Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt SDI 17/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Zabłocki (przewodniczący)
SSN Zbigniew Puszkarski (sprawozdawca)
SSN Eugeniusz Wildowicz
Protokolant Anna Kuras
przy udziale Rzecznika Dyscyplinarnego Krajowej Rady Notarialnej w sprawie
notariusza W. D.,
co do którego umorzono postępowanie dyscyplinarne prowadzone w związku z
zarzutem naruszenia art. 3 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (tj.
Dz. U. z 2014 r., poz. 164 z późn. zm.)
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 19 czerwca 2015 r.
kasacji, wniesionej przez obwinionego notariusza,
od orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego przy Krajowej Rady Notarialnej w
Warszawie
z dnia 12 stycznia 2015 r.,
zmieniającego orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Notarialnej w […]
z dnia 15 października 2014 r.,
I. uchyla zaskarżone orzeczenie oraz poprzedzające je
orzeczenie Sądu pierwszej instancji w zakresie rozstrzygnięć
dotyczących zachowania obwinionego, polegającego na
2
udzieleniu asesorowi M. D. zastępstwa do sporządzenia poza
kancelarią notarialną, w miejscowości P., w okresie od 27 marca
do 24 kwietnia 2010 r. 15 aktów notarialnych i uniewinnia
notariusza W. D. od popełnienia tego czynu; w tej części
kosztami postępowania przed sądami dyscyplinarnymi
samorządu notarialnego obciąża właściwe organy tego
samorządu;
II. oddala kasację w pozostałej części, jako oczywiście
bezzasadną;
III. zwalnia obwinionego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
W sprawie dyscyplinarnej notariusza W. D. toczyło się długotrwałe
postępowanie, początkowo przed Sądem Dyscyplinarnym Izby Notarialnej w
[…], następnie przed Sądem Dyscyplinarnym Izby Notarialnej w […]. W
trakcie postępowania zostały wydane trzy orzeczenia sądu I instancji oraz
trzy orzeczenia sądu odwoławczego. Ostatnie orzeczenie
pierwszoinstancyjne – Sądu Dyscyplinarnego Izby Notarialnej w […],zapadło
15 października 2014 r. i mocą tego orzeczenia Sąd na podstawie art. 52 § 1
ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz.
164 z późn. zm.) umorzył postępowanie przeciwko notariuszowi W. D. o
popełnienie deliktów dyscyplinarnych, polegających na tym, że „pełniąc
funkcję publiczną notariusza dopuścił się oczywistej i rażącej obrazy
przepisów prawnych oraz nieuczciwej konkurencji z naruszeniem zasady
lojalności poprzez:
- sporządzenie poza siedzibą kancelarii czynności notarialnych w ilości
22 aktów notarialnych w okresie od dnia 12 marca 2010 r. do dnia 25
sierpnia 2011 r., które to czyny stanowią naruszenie art. 3 ustawy Prawo o
notariacie w zw. z art. 50 ustawy Prawo o notariacie, a także § 26 pkt 7
3
Kodeksu Etyki Zawodowej Notariusza w zw. z art. 50 ustawy Prawo o
notariacie,
- udzielenie zastępstwa zatrudnionemu przez siebie asesorowi M. D.,
w wyniku czego wymieniony zastępca notariusza dopuścił się rażącego
przewinienia zawodowego uchybiającego powadze i godności
wykonywanego zawodu poprzez sporządzenie poza siedzibą kancelarii 68
aktów notarialnych w okresie od dnia 20 lutego 2010 r. do dnia 10 lutego
2011 r., co stanowi naruszenie art. 3 ustawy Prawo o notariacie w zw. z art.
50 ustawy Prawo o notariacie, a także § 26 pkt 7 Kodeksu Etyki Zawodowej
Notariusza w zw. z art. 50 ustawy Prawo o notariacie”.
