Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UK 16/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 września 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Staryk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dawid Miąsik
SSN Zbigniew Myszka
w sprawie z odwołania W. P.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanej T. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.
w związku z niewydaniem decyzji,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 9 września 2015 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 8 października 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Zakład Ubezpieczeń Społecznych w dniu 10 stycznia 2013 r. wydał decyzję
stwierdzającą, że W. P. podlega od 1 sierpnia 2011 r. obowiązkowym
ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu z tytułu
zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika T. Spółka z o.o., od 1 sierpnia
2012 r. miesięczną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu
zatrudnienia wnioskodawczyni w firmie T. nadal stanowi kwota 1.500 zł, a wymiar
czasu pracy ½ etatu.
W odwołaniu od tej decyzji wnioskodawczyni kwestionowała, że zawarcie
umowy o pracę od dnia 1 sierpnia 2012 r. było czynnością pozorną oraz wniosła o
ustalenie, że podlega ubezpieczeniu społecznemu od dnia 1 sierpnia 2012 r. z
tytułu zatrudnienia w wymiarze całego etatu, a miesięczna podstawa wymiaru
składek na ubezpieczenia społeczne wynosi 4.211 zł.
Po rozpoznaniu odwołania Sąd Okręgowy w Z. uznał, że odwołanie
wnioskodawczyni od decyzji ZUS z dnia 10 stycznia 2013 r. stanowi w istocie
wniosek odwołującej się o ustalenie przebiegu jej ubezpieczenia, dotychczas
nierozpoznany przez organ rentowy i przekazał taki wniosek do rozpoznania
Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych, a postępowanie sądowe umorzył.
Organ rentowy po rozpoznaniu przekazanego wniosku, decyzją z dnia 6
listopada 2013 r., w oparciu o art. 61a k.p.a. w związku z art. 123 i art. 83b ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych, odmówił wszczęcia postępowania w
przedmiocie tego wniosku, gdyż sprawa została już wcześniej rozstrzygnięta
ostateczną decyzją w tej kwestii.
W odwołaniu od tej decyzji wnioskodawczyni podniosła, że organ rentowy
zaniechał wydania decyzji merytorycznej rozstrzygającej jej żądanie, co uprawnia ją
do złożenia odwołania w związku z tym zaniechaniem.
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 7
kwietnia 2014 r. zobowiązał organ rentowy do wydania decyzji w przedmiocie
podlegania W. P. ubezpieczeniom społecznym i podstawy wymiaru składek na te
ubezpieczenia od dnia 1 sierpnia 2012 r. – w terminie dwutygodniowym liczonym
od dnia uprawomocnienia się wyroku (pkt I.); stwierdził, że niewydanie decyzji
3
przez organ rentowy nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa (pkt II), a także
rozstrzygnął o kosztach procesu.
Wyrokiem z dnia 8 października 2014 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację
organu rentowego od powyższego wyroku. Sąd drugiej instancji podkreślił, że w
stanie faktycznym sprawy jest poza sporem, że postanowieniem z dnia 2 września
2013 r. Sąd Okręgowy przekazał zawarty w odwołaniu wniosek W. P. o ustalenie
podlegania ubezpieczeniom społecznym i podstawy wymiaru składek na te
ubezpieczenia od dnia 1 sierpnia 2012 r. do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych . Postanowienie to jako kończące postępowanie w sprawie mogło być
zaskarżone zażaleniem stosownie do treści art. 394 § 1 k.p.c. Żadna ze stron
postępowania z takiej możliwości nie skorzystała, co skutkowało
uprawomocnieniem się przedmiotowego orzeczenia. Bezsporna jest także
okoliczność doręczenia przedmiotowego postanowienia stronie pozwanej w dniu 24
września 2013 r. Od tej też daty rozpoczął bieg przewidziany w art. 4779
§ 4 k.p.c.
dwumiesięczny termin do wydania decyzji rozpoznającej przedmiotowy wniosek;
termin ten upłynął w dniu 24 listopada 2013 r. Przed upływem wskazanego terminu,
organ rentowy wydał w dniu 6 listopada 2013 r. decyzję odmawiającą wszczęcia
postępowania w sprawie wniosku W. P. o ustalenie podlegania ubezpieczeniom
społecznym i podstawy wymiaru składek na te ubezpieczenia od dnia 1 sierpnia
2012 r. z tytułu zatrudnienia u płatnika składek T. Spółki z o.o.
