Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt SNO 39/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny w składzie:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący)
SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca)
SSN Mirosława Wysocka
Protokolant Katarzyna Wojnicka
przy udziale Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Okręgowego w […]
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 czerwca 2015 r.,
sprawy H. W.
sędziego Sądu Rejonowego
w związku z odwołaniem obwinionego i jego obrońcy
od wyroku Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego w […]
z dnia 27 listopada 2014 r.,
1. zmienia zaskarżony wyrok w całości i uniewinnia
obwinionego.
2. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Okręgowego w […] 9 czerwca
2014 r. złożył w Sądzie Apelacyjnym – Sądzie Dyscyplinarnym w […] wniosek o
rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej przeciwko H. W., sędziemu Sądu Rejonowego,
obwiniając go o to, że: I/ w okresie od 4 grudnia 2012 r. do 24 września 2013 r.,
2
poprzez oczywistą i rażącą obrazę art. 45 Konstytucji RP i art. 6 Konwencji o
ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1993 r., Nr 61, poz.
284 ze zm. – dalej EKPC), oraz art. 386 § 6 k.p.c., rozpoznając i wydając wyrok w
sprawie sygn. 2221/12/S naruszył dyspozycję art. 386 § 6 k.p.c., nie stosując się do
wytycznych Sądu Okręgowego w sprawie sygn. 254/12, co doprowadziło do
ponownego uchylenia wydanego w sprawie wyroku i do ponownego przekazania
sprawy do rozpoznania sądowi pierwszej instancji (sygn. 259/13) - tj. o popełnienie
przewinienia służbowego z art. 107 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o
ustroju sądów powszechnych (dalej u.p.s.); II) w okresie od 22 listopada 2013 r. do
27 listopada 2013 r., odmówił bezpodstawnie wykonania zarządzenia
Przewodniczącego Wydziału Gospodarczego Sądu Rejonowego [...] z 22 listopada
2013 r. i podjęcia czynności w sprawie sygn. 670/13/S, czym uchybił godności
sprawowanego urzędu, tj. o popełnienie przewinienia dyscyplinarnego z art. 107 § 1
u.s.p. oraz § 8 i § 14 Zasad Etyki Zawodowej Sędziów.
Sąd Apelacyjny - Sąd Dyscyplinarny w […] 27 listopada 2014 r. wyrokiem
orzekł, że: I/ uznaje obwinionego SSR H. W. za winnego czynu zarzuconego mu w
pkt. I wniosku o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej, stanowiącego przewinienie
dyscyplinarne z art. 107 § 1 u.s.p. i za to na mocy art. 109 § 1 pkt 1 u.s.p. wymierza
mu karę dyscyplinarną upomnienia; II) uznaje obwinionego SSR H. W. za winnego
czynu zarzucanego mu w pkt. II wniosku o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej,
stanowiącego przewinienie dyscyplinarne z art. 107 § 1 u.s.p. oraz § 8 i § 14 Zasad
Etyki Zawodowej Sędziów i za to na mocy art. 109 § 1 pkt 1 u.s.p. wymierza mu
karę dyscyplinarną upomnienia.
