V CSK 72/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-09-2015
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CSK 72/15
POSTANOWIENIE
Dnia 19 sierpnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z wniosku H. Z.
przy uczestnictwie K. Z.
o podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 sierpnia 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego we W.
z dnia 10 stycznia 2014 r.,
1) odrzuca skargę kasacyjną,
2) oddala wniosek uczestniczki K. Z.
o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
W związku ze skargą kasacyjną wnioskodawcy H. Z. od postanowienia Sądu
Okręgowego we W. z dnia 10 stycznia 2014 r. Sąd Najwyższy zważył, co
następuje.
Skarga kasacyjna jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia,
przysługującym od prawomocnych orzeczeń sądu drugiej instancji. Jest to środek
procesowy w wysokim stopniu sformalizowany, różniący się od apelacji właśnie
dlatego, że przysługuje od orzeczeń prawomocnych. Z tego też względu podstawą
skargi nie mogą być zarzuty dotyczące ustaleń faktycznych i oceny dowodów
(art. 3983
§ 1 pkt 3 k.p.c.), bowiem powinny się one odnosić do kwestii prawnych,
a nie faktycznych. Sąd Najwyższy nie jest sądem faktów, lecz sądem prawa.
Wniesiona w sprawie skarga kasacyjna nie odpowiada istocie tego środka
procesowego. Zarzuty przedstawione w ramach podstawy kasacyjnej dotyczą
w przeważającej mierze kwestii oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i dokonanych
na jej podstawie ustaleń, co jak wskazano wyżej, nie jest dopuszczalne.
Także zarzut naruszenia prawa materialnego, t.j. art. 212 k.c. uzasadniony został
w istocie błędami w ustaleniach faktycznych. Naruszenie prawa materialnego
poprzez niewłaściwe zastosowanie nie polega na dokonaniu błędnych ustaleń
faktycznych. Kwestie te wielokrotnie Sąd Najwyższy wyjaśniał w swoim
orzecznictwie. Zarzuty naruszenia pozostałych powołanych w skardze przepisów
k.p.c. nie zostały poparte argumentacją jurydyczną i służą jedynie wykazaniu,
że ocena dowodu z opinii biegłego sądowego oraz ustalenia faktyczne dotyczące
m.in. kosztów utrzymania mieszkania, czy możliwości spłaty, są wadliwe,
co doprowadziło do niezasadnego, zdaniem skarżącego, przyznania lokalu
uczestniczce postępowania. Skarga dotyczy zatem kwestii, które pozostają poza
sferą rozważań Sądu Najwyższego. Poza tym, uzasadnienie wniosku o przyjęcie
skargi do rozpoznania nie zawiera analizy jurydycznej, nie stanowi bowiem
takiej analizy stwierdzenie, że „postanowienie wydane przez Sąd Okręgowy we W.
jest w sposób rażący sprzeczne z obowiązującymi podstawowymi zasadami
porządku prawnego i jako takie nie może ostać się w obrocie prawnym”.
3
Wobec powyższego, na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł
jak w sentencji.
Wniesiona w sprawie odpowiedź na skargę nie odnosi się do jej
dopuszczalności, zatem okazała się nieprzydatna na tym etapie postępowania.
Z tej przyczyny żądanie zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego nie mogło
być uwzględnione.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 sierpnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z wniosku H. Z.
przy uczestnictwie K. Z.
o podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 sierpnia 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego we W.
z dnia 10 stycznia 2014 r.,
1) odrzuca skargę kasacyjną,
2) oddala wniosek uczestniczki K. Z.
o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
W związku ze skargą kasacyjną wnioskodawcy H. Z. od postanowienia Sądu
Okręgowego we W. z dnia 10 stycznia 2014 r. Sąd Najwyższy zważył, co
następuje.
Skarga kasacyjna jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia,
przysługującym od prawomocnych orzeczeń sądu drugiej instancji. Jest to środek
procesowy w wysokim stopniu sformalizowany, różniący się od apelacji właśnie
dlatego, że przysługuje od orzeczeń prawomocnych. Z tego też względu podstawą
skargi nie mogą być zarzuty dotyczące ustaleń faktycznych i oceny dowodów
(art. 3983
§ 1 pkt 3 k.p.c.), bowiem powinny się one odnosić do kwestii prawnych,
a nie faktycznych. Sąd Najwyższy nie jest sądem faktów, lecz sądem prawa.
Wniesiona w sprawie skarga kasacyjna nie odpowiada istocie tego środka
procesowego. Zarzuty przedstawione w ramach podstawy kasacyjnej dotyczą
w przeważającej mierze kwestii oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i dokonanych
na jej podstawie ustaleń, co jak wskazano wyżej, nie jest dopuszczalne.
Także zarzut naruszenia prawa materialnego, t.j. art. 212 k.c. uzasadniony został
w istocie błędami w ustaleniach faktycznych. Naruszenie prawa materialnego
poprzez niewłaściwe zastosowanie nie polega na dokonaniu błędnych ustaleń
faktycznych. Kwestie te wielokrotnie Sąd Najwyższy wyjaśniał w swoim
orzecznictwie. Zarzuty naruszenia pozostałych powołanych w skardze przepisów
k.p.c. nie zostały poparte argumentacją jurydyczną i służą jedynie wykazaniu,
że ocena dowodu z opinii biegłego sądowego oraz ustalenia faktyczne dotyczące
m.in. kosztów utrzymania mieszkania, czy możliwości spłaty, są wadliwe,
co doprowadziło do niezasadnego, zdaniem skarżącego, przyznania lokalu
uczestniczce postępowania. Skarga dotyczy zatem kwestii, które pozostają poza
sferą rozważań Sądu Najwyższego. Poza tym, uzasadnienie wniosku o przyjęcie
skargi do rozpoznania nie zawiera analizy jurydycznej, nie stanowi bowiem
takiej analizy stwierdzenie, że „postanowienie wydane przez Sąd Okręgowy we W.
jest w sposób rażący sprzeczne z obowiązującymi podstawowymi zasadami
porządku prawnego i jako takie nie może ostać się w obrocie prawnym”.
3
Wobec powyższego, na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł
jak w sentencji.
Wniesiona w sprawie odpowiedź na skargę nie odnosi się do jej
dopuszczalności, zatem okazała się nieprzydatna na tym etapie postępowania.
Z tej przyczyny żądanie zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego nie mogło
być uwzględnione.