Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 284/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 października 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt (przewodniczący)
SSN Jolanta Frańczak (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z powództwa B. K., M. M., B. S. i A.S.
przeciwko Wojskowemu Sądowi Garnizonowemu w L.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 8 października 2015 r.,
skargi kasacyjnej powódek od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 22 maja 2014 r.,
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. wyrokiem z
dnia 31 października 2013 r. oddalił powództwa […] skierowane przeciwko
Wojskowemu Sądowi Garnizonowemu w L. o przywrócenie do pracy.
2
Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że powódki były zatrudnione w
Wojskowym Sądzie Garnizonowym w K. na podstawie umów o pracę na czas
nieokreślony na stanowiskach starszego sekretarza sądowego oraz sekretarza
sądowego. Rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 17 lutego 2010 r.
w sprawie zniesienia niektórych wojskowych sądów garnizonowych oraz zmiany
rozporządzenia w sprawie utworzenia sądów wojskowych oraz określenia ich
siedzib i obszarów właściwości (Dz.U. Nr 32, poz. 175) zniesiono z dniem 1 lipca
2010 r., między innymi, Wojskowy Sąd Garnizonowy w K. i wyznaczono Wojskowy
Sąd Garnizonowy w L., jako jednostkę przejmującą zadania znoszonego Sądu.
Pismami z dnia 17 maja 2010 r. wypowiedziano powódkom umowy o pracę,
wskazując jako przyczynę zniesienie z dniem 1 lipca 2010 r. - w oparciu o
powołane rozporządzenie - Wojskowego Sądu Garnizonowego w K. Powódki w
terminie wniosły odwołania do sądu pracy od wypowiedzeń umów o pracę,
wskazując jako stronę pozwaną Wojskowy Sąd Okręgowy w W. Wyrokiem z dnia
25 listopada 2010 r. Sąd Rejonowy w K. oddalił powództwa, a apelację powódek od
powyższego wyroku oddalił Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia 16 czerwca 2011
r., wyjaśniając w uzasadnieniu wyroku, że powódki nie mogą dochodzić roszczeń
od Wojskowego Sądu Okręgowego w W. bowiem nigdy nie był ich pracodawcą i nie
ma w stosunku do niego zastosowania art. 231
k.p. Skargę kasacyjną powódek
oddalił Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 23 maja 2012 r., I PK 200/11 (OSNP 2013
nr 5-6, poz. 52). Tym samym wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia
odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę został wniesiony przez każdą z
powódek po roku od prawomocnego orzeczenia przez Sąd Okręgowy w K. o braku
legitymacji biernej Wojskowego Sądu Okręgowego w W.
Przy takich ustaleniach faktycznych Sąd Rejonowy uznał, że powództwa nie
mogą zostać uwzględnione bowiem powódki uchybiły terminowi z art. 264 § 1 k.p.,
a wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od wypowiedzeń umów
o pracę nie został złożony w terminie 7 dni od daty ustania przyczyny uchybienia
terminu. Sąd Rejonowy zauważył, że w rozpoznawanej sprawie sposób liczenia
tego terminu pozostaje w związku z przebiegiem postępowania toczącego się
przeciwko Wojskowemu Sądowi Okręgowemu w W., który nie posiadał legitymacji
biernej, ponieważ nie był pracodawcą powódek, a jedynie prezes tego sądu
3
uprawniony był do podejmowania czynności, o jakich mowa w art. 31
§ 1 k.p.
