II KZ 32/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:07-08-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KZ 32/15
POSTANOWIENIE
Dnia 6 sierpnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)
SSN Michał Laskowski
w sprawie S. G.
skazanego z art. 163 § 1 pkt 1 k.k. i innych
po rozpoznaniu na posiedzeniu
w dniu 6 sierpnia 2015 r.
zażalenia obrońcy z urzędu skazanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w W.
z dnia 15 maja 2015 r.,
w przedmiocie przyznania wynagrodzenia za sporządzenie opinii o braku podstaw
do wniesienia kasacji
p o s t a n o w i ł:
uchylić w zaskarżonej części zaskarżone postanowienie, to
jest odnośnie rozstrzygnięcia zawartego w jego pkt 2 i w tym
zakresie sprawę przekazać Sądowi Okręgowemu do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
Zarządzeniem z dnia 26 marca 2015 r. adw. J. W. została wyznaczona w
postępowaniu kasacyjnym obrońcą z urzędu skazanego S. G., celem podjęcia
czynności wynikających z treści art. 84 § 3 k.p.k.
W dniu 7 maja 2015 r. obrońca z urzędu przedłożyła opinię prawną o braku
podstaw do wniesienia kasacji w sprawie skazanego wraz z wnioskiem o
2
zasądzenie na jej rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu
w wysokości 150 % stawki minimalnej, a także uwzględniających zwrot
niezbędnych poniesionych przez obrońcę wydatków w łącznej kwocie 115, 20 zł.
Równocześnie obrońca dołączyła „spis wydatków poniesionych przez obrońcę’’ na
żądaną kwotę, nie dołączając do niego żadnych dokumentów.
Postanowieniem z dnia 15 maja 2015 r., Sąd Okręgowy w W. w pkt. 1
przyznał adw. J. W. kwotę 442, 80 zł. obejmującą podatek od towarów i usług
tytułem wynagrodzenia za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia
kasacji, w pkt.
2 natomiast nie uwzględnił wniosku w pozostałej części.
Uzasadniając decyzję – ujętą w pkt. 2 - Sąd Okręgowy jedynie stwierdził że
„zasądzone wynagrodzenie obejmuje wszystkie możliwe do orzeczenia koszty,
które mógł ponieść obrońca z urzędu’.
Na to postanowienie zażalenie – w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w
jego pkt. 2 - wniosła obrońca z urzędu.
Zarzuciła w nim zaskarżonemu orzeczeniu:
1. naruszenie prawa materialnego tj. § 19 pkt 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 461);
2. błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że zasądzone wynagrodzenie
obejmuje wszystkie możliwe do orzeczenia z tego tytułu koszty, które mógł ponieść
obrońca z urzędu, podczas gdy obrońca w rzeczywistości poniósł inne,
udokumentowane wydatki, których spis przedstawił
i wniósł o jego zmianę poprzez zasądzenie zwrotu niezbędnych wydatków
wynikających ze spisu wydatków.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie okazało się zasadne, jakkolwiek sformułowany w nim wniosek jest
w stwierdzonej sytuacji – co najmniej – przedwczesny.
Nie ulega wątpliwości, że stosownie do treści § 19 przywołanego powyżej
rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. koszty nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu obejmują: 1. opłatę w
3
wysokości nie wyższej niż 150 % stawki minimalnej, o których mowa w rozdziałach
3 – 5 rozporządzenia oraz 2. niezbędne, udokumentowane wydatki adwokata. W
tym obowiązującym stanie prawnym obowiązkiem Sądu Okręgowego było zatem
rozważyć, najpierw czy zgłoszone przez obrońcę z urzędu w sporządzonym przez
nią spisie „wydatki‘’ były faktycznie „niezbędne’’ dla świadczenia przez nią
skazanemu pomocy prawnej (w powierzonym jej zakresie), a następnie
rozstrzygnąć o tym (w przypadku uznania „niezbędności‘’ tych wydatków), czy
zostały one (w stwierdzonych w sprawie okolicznościach) rzeczywiście
„udokumentowane”, tak jak przywołany przepis wymaga.
Treść uzasadnienia zaskarżonego postanowienia nie pozostawia żadnych
wątpliwości co do tego, że Sąd Okręgowy tego rodzaju analizy całkowicie zaniechał.
Stąd też stało się konieczne, a zarazem - w myśl obowiązującego od 1 lipca 2015 r.
brzmienia art. 437 § 2 k.p.k.- możliwe uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Poza sporem –
w świetle przytoczonych zaszłości – jest bowiem to, że konieczne jest
przeprowadzenie na nowo w całości (odnośnie kwestii objętych zaskarżoną częścią
postanowienia) postępowania. Oznacza to, iż - mający odpowiednie zastosowanie
in concreto – wskazany w art. 437 § 2 in fine k.p.k., warunek „konieczności
przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości’’ jako niezbędny dla
uchylenia przez sąd odwoławczy zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy
do ponownego rozpoznania - został tym samym spełniony.
Ponownie rozpoznając – w wskazanym powyżej zakresie – sprawę Sąd
Okręgowy uwzględni powyżej sformułowane wnioski i wnikliwie rozważy zasadność
wniosku obrońcy z urzędu co do zasądzenia na jej rzecz także wskazanych przez
nią kwot.
Z tych wszystkich względów postanowiono jak wyżej.