Biorąc pod uwagę przedstawione wyżej okoliczności Sąd drugiej instancji
stwierdził, że zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma kwestia oceny
treści decyzji organu rentowego z dnia 6 listopada 2013 r. w kontekście wykonania
postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 2 września 2013 r.
Według Sądu Apelacyjnego Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił,
że zaistniała sytuacja określona przepisem art. 47714
§ 3 k.p.c. tj., że odwołanie
wniesiono w związku z niewydaniem decyzji przez organ rentowy. Prawidłowo
także – w ocenie Sądu drugiej instancji – Sąd pierwszej instancji uznał, że decyzja
z dnia 6 listopada 2013 r. nie stanowi rozpoznania wniosku przekazanego
postanowieniem Sądu.
Według Sądu drugiej instancji bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej
sprawy są wywody apelacji wskazujące na wadliwość postanowienia Sądu z dnia 2
4
września 2013 r., wynikającą z błędnego rozumienia przez Sąd treści decyzji z dnia
10 stycznia 2013 r. Okoliczności te bowiem mogły być podnoszone przez organ
rentowy w ewentualnym postępowaniu zażaleniowym od postanowienia Sądu
Okręgowego z dnia 2 września 2013 r.
Sąd drugiej instancji nie podzielił zarzutu apelacji naruszenia art. 61a k.p.a.
Wskazał przy tym, że sąd odwoławczy (podobnie zresztą, jak sąd pierwszej
instancji) przy rozpoznawaniu sprawy z odwołania wniesionego od decyzji organu
rentowego w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (także odwołania
złożonego w związku z bezczynnością organu rentowego) w ogóle nie stosuje
przepisów procedury administracyjnej, ale przepisy k.p.c.
Według Sądu drugiej instancji nie można zaakceptować sugerowanego w
apelacji poglądu jakoby wydanie decyzji odmawiającej wszczęcia postępowania w
sprawie wniosku W. P. o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym i
podstawy wymiaru składek na te ubezpieczenia od dnia 1 sierpnia 2012 r. z tytułu
zatrudnienia u płatnika T. Spółki z o.o. było rozpoznaniem przedmiotowego
wniosku. Stosownie bowiem do treści art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2013 r., poz. 1442) Zakład
wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw zgłaszanych przez
ubezpieczonych, a to oznacza obowiązek rozstrzygnięcia o materii objętej
wnioskiem ubezpieczonego.
Powyższy wyrok Sądu Apelacyjnego (w całości) organ rentowy zaskarżył
skargą kasacyjną. Skarżący zarzucił – w ramach podstawy kasacyjnej określonej w
art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c. – naruszenie:
a) art. 47714
§ 3 k.p.c. przez błędne uznanie, że wydanie decyzji o odmowie
wszczęcia postępowania nie stanowi rozpatrzenia wniosku, a także przez
pominięcie okoliczności, że Sąd w postępowaniu odwoławczym jest związany
decyzją organu rentowego, od której strona nie wniosła odwołania (w niniejszej
sprawie decyzją z dnia 6 listopada 2013 r. o odmowie wszczęcia postępowania);
b) art. 61a § 1 k.p.a. przez błędne przyjęcie, że Sąd w postępowaniu
odwoławczym nie kontroluje prawidłowości wydania decyzji o odmowie wszczęcia
postępowania („powyższy zarzut jest powoływany na wypadek, gdyby Sąd uznał,
5
że wbrew poniższym uwagom naruszenie przepisu art. 61a § 1 k.p.a. ma charakter
naruszenia przepisu prawa procesowego, a nie materialnego”).
