. umowę dzierżawy budynku mieszkalnego położonego na obszarze przedmiotowej nieruchomości na okres 10 lat, na podstawie której G. S. zobowiązał się do uiszczania na jego rzecz opłaty dzierżawnej w wysokości kosztów bieżących napraw. Stąd w świetle przepisu art. 172 § 1 k.c., iż upadła materialno prawna podstawa do stwierdzenia zasiedzenia udziału we własności tej nieruchomości, gdyż pozostawała ona w posiadaniu zależnym wnioskodawcy, a takie posiadanie nie może prowadzić do zasiedzenia.

W odpowiedzi na skargę G. S. (3) wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania, ewentualnie o odrzucenie skargi
z uwagi na przekroczenie terminu do jej złożenia. W jego ocenie orzeczenie którego dotyczy skarga jest słuszne co do meritum oraz poprzedzone zostało postępowaniem wolnym od naruszeń proceduralnych. Zaprzeczył, aby miał celowo podać błędny adres zamieszkania skarżącego tym bardziej, że A. M. potwierdził podpisem odbiór kierowanej do niego
w tamtej sprawie korespondencji.

W kwestii zasadności wniosku o zasiedzenie G. S. argumentował, że przedmiot tego zasiedzenia pozostawał w jego samoistnym posiadaniu, a poprzednio
w posiadaniu jego poprzednika prawnego. Osoby te zachowywały się jak właściciele, nikt ich w tym nie ograniczał przez okres wystarczający do stwierdzenia zasiedzenia. Natomiast powoływana w skardze umowa dzierżawy to nie dzierżawa nieruchomości; A. S. nie miał prawa do zawierania takiej umowy, gdyż nie był wyłącznym właścicielem tej nieruchomości. Poza tym G. S. podniósł, że został on wpisany w księdze wieczystej w/w nieruchomości jako współwłaściciel na podstawie orzeczenia o zasiedzeniu
w dniu 23 września 2014 r., stąd skarżący nie może powoływać się nieznajomość jej treści,
a tym samym skarga winna zostać odrzucona jako złożona po terminie.

Uczestnicy postępowania: P. S., Z. S. (2) i A. D. przyłączyli S. stanowiska swojego brata G. S. (1).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nieruchomość gruntowa położona w D., składająca się z działki nr (...), stanowiącej tereny mieszkaniowe o pow. 0,1707 ha objęta jest księgą wieczystą nr (...). Na działce tej znajdują się dwa budynki mieszkalne nr (...).

Jako właściciele tejże nieruchomości ujawnieni zostali: S. S. (3)
w udziale 1/2 części oraz A. S. (1), syn M. i M., w 1/2 części, który przysługujący mu udział nabył od swoich rodziców na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego z dnia 7 października 1987 r., sporządzonej w (...) w G..

/dowód: odpis z KW – k. 8-10 oraz wypis i wyrys – k. 15-16 w aktach SR w Prudniku sygn. VI Ns 345/13, umowa przekazania gospodarstwa rolnego – k. 20-21 oraz wypis z rejestru gruntów – k. 74
w aktach KW nr (...)

Współwłaściciele tejże nieruchomości uzgodnili, że S. S. (3) z rodziną będzie korzystał z budynku mieszkalnego nr (...), a M. i M. S. (1) – rodzice A. S. (1) wraz z dziećmi z budynku nr (...).

Po śmierci S. S. (3) z budynku mieszkalnego nr (...) korzystał jego syn J. S. wraz z rodziną.

/dowód: zeznania świadka H. K. (1) – k. 125 akt, zeznania świadka T. K. – k. 126 akt, zeznania świadka W. F. – k. 126 akt, zeznania G. S. (1) – k. 128 akt - okoliczność bezsporna/

Do 1988 r. A. S. (1) mieszkał w domu nr 1A z rodzicami, a następnie wyjechał do Niemiec.