Obwiniony notariusz złożył odwołanie od tego orzeczenia, zaskarżając
je w całości. Zarzucił:
1. obrazę przepisów prawa materialnego, a to:
- art. 52 § 1 ustawy Prawo o notariacie, poprzez bezzasadne przyjęcie,
iż przepis ten znajduje zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, w sytuacji,
gdy z dyspozycji tego przepisu wynika, że nie mógł on mieć zastosowania,
bowiem wszczęcie postępowania dyscyplinarnego nastąpiło w lutym 2012 r.;
2. obrazę przepisów prawa materialnego, a to:
- art. 3 i art. 50 ustawy Prawo o notariacie, poprzez bezzasadne
przyjęcie, iż czynności objęte wnioskiem Rady Izby Notarialnej w […] z dnia
24 lutego 2012 r. o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego wykonywał z
naruszeniem tego przepisu prawa, gdy w rzeczywistości wszystkie czynności
objęte tym wnioskiem wykonywał w warunkach określonych w tym przepisie
(należy przyjąć, że skarżący miał na myśli art. 3 ustawy Prawo o notariacie);
- przyjęcie, że wykonywanie czynności notarialnej w ramach dyspozycji
art. 3 ust. 2 ustawy Prawo o notariacie stanowi delikt dyscyplinarny, co
pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią tego przepisu, który przewiduje
dokonywanie czynności notarialnych poza siedzibą kancelarii notarialnej;
3. obrazę przepisów postępowania, tj. naruszenie art. 413 § 2 pkt 4 k.p.k.
poprzez pominięcie w orzeczeniu opisu i kwalifikacji prawnej czynu,
4
którego popełnienie Rada Izby Notarialnej w […] zarzuciła
obwinionemu; zdanie „szczegółowe daty popełnienia zarzucanych
czynów ustalone zostały na podstawie lustracji …” zawiera błąd
merytoryczny, bowiem lustracja mogła ustalić jedynie daty czynności
notarialnych, które zostały dokonane zgodnie z normą art. 3 § 2
ustawy Prawo o notariacie;
4. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.,
bowiem czynności notarialne wykonywane były zgodnie z przepisem
art. 3 § 2 ustawy Prawo o notariacie, a zatem:
- obwiniony czynów nie popełnił, jednocześnie we wniosku i protokole
lustracji brak jest danych uzasadniających podejrzenie ich popełnienia, czy
też wykonania niezgodnie z tą normą,
- dokonywanie czynności zgodnie z art. 3 § 2 ustawy Prawo o
notariacie nie zawiera znamion czynu zabronionego, jak również udzielanie
zastępstwa asesorowi także nie stanowi deliktu dyscyplinarnego;
5. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 2 § 1 pkt 2 i 4 (w szczególności
w zw. z art. 59 § 2 ustawy Prawo o notariacie) oraz § 2 k.p.k., art. 4
k.p.k. w zw. z art. 414 § 1 k.p.k. i art. 17 § 1 pkt 1, 2 i 11 k.p.k.,
polegającą na:
- niewydaniu orzeczenia uniewinniającego, co pozostaje w całkowitej
sprzeczności z naczelnymi zasadami postępowania karnego, przy czym
nastąpiła przewlekłość postępowania, która przy przyjęciu stanowiska Sądu
doprowadziła do przedawnienia, w konsekwencji niewydania przez Sąd
orzeczenia uniewinniającego,
- naruszeniu art. 414 § 1 k.p.k., poprzez wydanie orzeczenia
umarzającego postępowanie, w sytuacji, gdy z materiałów zgromadzonych w
sprawie wynika wprost, że brak jest dostatecznych danych uzasadniających
popełnienie przewinienia dyscyplinarnego, co zgodnie z dyspozycją art. 414
§ 1 k.p.k. obligowało Sąd do wydania orzeczenia uniewinniającego w tym
5
zakresie, w szczególności po 4 latach jego prowadzenia, gdy w żaden
sposób nie udowodniono winy obwinionemu,
- naruszeniu przepisu art. 414 § 1 k.p.k. poprzez jego nieprawidłowe
zastosowanie w związku z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.