W ramach podstawy materialnoprawnej (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.) zarzucono
błędną wykładnię:
- art. 61a § 1 k.p.a., który w ocenie skarżącego w przypadku, gdy stanowi
podstawę prawną wydania decyzji ma charakter przepisu prawa materialnego,
pomimo tego, że znajduje się w akcie prawnym dotyczącym prawa procesowego;
- art. 83 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przez błędne
przyjęcie, że organ rentowy rozpatrując wniosek ma obowiązek rozstrzygnięcia o
materii objętej wnioskiem i nie ma możliwości jego rozpatrzenia przez wydanie
decyzji o odmowie wszczęcia postępowania.
Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu drugiej instancji przez
uwzględnienie apelacji organu rentowego oraz uchylenie zaskarżonego wyroku i
poprzedzającego go wyroku Sądu Okręgowego oraz umorzenie postępowania w
sprawie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję i
postępowanie przed Sądem Najwyższym; ewentualnie o zmianę zaskarżonego
wyroku i oddalenie odwołania oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym
kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za drugą instancję i
postępowanie przed Sądem Najwyższym; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i
rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego, w tym o kosztach
zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz za drugą instancję.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest zasadna.
Sąd drugiej instancji – jak to określił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku –
przyjął, że zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma kwestia oceny
treści decyzji organu rentowego z dnia 6 listopada 2013 r. w kontekście wykonania
postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 2 września 2013 r. Oceniając
przedstawioną kwestię Sąd Apelacyjny uznał, że decyzja z dnia 6 listopada 2013 r.
nie stanowi rozpoznania wniosku przekazanego postanowieniem Sądu
6
Okręgowego. W związku z tym stwierdził, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo
ustalił, że zaistniała sytuacja określona przepisem art. 47714
§ 3 k.p.c. tj., że
odwołanie wniesiono w związku z niewydaniem decyzji przez organ rentowy.
Oceniając przedstawione wyżej stanowisko Sądu Apelacyjnego należy
stwierdzić, że w podstawie faktycznej zaskarżonego wyroku – w zakresie
stanowiącym płaszczyznę subsumcyjną przepisu art. 47714
§ 3 k.p.c. – brakuje
prawidłowych ustaleń w zakresie oceny skutków, jakie w niniejszej sprawie
wywołały decyzje organu rentowego z dnia 10 stycznia 2013 r. oraz z dnia 6
listopada 2013 r.
W związku z tym trzeba przypomnieć, że decyzją z dnia 10 stycznia 2013 r.,
nr 3/2013, organ rentowy stwierdził, że W. P. podlega od dnia 1 sierpnia 2011 r.
obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i
wypadkowemu z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę przez płatnika T.
Spółka z o.o. oraz że miesięczną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia
społeczne z tytułu zatrudnienia od 1 sierpnia 2011 r. w wymiarze ½ etatu stanowi
kwota 1.500 zł. Powyższa decyzja została wydana po przeprowadzeniu przez
organ rentowy kontroli u płatnika składek w związku z ustaleniem, że W. P. od 1
sierpnia 2012 r. jest zatrudniona u płatnika w pełnym wymiarze czasu pracy za
wynagrodzeniem 4.211 zł, pracując wcześniej od 1 sierpnia 2011 r. u płatnika w
wymiarze ½ etatu z wynagrodzeniem 1.500 zł. Organ rentowy w decyzji z dnia 10
stycznia 2013 r. uznał, że zmiana wymiaru czasu pracy i wysokości wynagrodzenia
z tytułu zatrudnienia W. P. u płatnika od dnia 1 sierpnia 2012 r. przez zawarcie
nowej umowy o pracę była czynnością pozorną, dokonaną wyłącznie w celu
znacznego podwyższenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i stwierdził, że
od początku zatrudnienia, tj. od dnia zawarcia pierwszej umowy o pracę, tj. od dnia
1 sierpnia 2011 r. wykonuje ona pracę w wymiarze ½ etatu z miesięcznym
wynagrodzeniem w wysokości 1.500 zł.