/dowód: zeznania A. S. – k. 127 akt, zeznania świadka T. K. – k. 126 akt, zeznania świadka W. F. – k. 127 akt, zeznania świadka E. S. – k. 127 akt/

Od 1995 r. skarżący wraz z żoną i dziećmi mieszka pod adresem: (...) N. W., M. S.. 16 i jest tam zameldowany. Ponadto przed organami niemieckimi dokonał on zmiany imienia na (...) oraz przyjął nazwisko żony (...). Jednakże okoliczności te nie zostały ujawnione w polskich aktach stanu cywilnego.

/dowód: zeznania A. S. – k. 127 akt, zeznania świadka H. K. (1) – k. 125 akt, zeznania świadka E. S. – k. 127 akt, potwierdzenie zameldowania wraz
z tłumaczeniem przysięgłym na język polski – k. 76-77 akt, dokumenty stanu cywilnego wraz
z tłumaczeniem przysięgłym na język polski – k. 69 – 75 akt/

A.  S. nigdy nie zamieszkiwał zaś pod adresem Z. B. 11, (...) N. W., ani nie był z nim w jakikolwiek inny sposób związany.

/dowód: zeznania A. S. – k. 127 akt, potwierdzenie zameldowania wraz z tłumaczeniem przysięgłym na język polski – k. 76-77 akt/

Na początku stycznia 1991 r. M. i M. S. (2) wyprowadzili się do swojej córki H. K. (1), a dom w D. nr 1A pozostał pusty.

Po opuszczeniu domu M. S. (1), który posiadał klucze do niego, przyjeżdżał tam od czasu do czasu, podobnie jak szwagier skarżącego T. K. oraz sam A. S. (1), w okresie gdy przebywał w Polsce.

/dowód: zeznania świadka H. K. (1) – k. 125 akt, zaświadczenie – k. 13 akt, zeznania świadka T. K. – k. 126 akt, zeznania świadka E. S. – k. 127 akt, zeznania A. S. (1) – k. 127 akt/

Po ok. 5 latach od opuszczenia domu położonego w D. nr 1A przez rodziców skarżącego, w tymże domu zamieszkał J. S. z żoną i dziećmi. Mieszkał on tam do śmierci, tj. do 2011 r. Obecnie zaś w tym domu mieszka G. S. (1)
z rodziną.

/dowód: zeznania wnioskodawcy G. S. (1) – k. 128 akt, zeznania uczestniczki postępowania Z. S. (2) – k. 128 akt, zeznania uczestniczki postępowania A. D. – k. 129 akt, zeznania uczestnika postępowania P. S. – k. 129 akt, zeznania uczestnika postępowania P. S. – k. 129 akt/

W przedmiotowym domu mieszkał uprzednio również brat G. – P., a do 2005 r. także jego siostry G. – Z. S. (2) i A. D.

/dowód: zeznania uczestniczki postępowania Z. S. (2) – k. 129 akt, zeznania uczestniczki postępowania A. D. – k. 129 akt, zeznania uczestnika postępowania P. S. – k. 129 akt/

Ok. 2003 r. G. S. (1) wyraził chęć nabycia od A. S. (1) budynku nr (...), a faktycznie należącego do niego udziału w w/w nieruchomości. Jednakże A. S. nie był wówczas zdecydowany na jego sprzedaż, więc zgodził się, aby G. mieszkał tam wraz z rodziną. W zamian miał utrzymywać dom i dokonywać w nim bieżących napraw.

/dowód: zeznania A. S. (1) – k. 127 akt, zeznania G. S. (1) –
k. 128 akt/

A. S. (1) chciał jednak, aby zawarta ustnie umowa została spisana, stąd
z jego inicjatywy w dniu 24 sierpnia 2007 r. zawarł z G. S. umowę dzierżawy, na podstawie której przekazał mu w dzierżawę budynek mieszkalny położony
w D. nr 1A na okres 10 lat, a G. S. zobowiązał się do uiszczania opłaty dzierżawnej w wysokości kosztów bieżących napraw. Strony przewidziały możliwość rozwiązania umowy za uprzednim rocznym wypowiedzeniem, jednakże wypowiedzenie umowy nigdy nie nastąpiło. Każda ze stron otrzymała w dniu zawarcia umowy jej egzemplarz. Podpisy pod umową zostały natomiast złożone w obecności urzędnika Urzędu Miejskiego w B. W. K., działającego w imieniu Burmistrza.

