Pełny tekst orzeczenia

Sygn. Akt XVII AmC 3527/10

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 listopada 2010 r., powód - Stowarzyszenie (...)z siedzibą w P., wniósł o uznanie za niedozwolone postanowienia wzorca umownego o nazwie „Umowa rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego w złotych U. stasowanego przez pozwanego - (...) Bank (...)w E., o treści: „ Odpowiedzialność odszkodowawcza Banku za opóźnienie realizacji zlecenia płatniczego płatna jest, na pisemny wniosek Posiadacza rachunku, w wysokości odsetek ustawowych naliczonych od kwoty zlecenia płatniczego za każdy dzień opóźnienia.” zawartego w §7 ust 3 Umowy.

W ocenie powoda wskazane w pozwie postanowienie stanowi niedozwoloną klauzulę umowną w rozumieniu art. 385 1 §1 k.c. gdyż jest sprzeczne z dobrymi obyczajami oraz rażąco narusza uzasadnione interesy konsumentów.

Powód podniósł, iż zakwestionowana przez niego klauzula powinna zostać uznana za niedozwoloną ponieważ niezgodnie z ustawą prawo bankowe oraz kodeksem cywilnym ogranicza odpowiedzialność odszkodowawczą banku wobec konsumentów w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Zdaniem powoda, Bank zastrzegł, że w przypadku nienależytego wykonania bądź niewykonania umowy zapłaci jedynie odszkodowanie w wysokości tylko samych odsetek ustawowych. Tymczasem w ocenie powoda, klient może ponieść znacznie wyższą szkodą, a bank nigdzie nie zastrzegł, że w przypadku gdy klient poniósł wyższą szkodę niż zastrzeżone zryczałtowane odszkodowanie, klientowi będzie przysługiwało prawo dochodzenia roszczeń w pełnej wysokości na zasadach ogólnych. W ocenie powoda, w ten sposób bank znacznie ograniczył kwotowo swoją odpowiedzialność odszkodowawczą.

Powód wskazał, iż zgodnie z art. 484 §1 zdanie drugi kodeksu cywilnego żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły. Wobec tego skoro sporna klauzula nie przewiduje uprawnienia dla konsumenta do dochodzenia roszczeń przewyższających wysokość zastrzeżonej kary umownej, wniosek o ograniczeniu kwotowym odpowiedzialności odszkodowawczej banku wobec konsumentów, jest zdaniem powoda, w pełni uzasadniony.

Ponadto powód podniósł, iż podobna klauzula została wpisana do Rejestru klauzul niedozwolonych np.: pod pozycją 1962.

W odpowiedzi na pozew, pozwany (...) Bank (...) w E., wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o rozstrzygnięcie o kosztach sądowych stosownie do wyniku sprawy .

W uzasadnieniu pisma, pozwany podniósł, iż zakwestionowane w pozwie postanowienie zawarte §7 ust 3 Umowy dotyczy sytuacji opóźnień w realizacji zleceń płatniczych, które w banku od ponad 10 lat nie wystąpiły, zaś ustalona wysokość odszkodowania w wysokości odsetek ustawowych za każdy dzień opóźnienia wynikała z ogólnych zasad ustalania wysokości odsetek np. opóźnionego opłacenia należności podatkowych. Pozwany wskazał, iż w tym zakresie Bank zastosował tzw. symetrię, gdzie w przypadku wystąpienia na rachunku niedozwolonego debetu, bank w procesie sądowym może dochodzić odszkodowania w wysokości odsetek ustawowych.

W piśmie procesowym z dnia 4 stycznia 2011 r., powód podtrzymał w całości wszystkie żądania pozwu.

W piśmie procesowym z dnia 20 października 2011 r., pozwany Bank podniósł, iż z uwagi na prawomocne rozstrzygnięcie Sądu w niniejszej sprawie i zasadę rozszerzonej prawomocności wnosi o odrzucenie pozwu. W uzasadnieniu pisma pozwany wskazał, iż stosownie do Uchwały SN z dnia 13 lipca 2006 r., w sprawie IIISZP 3/06 – lex nr 197804, orzeczenia zapadłe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów stwierdzające abuzywność klauzuli objęte są zasadą rozszerzonej prawomocności.