Powódki o błędnym oznaczeniu strony pozwanej dowiedziały się z uzasadnienia
wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 16 czerwca 2011 r., zaś wniosek o
przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od wypowiedzenia umów o pracę w
stosunku do Wojskowego Sądu Garnizonowego w L. wniesiony został w dniu 30
lipca 2012 r., kiedy powódki zapoznały się z wyrokiem Sądu Najwyższego wraz z
uzasadnieniem oddalającym ich skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego w
K. Sąd Rejonowy ponadto wskazał, że powództwa nie zasługiwały na
uwzględnienie z uwagi na pogląd, który zaprezentował Sąd Najwyższy w uchwale
składu siedmiu sędziów z dnia 28 marca 2013 r., III PZP 1/13 (OSNP 2014 nr 4,
poz. 51), iż zniesienie jednostki organizacyjnej wykonującej zadania z zakresu
administracji publicznej i przekazanie tych zadań innej jednostce, posiadającej
własne zasoby kadrowe wystarczające do ich wykonania, nie stanowi przejścia
zakładu pracy na innego pracodawcę w rozumieniu art. 231
§ 1 k.p.
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K.,
po rozpoznaniu apelacji wniesionych przez powódki, wyrokiem z dnia 22 maja
2014 r. oddalił apelacje.
Sąd Okręgowy oddalając apelacje zaaprobował w pełni ustalenia Sądu
pierwszej instancji i uznał za trafne zapadłe rozstrzygnięcie, stwierdzając, że brak
było podstaw do przywrócenia powódkom terminu do wniesienia odwołania od
wypowiedzenia umowy o pracę. Sąd Okręgowy podniósł, że powódki pominęły
zupełnie znaczenie dwuinstancyjności postępowania sądowego oraz to, że Sąd
Najwyższy w ramach nadzoru judykacyjnego wyłącznie kontroluje legalność
orzeczeń sądów powszechnych, a postępowanie rozstrzygające istotę sprawy
poddanej pod osąd kończy się z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia
rozstrzygającego sprawę. Stąd, w ocenie Sądu Okręgowego, niezrozumiale są
wywody fachowego pełnomocnika powódek, że przyczyna uchybienia terminu do
wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę ustała dopiero z chwilą
doręczenia wyroku Sądu Najwyższego wraz z uzasadnieniem z dnia 23 maja
2012 r., w sprawie I PK 200/11. Ubocznie Sąd Okręgowy nadmienił, że mając na
uwadze stanowisko Sądu Najwyższego zaprezentowane w uchwale z dnia 28
marca 2013 r., III PZP 1/13 (OSNP 2014 nr 4, poz. 51) brak jest podstaw do
4
przyjęcia, że Garnizonowy Sąd Wojskowy w L. stał się pracodawcą powódek (art.
231
§ 1 k.p.).
W skardze kasacyjnej powódki zarzuciły naruszenie prawa materialnego, a w
szczególności:
a) art. 265 § 1 k.p. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że rozbieżności
w orzecznictwie Sądu Najwyższego w sprawach o tym samym stanie faktycznym i
prawnym nie uzasadniają przyjęcia, iż powódki bez swojej winy uchybiły terminowi
do wniesienia odwołań przeciwko Wojskowemu Sądowi Garnizonowemu w L.;
b) art. 231
§ 1 k.p. poprzez błędną wykładnię w sytuacji, gdy w takich samych
okolicznościach faktycznych i prawnych, jak rozpoznawana sprawa, Sąd Najwyższy
w wyroku z dnia 14 marca 2012 r., I PK 116/11 (OSNP 2013 nr 5-6, poz. 51),
rozstrzygnął w stosunku do czterech innych pracownic likwidowanego Sądu
Garnizonowego w K., że doszło do przejścia zakładu pracy w rozumieniu art. 231
§
1 k.p. na nowego pracodawcę - Wojskowy Sąd Garnizonowy w L. i w konsekwencji
zostały one przywrócone do pracy w Wojskowym Sądzie Garnizonowym w L. jako
następcy prawnym Wojskowego Sądu Garnizonowego w K.;
c) art. 4011
k.p.c. wobec stwierdzenia wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z
dnia 27 marca 2013 r., K 27/12 (OTK-A 2013 nr 3, poz. 29) niezgodności z
Konstytucją art. 3 § 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów
wojskowych (obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2015 r., poz. 1198), na podstawie
którego wydane zostało rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 17
lutego 2010 r. w sprawie zniesienia niektórych wojskowych sądów garnizonowych
oraz zmiany rozporządzenia w sprawie utworzenia sądów wojskowych oraz
określenia ich siedzib i obszarów właściwości, a które stanowiło podstawę
wypowiedzeń umów o pracę powódkom.