W umowie skarżący nie wpisał swojego adresu zamieszkania z uwagi na brak miejsca w stosownej rubryce. Jednakże w/w osoby wymieniły się numerami telefonów,
a A. S. przekazał drugiej stronie umowy, w dniu jej zawarcia, kartkę ze swoim adresem zamieszkania.

/dowód: umowa dzierżawy – k. 59 akt, zeznania A. S. (1) – k. 127 akt, częściowo zeznania G. S. (1) – k. 128 akt/

G. S. (1) nie płacił czynszu za dzierżawę domu, a należny podatek od nieruchomości w tym zakresie uiszczała H. K. (1) aż do chwili, gdy w przysłanym
z gminy nakazie płatniczym nie wskazano należności za dom.

/dowód: zeznania świadka H. K. (1) – k. 125 akt, zeznania świadka T. K. – k. 126 akt, zeznania A. S. (1) – k. 127 akt/

Wnioskodawca wstawił natomiast w dzierżawionym domu nowe okna, wykonał konstrukcję sufitów i uczynił to bez uzgodnienia z A. S..

/dowód: zeznania G. S. (1) – k. 128 akt/

W 2009 r. G. S. (1) przyjechał do H. K. (1) i pytał, czy A. S. (1) sprzeda mu zajmowany przez niego dom. H. K. przekazała mu wówczas aktualny numer telefonu i adres brata, jednakże wnioskodawca nie skontaktował się z nim.

/dowód: zeznania świadka H. K. (1) – k. 125 akt, zeznania świadka T. K. – k. 126 akt/

Następnie dniu 28 listopada 2011 r. G. S. (1) wniósł do Sądu Rejonowego w Głubczycach o stwierdzenie, że jego ojciec J. S. nabył w/w nieruchomość przez zasiedzenie z dniem 25 czerwca 2009 r. W uzasadnieniu podał, że jego ojciec użytkował tę nieruchomość od urodzenia, początkowo z rodzicami, a po ich śmierci samodzielnie i nieprzerwanie, jako posiadacz samoistny; następnie zmarł w dniu 4 sierpnia 2011 r.

Jako uczestnika postępowania wskazał A. M., zamieszkałego Z. B. 11, 21 629 N. W. (Niemcy).

Wnioskodawca zataił, iż zawarł z A. S. (1) umowę dzierżawy,
o której mowa wyżej.

W dniu 26 marca 2012 r., a więc po pierwszej rozprawie wyznaczonej na dzień 15 marca, nadeszło do Sądu zwrotne potwierdzenie odbioru korespondencji wysłanej na w/w adres A. M., które odebrała osoba o nazwisku M. – imię nieczytelne.

Wobec udzielenia A. M. pouczenia w trybie art. 1135 k.p.c. o konieczności ustanowienia pełnomocnika do doręczeń w Polsce oraz o konsekwencjach zaniechania tego obowiązku, nie skutek nieustanowienia przez niego pełnomocnika, A. M. nie został zawiadomiony o rozprawach, które odbyły się w sprawie w dniu 12 czerwca 2012 r., 25 czerwca 2013 r. i 23 lipca 2013 r.

Na ostatniej z rozpraw G. S. zmodyfikował wniosek domagając się stwierdzenia zasiedzenia udziału we własności nieruchomości przysługującej A. S. (1).

Sąd przesłuchał świadka T. S., który zeznał, iż nieruchomość była użytkowana przez jego brata J. S. od śmierci ojca S. S. (3), przy czym nie ustalono, kiedy on zmarł. Natomiast po śmierci J. nieruchomością włada jego syn G.. Nie przeprowadzono w sprawie dowodu
z przesłuchania stron, a następnie postanowieniem z dnia 23 lipca 2013 r. stwierdzono zasiedzenie należącego do A. S. (1) udziału na rzecz G. S. (1) wskazując, że nastąpiło ono w dniu 5 sierpnia 2011 r.

Orzeczenie to uprawomocniło się wobec jego niezaskarżenia w ustawowym terminie.

