III PZ 7/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:02-09-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III PZ 7/15
POSTANOWIENIE
Dnia 15 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Iwulski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dawid Miąsik
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa A. K. przeciwko Zespołowi Szkół […]o ustalenie istnienia
stosunku pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 lipca 2015 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w K.
z dnia 16 marca 2015 r.,
odrzuca zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 16 marca 2015 r., Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K. odrzucił zażalenie powódki A. K. na postanowienie
tego Sądu z dnia 21 stycznia 2015 r., którym odrzucono skargę powódki o
wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem tego Sądu z
dnia 21 kwietnia 2010 r., w sprawie przeciwko Zespołowi Szkół [...] o ustalenie
istnienia stosunku pracy. W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd Okręgowy
wywiódł, że powódka w terminie ustawowym wniosła do Sądu Najwyższego - za
pośrednictwem Sądu Okręgowego - osobiście sporządzone przez siebie zażalenie
na postanowienie w przedmiocie odrzucenia skargi o wznowienie postępowania,
mimo że została uprzednio pouczona na piśmie o konieczności dokonania tej
2
czynności procesowej przez zawodowego pełnomocnika. W tych okolicznościach
Sąd Okręgowy uznał, że zażalenie powódki do Sądu Najwyższego zostało
wniesione bez zachowania przymusu adwokacko-radcowskiego wymaganego w
art. 871
§ 1 k.p.c., co w konsekwencji spowodowało odrzucenie tego środka
zaskarżenia.
Postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 16 marca 2015 r. powódka
zaskarżyła do Sądu Najwyższego zażaleniem wniesionym osobiście, w którym
domagała się uchylenia orzeczenia Sądu drugiej instancji „wobec oczywistej
zasadności niniejszego zażalenia” i „przyjęcia” zażalenia na postanowienie z dnia
21 stycznia 2015 r. o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania.
Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, co następuje:
Stosownie do art. 871
§ 1 i 2 k.p.c. w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych
(przymus adwokacko-radcowski) i dotyczy ono także czynności procesowych
związanych z postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowanych przed
sądem niższej instancji. Przymusu adwokacko-radcowskiego nie stosuje się tylko w
postępowaniu o zwolnienie od kosztów sądowych oraz o ustanowienie adwokata
lub radcy prawnego oraz gdy stroną, jej organem, przedstawicielem ustawowym lub
pełnomocnikiem jest sędzia, prokurator, notariusz albo profesor lub doktor
habilitowany nauk prawnych, a także gdy stroną, jej organem lub przedstawicielem
ustawowym jest adwokat, radca prawny lub radca Prokuratorii Generalnej Skarbu
Państwa. Reguła ta oznacza w szczególności, że obowiązek zachowania przymusu
adwokacko-radcowskiego rozciąga się również na postępowanie zażaleniowe
przed Sądem Najwyższym prowadzone według zasad określonych w art. 3941
k.p.c.
Sąd drugiej instancji odrzuca na posiedzeniu niejawnym zażalenie do Sądu
Najwyższego wniesione po upływie przepisanego terminu, nieopłacone lub z innych
przyczyn niedopuszczalne, jak również zażalenie, którego braków strona nie
usunęła w wyznaczonym terminie (art. 370 w związku z art. 39821
i w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c.). Jeżeli zażalenie podlegało odrzuceniu przez sąd drugiej instancji,
3
ale nie zostało odrzucone przez ten sąd, to do odrzucenia zażalenia właściwy jest
Sąd Najwyższy (art. 3986
§ 3 w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.). Wniesienie przez
stronę zażalenia do Sądu Najwyższego z pominięciem przymusu adwokacko-
radcowskiego, gdy nie zachodzi wypadek opisany w art. 871
§ 2 k.p.c., jest
niedopuszczalne, co powoduje odrzucenie zażalenia przez sąd drugiej instancji lub
przez Sąd Najwyższy, bez uprzedniego wzywania strony o usunięcie tego braku.
W rozpoznawanym przypadku zażalenie do Sądu Najwyższego na
postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 16 marca 2015 r., kończące postępowanie
w sprawie, zostało sporządzone i wniesione przez powódkę samodzielnie, bez
udziału zawodowego pełnomocnika. To zaś oznacza, że czynność ta została
dokonana przez osobę pozbawioną zdolności postulacyjnej do występowania w
postępowaniu przed Sądem Najwyższym. W związku z powyższym zażalenie
wniesione przez powódkę należało uznać za niedopuszczalne, co rodziło
konieczność jego odrzucenia przez Sąd Najwyższy na podstawie art. 3986
§ 3 w
związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 25
lipca 2013 r., II CZ 46/13, LEX nr 1347849; z dnia 23 lipca 2014 r., V CZ 50/14, LEX
nr 1504858 i z dnia 4 listopada 2014 r., II PZ 15/14, LEX nr 1551956).