Skarżące wniosły o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi drugiej instancji, ewentualnie o
uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w punkcie I, II, III i IV i przekazanie sprawy
temu Sądowi do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach
postępowania.
W uzasadnieniu skargi podniesione zostało, iż w orzecznictwie Sądu
Okręgowego w K. doszło do rozbieżności i dopiero Sąd Najwyższy w wyroku z dnia
5
23 maja 2012 r., I PK 200/11, stwierdził, że pracodawcą skarżących nie był
Wojskowy Sąd Okręgowy w W. Wobec powyższego do dnia 24 lipca 2012 r., czyli
od daty doręczenia wyroku Sądu Najwyższego wraz z uzasadnieniem, powódkom
nie można przypisać winy w uchybieniu terminu do wniesienia odwołań od
wypowiedzenia umów o pracę skierowanych przeciwko Wojskowemu Sądowi
Garnizonowemu w L. jako następcy prawnemu Wojskowego Sądu Garnizonowemu
w K. Zdaniem skarżących Sąd drugiej instancji pominął, że w sprawie toczącej się
przed tym Sądem (VI Pa …/13), przy tożsamości strony pozwanej, ustalono, że
doszło do przejęcia mienia i na podstawie § 2, 7 i 15 Zarządzenia nr 3/10 Prezesa
Sądu Okręgowego w W. nastąpiło przejście zakładu pracy na innego pracodawcę,
czyli Wojskowy Sąd Garnizonowy w L. Sąd drugiej instancji nie odniósł się również
do zasadności przyczyny wypowiedzenia umów o pracę mimo utraty mocy
obowiązującej z dniem 11 kwietnia 2014 r. rozporządzenia Ministra Obrony
Narodowej z dnia 17 lutego 2010 r. w sprawie zniesienia niektórych wojskowych
sądów garnizonowych oraz zmiany rozporządzenia w sprawie utworzenia sądów
wojskowych oraz określenia ich siedzib i obszarów właściwości, a na podstawie
którego to rozporządzenia doszło do zniesienia Wojskowego Sądu Garnizonowego
w K.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest nieuzasadniona. W pierwszej kolejności rozważyć
należy, czy zaskarżony wyrok został wydany z naruszeniem art. 265 § 1 k.p.,
bowiem rozstrzygnięcie tej kwestii będzie determinować ocenę pozostałych
zarzutów skargi. Odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę w myśl art. 264 § 1
k.p. wnosi się do sądu pracy w terminie 7 dni od dnia doręczenia pisma o
wypowiedzeniu umowy o pracę. Natomiast zgodnie z treścią art. 265 § 1 k.p., jeżeli
pracownik nie dokonał - bez swojej winy - w terminie czynności, o których mowa w
art. 97 § 21
i w art. 264, sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie
uchybionego terminu. Wniosek w tym zakresie należy złożyć w ciągu siedmiu dni
od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu, uprawdopodabniając okoliczności
uzasadniające przywrócenie terminu (art. 265 § 2 k.p.). Terminy przewidziane w
6
art. 264 k.p. są bowiem terminami prawa materialnego, do których nie mają
zastosowania przepisy Kodeksu postępowania cywilnego dotyczące uchybienia i
przywrócenia terminu. Dlatego też konsekwencją wniesienia pozwu po upływie
terminów określonych w tych przepisach, jeżeli ich nie przywrócono, jest oddalenie
powództwa (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 14
marca 1986 r., III PZP 8/86, OSPiKA 1987 nr 1, poz. 19 z glosą T. Zielińskiego oraz
wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 6 sierpnia 1998 r., I PKN 258/98, OSNAPiUS
1999 nr 17, poz. 547; z dnia 10 stycznia 2002 r., I PKN 798/00, LEX nr 558280;
z dnia 10 listopada 2006 r., III PK 73/06, LEX nr 738116; z dnia 12 stycznia 2011 r.,
II PK 186/10, LEX nr 786379).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, iż opóźnienie nie może