W uzasadnieniu wyroku odnośnie zarzutu zawartego w pkt. I wniosku o
rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej Sąd Dyscyplinarny wskazał, że przewinienie
dyscyplinarne w postaci dopuszczenia się oczywistej i rażącej obrazy przepisów
prawa polega na popełnieniu łatwego do stwierdzenia błędu w wykładni i
stosowaniu prawa, którego rozumienie nie budzi wątpliwości u osoby z
wykształceniem prawniczym, a skutki tego błędu są poważne. Podkreślił
jednocześnie, że o tym czy obraza przez sędziego prawa w toku postępowania jest
rażąca, decydują jej – oceniane na tle konkretnych okoliczności – negatywne
skutki, godzące w interesy uczestników postępowania lub innych podmiotów albo
3
wymiaru sprawiedliwości. W zakresie tego zarzutu Sąd Dyscyplinarny ustalił, że
obwiniony 15 listopada 2012 r. otrzymał do rozpoznania sprawę sygn. 2221/12/S, w
której aktach znajdował się wyrok Sądu Okręgowego z 5 września 2012 r., wydany
na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. Wyrok ten zawierał ocenę prawną i wskazania co
do dalszego postępowania (art. 386 § 6 k.p.c.). Sąd Odwoławczy polecił Sądowi
Rejonowemu przy ponownym rozpoznaniu sprawy przeprowadzenie postępowania
dowodowego w zakresie zaoferowanym przez strony w celu ustalenia czy istniał
ważny powód wypowiedzenia umowy zlecenia bez zachowania terminu
wypowiedzenia, a efekty tych ustaleń miały stanowić podstawę do orzekania w
zakresie zasadności powództwa. W toku ponownego postępowania przed Sądem I
instancji, które toczyło się pod przewodnictwem obwinionego sędziego, Sąd
dopuścił dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, oddalił
natomiast wniosek dowodowy pełnomocnika strony pozwanej o przeprowadzenie
badania przez biegłego księgowego co do prawidłowości czynności księgowych
strony powodowej jako przyczyny wypowiedzenia umowy. Oddalenie tego wniosku
dowodowego uzasadniono tym, że strona powoda przyznała, iż strona pozwana
miała prawo do utraty zaufania, jest to prawo subiektywne i nie musi być
obiektywnie uzasadnione. W konsekwencji Sąd stwierdził, że postępowanie
dowodowe w przedmiocie obiektywnych przyczyn utraty zaufania stało się zbędne,
uznał sprawę za wyjaśnioną do rozstrzygnięcia i wyrokiem z 11 lutego 2013 r.
uwzględnił powództwo w całości.
Na skutek apelacji Sąd Okręgowy uchylił wyrok Sądu Rejonowego z 11 lutego 2013
r. na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.
Sąd Odwoławczy wskazał, że istota sprawy sprowadzała się do zbadania czy
subiektywna ocena zachowania strony powodowej przez stronę pozwaną oparta
była na faktach, które można obiektywnie uznać za dowodzące braku staranności
po stronie zleceniobiorcy oraz, że ponowne postępowanie przed Sądem I instancji
prowadzone pod przewodnictwem obwinionego nie objęło ustaleń faktycznych,
których poczynienie zlecił uprzednio Sąd Okręgowy w wyroku z 5 września 2012 r.
W powyższych okolicznościach, Sąd Dyscyplinarny nie miał wątpliwości, że
postępowanie obwinionego łamało przepisy procedury cywilnej, regulaminu
urzędowania sądów oraz konstytucyjnie zagwarantowany standard
4
międzynarodowy. Sąd nie zaakceptował stanowiska obwinionego o braku
oczywistego i rażącego naruszenia prawa. Obwiniony twierdził, że wykonał
wszystkie niezbędne czynności w zakresie istoty sprawy, oraz że nie są
dopuszczalne wskazówki (wytyczne Sądu Okręgowego) co do oceny dowodów.
Sąd Dyscyplinarny za błędne uznał również stanowisko obwinionego, że w tym
przypadku zaszła okoliczność przewidziana w art. 386 § 6 zd. ostatnie k.p.c, tj.
nastąpiła zmiana stanu prawnego, wskazując, że oświadczenia stron postępowania
co do wzajemnej utraty zaufania są elementami stanu faktycznego, a nie prawnego,
o którym mowa w tym przepisie.
