Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSO. Anna Łaszczych

Protokolant Irena Dawid

przy udziale oskarżyciela posiłkowego M. L. (1)

po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2016 r.

sprawy P. S.

obwinionego o czyn z art. 107 k.w.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wyszkowie

z dnia 29 marca 2016 r. sygn. akt II W 538/15

o r z e k a :

1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

2. zasądza od obwinionego P. S. na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. L. (1) kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej w postępowaniu odwoławczym,

2. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II Ka 305/16

UZASADNIENIE

P. S. został obwiniony o to, że:

w okresie czasu od stycznia 2015 r. do czerwca 2015 r. na terenie gminy W. w celu dokuczenia M. L. (1) złośliwie ją niepokoił poprzez wyzywanie i ubliżanie słowami wulgarnymi, zajeżdżanie drogi, przechodzenie z niebezpiecznymi psami pod bramą wjazdową nieruchomości zgłaszającej, upokarzanie słowne i gestem z podtekstem erotycznym oraz zastraszenie wszczęciem przeciwko wyżej wymienionej postępowania karnego, to jest o wykroczenie z art. 107 k.w.

Sąd Rejonowy w Wyszkowie wyrokiem z dnia 29 marca 2016 r. wydanym w sprawie sygn. akt II W 538/15:

1. obwinionego P. S. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu z tym, że wyeliminował z niego to, że zastraszał pokrzywdzoną wszczęciem przeciwko niej postępowania karnego oraz że przechodził z niebezpiecznymi psami pod bramą wjazdową nieruchomości pokrzywdzonej i za to na podstawie art. 107 k.w. skazał go i wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych,

2. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 150 złotych, w tym kwotę 50 złotych tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku, zaskarżając wyrok w całości na korzyść obwinionego P. S. wniósł jego obrońca. Obrońca zarzucił wyrokowi:

1. mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów prawa procesowego, to jest sprzeczność wyroku ogłoszonego z jego odpisem doręczonym obrońcy obwinionego,

2. naruszenie art. 104 § 1 pkt 7 kpw i art. 5 §1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw, polegającego na wydaniu wyroku pomimo przedawnienia orzekania, w przedmiocie uznania P. S. obwinionym za wykroczenie z art. 107 kw, tj. za przechodzenie z niebezpiecznymi psami pod bramę wjazdową nieruchomości, które to zdarzenie miało miejsce w 2012r.

Podnosząc ten zarzut obrońca wniósł o uchylenie wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw ze względu na przedawnienie orzekania.

Na podstawie art. 109 kpw w zw. z art. 427 § 2 kpk oraz art. 438 pkt 2 kpk obrońca zarzucił wyrokowi obrazę przepisów postępowania tj.:

1. art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw co do dowodu z zeznań świadków M. L. (1), K. L. oraz M. L. (2) przez błędną ocenę w zakresie przyznania tym zeznaniom wiarygodności z uwagi na fakt, iż oskarżyciel posiłkowy i jej mąż są lekarzami; ich zeznania uznał Sąd za konsekwentne i stanowcze, podczas gdy z akt postępowania wynika że zeznania świadków w wielu miejscach nie pokrywają się ze sobą oraz stanowią wyłącznie powtórzenie relacji oskarżyciela posiłkowego, który jest osobą najbliższą w stosunku do pozostałych świadków, co powinno budzić poważne wątpliwości co do wiarygodności tych zeznań; dokonana w ten sposób błędna ocena dowodów mogła mieć wpływ na treść wyroku przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do popełnienia przez obwinionego wykroczenia z art. 107 kw,

2. art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw co do dowodu z wyjaśnień obwinionego przez nie danie mu wiary, że nie popełnił oraz nie miał motywu do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, tylko i wyłącznie z uwagi na fakt że jego wyjaśnienia są sprzeczne z zeznaniami świadków i braku występowania po jego stronie przymiotu pełnienia zawodu zaufania tj. lekarza, co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustaleń faktycznych i w konsekwencji dokonanie błędnej kwalifikacji czynu z art. 107 kw,

3. art. 5 kpk oraz art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez wydanie wyroku uznającego P. S. winnym, pomimo istnienia poważnych wątpliwości oraz braku istnienia dowodów, uprawdopodabniających fakt popełnienia wykroczenia przez obwinionego z art. 107 kw,