W konkluzji autor odwołania wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia
i uniewinnienie go od popełnienia zarzucanych mu czynów, wskazanych we
wniosku Rady Izby Notarialnej w […] z dnia 24 lutego 2012 r. o wszczęcie
postępowania dyscyplinarnego.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny przy Krajowej Radzie Notarialnej w […]
orzeczeniem z dnia 12 stycznia 2015 r., zmienił zaskarżone orzeczenie w ten
sposób, iż przyjął, że umorzenie postępowania w zakresie pierwszego z
zarzucanych obwinionemu czynów dotyczy sporządzenia poza siedzibą
kancelarii, w miejscowości P., w dniu 12 marca 3 aktów notarialnych, zaś
umorzenie postępowania w zakresie drugiego z zarzucanych obwinionemu
czynów dotyczy udzielenia zastępstwa zatrudnionemu przez siebie
asesorowi M. D. do sporządzenia poza siedzibą kancelarii, w miejscowości
P., w okresie od 27 marca do 24 kwietnia 2010 r., 15 aktów notarialnych (pkt
I. orzeczenia). Zarazem Sąd ad quem wyeliminował z opisu czynu
pierwszego pozostałe 19 aktów notarialnych, zaś z opisu czynu drugiego
pozostałe 53 akty notarialne (pkt II. orzeczenia).
Kasację od prawomocnego orzeczenia Sądu odwoławczego wniósł
obwiniony. Nie precyzując zakresu zaskarżenia, zarzucił:
1. rażące naruszenie prawa, a to art. 3 § 2 w związku z art. 50 ustawy z dnia
14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie poprzez przyjęcie, iż czynności
notarialne będące przedmiotem postępowania, dokonane poza siedzibą
kancelarii, wykonywał z naruszeniem art. 3 § 2 ustawy Prawo o
notariacie, w sytuacji, w której ich charakter, albo szczególne okoliczności
dawały podstawę do działania poza siedzibą kancelarii, a wszystkie
dowody zebrane w sprawie potwierdzają te okoliczności, przy braku
jakiegokolwiek dowodu przeciwnego;
6
2. rażące naruszenie przepisu postępowania, tj. art. 69 ustawy Prawo o
notariacie w związku z art. 414 § 1 zd. 2 k.p.k., polegające na utrzymaniu
w mocy (z modyfikacją opisu czynów) orzeczenia Sądu I instancji
umarzającego postępowanie wobec przedawnienia karalności przewinień
zawodowych, w sytuacji, gdy zgodnie z dyspozycją art. 414 § 1 zd. 2
k.p.k. należało wydać orzeczenie uniewinniające obwinionego od
popełnienia przypisywanych mu przewinień zawodowych, wobec
stwierdzenia okoliczności określonych w art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., tj.
stwierdzenia, iż przypisywane mu czyny nie miały wszystkich ustawowych
znamion zarzucanego mu przewinienia zawodowego.
Stawiając powyższe zarzuty, autor kasacji wniósł o wydanie
orzeczenia uniewinniającego go od popełnienia przypisywanych mu
przewinień zawodowych, przy zasądzeniu kosztów sądowych według norm
przepisanych.
W pisemnej odpowiedzi na kasację Rzecznik Dyscyplinarny Krajowej
Rady Notarialnej wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej i
stanowisko to podtrzymał na rozprawie kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Obwiniony notariusz, korzystając z uregulowania art. 63e ustawy
Prawo o notariacie (dalej: Pr. not.), odstępującego w przypadku tej grupy
zawodowej od przymusu adwokacko-radcowskiego przy sporządzaniu
kasacji, samodzielnie opracował tę skargę, co w widoczny sposób odbiło się
na jej jakości. Jak wspomniano, autor skargi nie sprecyzował zakresu
zaskarżenia orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego (dalej: WSD),
chociaż było oczywiste, że tzw. gravamen miał jedynie w odniesieniu do
rozstrzygnięcia zawartego w pkt I. orzeczenia. Wszak rozstrzygnięcie
zawarte w pkt II. było równoznaczne z uniewinnieniem, co powodowało brak
interesu prawnego obwinionego w jego zaskarżeniu. Błędnie też obwiniony
wspominał o „przypisywanych” mu przewinieniach zawodowych, skoro
wobec umorzenia postępowania, ale też wyeliminowania licznych zachowań
7
z opisów czynów, żadne przewinienie nie zostało mu przypisane.
