Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 61/15
POSTANOWIENIE
Dnia 25 sierpnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
w sprawie D. K.
skazanego z art. 207 § 1 k.k., art. 197 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 25 sierpnia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w Z.
z dnia 20 października 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w H.
z dnia 28 maja 2014 r.,
postanowił:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. J. Kancelaria
Adwokacka 664,20 zł (sześćset siedemdziesiąt cztery złote
dwadzieścia groszy ) w tym 23 % podatku VAT t.j. 124,20 zł (sto
dwadzieścia cztery złote dwadzieścia groszy) za sporządzenie i
wniesienie kasacji przez obrońcę z urzędu,
3. zwolnić skazanego D. K. od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w Z., wyrokiem z dnia 20 października 2014 r. utrzymał w
mocy wyrok Sądu Rejonowego w H. z dnia 28 maja 2014 r., którym D. K. skazany
został za czyny zakwalifikowane z art. 207 § 1 k.k. oraz art. 197 § 1 k.k. w zw. z art.
2
12 k.k., na podstawie art. 207 § 1 k.k. oraz art. 197 § 1 k.k. na karę łączną pięciu lat
pozbawienia wolności.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść skazanego
wniósł jego obrońca i, zarzucając „rażące naruszenie prawa procesowego mające
istotny wpływ na treść orzeczenia - konkretnie zaś zasady bezstronności, zasady
domniemania niewinności, zasady „in dubio pro reo", jak również zasady
swobodnej oceny dowodów /art. 4, 5 § 1 i 2 i art.7 k.p.k./ poprzez takie
ukształtowanie ocen zarzutów zawartych w p - kcie I aktu oskarżenia,
zakwalifikowanych z art. 207 § 1 k.k., które prowadziły do stwierdzenia, że
oskarżony jest winny znęcania się psychicznego fizycznego nad konkubiną B. P.
oraz małoletnimi dziećmi D. K., D. K. i D. K.
Powyższe naruszenie zasad prawa procesowego doprowadziło do uznania
winnym oskarżonego popełnienia czynów zawartych w p - kcie II i III aktu
oskarżenia zakwalifikowanych z art. 197 § 1 k.k., polegających na wielokrotnym
doprowadzeniu przemocą konkubiny B. P. do obcowania płciowego.
Obrona reprezentuje pogląd, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy
w sprawie przy przestrzeganiu wyżej wskazanych zasad winien doprowadzić sąd
odwoławczy /zresztą wcześniej także sąd I - szej instancji/ do uniewinnienia
oskarżonego od zarzucanych mu czynów”, wniósł o uchylenie wyroków Sądów obu
instancji i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego jest, w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k., oczywiście
bezzasadna i jako taka została oddalona, natomiast D. K. został, na podstawie art.
624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k., wobec jego aktualnej sytuacji majątkowej i
ograniczonych możliwości zarobkowych, zwolniony od ponoszenia kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego. Sporządzenie i wniesienie w tej sprawie
kasacji przez obrońcę z urzędu uzasadniało zasądzenie na jego rzecz
wynagrodzenia z tego tytułu, według przedstawionego spisu kosztów.
Natomiast jeżeli chodzi o podniesione w tej kasacji zarzuty i jej uzasadnienie, to,
w pierwszej kolejności, zauważyć należy, że stanowią one prawie dosłowne
3
powtórzenie zarzutów i uzasadnienia apelacji tego samego obrońcy. Autor kasacji
zrezygnował tylko ze sformułowania wprost zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych,
to, w istocie, zarzut taki został podniesiony w związku z pozostałymi zarzutami kasacji i
w jej uzasadnieniu. Zarzuty takie mogłyby zostać podniesione w kasacji w kontekście
naruszenia przepisów postępowania, gdyby Sąd odwoławczy w tej sprawie nie odniósł
się w ogóle do takich zarzutów apelacji lub odniósł się do nich w sposób
niewystarczający i nieprzekonujący, czym naruszyłby przepisy art. 433 § 2 k.p.k. i art.
457 § 3 k.p.k.
Tymczasem, zapoznanie się z uzasadnieniem wyroku Sądu Okręgowego w tej
sprawie, uzasadnieniem wyroku Sądu pierwszej instancji i dowodami
przeprowadzonymi w tej sprawie przez ten ostatni Sąd, prowadzi do wniosku, że Sąd
Okręgowy, w uzasadnieniu swego orzeczenia, odniósł się do wszystkich zarzutów
apelacji obrońcy w sposób pełny i przekonujący, nie ograniczając się do podzielenia
stanowiska Sądu pierwszej instancji, lecz przedstawił pełną argumentację pozwalającą
to stanowisko podzielić, zwłaszcza jeżeli chodzi o ustalenia faktyczne i ocenę
dowodów.
Co oczywiste, także w kontekście konsekwentnego orzecznictwa Sądu
Najwyższego, zarzut naruszenia przepisu art. 4 k.p.k. nie może być samodzielną
podstawą kasacji, bez wskazania innych przepisów postępowania, które zostały
naruszone. Z kolei, wobec tego, że Sąd Okręgowy nie przeprowadzał dowodów we
własnym zakresie i nie dokonywał odmiennych ustaleń, to zarzut kasacji naruszenia
przez Sąd odwoławczy przepisów art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. jest wręcz
bezprzedmiotowy.
Zapoznanie się z uzasadnieniem wyroku Sądu Okręgowego prowadzi do
wniosku, że Sąd ten, nie mając, w zasadzie, takiego obowiązku, dokonał we własnym
zakresie, podzielając stanowisko Sądu Rejonowego, oceny wszystkich
przeprowadzonych przez ten ostatni Sąd dowodów, wskazując przekonująco na
poprawność ustaleń faktycznych i oceny prawnej tego Sądu.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.