4. art. 39 §1 kpw poprzez brak przeprowadzenia przez Sąd z urzędu dowodów służących wyjaśnieniu wątpliwości co do popełnienia przez obwinionego wykroczenia z art. 107 kw, tj. przykładowo poprzez przesłuchanie innych sąsiadów obwinionego i oskarżyciela posiłkowego którzy mogliby potwierdzić czy też zaprzeczyć popełnieniu przez obwinionego wykroczenia z art. 107 kw,

5. art. 170 § 1 kpk w zw. z art. 39 § 2 kpw:

a) poprzez brak dołączenia do przedmiotowej sprawy akt z postępowań administracyjnych wszczynanych z inicjatywy oskarżyciela posiłkowego, o co wnosił pełnomocnik obwinionego w piśmie z dnia 25 stycznia 2016r., a w konsekwencji oddalenie wniosku dowodowego, którego przeprowadzenie nie zmierzałoby do przedłużenia postępowania i miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, tj. udowodniłoby że oskarżyciel posiłkowy wszczynając niniejsze postępowanie po raz kolejny nadużywa swojego prawa i kontynuuje tym samym nagabywanie i uprzykrzanie życia obwinionemu bez istnienia ku temu rzetelnych i wiarygodnych podstaw, niniejsze akta wykazałyby że dotychczasowe ataki oskarżycielki posiłkowej na obwinionego były bezpodstawne tak jak i w niniejszej sprawie,

b) poprzez oddalenie wnioskowanego przez obwinionego dowodu z zeznań sołtysa wsi G., którego przeprowadzenie nie zmierzałoby do przedłużenia postępowania, a miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, tj. udowodniłoby że P. S. jest porządnym obywatelem, który nie dopuściłby się popełnienia zarzucanych mu czynów oraz potwierdziłby że oskarżyciel posiłkowy bezpodstawnie wszczyna postępowania zarówno administracyjne jak i karne w celu nagabywania i uprzykrzania życia obwinionemu.

W konkluzji apelacji obrońca obwinionego P. S. na zasadzie art. 109 kpw w zw. z art. 427 § 1 kpk oraz art. 437 § 2 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wydanie orzeczenia uniewinniającego obwinionego od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego P. S. jest niezasadna i nie została uwzględniona.

Niezasadny jest podnoszony przez obrońcę obwinionego zarzut obrazy art.104 § 1 pkt 7 k.p.w. i art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. Z czynu przypisanego obwinionemu P. S. w wyroku z dnia 29 marca 2016 r. Sąd wyeliminował to, że zastraszał pokrzywdzoną wszczęciem przeciwko niej postępowania karnego oraz że przechodził z niebezpiecznymi psami pod bramę wjazdową nieruchomości pokrzywdzonej. Istotnie z odpisu dołączonego do apelacji wynika, że treść odpisu wyroku, jaką otrzymał obrońca różni się od oryginału wyroku znajdującego się w aktach sprawy. Nie ulega wątpliwości, że w aktach sprawy znajduje się wyrok ogłoszony na rozprawie w dniu 29 marca 2016 r. (rejestracja rozprawy). Podczas wysyłania odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem nastąpił błąd komputerowy w odpisie wyroku poprzez przestawienie wersów (notatka k. 91). Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd wyeliminował z opisu czynu dwa zachowania, w tym przyjście obwinionego pod posesję pokrzywdzonej z psem, gdyż zdarzenie to miało miejsce na wiosnę 2012 r., a zatem nastąpiło przedawnienie karalności.

