Sygn. akt III KK 45/15
POSTANOWIENIE
Dnia 25 sierpnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
w sprawie M. S.
skazanego z art. 279§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 25 sierpnia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w O.
z dnia 20 sierpnia 2014 r.
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w O.
z dnia 21 marca 2014 r.,
postanowił:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) zwolnić skazanego M. S. od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w O., wyrokiem z dnia 20 sierpnia 2014 r. w sprawie […],
zmienił wyrok Sądu Rejonowego w O. z dnia 21 marca 2014 r. wydany w sprawie
[…], którym M. S. za czyny zakwalifikowane: z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1
k.k. oraz z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i na tej podstawie wymierzył mu
kary: czterech lat i sześciu miesięcy oraz jednego roku i 8 miesięcy pozbawienia
wolności, a jako karę łączną pięciu lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, w
ten sposób, że uchylił rozstrzygnięcie o karze łącznej, złagodził wymierzoną za
czyn drugi karę pozbawienia wolności do ośmiu miesięcy i karę łączną do pięciu lat
2
pozbawienia wolności oraz zmienił to orzeczenie Sądu Rejonowego w zakresie
obowiązków naprawienia szkody.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść skazanego
wniósł jego obrońca „w zakresie utrzymującym w mocy wyrok Sądu Rejonowego w
O. VII Wydział Karny z dnia 21 marca 2014 r. sygn. akt […] co do czynu z pkt I tego
wyroku, oraz orzeczonej kary łącznej” i, zarzucając „rażące naruszenie prawa
procesowego, mające istotny wpływ na treść, a w szczególności: 1) rażącym
naruszeniu art. 433 § 2 k.p.k. oraz arat. 457 § 3 k.p.k. poprzez nienależyte
rozważenie bądź zupełne pominięcie podniesionych w apelacji zarzutów; 2)
rażącym naruszeniu art. 7, art. 4, art. 5 § 2 oraz art. 410 k.p.k. w związku z art. 433
§ 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. poprzez niezasadne zaakceptowanie przez sąd
odwoławczy jednostronnej i sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania
oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oceny dowodów przyjętej
przez sąd pierwszej instancji, a w szczególności zeznań świadka D. S., a)
niesłuszne uznanie, iż Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w niniejszej sprawie
zgodnie z dyrektywą wyrażoną w art. 7 k.p.k., w sytuacji, gdy sąd ten nie zbadał i
nie wyjaśnił wszelkich wątpliwości dotyczących okoliczności popełnienia
przestępstwa kradzieży z włamaniem przypisanego oskarżonemu, b) niesłuszne
uznanie, iż Sąd Rejonowy wydał wyrok w oparciu o całokształt okoliczności
ujawnionych w toku rozprawy głównej, podczas gdy sąd pominął szereg dowodów
przemawiających na korzyść oskarżonego, jednostronnie i bezrefleksyjnie
przyjmując rozpoznanie oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego za
najważniejszy i jedyny zasługujący na uwagę dowód w niniejszej sprawie”, wniósł o
uchylenie wyroków Sądów obu instancji i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu
w O. do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego jest, w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k., oczywiście
bezzasadna i jako taka została oddalona, natomiast M. S., na podstawie art. 624 §
1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k., ze względu na jego aktualną sytuację majątkową i
ograniczone możliwości zarobkowania w związku z odbywaną karą pozbawienia
3
wolności, został zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
Wszystkie zarzuty kasacji obrońcy są oczywiście bezzasadne w pierwszej
kolejności dlatego, że staranna lektura uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego
prowadzi do ustalenia, że Sąd ten w pełnym zakresie i przekonująco odniósł się do
wszystkich zarzutów i wniosków kasacji, co czyni to uzasadnienie odpowiadającym
wymogom określonym w art. 433 § 2 k.p.k.. i art. 457 § 3 k.p.k.
W kontekście zarzutów z punktów 1, 2 i 2a kasacji stwierdzić trzeba, że Sąd
odwoławczy w pełni zasadnie i przekonująco ocenił zeznania i wyjaśnienia świadka
D. S., mając na uwadze także inne, poprawnie ocenione, dowody. Wywody
uzasadnienia w tym zakresie nie mogą być zasadnie kwestionowane. Równie
bezzasadny jest zarzut z punktu 2b kasacji, gdyż rozpoznanie oskarżonego było
jednym z wielu dowodów świadczących o jego sprawstwie, co wykazane zostało w
uzasadnieniach orzeczeń Sądów obu instancji.
Co prawda, obrońca formułuje w punkcie 2 kasacji zarzut naruszenia przez
Sąd Okręgowy przepisów art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w związku z art.
433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k., ale z uzasadnienia wynika, że, w istocie, jest to
zarzut dotyczący dwóch ostatnich przepisów. W sytuacji procesowej, gdy Sąd
odwoławczy nie przeprowadzał dowodów we własnym zakresie, ani nie dokonał
odmiennych ustaleń faktycznych i oceny dowodów, to nie mógł dopuścić się
naruszenia trzech pierwszych przepisów.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.