Odnośnie zarzutu z pkt. II wniosku o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej,
Sąd Dyscyplinarny stwierdził, że w stanie faktycznym sprawy zaistniała sytuacja
odmówienia przez obwinionego wykonania zarządzenia Przewodniczącej Wydziału
Gospodarczego Sądu Rejonowego, w którym orzekał. Zarządzenie o konieczności
zastąpienia na rozprawie 27 listopada 2013 r. nieobecnej sędzi dotarło do
obwinionego 22 listopada 2013 r., a obwiniony zamiast przeprowadzić 27 listopada
2013 r. rozprawę, swoją niesubordynacją doprowadził do jej odwołania. Według
Sądu Dyscyplinarnego na ocenę zachowania obwinionego nie miała wpływu
wykonana w jego obecności przez sędzię M. K. poprawa omyłkowo wpisanej daty z
26 na 27, a także stanowisko obwinionego wynikające z art. 323 k.p.c., że w
przedmiotowej sprawie nie było możliwe wydanie wyroku przez innego sędziego
poza SSR A. P. (referenta nieobecnego 27 listopada 2013 r.).
W kwestii wymiaru kary, Sąd Dyscyplinarny z jednej strony miał na uwadze,
że obwiniony z rażącym i oczywistym naruszeniem art. 386 § 6 k.p.c. rozpoznając i
wydając wyrok w sprawie o sygn. akt 2221/12/S doprowadził do ponownego
uchylenia wydanego wyroku i przekazania (ponownego) sprawy do rozpoznania
sądowi pierwszej instancji, co godziło w interesy stron postępowania oraz, iż zwrócił
akta przewodniczącej na dzień przed wyznaczoną rozprawą co pozbawiło ją
możliwości wyznaczenia innego sędziego na termin 27 listopada 2013 r. Z drugiej
strony, jako okoliczności łagodzące potraktował długoletni staż pracy, pracowitość,
liczbę załatwień oraz fakt, że obwiniony nie był dotychczas karany dyscyplinarnie.
W konsekwencji, Sąd Dyscyplinarny uznał, że wymierzenie, na podstawie art. 109 §
5
1 pkt 1 u.s.p., kary upomnienia za każde z zarzucanych przewinień jest adekwatne
do stopnia jego winy, który nie był znaczny.
W odwołaniu obrońca obwinionego zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego –
Sądu Dyscyplinarnego z 27 listopada 2014 r. w całości.
W zakresie przewinienia dyscyplinarnego przypisanego obwinionemu w pkt. I
wyroku zarzucił:
naruszenie prawa materialnego, tj. art. 107 § 1 u.s.p. poprzez błędne
przyjęcie, że przypisany obwinionemu czyn wypełnia znamiona przewinienia
służbowego (dyscyplinarnego) w postaci oczywistej i rażącej obrazy przepisów
prawa, tj. art. 45 Konstytucji RP, art. 6 EKPC oraz art. 386 § 6 k.p.c. z uwagi na:
brak winy obwinionego, konstytucyjną gwarancję niezawisłego sprawowania urzędu
przez obwinionego (art. 178 § 1 konstytucji RP) zapewniającą niezawisłość w
orzekaniu, deklaratoryjny i abstrakcyjny charakter art. 45 Konstytucji RP i art. 6
EKPC, brak skutku „materialnego” i nieodwracalnej szkody dla stron postępowania
cywilnego wywołanego uchyleniem wyroku Sądu Rejonowego sygn. 2221/12/S,
brak zaistnienia w postępowaniu obwinionego zamierzonego, umyślnego,
oczywistego i rażącego pogwałcenia przepisów prawa, „bezprawia sądowego” – jak
to ujął Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w uzasadnieniu wyroku z 7 maja 2008
r., SNO 45/08, (OSNSD 2008, poz. 11); a także
naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść
wydanego wyroku, tj.:
art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. wyrażające się w
sprzeczności pomiędzy treścią części rozstrzygającej wyroku (pkt I) a jego
pisemnymi motywami polegającą na wskazaniu w uzasadnieniu wyroku (k. 18-19),
że obwiniony dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego polegającego na oczywistej
i rażącej obrazie art. 66 u.s.p., art. 82 § 1 i § 2 u.s.p. oraz bliżej niesprecyzowanych
przepisów „regulaminu urzędowania sądów”, podczas gdy w części rozstrzygającej
wyroku tego rodzaju przepisy prawa nie zostały wskazane przez Sąd Apelacyjny;
art. 413 § 2 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 107 § 1 u.s.p. poprzez brak określenia w
ramach dokładnego opisu przypisanego obwinionemu czynu do jakich konkretnie
wytycznych Sądu Okręgowego w sprawie sygn. 254/12 nie zastosowała się Sąd w
6
osobie obwinionego, co w konsekwencji doprowadziło do ponownego uchylenia
wyroku wydanego w sprawie sygn. 2221/12/S;
art. 413 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 424 § 1 pkt 2 k.p.c. wyrażające się w
braku dokonania w sposób oznaczony w art. 115 § 2 k.k. (per analogiam) pisemnej
oceny stopnia społecznej szkodliwości przewinienia dyscyplinarnego przypisanego
obwinionemu.