Nietrafny jest podnoszony przez obrońcę obwinionego P. S. zarzut obrazy przepisów postępowania, mianowicie art. 7 k.p.k., art. 5 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. Podnosząc zarzut obrazy art. 7 k.p.k. obrońca ogranicza się w zasadzie do polemiki ze stanowiskiem Sądu Rejonowego w kwestii oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów oraz do odmiennej oceny tych dowodów. Zdaniem obrońcy wiarygodne są wyjaśnienia obwinionego, a nie zeznania pokrzywdzonej M. L. (1) i świadków K. L. oraz M. L. (2). Wyjaśnienia obwinionego są tylko jednym z dowodów w sprawie i jak każdy dowód podlegają analizie i ocenie. Sąd Rejonowy poddał wnikliwej analizie zarówno zeznania pokrzywdzonej oraz pozostałych świadków, jak i wyjaśnienia obwinionego i dokonał oceny tych dowodów zgodnie z wymogami określonymi w art. 7 k.p.k. Wynika to jednoznacznie z uzasadnienia wyroku. Sąd wyczerpująco uzasadnił, dlaczego dał wiarę zeznaniom świadków, a odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego. Ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest swobodna, ale z pewnością nie jest dowolna i przeprowadzona została z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko i argumenty Sądu pierwszej instancji w zakresie oceny i wiarygodności przeprowadzonych dowodów. Argumenty i hipotezy obrońcy odnośnie oceny materiału dowodowego zawarte w uzasadnieniu apelacji nie trafiły Sądowi Okręgowemu do przekonania.

Całkowicie niezasadny jest zarzut obrazy art. 5 k.p.k. W niniejszej sprawie nie występują żadne wątpliwości natury faktycznej lub prawnej. Należy zwrócić uwagę, że niedające się usunąć wątpliwości to nie istnienie w dowodach sprzecznych wersji zdarzenia, ale brak możliwości rozstrzygnięcia między nimi przy użyciu zasad oceny dowodów. Tłumaczenie wątpliwości na korzyść oskarżonego (obwinionego) nie oznacza powinności wybierania wersji korzystniejszej. Najpierw wybiera się bowiem wersję wynikającą z racjonalnej analizy dowodów, tj. tę, która wynika z decyzji o ich wiarygodności ( wyroki: SN z 6.1.2004 r., V KK 60/03, SA w K. z 15.1.2003 r., II AKa 360/02, SA w K. z 24.3.2011 r., II AKa 49/11). Podnieść ponadto należy, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że nie można łącznie postawić zarzutu naruszenia art. 5 § 2 i art. 7 k.p.k. (wyroki SN z 11.10.2002 r., V KKN 251/01 i 8.9.2009 r., WA 26/09).

Chybiony jest podnoszony w apelacji przez obrońcę obwinionego P. S. zarzut obrazy art. 39 § 1 k.p.w. i art. 170 § 1 k.p.k. w zw. z art. 39 § 2 k.p.w. Przepis art. 39 § 1 k.p.w. w brzmieniu przed dniem 15 kwietnia 2016 r. stanowił, że w postępowaniu przed sądem dowody przeprowadza się na wniosek stron, a w wyjątkowych wypadkach, uzasadnionych szczególnymi okolicznościami, także z urzędu. Z akt sprawy, w tym z protokołu rozprawy z dnia 29 marca 2016 r. nie wynika, aby obrońca i obwiniony składali wnioski o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków – sąsiadów, których nazwisk obrońca w apelacji nawet nie podaje, czy sołtysa wsi G. W. K.. Obrońca nie wskazał w apelacji, jakie to wyjątkowe, uzasadnione szczególnymi okolicznościami wypadki nakładały na Sąd Rejonowy obowiązek przeprowadzenia tych dowodów z urzędu. Istotnie obrońca wnosił o zwrócenie się do organów administracji o nadesłanie akt spraw toczących się między pokrzywdzoną a obwinionym, ale było to w piśmie z dnia 25 stycznia 2016 r. o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku nakazowego Sądu z dnia 19 października 2015 r. Z akt nie wynika, aby wniosek ten był dalszym w postępowaniu sądowym podtrzymany. Zresztą z uzasadnienia Sądu wynika, że fakt toczących się między stronami spraw w innych postępowaniach był Sądowi znany i brany pod uwagę.

Sąd Rejonowy słusznie uznał, że wina obwinionego P. S. w świetle przeprowadzonych dowodów nie budzi żadnych wątpliwości. Prawidłowa jest także kwalifikacja prawna czynu przypisanego obwinionemu. Swoim zachowaniem wobec pokrzywdzonej M. L. (1) wyczerpał obwiniony dyspozycję art. 107 k.w.

Z tych względów z mocy art. 109 § 2 k.p.w. w zw. z art. 437 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze, w tym opłacie orzeczono na zasadzie art. 119 k.p.w. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k., art. 21 pkt 2a i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych z późniejszymi zmianami oraz § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.