Ponadto pozwany Bank podniósł, iż zgodnie z §1 pkt 2 Uchwały nr 4/2011 Zarządu (...) Banku (...)w E.z dnia 7 stycznia 2011 r., zmieniono treść załącznika nr 4 „Umowa rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego w złotych U.do „Instrukcji otwierania i prowadzenia rachunków oszczędnościowo-rozliczeniowych dla osób fizycznych w złotych U. w (...) Banku (...)w E.. W nowej Umowie rachunku zakwestionowany §7 ust 3 został zmieniony i otrzymał brzmienie: „ Bank zobowiązany jest do zapłaty odszkodowania za przekroczenie z winy Banku terminu realizacji dyspozycji za każdy dzień zwłoki – w wysokości wzajemnie uzgodnionym. W przypadku braku uzgodnienia co do wysokości odszkodowania i wystąpienia sporu – właściwym sądem do rozpatrzenia sporów jest sąd ustalony według przepisów postępowania cywilnego.”

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany - (...) Bank (...)w E.prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług bankowych. W ramach prowadzonej działalności bankowej, pozwany w obrocie z konsumentami posługuje się wzorcem umowy o nazwie „ Umowa rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego w złotych U. , który zawiera zakwestionowane postanowienie umowne o treści: „ Odpowiedzialność odszkodowawcza Banku za opóźnienie realizacji zlecenia płatniczego płatna jest, na pisemny wniosek Posiadacza rachunku, w wysokości odsetek ustawowych naliczonych od kwoty zlecenia płatniczego za każdy dzień opóźnienia.”.

Pozwany nie zakwestionował wiarygodności dołączonego do pozwu wzorca umownego, ani też nie zarzucił niezgodności kwestionowanego postanowienia z jego treścią, dlatego okoliczności te należało uznać za przyznane na podstawie art. 230 k.p.c.

Sąd ustalił, iż w Rejestrze klauzul niedozwolonych, prowadzonym przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, m.in. pod pozycją 1837 oraz 2267 została wpisana uznana za niedozwolone postanowienie umowne, klauzula, której treść jest zbliżona do treści postanowienia zakwestionowanego w niniejszym postępowaniu.

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione.

W pierwszej kolejności Sąd stwierdza, iż wniosek pełnomocnika pozwanej o odrzucenie pozwu nie zasługuje na uwzględnienie. Zarzut pozwanej dotyczył powagi rzeczy osądzonej z uwagi na wpisanie stosowanej przez pozwaną klauzuli do rejestru postanowień wzorców umownych uznanych za niedozwolone. Rozumowanie to oparte jest na brzmieniu art. 479 43 k.p.c., zgodnie z którym wyrok prawomocny ma skutek wobec osób trzecich od chwili wpisania uznanego za niedozwolone postanowienia wzorca umowy do rejestru, o którym mowa w art. 479 45 §2 k.p.c.

Treść tego przepisu wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 października 2008 r. (IIICZP80/08, OSNC2009/9, poz.118) przyjmując, że rozszerzona prawomocność wyroku uwzględniającego powództwo o uznanie postanowienia wzorca umowy za niedozwolone nie wyłącza możliwości wytoczenia powództwa przez tego samego lub innego powoda w tym także przez organizacje społeczne działające na rzecz ochrony interesów konsumentów przeciwko innemu przedsiębiorcy nie biorącemu udziału w postępowaniu, w którym zapadł wyrok, stosującemu takie same lub podobne postanowienia jak wpisane do rejestru, o którym mowa w art. 479 45 §2 k.p.c. W ocenie sądu Najwyższego, należy wykluczyć uznanie, iż moc wiążąca wyroku i powaga rzeczy osądzonej może rozciągać się na podobne lub nawet takie same postanowienia stosowane przez innego przedsiębiorcę w innym wzorcu.

Abstrakcyjna kontrola wzorca nie może prowadzić do generalnego wyłączenia danej klauzuli z obrotu, rzeczą sądu jest bowiem rozstrzyganie w konkretnej sprawie, dotyczącej określonego postanowienia konkretnego wzorca. Wydany w takiej sprawie wyrok dotyczy zatem postanowienia określonego wzorca a nie postanowienia w ogóle.

Podobny pogląd został wyrażony w uchwale SN z dnia 13 stycznia 2011r. III CZP 119/2010 (OSNC 2011/9 poz.95). W świetle powyższych uchwał wpis postanowienia do rejestru niedozwolonych postanowień umownych wywołuje jedynie taki skutek, że uniemożliwia wniesienie kolejnego powództwa o uznanie za niedozwolone postanowienia umownego o takiej samej treści, stosowanego w tym samym wzorcu umownym, przez tego samego przedsiębiorcę. Przedstawiony w powyższych uchwałach pogląd Sąd Okręgowy rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela. Wydany w sprawie wyrok będzie dotyczył konkretnego postanowienia konkretnego wzorca stosowanego miedzy stronami w niniejszej sprawie. Sprawa ta nie została dotychczas zakończona prawomocnym wyrokiem.

