Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 26 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy w Płocku w sprawie
z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.:

I. o zapłatę 639,60 zł:

1. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 639,60 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 229,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 197,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

2. nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w P. kwotę 600,00 zł tytułem wynagrodzenia biegłego tymczasowo wypłaconego przez Skarb Państwa - Sąd Rejonowy w Płocku,

II. o zapłatę 3.856,76 zł:

1. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.856,76 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 marca 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 810,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 617,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

2. nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w P. kwotę 600,00 zł tytułem wynagrodzenia biegłego tymczasowo wypłaconego przez Skarb Państwa - Sąd Rejonowy w Płocku,

III. o zapłatę 1.755,20 zł:

1. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.755,20 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 7 lipca 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 705,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 617,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

2. nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w P. kwotę 600,00 zł tytułem wynagrodzenia biegłego tymczasowo wypłaconego przez Skarb Państwa - Sąd Rejonowy w Płocku,

IV. o zapłatę 1.983,10 zł:

1. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.983,10 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 lipca 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 717,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 617,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

2. nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w P. kwotę 600,00 zł tytułem wynagrodzenia biegłego tymczasowo wypłaconego przez Skarb Państwa - Sąd Rejonowy w Płocku.

U podstaw powyższego orzeczenia leżały poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, w świetle których na skutek kolizji drogowej z dnia 21 stycznia 2014 roku uszkodzony został pojazd marki O. (...) stanowiący własność R. K.. Samochód był naprawiany w A. – (...) na mocy umowy zlecenia
z dnia 22 stycznia 2014 roku. Warsztat sporządził kalkulację naprawy, którą wyceniono
na kwotę 3.561,27 zł brutto. Kosztorys został zweryfikowany przez pozwanego ubezpieczyciela. Poszkodowany w dniu 22 stycznia 2014 roku w drodze umowy cesji przeniósł na (...) wierzytelność z tytułu naprawy samochodu, która przysługiwała mu w stosunku do pozwanego ubezpieczyciela. W dniach 24 stycznia 2014 roku oraz 10 lutego 2014 roku pozwany wpłacił na rzecz A. – (...) kwoty odpowiednio 2.105,02 zł oraz 816,65 zł z tytułu odszkodowania za szkodę poniesioną w związku z kolizją. W dniu 13 lutego 2014 roku (...) przelał wierzytelność wobec pozwanego ubezpieczyciela na powoda.

Na skutek kolizji drogowej z dnia 11 lutego 2014 roku uszkodzony został pojazd marki B. (...) stanowiący własność A. C.. Samochód był naprawiany
w A. – (...) na mocy umowy zlecenia z dnia 19 lutego 2014 roku. Warsztat sporządził kalkulację naprawy, którą wyceniono na kwotę 14.876,76 zł brutto. Kosztorys został zweryfikowany przez pozwanego ubezpieczyciela. Poszkodowany w dniu
19 lutego 2014 roku w drodze umowy cesji przeniósł na (...) wierzytelność z tytułu naprawy samochodu, która przysługiwała mu w stosunku do pozwanego ubezpieczyciela.
W dniach 10 marca, 20 marca i 15 kwietnia 2014 roku pozwany wpłacił na rzecz A. – (...) kwoty odpowiednio 5.753,46 zł, 4.866,64 zł oraz 399,90 zł z tytułu odszkodowania za szkodę poniesioną w związku z kolizją. W dniu 13 marca 2014 roku (...) przelał wierzytelność wobec pozwanego ubezpieczyciela na powoda.

Na skutek kolizji drogowej z dnia 29 maja 2014 roku uszkodzony został pojazd marki A. (...) stanowiący własność M. B.. Samochód był naprawiany w A. – (...) na mocy umowy zlecenia z dnia 29 maja 2014 roku. Warsztat sporządził kalkulację naprawy, którą wyceniono na kwotę 8.448,24 zł brutto. Kosztorys został zweryfikowany przez pozwanego ubezpieczyciela. Poszkodowana w dniu 29 maja 2014 roku w drodze umowy cesji przeniosła na (...) wierzytelność z tytułu naprawy samochodu, która przysługiwała jej w stosunku do pozwanego ubezpieczyciela. W dniach 11 czerwca 2014 roku i 2 lipca 2014 roku pozwany wpłacił na rzecz A. – (...) kwoty odpowiednio 2.990,40 zł oraz 3.702,64 z tytułu odszkodowania za szkodę poniesioną w związku z kolizją. W dniu 8 lipca 2014 roku (...) przelał wierzytelność wobec pozwanego ubezpieczyciela na powoda.