być nadmierne. Znaczne przekroczenie siedmiodniowego terminu, o którym mowa
w art. 264 § 1 k.p. do wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę
mogą usprawiedliwiać tylko szczególne okoliczności trwające przez cały czas
opóźnienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 r., I PKN
660/00, OSNP 2003 nr 20, poz. 487). Ponadto pracownik zobligowany jest złożyć
wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od wypowiedzenia
umowy o pracę w terminie 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu,
uprawdopodabniając okoliczności uzasadniające jego przywrócenie. Z ustaleń
faktycznych, które leżą u podstaw wydania zaskarżonego wyroku, a którymi Sąd
Najwyższy jest związany (art. 39813
§ 2 k.p.c.), ponieważ skarga nie zawiera
zarzutów naruszenia prawa procesowego (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.) wynika,
że skarżące o błędnym oznaczeniu strony pozwanej dowiedziały się już z
uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 16 czerwca 2011 r., a wniosek
o przywrócenie terminu został złożony wraz z pozwem o przywrócenie do pracy w
Garnizonowym Sądzie Wojskowym w L. w dniu 30 lipca 2012 r., kiedy został
skarżącym doręczony wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2012 r (I PK
200/11). Nie może jednak zostać niezauważony fakt, iż skarżące na każdym etapie
postępowania w sprawie prawomocnie zakończonej wyrokiem Sądu Okręgowego w
K. z dnia 16 czerwca 2011 r. reprezentowane były przez fachowego pełnomocnika i
konsekwentnie wskazywały jako stronę pozwaną podmiot, który związany był z
podejmowaniem czynności, o jakich mowa w art. 31
§ 1 k.p., a nie podmiot –
7
Wojskowy Sąd Garnizonowy w K. - będący pracodawcą powódek, na rzecz którego
wykonywały pracę. O tym, że Wojskowy Sąd Okręgowy w W. nie posiadał
legitymacji biernej do występowania w sprawie toczącej się na skutek wypowiedzeń
umów o pracę dokonanych pracownikom zniesionego Wojskowego Sądu
Garnizonowego w K. wypowiadały się także Sądy orzekające w sprawie, w której w
dniu 14 marca 2012 r. (I PK 116/11) zapadł wyrok Sądu Najwyższego
stwierdzający, iż zniesienie wojskowego sądu garnizonowego oraz terytorialne
rozdzielenie jego zadań i kompetencji pomiędzy inne sądy garnizonowe
posiadające własne zasoby kadrowe stanowi przejście zakładu pracy na innego
pracodawcę w rozumieniu art. 231
§ 1 k.p. W tym kontekście twierdzenie
skarżących, że kwestia prawidłowego oznaczenia strony pozwanej została
rozstrzygnięta dopiero przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 maja 2012 r. (I PK
200/11), nie może się ostać. Należy przy tym zwrócić uwagę, że wyrokach: z dnia
18 września 2003 r., I PK 370/13 (Pr. Pracy 2004 nr 7-8, poz. 59), z dnia 13
września 2006 r., II PK 357/05 (OSNP 2007 nr 17-18, poz. 247), z dnia 5 lutego
2014 r., III PK 61/13 (LEX nr 1620574) oraz w postanowieniach z dnia 22 lipca
2014 r., III PZ 8/14 (LEX nr 1498821), III PZ 7/14 (LEX nr 1498820) Sąd Najwyższy
zaprezentował stanowisko zgodnie z którym sąd pracy nie jest zobowiązany z
urzędu (art. 477 k.p.c.) wzywać do udziału w sprawie w charakterze strony
pozwanej osoby, o której wezwanie nie wniósł powód działający w procesie przez
fachowego pełnomocnika będącego radcą prawnym lub adwokatem. Sąd pracy nie
ma obowiązku poszukiwania z urzędu za stronę reprezentowaną przez fachowego
pełnomocnika procesowego podmiotu, który powinien być pozwanym w sprawie,
ani do zastępowania profesjonalnego pełnomocnika procesowego we wskazaniu
właściwe oznaczonej strony pozwanej.