Z tego względu Sąd Okręgowy przyjął, że nie zachodziła podstawa określona w art. 199 §1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 479 43 k.p.c. do odrzucenia pozwu, o co wnosił pełnomocnik pozwanej.

Brak podstaw do odrzucenia pozwu nakłada na Sąd obowiązek dokonania kontroli zakwestionowanego zapisu postanowienia przedmiotowego wzorca pod kątem rozstrzygnięcia czy ma ono charakter niedozwolonego postanowienia umownego w rozumieniu art. 385 1 §1 k.c.

W postępowaniu o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone przedmiotem oceny Sądu jest to, czy zawarte we wzorach, kwestionowane postanowienia kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz czy skutkiem tego dochodzi do rażącego naruszenia interesów konsumentów. Nie dotyczy to jednak postanowień regulujących główne świadczenia stron, jak cena lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Uznanie postanowienia umownego za niedozwolone i wyeliminowanie go z praktyki stosowania w obrocie w kontaktach z konsumentami wymaga zatem spełnienia łącznie następujących przesłanek:

postanowienie nie zostało uzgodnione indywidualnie z konsumentem - zostało mu narzucone,

nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron,

kształtuje prawa i obowiązki konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami naruszając jednocześnie w sposób rażący jego interesy.

Ponieważ przedmiotowa klauzula pochodzi z wzorca umownego stosowanego przez pozwanego w obrocie z konsumentami należy stwierdzić , iż konsument nie miał wpływu na jej treść , jak również pozwany nie wykazał a nawet nie twierdził , iż klauzula ta była indywidualnie uzgodniona z konsumentem .

Przedmiotowe postanowienie nie dotyczy również głównych świadczeń stron, którymi w niniejszym przypadku są - świadczenie usług bankowych oraz - zapłata wynagrodzenia za świadczone usługi. Sporne postanowienie dotyczy zaś kwestii odpowiedzialności banku z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania polegającego na opóźnieniu w realizacji zlecenia płatniczego.

Do rozstrzygnięcia pozostała zatem kwestia, czy przedmiotowe postanowienie, kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając interesy konsumenta.

Przesłankami abuzywności postanowień wzorca umownego jest ich sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta – zachodzące łącznie. Przyjmuje się przy tym, że istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek do drugiego człowieka. Dobre obyczaje” to reguły postępowania zgodne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są m.in. działania wykorzystujące choćby niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszające równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania.

W ocenie Sądu analizowany zapis wzorca umownego o treści „ Odpowiedzialność odszkodowawcza Banku za opóźnienie realizacji zlecenia płatniczego płatna jest, na pisemny wniosek Posiadacza rachunku, w wysokości odsetek ustawowych naliczonych od kwoty zlecenia płatniczego za każdy dzień opóźnienia” spełnia przesłanki niedozwolonego postanowienia umownego wskazane w art. 385 1 §1 k.c., albowiem ogranicza odpowiedzialność odszkodowawczą Banku wobec klientów, z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, jedynie do kwoty odsetek ustawowych naliczonych od kwoty danego zlecenia płatniczego, za każdy dzień opóźnienia.

Wskazać należy iż zgodnie z art. 52 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2002r. Nr 72, poz. 665 ze zm.) umowa rachunku bankowego powinna określać w szczególności m.in. wysokość odszkodowania za przekroczenie terminu realizacji dyspozycji posiadacza rachunku. Jednakże, w ocenie Sądu określone w zakwestionowanym postanowieniu odszkodowanie jest rażąco niskie, przez co jego określenie w podanej we wzorcu umownym wysokości rażąco narusza interes konsumenta, a także jest sprzeczne z dobrymi obyczajami.

