Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Sędziowie: SSO Renata Gąsior

SSO Lucyna Łaciak (spr.)

Protokolant: protokolant sądowy Emilia Poddębniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lipca 2016 r. w Warszawie

sprawy z powództwa R. S.

przeciwko (...) Spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością Spółce Komandytowej z siedzibą w W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 marca 2016 r., sygn. VI P 421/15

1. oddala apelację,

2. zasądza od (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa z siedzibą w W. na rzecz powoda R. S. kwotę 3000 złotych (trzy tysiące złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

SSO Lucyna Łaciak SSO Marcin Graczyk SSO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 marca 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ
w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa R. S. przeciwko (...) Spółce
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. o odszkodowanie w punkcie pierwszym zasądził od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda R. S. kwotę 34025,01 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 25 listopada 2015 r.
do dnia zapłaty, w punkcie drugim zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę
2460,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w punkcie trzecim nakazał pobrać
od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ
w Warszawie kwotę 1702,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy prawa oraz w punkcie czwartym wyrokowi w punkcie pierwszym nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 11341,67 złotych.

Sąd Rejonowy ustalił, że powoda łączyła umowa o pracę z (...) S.A. z siedzibą w W. od dnia 6 października 1998 r. Powód po uzyskaniu uprawnień do kierowania robotami budowlanymi, z dniem
1 stycznia 2005 r. został zatrudniony na stanowisku kierownika budowy otrzymując dodatkowe obowiązki. Sąd I instancji podniósł, że prezes zarządu pozwanej, w osobie A. K., nie informował powoda o jakichkolwiek zastrzeżeniach dotyczących wykonywania przez niego pracy. Ponadto R. S. otrzymywał premię
w maksymalnej wysokości. Sąd I instancji ustalił, że pozwany w dniu 30 października 2015 r. rozwiązał z powodem umowę o pracę za wypowiedzeniem z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, gdzie jako przyczynę wskazano brak zadowolenia z efektów świadczonej pracy na zajmowanym stanowisku. Dodatkowo Sąd I instancji ustalił,
że wynagrodzenie powoda wynosiło 11341,67 złotych. Sąd Rejonowy dokonując rozważań prawnych wskazał, że najistotniejszym w sprawie było ustalenie w oparciu o art. 30 § 4 k.p., czy przyczyna rozwiązania z powodem umowy o pracę była jasna i konkretna. W ocenie Sądu I instancji pozwany nie wykazał dostępnymi środkami dowodowymi, aby R. S. był wyłącznie odpowiedzialny za aneksowanie umów wobec opóźnień w realizacji podpisanych umów. Niezależnie od powyższego Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że przyczyna wskazana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę była ogólna i nie odnosiła się do konkretnych zastrzeżeń pracodawcy wobec wypełnienia przez powoda jego obowiązków zawodowych, co w związku z tym doprowadziło do naruszenia przez pozwanego dyspozycji art. 30 § 4 k.p. W konsekwencji Sąd Rejonowy na podstawie art. 45 § 1 k.p. zasądził
od pozwanego na rzecz powoda kwotę 34025,01 złotych odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 25 listopada 2015 r., tj. od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu. Sąd I instancji również zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2460,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd Rejonowy nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie kwotę
1702,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, od której powód był zwolniony z mocy prawa oraz w świetle art. 477 ² § 1 k.p.c. Sąd I instancji nadał wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 11341,67 złotych stanowiącej jednomiesięczne wynagrodzenie powoda ( k. 197-209 a. s.).

Od powyższego wyroku w dniu 19 kwietnia 2016 r. wywiódł apelację pozwany na podstawie art. 367 § 1 i 2 k.p.c. zaskarżając go w całości zarzucając:

1.  naruszenie prawa procesowego, tj. przepisu art. 233 § 1 k.p.c.:

- poprzez bezzasadne odmówienie wiarygodności zeznaniom Prezesa pozwanego w zakresie w jakim stwierdził, że rozmawiał wcześniej z powodem na temat uwag co do nieprawidłowej organizacji prac na budowach, podczas gdy powód przyznał, że dochodziło do rozmów na temat realizacji budów, zaś zeznania Prezesa pozwanego są w tym zakresie zgodne
z doświadczeniem życiowym wedle którego pracodawca niezadowolony z efektów świadczonej pracy w pierwszej kolejności przekazuje swoje uwagi pracownikowi ustnie oraz przede wszystkim są one konsekwentne;