Podnosząc ww. zarzuty, obrońca obwinionego wniósł o jego uniewinnienie
od czynu przypisanego w pkt. I wyroku, względnie o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Dyscyplinarnemu
– Sądowi Apelacyjnemu, a z ostrożności procesowej - o uchylenie zaskarżonego
wyroku w jego pkt. I, oraz na podstawie art. 414 § 1 k.p.c. w zw. z art. 17 § 1 pkt 3
k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p. w zw. z art. 1 § 2 k.k. per analogiam umorzenie
postępowania dyscyplinarnego wobec obwinionego, z uwagi na to, że czyn ten,
wobec jego znikomego stopnia społecznej szkodliwości nie stanowi przewinienia
dyscyplinarnego określonego w art. 107 § 1 u.s.p.
W zakresie pkt. II zaskarżonego wyroku obrońca obwinionego zarzucił
obrazę prawa materialnego:
poprzez przyjęcie kwalifikacji z art. 107 § 1 u.s.p. w zw. z § 8 i § 14 Zbioru
Zasad Etyki Zawodowej Sędziów (załącznik do uchwały nr 16/2003 Krajowej Rady
Sądownictwa z 19 lutego 2003 r.), podczas gdy postanowienia zawarte w Zbiorze
Zasad Etyki Zawodowej Sędziów nie są przepisami prawa w rozumieniu art. 107 §
1 u.s.p. i nie mogą stanowić materialnoprawnej podstawy kwalifikacji przewinienia
służbowego;
art 107 § 1 u.s.p. poprzez pominięcie przy subsumpcji prawnej braku
składnika „materialnego" przewinienia dyscyplinarnego w postaci nieodwracalnej
szkody dla stron postępowania cywilnego wywołanego nie przeprowadzeniem 27
listopada 2013 r. rozprawy przez Sąd Rejonowy w sprawie sygn. 670/13/S, brak
zaistnienia w postępowaniu obwinionego sędziego zamierzonego, umyślnego,
oczywistego i rażącego pogwałcenie przepisów prawa, „bezprawia sądowego"- jak
to ujął Sądu Najwyższy- Sąd Dyscyplinarny w uzasadnieniu wyroku z 7 maja 2008
r., SNO 45/08 (OSNSD 2008, poz. 11);
7
Ponadto zarzucono naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na
treść wydanego wyroku, tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. z art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k.
wyrażające się w sprzeczności pomiędzy treścią części rozstrzygającej wyroku a
jego pisemnymi motywami polegającą na wskazaniu w uzasadnieniu, że obwiniony
sędzia dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego polegającego na oczywistej i
rażącej obrazie art. 66 u.s.p. oraz bliżej niesprecyzowanych przepisów „regulaminu
urzędowania sądów", „instrukcji służbowych", podczas gdy w części rozstrzygającej
wyroku tego rodzaju przepisy prawa nie zostały wskazane przez Sąd Apelacyjny
Sąd Dyscyplinarny; a także braku dokonania w sposób oznaczony w art. 115 § 2
k.k. pisemnej (per analogiam) oceny stopnia społecznej szkodliwości przewinienia
dyscyplinarnego przypisanego obwinionemu.