Decyzją z dnia 6 listopada 2013 r., nr 96/2013, organ rentowy na podstawie
art. 61a k.p.a. w związku z art. 123 i art. 83b ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wniosku W. P. o
ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym i podstawy wymiaru składek na
te ubezpieczenia od dnia 1 sierpnia 2012 r. z tytułu zatrudnienia u płatnika T.
7
Spółka z o.o., uznając, że sprawa przekazana mu do rozpoznania przez Sąd, jako
nierozpoznany wniosek W. P., została już całościowo rozstrzygnięta we
wcześniejszej decyzji, wydanej wyłącznie na skutek kontroli ZUS. W decyzji tej
wskazano, że również kwestia ustalenia podlegania ubezpieczeniom społecznym
W. P. i podstawy wymiaru składek na te ubezpieczenia od 1 sierpnia 2012 r. z
tytułu zatrudnienia u płatnika T. Spółka z o.o. została już rozstrzygnięta w decyzji
organu rentowego z dnia 10 stycznia 2013 r. W związku z tym zgodnie z art. 156 §
1 k.p.a. decyzja, która miałaby być wydana byłaby z mocy prawa nieważna,
ponieważ dotyczyłaby sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją
ostateczną.
Sąd drugiej instancji nie uwzględnił w swojej ocenie okoliczności
wynikających z przedstawionych decyzji organu rentowego, w tym również tego, że
organ rentowy nie kwestionował podlegania przez ubezpieczoną ubezpieczeniom
społecznym, a tylko wymiar podstawy oskładkowania. Ograniczył się tylko do
powołania się – w części relacjonującej rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji,
że Sąd pierwszej instancji „uzupełniająco” podniósł, że w decyzji z dnia 10 stycznia
2013 r. organ rentowy nie rozstrzygnął o ubezpieczeniach społecznych
wnioskodawczyni i podstawie wymiaru składek od dnia 1 sierpnia 2012 r., ale od 1
sierpnia 2011 r.
Jest to stanowisko nieprawidłowe, ponieważ decyzja z dnia 10 stycznia
2013 r. rozstrzygała w zakresie okresu od 1 sierpnia 2011 r. do dnia wydania
decyzji z dnia 10 stycznia 2013 r. kwestię podlegania ubezpieczeniom społecznym i
wysokość podstawy wymiaru składek. Decyzją tą objęto także – odpowiednio do
zakresu jej rozstrzygnięcia – sporną w sprawie kwestię ustalenia podlegania przez
W. P. ubezpieczeniom społecznym i podstawy wymiaru składek na te
ubezpieczenia od dnia 1 sierpnia 2012 r. z tytułu zatrudnienia u płatnika T. Spółka z
o.o.
Organ rentowy nie był zobligowany do zmiany swojego stanowiska odnośnie
do wyrażonej wcześniej decyzji. Uznając, że wyraził wcześniej prawidłowy i zgodny
z prawem pogląd w ostatecznej decyzji, był uprawniony do wydania w dniu 6
listopada 2013 r. decyzji odmawiającej wszczęcia postępowania w sprawie wniosku
W. P. o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym i podstawy wymiaru
8
składek na te ubezpieczenia od dnia 1 sierpnia 2012 r. z tytułu zatrudnienia u
płatnika składek T. Spółki z o.o.