- poprzez uznanie za wiarygodne zeznań powoda, w szczególności w kontekście braku jakiejkolwiek wiedzy o zastrzeżeniach Prezesa pozwanego odnośnie do organizacji pracy na budowach oraz nieterminowości realizacji budów prowadzonych przez powoda jako kierownika budowy;

- w związku z art. 230 k.p.c. w związku z art. 231 k.p.c. poprzez błędne uznanie,
iż otrzymywanie premii maksymalnej w wysokości świadczy o braku jakichkolwiek zastrzeżeń pracodawcy względem pracy powoda, podczas gdy premia w maksymalnej wysokości stanowiła stały element wynagrodzenia, zatem nie miała charakteru uznaniowego zależnego od jakości świadczonej pracy, zaś okoliczność ta nie była kwestionowana przez powoda;

- wyciągnięcie nieprawidłowych ustaleń faktycznych z uznanych za wiarygodne, w tym zakresie zeznań Prezesa pozwanego, co polegało na uznaniu, iż budowa tzw. ,,wieży widokowej’’ nie była przyczyną wypowiedzenia, podczas gdy z zeznań wynika jedynie, iż nie była to wyłączna przyczyna wypowiedzenia;

- błędną wykładnię treści oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę w kontekście zeznań Prezesa pozwanego oraz zeznań powoda co do motywów ujawnionych w trakcie rozmowy, jak również zakresu obowiązków pozwanego jako kierownika budowy, polegającą na błędnym przyjęciu, iż jedyną przyczyną wypowiedzenia było abstrakcyjne niezadowolenie z pracy, podczas gdy było to jedynie podsumowanie naruszenia przez pracownika jego obowiązków w zakresie nadzorowania podległych mu pracowników.

2.  naruszenie prawa procesowego, tj. przepisu art. 321 k.p.c. poprzez uwzględnienie roszczenia w oparciu o inną podstawę faktyczną niż podaną w pozwie, co skutkuje dokonaniem przez Sąd zmiany powództwa do czego nie był uprawniony, gdzie
w treści pozwu pozwany kwestionował jedynie konkretność oświadczenia
o wypowiedzeniu mu umowy o pracę i nie podnosił jakichkolwiek okoliczności faktycznych odnośnie do jej prawdziwości;

3.  naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu art. 45 § 1 k.p. w związku z art. 30 § 4 k.p. poprzez błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, że treść oświadczenia
i wskazania w nim przyczyna jest niekonkretna, podczas gdy z przedstawionej przez Sąd wykładni przepisu wynika, iż przyczyna może być skonkretyzowana w inny sposób niż przez treść oświadczenia, co nastąpiło w toku rozmowy pracodawcy
i pracownika;

4.  naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu art. 30 § 4 k.p. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż przyczyna wypowiedzenia sformułowana jako ,,brak zadowolenia świadczonej pracy’’, została zrozumiana jako niedostatecznie konkretna, podczas gdy była ona wystarczająco skonkretyzowana na potrzeby jej zrozumienia przez pozwanego.

Wskazując na powyższe zarzuty, pozwany na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. wniósł
o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, za obie instancje. Pozwany ewentualnie na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji pozwany wskazał, że zeznania powoda nie zasługują na wiarygodność w kontekście braku jego jakiejkolwiek wiedzy o zastrzeżeniach odnośnie organizacji pracy na budowach oraz nieterminowości realizacji budów. W ocenie apelującego nie ma jakichkolwiek podstaw do uznania, że premia otrzymywana przez powoda
w maksymalnej wysokości świadczy o braku zastrzeżeń pracodawcy względem pracy powoda, gdyż w wielu firmach przyjęte jest analogiczne rozwiązanie, iż premia stanowi element składowy wynagrodzenia. Zdaniem pozwanego opóźnienia w budowie tzw. ,,wieży widokowej’’ było jedną z przyczyn wypowiedzenia. Apelujący stwierdził, że treść wypowiedzenia umowy o pracę była prawidłowa i odpowiadała rzeczywistości, gdyż powód wielokrotnie zaniedbywał powierzone mu przez Spółkę obowiązki w zakresie prawidłowego rozdzielania pracy pomiędzy przydzielone brygady robocze lub pojedynczych pracowników, czy też należytego koordynowania pracy brygad pracowniczych ( k. 213-220 a. s.).