Z tych samych względów nie można uznać, że skarżące bez swojej winy
uchybiły terminowi z art. 264 § 1 k.p, do wniesienie odwołania od wypowiedzenia
umowy o pracę przeciwko podmiotowi, który na podstawie art. 231
§ 1 k.p. miał się
stać ich pracodawcą. Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym sprawę podziela
stanowisko zawarte w wyroku z dnia 18 maja 2010 r., I PK 15/10 (LEX nr 1036602),
że zgodnie z hipotezą normy art. 265 § 1 k.p muszą zaistnieć szczególne
okoliczności, które spowodowały opóźnienie w wytoczeniu powództwa oraz
8
związek przyczynowy pomiędzy tymi okolicznościami a niedochowaniem terminu
do wystąpienia strony na drogę sądową. Im większe opóźnienie, tym bardziej
ważkie muszą być przyczyny je usprawiedliwiające. Nie jest taką przyczyną
konsekwentne, nieprawidłowe oznaczenie strony pozwanej przez stronę działającą
za pomocą fachowego pełnomocnika bądź też inna interpretacja danego przepisu
przez Sąd Najwyższy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada
1998 r., II UKN 402/98, OSNAPiUS 1999 nr 24, poz. 805 oraz z dnia 24 marca
2011 r., I UZ 4/11, LEX nr 1380864).
W sytuacji ustalenia, że odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę
zostało wniesione z przekroczeniem terminu określonego w art. 264 § 1 k.p., i nie
zostały przedstawione okoliczności uzasadniające przywrócenie tego terminu
zgodnie z treścią art. 265 § 1 k.p. bezprzedmiotowe stają się pozostałe zarzuty
materialnoprawnej podstawy skargi kasacyjnej. Niedochowanie bowiem przez
pracownika terminu do zaskarżenia czynności prawnej pracodawcy, skutkującej
rozwiązaniem umowy o pracę, o którym mowa w art. 264 § 1 k.p., prowadzi do
oddalenia powództwa, bez względu na to, czy rozwiązanie umowy o pracę było
zgodne z prawem lub uzasadnione. Z kolei oddalenie powództwa ze względu na
przekroczenie terminu z art. 264 § 1 k.p. powoduje, że nie można już stwierdzić,
iż podana w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyna była
niezgodna z prawem. Co więcej, niezachowanie przez pracownika terminu do
zaskarżenia wypowiedzenia umowy o pracę wyłącza potrzebę rozważania
zasadności i legalności przyczyn tego wypowiedzenia (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 22 lutego 2007 r., I PK 233/06, LEX nr 936831).