Na skutek kolizji drogowej z dnia 7 czerwca 2014 roku uszkodzony został pojazd marki K. (...) stanowiący własność W. S.. Samochód był naprawiany
w A. – (...) na mocy umowy zlecenia z dnia 9 czerwca 2014 roku. Warsztat sporządził kalkulację naprawy, którą wyceniono na kwotę 10.998,38 zł brutto. Kosztorys został zweryfikowany przez pozwanego ubezpieczyciela. Poszkodowany w dniu
9 czerwca 2014 roku w drodze umowy cesji przeniósł na (...) wierzytelność z tytułu naprawy samochodu, która przysługiwała mu w stosunku do pozwanego ubezpieczyciela.
W dniach 25 czerwca 2014 roku oraz 16 lipca 2014 roku pozwany wpłacił na rzecz A. – (...), zaś w dniu 1 sierpnia 2014 roku na rzecz powoda kwoty odpowiednio 1500 zł, 5.555,43 zł oraz 1.764,85 zł z tytułu odszkodowania za szkodę poniesioną w związku z kolizją. W dniu 23 lipca 2014 roku (...) przelał wierzytelność wobec pozwanego ubezpieczyciela na powoda.

Sąd Rejonowy wskazał, że spór w przedmiotowej sprawie koncentrował się wokół zasadności pozostałej części żądanego odszkodowania obejmującego koszty naprawy wymienionych pojazdów, a mianowicie wysokości zastosowanych stawek za roboczogodzinę naprawy. Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie dokonał ustaleń na podstawie opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego, rekonstrukcji przebiegu wypadku drogowego, wyceny wartości oraz kosztów i jakości napraw pojazdów samochodowych, przyjmując, że zastosowane przez A. – (...) stawki za 1 roboczogodzinę naprawy w wysokości 145/155 zł netto są najwyższymi, jednakże stosowanymi przez nieautoryzowanie serwisy naprawcze stawkami napraw. W ocenie Sądu Rejonowego wyliczenia biegłego były spójne, logiczne i przekonująco uzasadnione. Z tych względów opinia biegłego została uznana przez Sąd za rzetelną, jasną i kompletną.

W oparciu o powyższe Sąd Rejonowy uznał, że strona powodowa wykazała,
że w przedmiotowych sprawach koszt naprawy pojazdów przekraczał kwotę uznaną z tego tytułu przez stronę pozwaną, wobec czego uwzględnił powództwa o zapłatę uzupełniającego odszkodowania za zasadne w całości.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w części,
tj. w punkcie I.1. ponad kwotę 287,82 zł, w pkt II.1. ponad kwotę 1.821,38 zł, w punkcie III.1. ponad kwotę 833,94 zł oraz w pkt IV – w całości.

Skarżący zarzucił wyrokowi:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, t. j. art. 824 § 1 k.c. w zw. z art. 363 § 1 k.c. oraz art. 361 k.c. i art. 354 § 2 k.c. poprzez błędną ich interpretację i zasądzenie na rzecz powoda kwoty pociągającej dla zobowiązanego nadmierne koszty i przekraczającej wysokość poniesionej szkody,

2. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i rozstrzygnięcie
z pominięciem przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego sądowego,

3. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 203 k.p.c. poprzez przeoczenie przez Sąd Rejonowy złożonego oświadczenia o cofnięciu pozwu w sprawie V GNc 2459/14 (V GC 192/15) i uwzględnienie cofniętego powództwa w całości w miejsce umorzenia postępowania.