/dowód: wniosek – k. 3-4, protokół rozprawy – k. 25 i 27, 35, 59 i 77, z.p.o. – k. 26, postanowienie –
k. 78 - w aktach SR w Prudniku sygn. VI Ns 345/13/

W dniu 23 września 2013 r. dokonano wpisu w przedmiotowej księdze wieczystej G. S. (1) jako współwłaściciela nieruchomości nią objętej, w oparciu o w/w orzeczenie, przy czym zawiadomienie o wpisie doręczono wyłącznie G. S..

/dowód: zawiadomienie o wpisie – k. 61 w aktach KW nr (...)

We wskazanym wyżej okresie G. S. (1) nie odbierał telefonów od skarżącego. Nie reagował również na wiadomości wysyłane mu przez A. S. za pośrednictwem portalu internetowego (...) wysyłane w okresie od 8 kwietnia 2012 r. do 2 maja 2014 r., których przedmiotem było zaoferowanie G. S. kupna zajmowanego przez niego domu oraz w kwestii wykonania przybudówki do domu bez pozwolenia właściciela. Skarżący podał również tą drogą swój adres e-mail.

/dowód: zeznania świadka H. K. (1) – k. 125 akt, zeznania świadka W. F. – k. 127 akt, zeznania A. S. (1) – k. 127-128 akt, wydruki wiadomości z portalu NK – k. 15-20 akt/

G. S. (1) znał treść tychże wiadomości, w szczególności informowała go o nich jego żona.

/dowód: zeznania G. S. (1) – k. 128 akt/

Poza tym, zarówno przed wszczęciem na wniosek G. S. postępowania
o zasiedzenie, jak i w jego trakcie przyjeżdżał on kilka razy do H. K. (1) i jej męża, który domagał się, aby pokrył on część należności za podatek za dom. Widywał się też wówczas z rodzeństwem skarżącego – E. S. i W. F..

Wiedząc o tym, że siostra skarżącego i jego szwagier są z nim w stałym kontakcie
G. S. nie wspominał im nigdy o zamiarze wystąpienia z tego rodzaju wnioskiem, ani tez o jego złożeniu i toczącym się w tym przedmiocie postępowaniu.

/dowód: zeznania świadka H. K. (1) – k. 125 akt, zeznania świadka T. K. – k. 126 akt, zeznania G. S. (1) – k. 128 akt/

Po stwierdzeniu przez Sąd zasiedzenia wnioskodawca wykonał przybudówkę do domu.

/dowód: zeznania G. S. (1) – k. 128 akt/

Ok. października 2014 r. brat A. E. w rozmowie
z kuzynem K. G. dowiedział się, że odbywały się w sądzie rozprawy dotyczące domu skarżącego i że ten dom nie jest już jego własnością. E. S. przekazał tę wiadomość siostrze H. K. (1), a ona zawiadomiła o tym telefonicznie A. S. (1), który przyjechał do Polski w dniu 1 listopada 2014 r., najpóźniej
w ciągu miesiąca od uzyskania tej informacji.

/dowód: zeznania świadka E. S. – k. 127 akt, zeznania świadka H. K. (1) – k. 125 akt, zeznania świadka T. K. – k. 126 akt, zeznania A. S. (1) – k. 128 akt/

W dniu 3 listopada 2014 r. A. S. (1) (A. M. (1)) złożył w Sądzie osobiście wniosek o wydanie odpisu orzeczenia wydanego w sprawie i w tym samym dniu dokument ten uzyskał. Następnego dnia złożył on osobiście wniosek o wydanie odpisu wskazanej wyżej umowy przekazania gospodarstwa rolnego, znajdującej się w aktach księgi wieczystej nr (...).

/dowód: wniosek z adnotacja o wydaniu odpisu – k. 86 w aktach SR w Prudniku sygn. VI Ns 345/13,

wniosek o wydanie odpisu dokumentu – k. 78 w aktach KW nr (...)

Po potwierdzeniu uzyskanych telefonicznie od siostry informacji A. S. (1) zadzwonił na numer G., ale ten nie odebrał. W tej sytuacji zlecił on adwokatowi podjęcie w jego imieniu czynności przed sądem.

