Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 780/14
POSTANOWIENIE
Dnia 30 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie z powództwa małoletniego D. K.
przeciwko Towarzystwu Ubezpieczeń Spółce Akcyjnej w W.
o zadośćuczynienie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 30 czerwca 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 4 września 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
oraz nie obciąża powoda kosztami postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. może być zatem osiągnięty tylko przez
powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym,
które będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia
jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
Sąd Najwyższy, rozpoznając nadzwyczajny środek zaskarżenia, jakim jest
skarga kasacyjna, nie jest trzecią instancją sądową, lecz działa w interesie
publicznym, wyjaśniając istotne zagadnienia prawne, dokonując wykładni
przepisów budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, bądź usuwając z obrotu prawnego orzeczenia wydane
w postępowaniu dotkniętym nieważnością lub oczywiście wadliwe. Dlatego też nie
każda skarga kasacyjna może być przyjęta do rozpoznania.
W niniejszej sprawie nie występuje wskazane we wniosku istotne
zagadnienie prawne. Zagadnieniem takim w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.
jest zagadnienie nowe, nierozwiązane dotąd w orzecznictwie, którego
rozstrzygnięcie może przyczynić się do rozwoju prawa, takim zaś zagadnieniem
niewątpliwie nie jest wskazana w skardze kasacyjnej kwestia wykładni art. 445 § 1
k.c. Przepis ten był już wielokrotnie wykładany w orzecznictwie Sądu Najwyższego
i komentowany w piśmiennictwie.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania oparty został również
na przesłance wskazanej w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. Szczegółowa analiza
uzasadnienia wniosku nie pozwala jednak na stwierdzenie, że skarga powinna być
przyjęta do rozpoznania. Oczywista zasadność skargi kasacyjnej oznacza, że dla
przeciętnego prawnika podstawy wskazane w skardze prima facie zasługują na
3
uwzględnienie. Sytuacja taka w szczególności istnieje wtedy, gdy bez wątpienia
wystąpiły uchybienia, na które powołuje się skarżący, lub gdy jest pewne, że miały
one wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia albo też podniesione zarzuty
oczywiście uzasadniają wniesiony środek zaskarżenia. Pamiętać przy tym trzeba,
że oczywiste jest to, co jest widoczne bez potrzeby głębszej analizy, czy
przeprowadzenia dłuższych badań lub dociekań. Skarżący musi zatem wykazać,
że wyrok zapadł z oczywistym, rażącym naruszeniem przepisów prawa lub
podstawowych zasad obowiązujących w praworządnym państwie, widocznym na
pierwszy rzut oka, bez konieczności przeprowadzenia bardziej szczegółowej
analizy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2008 r., III CSK
110/08, nie publ.).
Z tych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.). O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd
Najwyższy orzekł na podstawie art. 102 w zw. z art. 108 § 1 w zw. z art. 391 § 1
i art. 39821
k.p.c.