Uchybieniem bardziej zasadniczej natury było podniesienie zarzutu ujętego
w pkt 1., bowiem zupełnie bezpodstawnie skarżący oparł go na tezie, że Sąd
odwoławczy przyjął, iż określone czynności wykonywał poza siedzibą
kancelarii, z naruszeniem art. 3 § 2 Pr. not. Takiego stwierdzenia, będącego
w istocie ustaleniem faktycznym, próżno szukać w uzasadnieniach orzeczeń
ostatnio orzekających sądów obu instancji, nadto by go wyrazić Sąd ad quem
musiałby dysponować stosownym materiałem dowodowym, tymczasem Sąd
I instancji odstąpił od przeprowadzenia postępowania dowodowego wobec
stwierdzenia, że zaistniała ujemna przesłanka procesowa w postaci
przedawnienia karalności; również w instancji odwoławczej żaden dowód nie
został przeprowadzony. Z pewnością nie uzasadnia też wspomnianej tezy
fakt umorzenia postępowania przez Sąd I instancji i podtrzymania tego
rozstrzygnięcia, w określonym zakresie, przez Sąd odwoławczy. Nie jest to
bowiem równoznaczne z przyjęciem, że obwiniony dopuścił się przewinienia
dyscyplinarnego, natomiast oznacza, iż sądy orzekające uznały, że wobec
zaniechania postępowania dowodowego brak jest warunków do wydania
merytorycznego rozstrzygnięcia, w szczególności postulowanego przez
skarżącego orzeczenia uniewinniającego. WSD zaznaczył przy tym
wyraźnie, że w jego ocenie w sprawie nie zachodzą okoliczności określone w
art. 17 § 1 pkt 1 lub 2 k.p.k. Na marginesie można wspomnieć, że
postępowanie dowodowe było prowadzone w toku rozpoznania sprawy przez
Sąd Dyscyplinarny Izby Notarialnej w […]oraz przez Sąd Dyscyplinarny Izby
Notarialnej w […], zaś kategoryczne twierdzenie skarżącego, iż wszystkie
dowody zebrane w sprawie potwierdzają, że zachodziły przewidziane przez
ustawę przesłanki do dokonania czynności notarialnych poza kancelarią
(notariusz nie jest zdecydowany, która z przewidzianych w art. 3 § 2 Pr. not.
przesłanek wchodziła w grę: charakter czynności, czy szczególne
okoliczności) odbiega od stanowiska wyrażonego przez wymienione Sądy,
że nie mieści się w dyspozycji art. 3 § 2 Pr. not. dokonanie przez notariusza
8
czynności poza kancelarią, w P., „w celu zabezpieczenia interesów
dewelopera” (k. 105 odw. akt sprawy dyscyplinarnej), czy też „jedynie dla
szeroko rozumianej wygody stron czynności lub z innej podobnej przyczyny
podyktowanej partykularnym interesem tychże stron lub jednej z nich …” (k.
370 odw.). Stanowisko to nie zostało zakwestionowane przez WSD, który
orzeczenia sądów I instancji uchylił z powodów niemających związku z
dokonaną przez nie wykładnią art. 3 Pr. not.
Kasacja w części przyniosła jednak oczekiwany przez autora skutek,
bowiem doprowadziła do uchylenia zaskarżonego orzeczenia WSD oraz
poprzedzającego go orzeczenia Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięć
dotyczących zachowania obwinionego, polegającego na udzieleniu
asesorowi M. D. zastępstwa do sporządzenia poza kancelarią notarialną, w
miejscowości P., w okresie od 27 marca do 24 kwietnia 2010 r. 15 aktów
notarialnych oraz do uniewinnienia obwinionego od popełnienia tego czynu.
Wydanie takiego rozstrzygnięcia, korzystniejszego dla zainteresowanego niż
umorzenie postępowania z powodu przedawnienia, było możliwe, bowiem w
ocenie Sądu Najwyższego obraz sprawy był jasny i przemawiał za
uwzględnieniem kasacji w tej części. Nie sposób było bowiem odmówić
skarżącemu racji, gdy w ramach zarzutu ujętego w pkt 2. wskazywał, że jego
zachowanie, w takiej postaci, jaka została opisana przez sądy orzekające,
nie miało cech przewinienia zawodowego. Już w tym miejscu wymaga
podkreślenia, że nastąpiło to w wyniku niedopatrzenia Sądu I instancji, z
uwagi na kierunek zaskarżenia niemożliwego do naprawienia przez Sąd
odwoławczy (Sąd ten zresztą nie dostrzegł przedmiotowego zagadnienia),
polegającego na wprowadzeniu do orzeczenia opisu czynu istotnie
odbiegającego od opisu zawartego w inicjującej postępowanie dyscyplinarne
uchwale Rady Izby Notarialnej w […] z dnia 27 stycznia 2012 r. (k. 6-8 akt
sprawy dyscyplinarnej) oraz w formalnym wniosku prezesa tej Rady z dnia
24 lutego 2012 r. o wszczęcie postępowanie dyscyplinarnego przeciwko
notariuszowi W. D. (k. 2-5). W obu tych dokumentach, opisując zarzucany
9
temu notariuszowi czyn, polegający na udzieleniu zastępstw asesorowi M. D.