Podkreślić należy, że decyzja organu rentowego z dnia 10 stycznia 2013 r.,
wobec umorzenia postępowania sądowego stanowiącego od niej odwołanie, jest
decyzją ostateczną. Według Sądu drugiej instancji bez znaczenia dla
rozstrzygnięcia niniejszej sprawy są wywody apelacji wskazujące na wadliwość
postanowienia Sądu z dnia 2 września 2013 r., wynikającą z błędnego rozumienia
przez Sąd treści decyzji z dnia 10 stycznia 2013 r.; okoliczności te bowiem mogły
być podnoszone przez organ rentowy w ewentualnym postępowaniu zażaleniowym
od postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 2 września 2013 r.
Pogląd ten nie jest w całości prawidłowy, gdyż wprawdzie to postanowienie
Sądu Okręgowego nasuwa poważne wątpliwości, jednak organ rentowy nie miał
tzw. gravamen do zaskarżenia korzystnego dla niego postanowienia Sądu z dnia 2
września 2013 r. o umorzeniu postępowania sądowego (wywołanego wnioskiem
pełnomocnika wnioskodawczyni), które spowodowało, że decyzja z dnia 10
stycznia 2013 r. stała się ostateczna. Dodać ponadto należy, że postępowanie
przed organem rentowym toczy się według przepisów postępowania
administracyjnego, a dopiero po wniesieniu odwołania do Sądu według norm
postępowania cywilnego. Organ rentowy był więc uprawniony do wydania decyzji z
dnia 6 listopada 2013 r. na podstawie art. 61a k.p.a. w związku z art. 123 i art. 83b
ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, czego nie chciał zaakceptować
Sąd drugiej instancji.
Przepis art. 61a k.p.a., dodany do Kodeksu postępowania administracyjnego
z dniem 11 kwietnia 2011 r. przez ustawę z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy
- Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy - Prawo o postępowaniu
przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2011 r. Nr 6, poz. 18) stanowi w § 1,
że gdy żądanie, o którym mowa w art. 61, zostało wniesione przez osobę
niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być
wszczęte, organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie
wszczęcia postępowania; na postanowienie, o którym mowa w § 1 służy zażalenie
(§ 2). W orzecznictwie przyjmuje się, że z treści art. 61a § 1 k.p.a. wynika,
że ustawodawca wprowadził w tej regulacji dwie samodzielne i niezależne
9
przesłanki wydania postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania. Jedną z
nich jest wniesienie podania przez osobę, która nie jest stroną. Drugą przesłanką
jest zaistnienie innych uzasadnionych przyczyn uniemożliwiających wszczęcie
postępowania. Przyczyny te nie zostały w ustawie skonkretyzowane. Należy przez
nie rozumieć takie sytuacje, które w sposób oczywisty stanowią przeszkodę do
wszczęcia postępowania, np. gdy w tej samej sprawie postępowanie
administracyjne już się toczy albo w sprawie takiej zapadło już rozstrzygnięcie.
Jeżeli na skutek odmowy wszczęcia postępowania, organ nie prowadzi
postępowania administracyjnego i nie rozstrzyga sprawy co do jej istoty, to należy
przyjąć, że w postanowieniu wydanym w trybie art. 61a § 1 k.p.a. organ nie może
formułować wniosków i ocen dotyczących meritum żądania. Instytucja odmowy
wszczęcia postępowania kończy się aktem formalnym, po zbadaniu kontekstu
sprawy. Przepis art. 61a § 1 k.p.a. wskazując na przyczyny stanowiące podstawę
odmowy wszczęcia postępowania, posługuje się klauzulą generalną innych
uzasadnionych przyczyn, do których należy np. żądanie stwierdzenia nieważności
decyzji, od której skargę oddalono prawomocnym wyrokiem sądu
administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 10 października 2012 r., II OSK 1087/11,
LEX nr 1234059). WSA w Warszawie w wyroku z dnia 24 lutego 2015 r. w sprawie
I SA/Wa 3086/14, LEX nr 1734065, wyraził pogląd, że żądanie wydania decyzji,
w sprawie już rozstrzygniętej ostateczną decyzją, która pozostaje w obrocie
prawnym, czyli w okolicznościach określonych w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a., powinno
skutkować odmową wszczęcia postępowania nieważnościowego na podstawie
art. 61a § 1 k.p.a.