Ponadto zarzucono błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę
zaskarżonego wyroku, mający wypływ na jego treść polegający na błędnym
ustaleniu, że obwiniony w okresie do 22 listopada 2013 roku do 27 listopada 2013
roku odmówił bezpodstawnie wykonania zarządzenia Przewodniczącego Wydziału
Gospodarczego Sądu Rejonowego z 22 listopada 2013 roku i podjęcia czynności w
sprawie sygn. 670/13/S, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy
nie dał podstaw do ustalenia, że obwiniony odmówił podjęcia czynności w sprawie
sygn. 670/13/S, w szczególności na rozprawie 27 listopada 2013 r. Z ostrożności
procesowej, zarzucono również błąd w ustaleniach faktycznych polegający na
błędnym ustaleniu, że przypisany obwinionemu w pkt. II wyroku czyn stanowił
przewinienie dyscyplinarne, a to z uwagi na jego znikomy stopień społecznej
szkodliwości wyrażający się w tym, że nawet w przypadku dojścia do skutku
rozprawy 27 listopada 2013 r. w sprawie sygn. 670/13/S, w tej sprawie nie mogło
dojść do wydania wyroku, ponieważ zaistniała przeszkoda formalna do
rozstrzygnięcia sprawy w postaci braku dowodu doręczeń zawiadomień o terminie
rozprawy dla przypozwanych, które to zawiadomienia wpłynęły do Sądu dopiero 29
listopada 2013 r., wobec tego faktu, zgodnie z art. 214 § 1 k.p.c., rozprawa w dniu
27 listopada 2013 r. podlegałaby obligatoryjnemu odroczeniu.
Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca obwinionego wniósł o uniewinnienie
go od czynu przypisanego w pkt. II zaskarżonego wyroku, względnie o uchylenie
8
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Dyscyplinarnemu - Sądowi Apelacyjnemu.
Niezależnie od odwołania złożonego przez obrońcę, obwiniony samodzielnie
zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego– Sąd Dyscyplinarny w całości, wnosząc o
jego zmianę i uniewinnienie od wszystkich stawianych mu zarzutów, a z ostrożności
procesowej o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Wyrokowi zarzucił naruszenie:
art. 107 §1 u.s.p. poprzez uznanie że doszło do przewinienia służbowego w
postaci rażącego i oczywistego naruszenia prawa oraz obowiązków służbowych,
poprzez błędną wykładnię tego przepisu i niewłaściwe zastosowanie,
art. 6 k.p.k. i art. 42 oraz 45 Konstytucji RP oraz art. 6 EKPC, poprzez
pozbawienie obwinionego prawa do obrony z powodu braku opisu oraz
uzasadnienia postawionych zarzutów,
art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k. w związku w związku z art. 128 u.s.p. przez brak
określenia kwalifikacji prawnej oraz opisu czynów za które skazano obwinionego,
art. 424 § 1 i 2 k.p.k. w związku z art. 128 u.s.p. w zakresie uzasadnienia
wydanego wyroku poprzez brak objaśnienia szczegółowych podstaw prawnych
wyroku, a także na podstawie zasad które nie są przepisami prawa - jak zasady
etyki sędziów.
Sąd Najwyższy- Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołania obwinionego i jego obrońcy zasługiwały na uwzględnienie.
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny uznał obwinionego za winnego
rażącego naruszenia art. 386 § 6 k.p.c. Przepis ten stanowi, że ocena prawna i
wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w uzasadnieniu wyroku sądu
drugiej instancji wiążą zarówno sąd, któremu sprawa została przekazana, jak i sąd
drugiej instancji, przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Nie dotyczy to jednak
wypadku, gdy nastąpiła zmiana stanu prawnego.
Zgodnie natomiast z art. 107 § 1 p.u.s.p. sędzia odpowiada dyscyplinarnie za
przewinienia służbowe, w tym za oczywistą i rażącą obrazę przepisów prawa i
uchybienia godności urzędu.