zaznaczono, że „zastępstwa te zostały udzielone w okolicznościach
wskazujących na to, że czynności notarialne zostaną przez zastępcę
notariusza dokonane z naruszeniem art. 3 ustawy Prawo o notariacie (…)”.
Był to niezbędny, odnoszący się do strony podmiotowej deliktu
dyscyplinarnego, element opisu czynu, wskazujący na świadomość, a
przynajmniej powinność przewidywania notariusza, w jaki sposób
zastępujący go asesor wykorzysta udzielone mu zastępstwa. Tymczasem
opis czynu, zawarty w orzeczeniu Sądu meriti, wspomnianego elementu nie
zawierał i ograniczał się do stwierdzenia, że obwiniony notariusz udzielił
zastępstwa asesorowi M. D., w wyniku czego dopuścił się on rażącego
przewinienia zawodowego poprzez sporządzenie poza siedzibą kancelarii 68
aktów notarialnych. Taki opis nie wskazuje jednoznacznie na to, że określone
zachowanie asesora należy wiązać z wcześniejszym nieprawidłowym
zachowaniem notariusza, pozwala natomiast przyjąć i taką wersję, że asesor
wykorzystał udzielone mu zastępstwo w sposób samowolny, niezgodnie z
intencją notariusza. Trafnie w związku z tym w odwołaniu od orzeczenia
Sądu I instancji obwiniony zauważył, że nastąpiło „pominięcie w opisie
drugiego z zarzucanych mi czynności (tak w oryginale – uwaga SN)
elementów wskazujących na istnienie adekwatnego związku przyczynowego
pomiędzy faktem udzielenia przeze mnie zastępstw Panu asesorowi M. D., a
faktem naruszenia przez niego normy zawartej w art. 3 § 2 ustawy Prawo o
notariacie, w sytuacji gdy udzielanie zastępstw nie jest karalne”. Błędnie więc
WSD uznał, że w odniesieniu do tego czynu nie zachodzi okoliczność
określona w art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., której stwierdzenie prowadzi do wydania
orzeczenia uniewinniającego, zgodnie z art. 414 § 1 k.p.k. Wymaga przy tym
podkreślenia, że rozbieżność pomiędzy opisem czynu zarzucanego
obwinionemu zawartym we wniosku o wszczęcie postępowanie
dyscyplinarnego oraz opisem czynu zawartym w orzeczeniu Sądu a quo nie
może być bagatelizowana, np. traktowana jako możliwa do skorygowania
10
oczywista omyłka pisarska. W jednym z dawniejszych, lecz nadal aktualnych
orzeczeń Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że jeżeli w wyroku przytoczono opis
zarzucanego oskarżonemu czynu w postaci niepełnej, z pominięciem
określonego fragmentu zawartego w akcie oskarżenia, to nawet wtedy, gdy
ustalenie czynu przypisanego oskarżonemu następuje w ten sposób, że sąd
uznaje go za winnego popełnienia „czynu opisanego (albo: czynu
zarzucanego) w akcie oskarżenia”, to oznacza to, że skazano oskarżonego
za czyn, którego opis przytoczono w części wstępnej wyroku (wyrok z dnia
16 lutego 1995 r., III KRN 206/94, OSNKW 1995, z. 5-6, poz. 38).
Analogicznie, w niniejszej sprawie wiążący jest opis czynu zawarty w
orzeczeniu Sądu meriti, jak stwierdzono, niewskazujący na zaistnienie
przewinienia dyscyplinarnego. W konsekwencji uchylono orzeczenia sądów
obu instancji w zakresie rozstrzygnięć dotyczących zachowania obwinionego,
polegającego na udzieleniu asesorowi M. D. zastępstwa do sporządzenia
poza kancelarią notarialną, w P., 15 aktów notarialnych i uniewinniono
notariusza W. D. od popełnienia tego czynu; w tej części kosztami
postępowania przed sądami dyscyplinarnymi samorządu notarialnego
należało obciążyć właściwe organy tego samorządu.