/dowód: zeznania A. S. (1) – k. 128 akt/

Ponadto skarżący odnalazł w książce telefonicznej numer telefonu A. M., zamieszkałego pod adresem wskazanym przez G. S. we wniosku
o zasiedzenie i uzyskał od niego telefonicznie informację, że istotnie otrzymał on jakieś dokumenty z Polski, ale ich nie rozumiał, a potwierdzenie odbioru przesyłki podpisała jego żona. Następnie po przetłumaczeniu tych dokumentów stwierdził, że nie dotyczą one jego osoby i nie podjął w związku z ich otrzymaniem żadnych innych działań.

/dowód: zeznania A. S. (1) – k. 128 akt/

Sąd zważył co następuje:

Skarga A. S. (1) o wznowienie postępowania zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań wskazać należy, iż brak było podstaw do tej skargi, albowiem zostały spełnione wszelkie warunki formalne oraz konstrukcyjne przemawiające za jej dopuszczalnością, a w szczególności została ona wniesiona z zachowaniem terminu,
o którym mowa w art. 407 § 1 k.p.c.

Zgodnie z treścią art. 524 § 1 k.p.c. uczestnik postępowania może żądać wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem orzekającym co do istoty sprawy. Wskazany przepis nie reguluje wznowienia postępowania nieprocesowego wyczerpująco, dlatego w pozostałym zakresie znajdują w tej kwestii odpowiednie zastosowanie przepisy art. 399 - 416 k.p.c., przy zast. art. 13 § 2 k.p.c. (zob. A. Jakubecki (red.): Komentarz aktualizowany do ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego, LEX/el. 2015). Art. 401 pkt 2 k.p.c. stanowi natomiast, że można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana bądź jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania; nie można jednak żądać wznowienia, jeżeli przed uprawomocnieniem się wyroku niemożność działania ustała lub brak reprezentacji był podniesiony w drodze zarzutu albo strona potwierdziła dokonane czynności procesowe. Określenie o „pozbawieniu możności działania” odnosi się do sytuacji, gdy
z przyczyny leżącej poza osobą samego zainteresowanego nie mógł on wziąć udziału
w sprawie. Strona zostaje pozbawiona możności działania tylko wtedy, gdy doszło do całkowitego pozbawienia jej możności obrony swych praw, a więc gdy znalazła się w takiej sytuacji, która uniemożliwiła przedstawienie przed sądem swojego stanowiska (zob.
H. P.: Metodyka pracy sędziego w sprawach cywilnych, LexisNexis W. 2012, s. 622).

Z tego rodzaju sytuacją mamy niewątpliwie do czynienia w przedmiotowej sprawie, albowiem biorąc pod uwagę poczynione w niej ustalenia faktyczne, iż A. S. (1) (A. M. (1)) nigdy nie zamieszkiwał pod adresem wskazanym we wniosku G. S. (1) o stwierdzenie zasiedzenia, stąd nie sposób uznać, iż skutecznie doręczono mu odpis wniosku oraz zawiadomienie o rozprawie w sprawie Sądu Rejonowego w Prudniku sygn. akt VI Ns 345/13, w skutek czego w sposób oczywisty nie miał on żadnej wiedzy
o toczącym się postępowaniu, a tym samym żadnej możliwości obrony swoich praw. Nie można przy tym pominąć zachowania G. S. (1) w w/w sprawie, które
w ocenie Sądu nosi znamiona celowego działania ukierunkowanego na nabycie należącego do A. S. (1) udziału we własności nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...) „za jego plecami” i poza jego wiedzą. Świadczą o tym bezsporne fakty, a to okoliczność, że G. S. co najmniej od zawarcia ze skarżącym umowy dzierżawy, tj. od dnia 24 sierpnia 2007 r., posiadał jego numer telefonu oraz właściwy adres zamieszkania, jak również w każdej chwili mógł te informacje uzyskać, chociażby od rodzeństwa A. S. (1), z którym spotkał się zarówno przed wszczęciem postępowania o zasiedzenie, jak i w jego trakcie, co potwierdził sam wnioskodawca
w złożonych w niniejszej sprawie zeznaniach. Ponadto przyznał on, iż wiedział
o wiadomościach wysyłanych mu przez skarżącego za pośrednictwem portalu internetowego (...), zawierających ofertę kupna przedmiotowego udziału, prośbę o kontakt oraz adres e-mail A. S., na które to wiadomości nie zareagował. Wreszcie
G. S., będąc reprezentowanym przez zawodowego pełnomocnika w sprawie
o zasiedzenie, wbrew podstawowym obowiązkom strony postępowania cywilnego wyrażonym w art. 3 k.p.c., naruszył dobre obyczaje i zachował się w sposób sprzeczny ze zwykłą ludzką uczciwością zatajając istnienie umowy dzierżawy zawartej z A. S., której egzemplarz przez cały ten okres posiadał, a która to okoliczność wykluczała przyjęcie, iż on i jego poprzednik prawny byli posiadaczami samoistnymi przedmiotu zasiedzenia,
o czym będzie szerzej mowa w dalszej części uzasadnienia.