W dniu 2 czerwca 2016 r. powód złożył odpowiedź na apelację pozwanego z dnia
19 kwietnia 2016 r. wnosząc o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według spisu kosztów. W uzasadnieniu powód wskazał,
że argumenty podnoszone przez pozwanego dotyczące nieterminowości i realizacji budów obciążające go jako pracownika, nie zostały poparte żadnymi dowodami, a w związku z tym świadczy to o braku możliwości przypisania odpowiedzialności R. S.
za aneksowanie umów. Powód podniósł, że argumentacja dotycząca premii uznaniowej jest chybiona, gdyż otrzymywał również premie roczne, co było konsekwentnie ukierunkowane na docenienie jego osoby jako pracownika. Powód stwierdził także, że budowa ,,wieży widokowej’’ nie była przesłanką wypowiedzenia umowy o pracę zgodnie z treścią zeznań złożoną przez Prezesa pozwanej spółki. R. S. wskazał, że doprecyzował swoje roszczenie na rozprawie, ponieważ nie mógł się odnieść się precyzyjnie do przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, gdyż pozwany nie wskazał rzeczywistych i realnych przyczyn rozwiązania stosunku pracy. W nawiązaniu do nieskonkretyzowanej przyczyny rozwiązania stosunku pracy, powód wskazał, że pozwany nie wykazał żadnymi dowodami, aby był on co najmniej współodpowiedzialny za opóźnienia wynikłe z nadzorowanych budów ( k. 239-244 a. s.).

W dniu 4 lipca 2016 r. w piśmie procesowym złożonym na rozprawie pozwany wskazał, że spółka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa z siedzibą w W. została przekształcona
w (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa ( k. 255 a. s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego z dnia 19 kwietnia 2016 r. podlegała oddaleniu jako bezzasadna.

Na wstępie należy wskazać, że postępowanie apelacyjne ma merytoryczny charakter
i jest dalszym ciągiem postępowania rozpoczętego przed Sądem I instancji. Zgodnie z treścią art. 378 § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, a w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania.

W kontekście zgłoszonych zarzutów stwierdzić należy, że spór w niniejszej sprawie dotyczył wykładni przepisów prawa procesowego i materialnego. Sąd Okręgowy zważył,
iż zarzuty apelacyjne pozwanego koncentrowały się na kwestii prawidłowego zastosowania przez Sąd Rejonowy przepisów prawa procesowego w zakresie art. 233 § 1 k.p.c.
i art. 321 k.p.c. oraz przepisów prawa materialnego, to jest art. 45 § 1 k.p. w związku z art.
30 § 4 k.p.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny, a swe ustalenia oparł na należycie zgromadzonym materiale dowodowym, którego ocena nie wykraczała poza granice wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. Dlatego też Sąd Okręgowy przyjął jako własne ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne Sądu I instancji.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że prawidłowo odmówiono wiarygodności zeznaniom złożonym przez Prezesa pozwanej Spółki. Materiał zgromadzony w toku niniejszego postępowania nie ujawnił w żadnym zakresie, aby pozwany upominał powoda
w związku z nieprawidłowym wykonywaniem przez niego czynności zawartych w zakresie czynności. Sąd Okręgowy zauważył, iż w złożonych w toku postępowania sądowego aktach osobowych powoda brak jest dokumentacji wskazującej na zastosowanie przez pozwanego jakiejkolwiek kary stanowiącej swego rodzaju ostrzeżenie przed wręczeniem pracownikowi oświadczenia stanowiącego wypowiedzenie stosunku pracy. Do takich kar kodeks pracy
w związku z art. 108 zalicza upomnienie i naganę. Pracodawca powinien zastosować upomnienie w sytuacji, gdy pracownik nie przestrzega ustalonej organizacji i porządku
w procesie pracy. Zgodnie bowiem z wyrokiem Sądu Najwyższego, ,,wymierzenie kary upomnienia uzasadnione jest nawet w przypadku niewielkiego stopnia winy (art.
108 § 1 k.p.).’’ ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 lipca 1999 r., sygn. akt I PKN 86/99) Tymczasem przekładając ustalony stan faktyczny na grunt niniejszej sprawy, Sąd Okręgowy zważył, że brak upomnienia wystosowanego przez Prezesa pozwanej spółki w relacji służbowej w stosunku do powoda świadczy o tym, iż powód prawidłowo wykonywał obowiązki pracownicze, które były w zgodzie z ustalonym zakresem czynności.
Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, iż rozmowy na linii pracodawca-pracownik dotyczące również prowadzonych inwestycji oraz sposobu ich nadzorowania nie może świadczyć
o niezadowoleniu pracodawcy z wykonywania obowiązków przez pracownika. Zdaniem Sądu II instancji pozwany nie udowodnił w toku postępowania, aby miał w stosunku do powoda uwagi w zakresie świadczonej na jego rzecz pracy. Mając na uwadze zasady logicznego rozumowania, pracodawca w przypadku uzasadnionego przekonania dotyczącego nieprawidłowego świadczenia pracy przez pracownika, powinien w pierwszej kolejności zwrócić uwagę wyrażając swoje niezadowolenie na piśmie poprzez wymierzenie właściwej kary określonej przepisami kodeksowymi. W ocenie Sądu Okręgowego pozwany nie zastosował się do ogólnie przyjętej swego rodzaju zasady zaufania pracownika do pracodawcy i rozwiązał stosunek pracy za wypowiedzeniem stosując nieprecyzyjną przyczynę stanowiącą wyraz jego oświadczenia woli. Jak wskazano powyżej, Prezes pozwanej Spółki nie miał podstaw faktycznych, aby zwolnić powoda z pracy, czemu dał wyraz w ogólnej przyczynie wypowiedzenia, gdzie stwierdzono brak zadowolenia z efektów wykonywanej pracy.