Zarzut naruszenia art. 23 § 1 k.p jest niezasadny również z tego względu,
że skarżące odwołują się do ustaleń dokonanych w innej sprawie rozpoznawanej
przez Sąd Rejonowy w K. (IV P …/12/N), których nie ma dokonanych w tej sprawie,
a nie formułują zarzutów w ramach drugiej podstawy kasacyjnej odnośnie
zaskarżonego wyroku. Należy również zauważyć, że skarżące nie zarzucają
naruszenia prawa materialnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, a jedynie
błędną wykładnię art. 231
§ 1 k.p. Oznacza to, że tak sformułowany zarzut mógłby
zostać uwzględniony tylko wówczas, jeżeli przepisu prawa materialnego nie można
byłoby zinterpretować w taki sposób, jak to uczynił Sąd drugiej instancji w
9
zaskarżonym wyroku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2014 r., V
CSK 218/13, LEX nr 1486991). Natomiast interpretacja tego przepisu została
dokonana w ten sam sposób w uchwale Sądu Najwyższego w składzie
powiększonym z dnia 28 marca 2013 r., III UZP 1/13 (OSNP 2014 nr 4, poz. 51),
która została wydana, aby usunąć rozbieżności w orzecznictwie Sądu
Najwyższego, dotyczące reorganizacji w administracji wojskowej. W uchwale tej
przyjęte zostało, iż zniesienie jednostki organizacyjnej wykonującej zadania z
zakresu administracji publicznej i przekazanie tych zadań innej jednostce,
posiadającej własne zasoby kadrowe wystarczające do ich wykonania, nie stanowi
przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę w rozumieniu art. 231
k.p.
Całkowicie bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 4011
k.p.c., który skarżące
zaliczają do pierwszej podstawy skargi, a który jest przepisem prawa procesowego.
Zgodnie z tym przepisem można żądać wznowienia postępowania również w
wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z
Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie
którego zostało wydane orzeczenie. Na podstawie art. 4011
k.p.c. można więc
żądać wznowienia postępowania w sprawie prawomocnie zakończonej wówczas,
gdy orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją, umową
międzynarodową lub z ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego zostało
wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub
rozstrzygnięcie w innych sprawach, stanowi podstawę do wznowienia
postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie
określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania. Chodzi o to, aby
sprawa prawomocnie (ostatecznie) rozstrzygnięta w oparciu o akt normatywny
niezgodny z Konstytucją była ponownie rozpoznana i rozstrzygnięta w zgodzie z
wartościami i zasadami konstytucyjnymi. Aby taki cel instytucji wznowienia
postępowania na podstawie art. 4011
k.p.c. mógł być osiągnięty, wskazany przez
stronę wyrok Trybunału Konstytucyjnego powinien dotyczyć aktu normatywnego lub
zawartego w nim przepisu (przepisów) stanowiącego rzeczywistą podstawę prawną
rozstrzygnięcia objętego zaskarżonym w tym trybie wyrokiem sądu. Inaczej
mówiąc, na mocy art. 4011
k.p.c. można żądać wznowienia postępowania jedynie
wówczas, gdy Trybunał Konstytucyjny zakwestionował ten przepis, który był
10
decydującą podstawą prawną rozstrzygnięcia zaskarżonego skargą o wznowienie
postępowania (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 19 marca 2009 r.,
III UO 2/08, OSNP 2010 nr 21-22, poz. 273; z dnia 3 lutego 2012 r., I CZ 152/11,
LEX nr 1215254; z dnia 14 listopada 2013 r., II CZ 71/13, LEX nr 1396407; z dnia
22 października 2014 r., II CZ 59/14, LEX nr 1554258).
Zaskarżony skargą kasacyjną wyrok Sądu drugiej instancji nie został wydany
na skutek skargi o wznowienie postępowania, ale już po wydaniu wyroku przez
Trybunał Konstytucyjny z dnia 27 marca 2013 r., K 27/12, stwierdzającego
niezgodność z Konstytucją art. 3 § 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o
ustroju sądów wojskowych, na podstawie którego wydane zostało rozporządzenie
Ministra Obrony Narodowej z dnia 17 lutego 2010 r. w sprawie zniesienia
niektórych wojskowych sądów garnizonowych oraz zmiany rozporządzenia w
sprawie utworzenia sądów wojskowych oraz określenia ich siedzib i obszarów
właściwości oraz utracie mocy obowiązującej uznanych za niekonstytucyjne
przepisów, a powyższe przepisy nie stanowiły podstawy wyrokowania w tej
sprawie.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
k.p.c.
orzekł jak w sentencji wyroku.
kc