Kończąc ten wątek sprawy, Sąd Najwyższy uznaje za słuszne
zauważyć, że doprowadzenie do rozbieżności pomiędzy opisem czynu
rzeczywiście zarzuconego notariuszowi, a opisem zawartym w orzeczeniu
skłania do krytyki tym bardziej, że zaistniała ona tak w pierwszym orzeczeniu
wydanym przez Sąd Dyscyplinarny Izby Notarialnej w […], jak i w dwóch
kolejnych orzeczeniach wydanych przez Sąd Dyscyplinarny Izby Notarialnej
w […]. Ma też swoją wymowę fakt, że była efektem niedopatrzenia
orzekających w sprawie notariuszy, których z racji wykonywanego zawodu
powinna cechować szczególna skrupulatność przy prawidłowym
redagowaniu wszelkich dokumentów.
W pozostałej części oddalono kasację jako oczywiście bezzasadną, co
zgodnie z art. 535 § 3 k.p.k. zwalnia od sporządzenia pisemnego
11
uzasadnienia. Nie jest jednak wykluczone podanie w skróconej postaci
motywów tego rozstrzygnięcia; czyniąc tak, wypada odnotować, że opis
czynu polegającego na samodzielnym sporządzeniu przez notariusza
czynności notarialnych poza kancelarią, chociaż zgodny z opisem zawartym
we wniosku o wszczęcie postępowanie dyscyplinarnego, również nie był
precyzyjny. Skoro przepisy art. 3 Pr. not. stanowią, że notariusz dokonuje
czynności notarialnych w kancelarii (§ 1), jednak dopuszczają możliwość
dokonania czynności w innym miejscu, jeżeli przemawia za tym jej charakter
lub szczególne okoliczności (§ 2), to w pełni prawidłowy opis czynu mającego
być przewinieniem dyscyplinarnym, powinien wskazywać na dokonanie przez
notariusza czynności poza kancelarią i zarazem zaznaczać, iż nastąpiło to
mimo, że nie przemawiał za tym charakter czynności, ani nie zachodziły
szczególne okoliczności uzasadniające takie postąpienie. W niniejszej
sprawie poprzestano na wskazaniu, że obwiniony notariusz sporządził poza
kancelarią akty notarialne, „które to czyny stanowią naruszenie art. 3 ustawy
Prawo o notariacie (…)”. Można jednak uznać, że to sformułowanie, chociaż
nie całkiem precyzyjne, pozwala przyjąć, iż umorzenie postępowania
nastąpiło w odniesieniu do zachowania, którego opis zawiera znamiona
przewinienia dyscyplinarnego. Przesądza o tym wskazanie na naruszenie
art. 3 Pr. not., tj. unormowania zawartego zarówno w § 1, jak i § 2, co należy
interpretować właśnie jako dokonanie przez notariusza czynności poza
kancelarią, przy braku warunków określonych w § 2 wymienionego artykułu.
Trafnie Sąd odwoławczy podtrzymał, z określoną modyfikacją,
rozstrzygnięcie Sądu I instancji o umorzeniu postępowania w tym zakresie,
wywodząc, że takie rozstrzygnięcie było zasadne, skoro wobec zaistnienia
ujemnej przesłanki procesowej nie przeprowadzono postępowania
dowodowego (wyniki postępowania dowodowego przeprowadzonego przez
inne składy orzekające nie mogły stanowić podstawy rozstrzygnięcia dla
sądów, które ostatnio w sprawie orzekały). Odrzucić należało pogląd
skarżącego, że i w takiej sytuacji powinno dojść do jego uniewinnienia, jako
12
że, wbrew przekonaniu notariusza, bez należytego wniknięcia w istotę
sprawy oraz poczynienia określonych ustaleń faktycznych, takie postąpienie
byłoby nieprawidłowe.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku. Na podstawie
art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił obwinionego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego należnych w związku z częściowym oddaleniem kasacji
uznając, że przemawiają za tym względy słuszności.