Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 115/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący)
SSN Józef Dołhy (sprawozdawca)
SSN Roman Sądej
Protokolant Jolanta Grabowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Barbary Nowińskiej
w sprawie W. K.
skazanego z art. 270 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 22 lipca 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 9 października 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 27 stycznia 2014 r.,
1. uchyla wyrok Sądu Apelacyjnego w zaskarżonej części (pkt
2 i 3 ) oraz utrzymany nim w mocy wyrok Sądu Okręgowego w
części skazującej W. K. za przestępstwa z art. 270 § 1 kk, art. 270
§ 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk (pkt 4,5, i 6 ) i na podstawie art. 17 § 1
pkt 6 kpk w zw. z art. 101 § 1 pkt 3 kk i art. 102 kk postępowanie
2
karne przeciwko W. K. w tym zakresie umarza, kosztami procesu
w tej części obciąża Skarb Państwa;
2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu
adw. E. M. - Kancelaria Adwokacka kwotę 738,00 zł
(słownie:siedemset trzydzieści osiem złotych) w tym 23% VAT
tytułem wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia 22 stycznia 2014 r. W.K.i skazany
został za przestępstwa:
1) z art. 258 § 2 k.k. (pkt 3 wyroku) – na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;
2) z art. 270 § 1 k.k. (pkt 4 wyroku) – na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;
3) z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (pkt 5 wyroku) – na karę 4 miesięcy
pozbawienia wolności.
4) z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (pkt 6 wyroku) – na karę 4 miesięcy
pozbawienia wolności; łącznie na karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności
(pkt 7 wyroku).
W apelacji od tego wyroku obrońca oskarżonego W. K. podniósł zarzuty: 1)
obrazy przepisów postępowania – str. 4, 5 § 2, 7, 167,170, 410 k.p.k., w
szczególności polegającej na niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności
m. in. na skutek nieuzasadnionego oddalenia wniosków dowodowych złożonych
przez oskarżonego, 2) błędu w ustaleniach faktycznych.
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 9 października 2014 r.: 1. uchylił
zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego W. K. w punkcie 3 i w tym zakresie
przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu; 2. zmienił
tenże wyrok w odniesieniu do W. K. w ten sposób, że: - uchylił orzeczenie o karze
łącznej zawarte w punkcie 7, - na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec
oskarżonego nową karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności w miejsce kar
jednostkowych orzeczonych w punktach 4, 5 i 6 zaskarżonego wyroku; 3. w
pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
3
Powyższy wyrok, w zakresie rozstrzygnięcia w pkt 2 i 3, zaskarżył kasacją
obrońca skazanego W. K., zarzucając rażące naruszenie prawa procesowego,
które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia tj.:
- art. 7 k.p.k. w związku z art. 433 § 2 k.p.k. poprzez błędne przyjęcie, że
przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka J. P., oraz dokumentu - akt
oskarżonego W. K., jako współpracownika CBŚ, po wcześniejszym potwierdzeniu,
że taki status posiadał, ma w niniejszej sprawie znaczenie tylko w zakresie punktu
3 wyroku Sądu I Instancji, podczas gdy dowody te mają również istotne znaczenie
w zakresie pozostałych przypisanych oskarżonemu przestępstw.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi Okręgowemu, jako Sądowi I instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest zasadna.
Sąd Apelacyjny uznał za zasadny podniesiony w apelacji obrońcy zarzut
obrazy art. 167 oraz art. 170 k.p.k. jedynie w odniesieniu do przypisanego
oskarżonemu przestępstwa z art. 258 § 2 k.k. (pkt 3 wyroku), stwierdzając, że
„ewentualna współpraca z organami ścigania będzie miała znaczenie dla
odpowiedzialności karnej oskarżonego wyłącznie w tym zakresie i w żaden sposób
nie dotyczy pozostałych przypisanych oskarżonemu przestępstw”.
Autor kasacji trafnie kwestionuje stanowisko sądu odwoławczego,
wywodząc, że w realiach sprawy zachodzi ścisłe powiązanie wszystkich zarzutów
stawianych oskarżonemu, na co jednoznacznie wskazują dokonane przez sąd
pierwszej instancji ustalenia faktyczne. Sąd Okręgowy ustalił, że oskarżony w
okresie od 1991 r. do stycznia 1999 r. był etatowym członkiem grupy przestępczej o
charakterze zbrojnym, której przywódcą był J. T. Według sądu oskarżony, ze
względu na swoje zdolności i predyspozycje, zajmował się przede wszystkim
szeroko rozumianym fałszerstwem dokumentów, z czego był w strukturach grupy
znany, a zlecane mu zadania dotyczyły przede wszystkim tej dziedziny
przestępczości (uzasadnienie wyroku I instancji – str. 3). Skarżący trafnie wskazuje,
że czasokres zarzutów dotyczących przerobienia dokumentów (pkt 4 – 6 wyroku)
pokrywa się z okresem, w którym oskarżony miał działać w zorganizowanej grupie,
a nadto czyn opisany w pkt 5 związany jest z osobą W. C., członka grupy J. T., tym
4
samym oczywisty jest bezpośredni związek wszystkich zarzutów stawianych
oskarżonemu. Oskarżony w toku postępowania wskazywał, że jego zaangażowanie
w działalność grupy T. wynikało wyłącznie z faktu współpracy z organami ścigania
oraz wykonywania poleceń wydawanych przez współpracujących z nim
funkcjonariuszy. Składane przez oskarżonego wnioski dowodowe miały wykazać
prawdziwość powyższych twierdzeń oskarżonego i dotyczyły wszystkich
zarzucanych mu przestępstw. Stanowisko sądu odwoławczego, iż ewentualna
współpraca oskarżonego z organami ścigania ma znaczenie jedynie w zakresie
zarzutu z art. 258 § 2 k.p.k., uznać należy za błędne, naruszające art. 7 k.p.k. w zw.
z art. 433 § 2 k.p.k.
Stwierdzenie rażącej obrazy prawa w rozumieniu art. 523 § 1 k.p.k. winno
skutkować uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania w postępowaniu odwoławczym, jednakże dalszemu procedowaniu w
sprawie stoi na przeszkodzie przedawnienie karalności czynów z art. 270 § 1
k.k.(pkt 4, 5 i 6 wyroku Sądu Okręgowego). Z tych względów należało uchylić wyrok
Sądu Apelacyjnego w zaskarżonej części (pkt 2 i 3) oraz utrzymany nim w mocy
wyrok Sądu Okręgowego w części skazującej W. K. (pkt 4, 5 i 6), i na podstawie
art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 101 § 1 pkt 3 k.k. i art. 102 k.k. postępowanie
karne przeciwko W. K. w tym zakresie umorzyć.
kc