Na tak sformułowanej podstawie skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w punkcie I.1. ponad kwotę 287,82 zł, w pkt II.1. ponad kwotę 1.821,38 zł, w punkcie III.1. ponad kwotę 833,94 zł oraz w pkt IV o zmianę zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania oraz rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu za obie instancje stosownie do wyniku sprawy. Ewentualnie skarżący wniósł o uchylenie wyroku
w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zwrot kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała w całości na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Rejonowy pomimo cofnięcia pozwu przez powoda wraz z zrzeczeniem się roszczenia w sprawie sygn. akt V GC 192/ 15 o zapłatę kwoty 1.983,10 zł wraz z odsetkami dokonanym pismem z dnia 5 marca 2015 roku, wydał merytoryczne rozstrzygnięcie w sprawie, czym naruszył art. 203 § 1 k.p.c. oraz 355 § 1 k.p.c. Stosownie do art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego
aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Jeżeli zatem z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia,
to na tą czynność zbędne jest zezwolenie pozwanego, albowiem w zasadzie zrzeczenie się roszczenia ma takie same skutki, jak oddalenie powództwa, a więc odpowiada interesowi pozwanego. Podkreślenia wymaga, że cofnięcie pozwu nie wymaga dla swojej skuteczności zgody, ani zatwierdzenia sądu. Co do zasady sąd pozostaje związany cofnięciem pozwu, jednak ustawodawca nałożył na niego obowiązek każdorazowej kontroli zarówno samego cofnięcia pozwu, jak i zrzeczenia się lub ograniczenia roszczenia. Kryteria rozważanej oceny sprowadzają się do badania, czy w świetle okoliczności sprawy czynności te nie są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo nie zmierzają do obejścia prawa (por. art. 203 § 4 k.p.c.) W razie pozytywnych ustaleń w tym zakresie sąd może uznać cofnięcie pozwu za niedopuszczalne. W takim wypadku postępowanie jest nadal prowadzone,
przy czym motywy decyzji sądu są wskazywane w uzasadnieniu orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie (por. wyr. SN z 5.11.1966 r., II CR 387/66, OSNC 1967, Nr 7-8,
poz. 133).

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku z dnia
26 listopada 2015 roku w żaden sposób nie odniósł się do okoliczności, że powód cofnął pozew jednej z połączonych spraw, co oznacza, że wydał rozstrzygnięcie merytorycznie
z pominięciem tej czynności. Skuteczne cofnięcie pozwu niweczy skutki, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa, zarówno w zakresie procesowym, jak i materialnoprawnym. Ponadto zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c. obliguje ono sąd do umorzenia postępowania. Postanowienie o umorzeniu postępowania może zapaść na posiedzeniu niejawnym, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew w piśmie procesowym (§ 2). Również jeżeli cofnięcie pozwu nastąpiłoby po wydaniu wyroku, sąd I instancji powinien uchylić swój wyrok i umorzyć postępowanie w sprawie, jeżeli uzna cofnięcie takie za dopuszczalne (art. 322 § 1 k.p.c.)

W rozpoznawanej sprawie pismo procesowe powoda z dnia 5 marca 2015 roku
z cofnięciem pozwu wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w sprawie sygn. akt V GC 192/ 15 wpłynęło do Sądu w dniu 13 marca 2015 roku, a zatem przed wydaniem wyroku. Pismo procesowe zostało również doręczone pełnomocnikowi pozwanego w dniu 27 marca
2015 roku. Wobec braku zaistnienia okoliczności określonych § 4 art. 203 k.p.c., cofnięcie pozwu należało uznać skutecznie dokonane.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 3 k.p.c. uchylił zaskarżony wyrok w punkcie IV.1. i IV.2 i w tym zakresie umorzył postępowanie, na zasadzie
art. 98 k.p.c. zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 617,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu stanowiących koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie
na podstawie § 6 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490, ze zm.) (punkt B wyroku).

W zakresie pozostałych spraw zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy niemal w całości uznaje za własne, z tym zastrzeżeniem, że nie podziela stanowiska Sądu I instancji co do zakresu obowiązku odszkodowawczego pozwanego i w konsekwencji uznania, że pozwany ubezpieczyciel winien był wypłacić
na rzecz powódki odszkodowanie z tytułu naprawy pojazdów w połączonych sprawach odpowiednio w kwotach 639,60 zł, 3.856,76 zł oraz 1.755,20 zł przy zastosowaniu zawyżonych stawek roboczogodziny za naprawę. W tym zakresie Sąd Okręgowy podzielił zarzuty skarżącego odnośnie błędnej oceny opinii biegłego rzeczoznawcy samochodowego
z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c. Podkreślenia wymaga, że w uzupełniającej ustnej opinii biegły wskazał, że w rozliczeniach z klientami indywidualnymi zakład (...) stosował stawki w kwotach od 100,00 zł do 130,00 zł netto
za roboczogodzinę dla czynności mechaniczno – blacharskich oraz lakierniczych, a zatem niższe od wskazanych przez powoda w wyliczeniu kosztów naprawy pojazdów w przedziale 145,00 zł – 155,00 zł netto za roboczogodzinę. Sąd Rejonowy błędnie pominął okoliczność, że warsztat naprawczy uzależniał wysokość stawki od tego, czy rozliczenie następowało poprzez zapłatę przez klienta indywidualnego bądź ubezpieczyciela. Wyższa stawka
w wysokości 145,00 zł dla czynności mechaniczno – blacharskich oraz 155,00 zł
dla czynności lakierniczych była stosowana w rozliczeniach z ubezpieczycielami,
co pozbawione jest tak podstaw prawnych, jak i faktycznych.