Ewentualne rozważenie prawidłowości zastosowania przez organ rentowy
przepisu art. 61a § 1 k.p.a. wymaga ustaleń w zakresie oceny skutków ostatecznej
decyzji organu rentowego z dnia 10 stycznia 2013 r. i ich wpływu na przedmiot
niniejszego postępowania zakończonego zaskarżonym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego.
Sąd Apelacyjny – przy ponownym rozpoznaniu sprawy – powinien rozważyć
wpływ decyzji organu rentowego z dnia 10 stycznia 2013 r. w zakresie oceny jej
skutków – stosownie do zakresu jej rozstrzygnięcia – na przedmiotowe
10
postępowanie zakończone zaskarżonym rozpatrywaną skargą kasacyjną wyrokiem
Sądu Apelacyjnego.
Dygresyjnie można dodać, że sąd w postępowaniu cywilnym obowiązany
jest – co do zasady – uwzględniać stan prawny wynikający z osnowy ostatecznej
decyzji administracyjnej, chyba że decyzja została wydana przez organ
niepowołany lub w zakresie przedmiotu orzeczenia bez jakiejkolwiek podstawy w
obowiązującym prawie materialnym, względnie z oczywistym naruszeniem reguł
postępowania administracyjnego. W tych przypadkach sąd nie jest związany
decyzją administracyjną, ponieważ jest ona bezwzględnie nieważna (nieistniejąca
prawnie) i - pomimo jej formalnego nieuchylenia - nie wywołuje skutków prawnych
(por. uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2007 r.,
III CZP 46/07, OSNC 2008 nr 3, poz. 30; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10
czerwca 2008 r., I UK 376/07, OSNP 2009 nr 21-22, poz. 295). Ostateczną decyzją
administracyjną, od której strona nie wniosła odwołania w trybie art. 4779
k.p.c.,
związany jest także sąd ubezpieczeń społecznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 29 stycznia 2008 r., I UK 173/07, niepublikowany).
Sąd Apelacyjny uznał, że decyzja organu rentowego z dnia 6 listopada
2013 r. nie stanowi rozpoznania wniosku przekazanego postanowieniem Sądu
Okręgowego w Z. Zaskarżony rozpatrywaną skargą kasacyjną wyrok Sądu
Apelacyjnego nie uwzględnia tego, że decyzja organu rentowego z dnia 6 listopada
2013 r. – jak to już wcześniej wskazano – zasadza się na ustaleniu, że kwestia
ustalenia podlegania W. P. ubezpieczeniom społecznym i podstawy wymiaru
składek na te ubezpieczenia od dnia 1 sierpnia 2012 r. z tytułu zatrudnienia u
płatnika T. Spółka z o.o. została już rozstrzygnięta w ostatecznej decyzji organu
rentowego z dnia 10 stycznia 2013 r. W związku z tym – jak to przyjął organ
rentowy w uzasadnieniu decyzji z 6 listopada 2013 r. – zgodnie z art. 156 § 1 k.p.a.
decyzja, która miałaby być wydana byłaby z mocy prawa nieważna, ponieważ
dotyczyłaby sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną (art.
156 § 1 pkt 3 k.p.a.). Wcześniejszą decyzję można byłoby zmienić tylko na skutek
wznowienia postępowania, a wniosek ubezpieczonej nie dotyczył wznowienia
postępowania przed organem rentowym.
11
Sąd Najwyższy – biorąc pod uwagę powyżej przedstawioną argumentację –
uwzględnił skargę kasacyjną organu rentowego na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c. i
orzekł o kosztach postępowania na mocy art. 108 § 2 k.p.c.