Dokonując abstrakcyjnej oceny zakwestionowanego postanowienia zawartego we wzorcu umownym - „ Umowie rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego w złotych U. , wskazać w pierwszej kolejności, iż konsument zawierając z bankiem w/w umowę zawiera umowę rachunku bankowego unormowaną przepisami art. 725-733 k.c. Z treści przepisu art. 725 k.c. wynika, iż „przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, (…) do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych. W świetle tego przepisu, Bank wykonując dyspozycje posiadacza rachunku odnośnie np. przelewu środków pieniężnych na wskazany przez klienta rachunek, we wskazanym przez niego terminie, wykonuje ściśle określone, przez posiadacza rachunku, zlecenie dotyczące jego własnych środków pieniężnych. Przekroczenie przez bank terminu realizacji dyspozycji prowadzi do zwłoki banku, który nie spełnia świadczenia w terminie, a tym samym zgodnie ze złożoną przez klienta dyspozycją.

Z uwagi na to, iż realizacja dyspozycji jest w stosunku do konsumenta - posiadacza rachunku, świadczeniem niepieniężnym wykonywanym przez bank w ramach łączącej strony umowy rachunku bankowego, oznacza to, iż w razie zwłoki banku będzie on ponosił skutki tej zwłoki na zasadzie określonej w art. 477 k.c., który stanowi, w §1 iż, w razie zwłoki dłużnika wierzyciel może żądać, niezależnie od wykonania zobowiązania, naprawienia szkody wynikłej ze zwłoki. §2 tego artykuł stwierdza natomiast, że gdy wskutek zwłoki dłużnika świadczenie utraciło dla wierzyciela całkowicie lub w przeważającym stopniu znaczenie, wierzyciel może świadczenia nie przyjąć i żądać naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania.

W tym miejscu wskazać należy, iż odpowiedzialność tą można ograniczyć w umowie poprzez zapłatę kary umownej. W myśl bowiem art. 483 §1 k.c., można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Zgodnie zaś z art. 484 §1 k.c., w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły. Zaznaczyć należy przy tym, iż prawo wierzyciela do żądania ustawowych odsetek reguluje art. 481 k.c., przy czym dotyczy on opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Jednakże także ten przepis w §3 stanowi, iż w razie zwłoki dłużnika wierzyciel może żądać naprawienia szkody na zasadach ogólnych.

Odnosząc treść powołanych przepisów prawa do stosunku umownego, którego dotyczy zakwestionowany w pozwie wzorzec umowy należy stwierdzić, iż świadczenie Banku na rzecz posiadacza rachunku - konsumenta ma przede wszystkim charakter niepieniężny tzn. polega na wykonaniu dyspozycji posiadacza rachunku inaczej zlecenia. Ograniczenie więc odpowiedzialności wprowadzone przez bank mocą zakwestionowanego postanowienia umownego rażąco narusza interes konsumenta, gdyż odszkodowanie w postaci odsetek ustawowych za każdy dzień zwłoki jest nazbyt niskie, a ponadto zostało jednostronnie narzucone bez uzgodnienia z konsumentem. W ocenie Sądu takie działanie należy uznać za przejaw nadużycia przewagi kontraktowej z niekorzyścią dla konsumenta, albowiem częstokroć kwota przysługująca konsumentowi, z tytułu opóźnienia w realizacji zlecenia płatniczego, na którą składają się wskazane w spornym postanowieni odsetki ustawowe, może w ogóle nie odzwierciedlać wysokości poniesionej szkody, a tym samym nie rekompensować w znaczącej części szkody, jaką konsument poniósł wskutek nieterminowej realizacji świadczenia przez bank.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na trafny pogląd wyrażony w doktrynie, iż ,, Przepis art. 52 ust. 2 pkt 10 pr.bank. (a wcześniej art. 54 ust. 2 pkt 9 pr.bank.) nie daje podstawy do interpretacji, jaka znalazła powszechne uznanie w praktyce, mianowicie że wprowadza on ustawowe zezwolenie na ograniczenie odpowiedzialności banku w stosunku do zasad ogólnych. Trudno wskazać jakiekolwiek racje dla wykładni tego przepisu jako podstawy ograniczenia odpowiedzialności banku, skoro - jako profesjonalista - tym bardziej powinien gwarantować wykonanie swojego zobowiązania umownego zgodnie z jego treścią (art. 355 §2 k.c.). Omawiany przepis należałoby odczytywać wręcz odwrotnie, jako sugestię zaostrzenia odpowiedzialności w stosunku do zasad ogólnych, w żadnym natomiast razie jako dozwolenie, czy nawet nakaz jej ograniczenia. Inna dopuszczalna interpretacja omawianego przepisu to uznanie, że jego celem jest jedynie wprowadzenie powinności zawarcia w umowie rachunku bankowego informacji o zasadach odpowiedzialności banku za terminowe i prawidłowe przeprowadzenie rozliczeń pieniężnych, przez które to zasady należy rozumieć normy wynikające z art. 471 i n. k.c. w zw. z art. 354 i 355 k.c., a także z art. 64 pr.bank.[…] Jeżeli klauzula ograniczająca odpowiedzialność znajduje się w umowie jako wynik indywidualnych uzgodnień stron, wówczas jest z oczywistych względów dopuszczalna. Natomiast gdy takie postanowienie umieszczono w regulaminie, w stosunkach z konsumentami klauzula tej treści może zostać uznana za abuzywną, jako wyłączająca lub istotnie ograniczająca odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania (art. 385 3 pkt 2 k.c.). […] Uznaje się, że określenie wysokości odszkodowania za przekroczenie terminu realizacji dyspozycji posiadacza rachunku ma charakter kary umownej w rozumieniu art. 483 § 1 k.c. (Z. Osada, Umowy..., s. 31; W. Pyzioł (w:) E. Fojcik-Mastalska (red.), Prawo..., s. 87).”; D. Rogoń, Komentarz do art.52 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.02.72.665), [w:] F. Zoll (red.), A. Adamek, K. Bitner - Przybylska, M. Brożyna, M. Chudzik, A. Frań, I. Karasek, K. Kohutek, K. Korus, R. Kwaśnicki, J. Lachner, J. Molis, M. Olczyk, K. Płończyk, P. Podlasko, M. Porzycki, A. Rataj, D. Rogoń, M. Rusinek, M. Spyra, T. Spyra, S. Szuster, P. Tereszkiewicz, A. Wacławik, F. Wejman, M. Wyrwiński. Prawo bankowe. Komentarz, Tom I i II, Zakamycze, 2005.