POSTANOWIENIE
Dnia 6 sierpnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)
SSN Michał Laskowski
w sprawie S. G.
skazanego z art. 163 § 1 pkt 1 k.k. i innych
po rozpoznaniu na posiedzeniu
w dniu 6 sierpnia 2015 r.
zażalenia obrońcy z urzędu skazanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w W.
z dnia 15 maja 2015 r.,
w przedmiocie przyznania wynagrodzenia za sporządzenie opinii o braku podstaw
do wniesienia kasacji
p o s t a n o w i ł:
uchylić w zaskarżonej części zaskarżone postanowienie, to
jest odnośnie rozstrzygnięcia zawartego w jego pkt 2 i w tym
zakresie sprawę przekazać Sądowi Okręgowemu do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
Zarządzeniem z dnia 26 marca 2015 r. adw. J. W. została wyznaczona w
postępowaniu kasacyjnym obrońcą z urzędu skazanego S. G., celem podjęcia
czynności wynikających z treści art. 84 § 3 k.p.k.
W dniu 7 maja 2015 r. obrońca z urzędu przedłożyła opinię prawną o braku
podstaw do wniesienia kasacji w sprawie skazanego wraz z wnioskiem o
2
zasądzenie na jej rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu
w wysokości 150 % stawki minimalnej, a także uwzględniających zwrot
niezbędnych poniesionych przez obrońcę wydatków w łącznej kwocie 115, 20 zł.
Równocześnie obrońca dołączyła „spis wydatków poniesionych przez obrońcę’’ na
żądaną kwotę, nie dołączając do niego żadnych dokumentów.
Postanowieniem z dnia 15 maja 2015 r., Sąd Okręgowy w W. w pkt. 1
przyznał adw. J. W. kwotę 442, 80 zł. obejmującą podatek od towarów i usług
tytułem wynagrodzenia za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia
kasacji, w pkt.
2 natomiast nie uwzględnił wniosku w pozostałej części.
Uzasadniając decyzję – ujętą w pkt. 2 - Sąd Okręgowy jedynie stwierdził że
„zasądzone wynagrodzenie obejmuje wszystkie możliwe do orzeczenia koszty,
które mógł ponieść obrońca z urzędu’.
Na to postanowienie zażalenie – w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w
jego pkt. 2 - wniosła obrońca z urzędu.
Zarzuciła w nim zaskarżonemu orzeczeniu:
1. naruszenie prawa materialnego tj. § 19 pkt 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 461);
2. błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że zasądzone wynagrodzenie
obejmuje wszystkie możliwe do orzeczenia z tego tytułu koszty, które mógł ponieść
obrońca z urzędu, podczas gdy obrońca w rzeczywistości poniósł inne,
udokumentowane wydatki, których spis przedstawił
i wniósł o jego zmianę poprzez zasądzenie zwrotu niezbędnych wydatków
wynikających ze spisu wydatków.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie okazało się zasadne, jakkolwiek sformułowany w nim wniosek jest
w stwierdzonej sytuacji – co najmniej – przedwczesny.
Nie ulega wątpliwości, że stosownie do treści § 19 przywołanego powyżej
rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. koszty nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu obejmują: 1. opłatę w
3
wysokości nie wyższej niż 150 % stawki minimalnej, o których mowa w rozdziałach
3 – 5 rozporządzenia oraz 2. niezbędne, udokumentowane wydatki adwokata. W
tym obowiązującym stanie prawnym obowiązkiem Sądu Okręgowego było zatem
rozważyć, najpierw czy zgłoszone przez obrońcę z urzędu w sporządzonym przez
nią spisie „wydatki‘’ były faktycznie „niezbędne’’ dla świadczenia przez nią
skazanemu pomocy prawnej (w powierzonym jej zakresie), a następnie
rozstrzygnąć o tym (w przypadku uznania „niezbędności‘’ tych wydatków), czy
zostały one (w stwierdzonych w sprawie okolicznościach) rzeczywiście
„udokumentowane”, tak jak przywołany przepis wymaga.
Treść uzasadnienia zaskarżonego postanowienia nie pozostawia żadnych
wątpliwości co do tego, że Sąd Okręgowy tego rodzaju analizy całkowicie zaniechał.
Stąd też stało się konieczne, a zarazem - w myśl obowiązującego od 1 lipca 2015 r.
brzmienia art. 437 § 2 k.p.k.- możliwe uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Poza sporem –
w świetle przytoczonych zaszłości – jest bowiem to, że konieczne jest
przeprowadzenie na nowo w całości (odnośnie kwestii objętych zaskarżoną częścią
postanowienia) postępowania. Oznacza to, iż - mający odpowiednie zastosowanie
in concreto – wskazany w art. 437 § 2 in fine k.p.k., warunek „konieczności
przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości’’ jako niezbędny dla
uchylenia przez sąd odwoławczy zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy
do ponownego rozpoznania - został tym samym spełniony.
Ponownie rozpoznając – w wskazanym powyżej zakresie – sprawę Sąd
Okręgowy uwzględni powyżej sformułowane wnioski i wnikliwie rozważy zasadność
wniosku obrońcy z urzędu co do zasądzenia na jej rzecz także wskazanych przez
nią kwot.
Z tych wszystkich względów postanowiono jak wyżej.