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie powołanych przepisów
postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 15 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Iwulski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dawid Miąsik
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa A. K. przeciwko Zespołowi Szkół […]o ustalenie istnienia
stosunku pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 lipca 2015 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w K.
z dnia 16 marca 2015 r.,
odrzuca zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 16 marca 2015 r., Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K. odrzucił zażalenie powódki A. K. na postanowienie
tego Sądu z dnia 21 stycznia 2015 r., którym odrzucono skargę powódki o
wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem tego Sądu z
dnia 21 kwietnia 2010 r., w sprawie przeciwko Zespołowi Szkół [...] o ustalenie
istnienia stosunku pracy. W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd Okręgowy
wywiódł, że powódka w terminie ustawowym wniosła do Sądu Najwyższego - za
pośrednictwem Sądu Okręgowego - osobiście sporządzone przez siebie zażalenie
na postanowienie w przedmiocie odrzucenia skargi o wznowienie postępowania,
mimo że została uprzednio pouczona na piśmie o konieczności dokonania tej
2
czynności procesowej przez zawodowego pełnomocnika. W tych okolicznościach
Sąd Okręgowy uznał, że zażalenie powódki do Sądu Najwyższego zostało
wniesione bez zachowania przymusu adwokacko-radcowskiego wymaganego w
art. 871
§ 1 k.p.c., co w konsekwencji spowodowało odrzucenie tego środka
zaskarżenia.
Postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 16 marca 2015 r. powódka
zaskarżyła do Sądu Najwyższego zażaleniem wniesionym osobiście, w którym
domagała się uchylenia orzeczenia Sądu drugiej instancji „wobec oczywistej
zasadności niniejszego zażalenia” i „przyjęcia” zażalenia na postanowienie z dnia
21 stycznia 2015 r. o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania.
Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, co następuje:
Stosownie do art. 871
§ 1 i 2 k.p.c. w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych
(przymus adwokacko-radcowski) i dotyczy ono także czynności procesowych
związanych z postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowanych przed
sądem niższej instancji. Przymusu adwokacko-radcowskiego nie stosuje się tylko w
postępowaniu o zwolnienie od kosztów sądowych oraz o ustanowienie adwokata
lub radcy prawnego oraz gdy stroną, jej organem, przedstawicielem ustawowym lub
pełnomocnikiem jest sędzia, prokurator, notariusz albo profesor lub doktor
habilitowany nauk prawnych, a także gdy stroną, jej organem lub przedstawicielem
ustawowym jest adwokat, radca prawny lub radca Prokuratorii Generalnej Skarbu
Państwa. Reguła ta oznacza w szczególności, że obowiązek zachowania przymusu
adwokacko-radcowskiego rozciąga się również na postępowanie zażaleniowe
przed Sądem Najwyższym prowadzone według zasad określonych w art. 3941
k.p.c.
Sąd drugiej instancji odrzuca na posiedzeniu niejawnym zażalenie do Sądu
Najwyższego wniesione po upływie przepisanego terminu, nieopłacone lub z innych
przyczyn niedopuszczalne, jak również zażalenie, którego braków strona nie
usunęła w wyznaczonym terminie (art. 370 w związku z art. 39821
i w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c.). Jeżeli zażalenie podlegało odrzuceniu przez sąd drugiej instancji,
3
ale nie zostało odrzucone przez ten sąd, to do odrzucenia zażalenia właściwy jest
Sąd Najwyższy (art. 3986
§ 3 w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.). Wniesienie przez
stronę zażalenia do Sądu Najwyższego z pominięciem przymusu adwokacko-
radcowskiego, gdy nie zachodzi wypadek opisany w art. 871
§ 2 k.p.c., jest
niedopuszczalne, co powoduje odrzucenie zażalenia przez sąd drugiej instancji lub
przez Sąd Najwyższy, bez uprzedniego wzywania strony o usunięcie tego braku.
W rozpoznawanym przypadku zażalenie do Sądu Najwyższego na
postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 16 marca 2015 r., kończące postępowanie
w sprawie, zostało sporządzone i wniesione przez powódkę samodzielnie, bez
udziału zawodowego pełnomocnika. To zaś oznacza, że czynność ta została
dokonana przez osobę pozbawioną zdolności postulacyjnej do występowania w
postępowaniu przed Sądem Najwyższym. W związku z powyższym zażalenie
wniesione przez powódkę należało uznać za niedopuszczalne, co rodziło
konieczność jego odrzucenia przez Sąd Najwyższy na podstawie art. 3986
§ 3 w
związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 25
lipca 2013 r., II CZ 46/13, LEX nr 1347849; z dnia 23 lipca 2014 r., V CZ 50/14, LEX
nr 1504858 i z dnia 4 listopada 2014 r., II PZ 15/14, LEX nr 1551956).
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie powołanych przepisów
postanowił jak w sentencji.