W ocenie Sądu I instancji w niniejszej sprawie nie można było ustalić, czy budowa tzw. ,,wieży widokowej’’ była wyłączną czy jedną z przyczyn wypowiedzenia umowy
o pracę. Bezspornym w ocenie Sądu Okręgowego jest bowiem, że przyczyna rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem ujęta w oświadczeniu pracodawcy nie wskazywała bezpośrednio na zdarzenie, któremu winny byłby powód. Brak zadowolenia z efektów wykonywanej pracy przez powoda jest stanowiskiem bardzo ogólnym i niemożliwym było ustalenie, w oparciu o powyższy dokument, jakie były rzeczywiste powody rozwiązania stosunku pracy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podnosi się, że ,,wskazanie faktów
i rzeczowych okoliczności dotyczących osoby pracownika bądź jego zachowania w procesie świadczenia pracy lub zdarzeń, także niezależnych od niego, mających wpływ na decyzję pracodawcy, spełnia warunek podania konkretnej przyczyny wypowiedzenia umowy
o pracę’’ ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1999 r., sygn. akt I PKN 47/99) ,,Konkretność wskazania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę należy oceniać z uwzględnieniem innych, znanych pracownikowi okoliczności uściślających
tę przyczynę.’’ ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 września 1998 r., sygn. akt I PKN 271/98) ,,Podanie w piśmie wypowiadającym pracownikowi umowę o pracę zarzutu "niewłaściwego wywiązywania się z obowiązków" nie jest wystarczającym wskazaniem przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę.’’ ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 października 1997 r., sygn. akt I PKN 315/97) Niemniej jednak ma rację pozwany, iż brak podania skonkretyzowanej przyczyny w oświadczeniu dotyczącym rozwiązania stosunku pracy
za wypowiedzeniem nie stanowi samodzielnej przesłanki do zasądzenia roszczenia. ,,Brak konkretyzacji przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę (art. 30 § 4 k.p.) nie stanowi podstawy roszczenia o przywrócenie do pracy albo o odszkodowanie
(art. 56 § 1 k.p.), jeżeli pracodawca w inny sposób zapoznał pracownika z tą przyczyną.’’ ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 maja 2000 r., sygn. akt I PKN 670/99) Pozwany
w obronie swoich praw wskazywał, iż tym innym sposobem według którego zapoznał powoda o przyczynach rozwiązania stosunku pracy, była ustna rozmowa. Tym niemniej, ,,naruszenie art. 30 § 4 k.p. może polegać na niewskazaniu w ogóle przyczyny rozwiązania umowy o pracę lub na pozornym, niewystarczająco jasnym i konkretnym jej wskazaniu. Kwestia dostatecznie konkretnego i zrozumiałego dla pracownika wskazania przyczyny jest podlegającą ustaleniu okolicznością faktyczną.’’ ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2000 r., sygn. akt I PKN 481/99)