Sąd zważył zatem, iż zakwestionowane postanowienie umowne narusza normy dobrych obyczajów jakie powinny występować w relacjach przedsiębiorca - konsument. Powoduje bowiem po stronie konsumenta dezinformację co do przysługujących mu uprawnień i odpowiedzialności pozwanego w związku z zawartą umową, a także zmierza do wykorzystania niewiedzy konsumenta co do istniejących regulacji prawnych w tym zakresie. Tymczasem do obowiązków przedsiębiorcy jako profesjonalisty należy formułowanie postanowień umownych w sposób jednoznaczny i zrozumiały dla konsumenta.

Wszystko to uzasadnia twierdzenie, iż przedmiotowe postanowienie nie uwzględnia i nie zabezpiecza interesu konsumenta, jako słabszej strony umowy, co prowadzi do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego w sposób nie równorzędny i rażąco niekorzystny dla konsumenta.

Odnośnie wniosku pozwanego o połączenie do wspólnego rozpoznania spraw prowadzony przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów pod od XVII AmC 3524/10 do sprawy XVII AmC 3535/10, wskazać należy, iż stosownie do art. 191 k.p.c. powód może, ale nie musi dochodzić jednym pozwem kilku roszczeń. W niniejszej sprawie powód określił żądanie pozwu jako konkretne niedozwolone postanowienie umowne zamieszczone przez pozwanego w stosowanym przez niego wzorcu, a wobec tego miał prawo w myśl art. 191 k.p.c., tak określić żądanie pozwu.

W świetle treści przepisu art. 479 40 k.p.c., podnoszona przez pozwanego okoliczność zmiany treści zakwestionowanej klauzuli na mocy uchwały pozwanego Banku z dnia 7.03.2011 r., nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznając, iż zakwestionowane postanowienie wzorca umowy stosowanego przez pozwanego spełnia przesłanki klauzuli niedozwolonej w rozumieniu art. 385 1 §1 k.c., zakazał jego wykorzystywania w obrocie - art. 479 42 k.p.c.

Zgodnie z treścią przepisu art. 96 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398) strona wnosząca o uznanie postanowień umowy za niedozwolone jest zwolniona od kosztów sądowych. Wobec powyższego, o obciążeniu pozwanego stałą opłatą sądową od pozwu orzeczono na podstawie art. 26 ust 1 pkt 6 w zw. z art. 113 ust. 1 oraz art. 96 ust. 1 pkt 3 i art. 94 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. stosownie do wyniku sporu.

O publikacji prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt pozwanego zarządzono na zasadzie art. 479 44 k.p.c.

/-/ SSO Hanna Kulesza