Niezależnie od powyższego, nawet w przypadku uznania, iż adres skarżącego wskazany we wniosku o zasiedzenie był prawidłowy, to zastosowanie przez Sąd sankcji
z art. 1135 ⁵ § 2 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania orzeczenia w sprawie sygn. akt VI Ns 345/13 naruszałoby Prawo Wspólnotowe w zakresie zakazu dyskryminacji ze względu na przynależność państwową czy też miejsce zamieszkania - art. 18 Traktatu
o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. z 2004 r., Nr 90, poz. 864/2), które to unormowanie po myśli art. 91 ust. 2 i 3 Konstytucji RP ma pierwszeństwo przed ustawą.

Reasumując powyższe rozważania, obowiązkiem Sądu było merytoryczne rozpoznanie wniosku G. S. (1) z dnia 28 listopada 2011 r. o zasiedzenie
w całości z uwagi na granice zakreślone podstawą wznowienia.

Zgodnie z treścią art. 172 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Art. 336 k.c. stanowi zaś, że posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel, przy czym domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym (art. 339 k.c.). Osoba, która powołuje się na swoje posiadanie, musi więc udowodnić tylko fakt władania rzeczą. Nadto domniemywa się ciągłość posiadania (art. 340 k.c.). W złej wierze jest ten, kto wie, albo wiedzieć powinien, że prawo własności przysługuje nie jemu, lecz innej osobie (zob. S. Rudnicki: Nabycie przez zasiedzenie, LexisNexis Warszawa 2010, s. 100; tak SN w postanowieniu z dnia 13 stycznia 2000r., II CKN 657/98 LexPolonica nr 396161).