W świetle powyższego zasadny okazał się również zarzut naruszenia prawa materialnego, t. j. art. 824 § 1 k.c. w zw. z art. 363 § 1 k.c. oraz art. 361 k.c. i art. 354 § 2 k.c. poprzez błędną ich interpretację i zasądzenie na rzecz powoda kwoty pociągającej
dla zobowiązanego nadmierne koszty i przekraczające wysokość poniesionej szkody.

Ani w doktrynie, ani w orzecznictwie nie ulega wątpliwości, iż szkoda objęta odpowiedzialnością ubezpieczyciela podlega naprawieniu według ogólnych zasad określonych w art. 361–363 k.c. oraz unormowań zawartych w art. 13 i rozdziale 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. 2003/124/1152). Poszkodowany jest zatem uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego, które powinno obejmować zarówno straty, jak i korzyści, jakie poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie
ze stanowiskiem Sądu Najwyższego odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego powinno obejmować niezbędne i ekonomiczne uzasadnione koszty naprawy pojazdu ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003, III CZP 32/03), zaś wysokość świadczeń z tytułu przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów
i robocizny według cen z daty ich ustalenia (por. wyrok SN z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88).

W tej sytuacji za miarodajną, uzasadnioną ekonomicznie i odpowiadającą cenom
na rynku lokalnym, należało uznać średnio stawkę stosowaną przez A. – (...) w rozliczeniach z klientami indywidualnymi w wysokości 115,00 zł netto
za 1 roboczogodzinę zarówno dla czynności mechaniczno – blacharskich, jak i lakierniczych. Za przyjęciem takiej stawki w wyliczeniu szkody przemawia okoliczność, że skoro warsztat w rozliczeniach w stosunkach z klientami indywidualnymi stosował stawkę niższą niż
przy tych samych uszkodzeniach pojazdu, lecz z rozliczeniem dokonanym z udziałem ubezpieczyciela, to ta niższa stawka odpowiada cenie rynkowej. Oznacza to bowiem z jednej strony, że uwzględnia ona koszty, które zakład naprawy faktycznie ponosi w ramach danej naprawy pojazdu, a z drugiej strony jest to cena, którą klienci są w stanie zapłacić za naprawę uszkodzonych pojazdów.

W oparciu o powyższe oraz uwzględniając niekwestionowany w sprawie zakres uszkodzeń oraz czas poszczególnych czynności dokonanych w ramach naprawy,
Sąd Okręgowy, ustalił, że koszt naprawy pojazdów odpowiadał w pierwszej sprawie o zapłatę 639,60 zł kwocie 3.209,49 zł, w tym 897,00 zł robocizny (7,8 rbg x 115,00 zł), a z uwagi
na to, że pozwany ubezpieczyciel wypłacił tytułem odszkodowania kwotę 2.921,67 zł, powództwo podlegało uwzględnieniu w zakresie kwoty 287,82 zł.

W drugiej z połączonych spraw o zapłatę 3.856,76 zł koszt naprawy pojazdu odpowiadał kwocie 12.841,38 zł, w tym 4.730,33 zł robocizny (41,13 rbg x 115,00 zł),
a z uwagi na to, że pozwany ubezpieczyciel wypłacił tytułem odszkodowania kwotę 11.020,00 zł, powództwo podlegało uwzględnieniu w zakresie kwoty 1.821,38 zł.

W sprawie o zapłatę 1.755,20 zł koszt naprawy pojazdu odpowiadał kwocie 7.526,97 zł, w tym 2.599,00 zł robocizny (22,6 rbg x 115,00 zł), a z uwagi na to, że pozwany ubezpieczyciel wypłacił tytułem odszkodowania kwotę 6.693,04 zł, powództwo podlegało uwzględnieniu w zakresie kwoty 833,94 zł.

Konkludując Sąd Okręgowy uwzględnił apelację i na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok oraz orzekł co do istoty sprawy w ten sposób, że zasądził
od pozwanego na rzecz powoda – w sprawie o zapłatę 639,60 zł kwotę 287,82 zł
z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2014 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo
w pozostałym zakresie (punkt A.I.1 i 2 wyroku), w sprawie o zapłatę 3.856,76 zł – kwotę 1.821,38 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 marca 2014 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie (punkt A.II.1 i 2 wyroku) oraz w sprawie o zapłatę 1.983,10 zł – kwotę 833,94 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 7 lipca 2014 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie (punkt A.III.1 i 2 wyroku).