9
Problem powyższy był przedmiotem wielu orzeczeń Sądu Najwyższego –
Sądu Dyscyplinarnego. Z orzeczeń tych wynika, że wykładnia oczywistego i
rażącego naruszenia przepisów prawa powinna być dokonywana w sposób
zawężający. Wynika to z konieczności uwzględnienia zasady konstytucyjnej
niezawisłości sędziowskiej. Jest również oczywiste, że możliwe jest popełnienie
przez sędziego błędu. Sędzia, który byłby nadmiernie skrępowany zagrożeniem
odpowiedzialnością dyscyplinarną nie byłby w pełni niezawisły ( wyrok SN-SD z
dnia 29 października 2003 r., SNO 48/03, OSNSD 2003, poz. 60). Podobnie w
wyroku SN-SD z dnia 7 maja 2008 r., SNO 45/08, OSNSD 2008, poz. 11) przyjęto,
że za błędy w niezawisłym orzekaniu sędzia może być pociągnięty do
odpowiedzialności dyscyplinarnej jedynie wyjątkowo – tylko za oczywiste i rażące
pogwałceniem przepisów prawa, widoczne od razu dla każdego i bez wnikania w
szczegóły sprawy bez potrzeby analizowania stanu faktycznego i prawnego. Można
więc stwierdzić, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego
przewinienie dyscyplinarne, polegające na oczywistej i rażącej obrazie przepisów
prawa może dotyczyć jedynie tylko takich przepisów, które nie wiążą się z samym
orzekaniem, ale mają na celu zapewnienie prawidłowego i sprawnego toku
postępowania. W zaskarżonym wyroku zarzucono oczywistą i rażącą obrazę
przepisów art. 45 Konstytucji RP oraz art. 6 EKPCz.
Istota zarzuconego przewinienia dyscyplinarnego polegała na tym, że
obwiniony zaniechał przeprowadzenia nakazanego dowodu. Jednak uwzględniając
okoliczności należy wyraźnie podkreślić, że zdaniem obwinionego stało się to
zbędne z uwagi na to, iż okoliczności sporne stały się niespornymi na skutek
zgodnych oświadczeń stron na rozprawie.
Z uwagi na powyższe w żadnym razie nie można było uznać, że zaniechanie
to miało znamiona oczywistej i rażącej obrazy przepisów prawa w rozumieniu
art.107 § 1 u.s.p. W istocie bowiem ocena tegoż zaniechania wymagałaby bardzo
wnikliwego i szczegółowego przeanalizowania rozstrzyganej sprawy. Należy także
wspomnieć, że zalecenia sądu odwoławczego nie mogą narzucać określonej ściśle
oceny materiału dowodowego.
10
Odnosząc się do drugiego zarzutu – bezpodstawnej odmowy wykonania
zarządzenia Przewodniczącego Wydziału należy stwierdzić, że z okoliczności
sprawy nie wynika jednoznacznie, że obwiniony czyn ten popełnił.
Przede wszystkim ze sporządzonej notatki służbowej (zapisku urzędowego)
wynika jedynie ocena zarządzenia. Z jej treści nie wynika jednak wprost, że
obwiniony odmówił udziału w zaplanowanej rozprawie w zastępstwie nieobecnego
sędziego. Z dokonanych ustaleń wynika wręcz coś odwrotnego. Obwiniony zajął się
bowiem przekazaną mu sprawą. Niesporne w sprawie jest także to, że
Przewodnicząca Wydziału nie spotkała się z obwinionym w celu wyjaśnienia jego
stanowiska. Natomiast z faktu odwołania rozprawy nie wynika wcale w sposób
jednoznaczny, iż obwiniony by się na nią nie stawił.
Zdaniem SN – SD nie doszło więc do uchybienia godności sprawowania
urzędu.
Mając na uwadze występujące w sprawie liczne i zasadnicze wątpliwości
dotyczące obu przedstawionych zarzutów dyscyplinarnych należało rozstrzygnąć je
na korzyść obwinionego.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny orzekł jak
w sentencji.