Zgodnie z przytoczonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, Sąd II instancji zważył, że nie do przyjęcia jest stanowisko pozwanego, w którym twierdził, iż powody rezygnacji
z pracy świadczonej przez powoda zostały wykazane należycie podczas ustnej rozmowy
z powodem z zachowaniem obowiązujących norm wynikających z dyspozycji art. 30 § 4 k.p. Zdaniem Sądu Okręgowego pozwany poprzez wskazanie ogólnej i nieprecyzyjnej przesłanki rozwiązania stosunku pracy naruszył art. 30 § 4 k.p. W toku procesu Prezes pozwanej spółki nie potrafił wskazać jasno i precyzyjnie przyczyny rozwiązania z powodem umowy o pracę za wypowiedzeniem, na co bezpośrednio dowodem są jego zeznania w charakterze strony. Sąd Okręgowy nie ustalił w oparciu o zgromadzony materiał w toku postępowania dowodowego jasnej okoliczności bezpośrednio związanej z ustaniem stosunku pracy, a co za tym idzie powód w dniu wręczenia przedmiotowego pisma tym bardziej nie mógł posiąść wiedzy
o powodach niepoprawnego wykonywania przez siebie zakresu czynności bezpośrednio będącym w związku z decyzją pracodawcy.

Ustosunkowując się na marginesie do zarzutu pozwanego dotyczącego premii maksymalnej pobieranej przez powoda, Sąd Okręgowy zważył, iż okoliczność ta również świadczy o prawidłowym wykonywaniu i wywiązywaniu się przez R. S.
z obowiązków nałożonych przez pracodawcę. Podkreślić należy, że w zaświadczeniu
o zarobkach z dnia 1 grudnia 2015 r. R. S. będąc zatrudnionym na stanowisku kierownika budowy otrzymywał premię uznaniową. ,,Uznaniowy charakter premii wyraża się tym, że pracodawca ma całkowitą swobodę w jej przyznaniu lub odmowie przyznania pracownikowi. Jeżeli zatem pracodawca nie przyzna pracownikowi premii, to nie nabędzie on do niej prawa. W takim przypadku premia ta ma w istocie charakter nagrody i pracownik, któremu pracodawca nie przyznał premii, nie ma możliwości skutecznego dochodzenia jej zapłaty przed sądem pracy. (…) Premia przewidziana w regulaminie wynagradzania, której wypłata uzależniona jest od jej uruchomienia i szczegółowego ustalenia warunków premiowania przez pracodawcę, do czasu wykonania tych czynności jest tzw. premią uznaniową(nagrodą). Decyzja pracodawcy o przyznaniu premii uznaniowej − w istocie nagrody jest oświadczeniem konstytutywnym, niepodlegającym kontroli sądu pracy.’’
( por. w wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 4 kwietnia 2016 r., sygn. akt VII Pa 37/16) Stanowisko poruszone przez Sąd Okręgowy w Łodzi odnoszące się do premii uznaniowej jest również aprobowane przez orzecznictwo Sądu Najwyższego, gdzie wskazano, że ,,tak zwana premia uznaniowa, która nie ma charakteru roszczeniowego, nie stanowi składnika wynagrodzenia za pracę i wobec tego nie mieści się w pojęciu wynagrodzenia urlopowego. Nie może więc być uwzględniana w wysokości odszkodowania z tytułu wadliwego rozwiązania stosunku pracy, a także wynagrodzenia za okres zawieszenia w czynnościach tymczasowego kierownika przedsiębiorstwa państwowego.’’ ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lipca 2000 r., sygn. akt I PKN 17/00) Zatem nie można przyjąć premii osiąganej przez powoda w wysokości maksymalnej jako stałego elementu wynagrodzenia, gdyż pracodawca posiadał prawo do zawieszenia wypłaty nagrody w związku z niewykonywaniem należycie pracy przez R. S..

Sąd Okręgowy również doszedł do przekonania, iż prawidłowo zastosowano podstawę prawną w wyroku z dnia 8 marca 2016 r. Powód w toku postępowania sądowego skonkretyzował dochodzone przez siebie roszczenie w związku ze złożoną odpowiedzią na pozew pozwanego. Zatem także w powyższym zakresie nie doszło do naruszenia przepisów prawa.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak
w punkcie I wyroku, oddalając apelację pozwanego jako bezzasadną.

Jednocześnie w punkcie 2 wyroku Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa z siedzibą w W. na rzecz powoda R. S. kwotę 3000,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą. Powyższe nastąpiło zgodnie z § 15 pkt 3 na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 j. t.). Wobec niezakwestionowania przez stronę pozwaną spisu kosztów załączonego przez pełnomocnika powoda w piśmie z dnia 4 lipca 2016 r. złożonego na rozprawie, Sąd uznał, że poniesione koszty związane z pomocą prawną są uzasadnione i odpowiadają przewidzianym w tym zakresie normom prawnym.

SSO Lucyna Łaciak (spr.) SSO Marcin Graczyk SSO Renata Gąsior

Zarządzenie: (...)

MK