Zmiana wyroku co do istoty sprawy, spowodowała konieczność zmiany w wyroku
w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach, które powinny zostać stosunkowo rozdzielone
w oparciu o art. 100 k.p.c.

W sprawie o zapłatę 639,60 zł powód poniósł koszty w łącznej kwocie 229,00 zł, w tym 32,00 zł – opłata sądowa od pozwu, 17,00 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz 180,00 zł – koszty zastępstwa procesowego. Pozwany natomiast poniósł koszty zastępstwa procesowego w wysokości 197,00 zł. Łącznie daje to kwotę 426,00 zł. Z dochodzonej pozwem kwoty 639,60 zł za zasadną sąd uznał zasądzoną od pozwanego kwotę 287,82 zł,
a zatem powód wygrał spór w 45% i w takim zakresie należy się mu zwrot kosztów,
co odpowiada kwocie 191,70 zł. Po dokonaniu kompensacji dało to kwotę 5,30 zł, którą
to w całości Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt A.I.3 wyroku).

W sprawie o zapłatę 3.856,76 zł powód poniósł koszty w łącznej kwocie 810,00 zł,
w tym 193,00 zł – opłata sądowa od pozwu, 17,00 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz 600,00 zł – koszty zastępstwa procesowego. Pozwany natomiast poniósł koszty zastępstwa procesowego w wysokości 617,00 zł. Łącznie daje to kwotę 1.427,00 zł.
Z dochodzonej pozwem kwoty 3.856,76 zł za zasadną sąd uznał zasądzoną od pozwanego kwotę 1.821,38 zł, a zatem powód wygrał spór w 47% i w takim zakresie należy się mu zwrot kosztów, co odpowiada kwocie 670,69 zł. Po dokonaniu kompensacji dało to kwotę 53,69 zł, którą to w całości Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt A.II.3 wyroku).

W sprawie o zapłatę 1.755,20 zł powód poniósł koszty w łącznej kwocie 705,00 zł,
w tym 88,00 zł – opłata sądowa od pozwu, 17,00 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz 600,00 zł – koszty zastępstwa procesowego. Pozwany natomiast poniósł koszty zastępstwa procesowego w wysokości 617,00 zł. Łącznie daje to kwotę 1.322,00 zł.
Z dochodzonej pozwem kwoty 1.755,20 zł za zasadną sąd uznał zasądzoną od pozwanego kwotę 833,94 zł, a zatem powód wygrał spór w 48% i w takim zakresie należy się mu zwrot kosztów, co odpowiada kwocie 634,56 zł. Po dokonaniu kompensacji dało to kwotę 17,56 zł, którą to w całości Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt A.III.3 wyroku).

Wynagrodzenia pełnomocników stron w poszczególnych sprawach ustalone zostały przez sąd z uwzględnieniem rodzaju i stopnia zawiłości sprawy oraz nakładu pracy pełnomocnika na podstawie § 6 ust. 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490, ze zm.).

O nieuiszczonych kosztach sądowych – zaliczki na wynagrodzenie biegłego
w wysokości po 800,00 zł w każdej ze spraw – sąd orzekł na podstawie art. 113 ustawy
z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1025) z zastosowaniem w/w art. 100 k.p.c., nakazując pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Płocku: w sprawie o zapłatę 639,60 zł od powoda – kwotę 440,00 zł,
a od pozwanego – kwotę 360,00 zł (punkt A.I.4 wyroku), w sprawie o zapłatę 3.856,76 zł
od powoda – kwotę 424,00 zł, a od pozwanego – kwotę 376,00 zł (punkt A.II.4 wyroku),
w sprawie o zapłatę 1.755,20 zł od powoda – kwotę 416,00 zł, a od pozwanego – kwotę 384,00 zł (punkt A.III.4 wyroku), odpowiadające wysokości w jakich strony przegrały spór.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Powód przegrał sprawę w całości, w związku z czym powinien zwrócić stronie przeciwnej poniesione przez nią koszty procesu. Pozwany poniósł w postępowaniu apelacyjnym w poszczególnych sprawach koszty z tytułu opłat sądowych od apelacji –
279,00 zł (30 zł + 102+ 47+100 zł) oraz koszty zastępstwa prawnego w łącznej wysokości 750,00 zł ustalone na podstawie § 2 ust. 1 i 2 i § 13 ust.1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 1 (60,00 zł), pkt 2 (90,00 zł) oraz 3 (300,00 zł x 2) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r.,
poz. 461, ze zm.). Z tego względu Sąd Okręgowy zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.029 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (punkt C. wyroku).