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na obiektywnych dowodach
z dokumentów szczegółowo wskazanych w części ustaleń faktycznych niniejszego uzasadnienia, zeznaniach świadków: H. K. (1), T. K., E. S. i W. F., jak również na zeznaniach stron: A. S. (1), G. S. (1), Z. S. (2), A. D. oraz P. S., przy czym okoliczności faktyczne mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie są w zasadzie pomiędzy stronami bezsporne. W szczególności bezspornym było, iż współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości dokonali jej podziału do używania w ten sposób, że S. S. (3), następnie jego syn (ojciec wnioskodawcy) J. z rodziną korzystał z budynku mieszkalnego nr (...), a rodzice A. S. (1) z budynku mieszkalnego nr (...). Niewątpliwie również M. i M. S. (2) wyprowadzili się z budynku nr (...) na początku 1991 r., a dopiero ok. 5 lat później w tym domu zamieszkał wnioskodawca z rodzicami i rodzeństwem, obejmując
w posiadanie całą przedmiotową nieruchomość, co wynika z treści zeznań uczestników postępowania. Stąd ewentualny bieg zasiedzenia mógłby zacząć biec dopiero od 1996 r., co przy uwzględnieniu oczywistego faktu, iż mielibyśmy do czynienia w tym przypadku
z posiadaniem w złej wierze, skutek polegający na zasiedzeniu udziału A. S. mógłby nastąpić nie wcześniej niż w 2026 r. i już z tej przyczyny wniosek G. S. (1) winien zostać oddalony. Niezależnie od tego, w oparciu o zeznania wnioskodawcy oraz A. S. (1) ustalono, że ok. 2003 r. uzgodnili oni, iż G. S. (1) wraz z rodziną może mieszkać w domu nr 1A, przy czym jego obowiązkiem było utrzymywanie domu i dokonywanie w nim niezbędnych napraw.
Z powyższego wypływa zatem oczywisty wniosek, iż od tego czasu nie może być mowy
o pozostawaniu przedmiotu zasiedzenia w samoistnym posiadaniu G. S. (1), czy też jego ojca, bowiem wskutek zawartej ze skarżącym umowy władanie to odpowiadało posiadaniu zależnemu w rozumieniu art. 336 k.c. Wreszcie wskutek zawarcia przez w/w osoby w dniu 24 sierpnia 2007 r. pisemnej umowy dzierżawy nie może ulegać wątpliwości, że niezależnie od zarzutów G. S. (1) zawartych w odpowiedzi na skargę co do charakteru tejże umowy, posiadanie to obejmowało wykonywanie władztwa nad przedmiotem zasiedzenia w zakresie odpowiadającym prawu podmiotowemu innemu niż własność, a tym samym było to posiadanie zależne w związku z wydaniem rzeczy na podstawie umowy o czasowe z niej korzystanie (okres 10 lat). Samo zaś dokonywanie
w domu bieżących napraw czy modernizacji było elementem zawartej umowy, swoistym ekwiwalentem czynszu dzierżawnego i nie może mieć wpływu na powyższą ocenę tym bardziej, że jak wskazuje się w orzecznictwie samo wykonanie przez posiadacza różnych prac remontowych i modernizacyjnych nie pozwala na rozstrzygnięcie, jakie posiadanie posiadacza i jego poprzedników prawnych wchodzi w rachubę, a zwłaszcza czy jest to posiadanie samoistne, czy też posiadanie zależne (zob. postanowienie SN z 8 grudnia 2005 r., II CK 310/2005, (...) nr (...), L..pl nr (...)).

Za zupełnie chybione należało uznać pozostałe zarzuty G. S. (1) zawarte w odpowiedzi na skargę, w szczególności dotyczące skutków wyrażonej
w stosownych przepisach zasady jawności ksiąg wieczystych tym bardziej, że skarżącemu nigdy nie doręczono zawiadomienia o dokonaniu wpisu G. S. jako współwłaściciela przedmiotowej nieruchomości, która to praktyka przy uwzględnieniu, że wpis ten był związany jednoczesnym z wykreśleniem z księgi jako współwłaściciela A. S. (1) budzić musi poważne wątpliwości.

Reasumując powyższe rozważania dojść należało do przekonania, iż brak jest jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia zasiedzenia udziału we własności nieruchomości wskazanego we wniosku G. S. (1) z uwagi na niespełnienie przesłanek wymienionych w art. 172 k.c., co do wymaganego prawem charakteru i okresu posiadania przedmiotu wniosku, stąd zmieniając postanowienie Sądu Rejonowego w Prudniku z dnia 23 lipca 2013 r., sygn. akt VI Ns 345/13, należało wniosek oddalić.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania uzasadnia przepis art. 520 § 2 k.p.c., orzekając o zwrocie przez G. S. na rzecz skarżącego uiszczonej przez niego opłaty sądowej od wniosku w kwocie 2.000,00 zł. oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Brak było podstaw do zasądzenia kosztów zastępstwa prawnego z uwagi na nieoznaczenie, zarówno we wniosku jak i w skardze, wartości przedmiotu sprawy.

Z kolei orzeczenie zawarte w pkt. 3 uzasadnia przepis art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, albowiem Skarb Państwa poniósł w sprawie tymczasowo wydatki związane z doręczeniem korespondencji uczestnikowi postępowania K. S. za pośrednictwem właściwego Organu Holenderskiego w wys. 65,00 euro. Obciążenie tymi kosztami wnioskodawcy, przy przeliczeniu ich na złoty polski w oparciu
o średni kurs euro w dniu wydania orzeczenia ogłoszony przez NBP, jest konsekwencją treści orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie oraz dokonanej wyżej oceny postępowania G. S. w sprawie, której dotyczyła skarga o wznowienie postępowania.