Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 313/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 października 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jolanta Frańczak
SSN Zbigniew Korzeniowski
Protokolant Małgorzata Beczek
w sprawie z powództwa P. K.
przeciwko Straży Miejskiej w K.
o dopuszczenie do pracy,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 8 października 2015 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 26 czerwca 2014 r.,
1. oddala skargę kasacyjną,
2. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 120 zł
tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 21 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy w K. oddalił powództwo
P. K. przeciwko Straży Miejskiej w K. o dopuszczenie do pracy.
Sąd ustalił, że powód był pracownikiem Straży Miejskiej w K.
Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2011 r. Sąd Rejonowy w K. zastosował wobec
powoda środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres
trzech miesięcy. W dniu 28 grudnia 2011 r. pozwana wydała na mocy art. 35 ust. 1
ustawy o pracownikach samorządowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2014 r., poz. 1202)
decyzję o zawieszeniu stosunku pracy powoda na okres trzech miesięcy w związku
z jego tymczasowym aresztowaniem.
Po uzyskaniu informacji o skierowaniu przeciwko powodowi aktu oskarżenia
do Sądu Rejonowego w K., pozwana na podstawie art. 26a ust. 1 ustawy o
strażach gminnych (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 1383 ze zm.) wydała
decyzję z dnia 29 marca 2013 r. o zawieszeniu powoda w pełnieniu obowiązków
pracowniczych z dniem 1 kwietnia 2013 r. na okres trzech miesięcy.
W ocenie Sądu Rejonowego, żądanie powoda nie zasługiwało na
uwzględnienie. Sąd wskazał, że decyzja z dnia 29 marca 2013 r. została wydana
na podstawie art. 26a ustawy o strażach gminnych, która nie przewiduje trybu
odwoławczego w postępowaniu sądowym w przypadku wydania decyzji o
zawieszeniu pracownika. Artykuł 32 ustawy stanowi, że w sprawach dotyczących
strażników, a nieuregulowanych w ustawie, mają zastosowanie przepisy o
pracownikach samorządowych. Ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach
samorządowych również nie reguluje trybu odwoławczego w przypadku
zawieszenia stosunku pracy ani zawieszenia w pełnieniu obowiązków
pracowniczych. Z art. 43 tej ustawy wynika, że sprawach nieuregulowanych w
ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu pracy. Kodeks pracy nie
zawiera regulacji dotyczących zawieszenia stosunku pracy ani zawieszenia w
pełnieniu obowiązków pracowniczych.
W ocenie Sądu Rejonowego, brak jest podstawy prawnej, na podstawie
której mógłby orzekać w niniejszej sprawie i w przypadku uwzględnienia żądań
powoda wydać wyrok uchylający decyzję pozwanej. Dodatkowo Sąd wskazał,
że decyzja z dnia 28 grudnia 2011 r. wydana przez stronę pozwaną potwierdzała
3
jedynie skutek, który nastąpił z mocy ustawy o pracownikach samorządowych.
Gdyby pozwana takiej decyzji nie wydała, to i tak na mocy art. 35 ust 1 ustawy o
pracownikach samorządowych stosunek pracy powoda jako osoby tymczasowo
aresztowanej uległby zawieszeniu z mocy prawa. Dodatkowo decyzją z dnia 1 lipca
2013 r. przedłużono powodowi okres zawieszenia w pełnieniu obowiązków
pracowniczych do czasu ukończenia postępowania karnego na podstawie art. 26a
ust. 3 ustawy o strażach gminnych.
Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia 26 czerwca 2014 r. oddalił apelację
powoda od powyższego wyroku.
Sąd uznał, że Sąd Rejonowy przeprowadził wyczerpujące postępowanie
dowodowe, dokonał jego wszechstronnej, logicznej oceny zgodnie z dyspozycją
art. 233 k.p.c., nie przekraczając granic dopuszczalnej swobodnej oceny dowodów
oraz dokonał prawidłowej oceny prawnej zebranego materiału dowodowego.
Stwierdził, że decyzja z dnia 28 grudnia 2011 r. stanowiła jedynie formalne
potwierdzenie skutku „w postaci ustania stosunku pracy z mocy prawa”, który
określa art. 35 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych. Sąd wskazał, że w
stosunku do każdej decyzji, zachodziła obligatoryjna i samodzielna podstawa do
zawieszenia stosunku pracy powoda. Przepisy art. 35 ust. 1 ustawy o pracownikach
samorządowych oraz art. 26a ust. 1 ustawy o strażach gminnych mają charakter
rozłączny i każdy z nich wyczerpuje dyspozycję innego stanu faktycznego.
U podstaw decyzji z dnia 28 grudnia 2011 r. legło tymczasowe aresztowanie
powoda, natomiast podstawą do zawieszenia w pełnieniu obowiązków
pracowniczych w decyzji z 29 marca 2013 r. było wszczęcie przeciwko powodowi
postępowania karnego.
Odnosząc się do podstawy prawnej zgłoszonego przez powoda roszczenia o
dopuszczenie do pracy, Sąd wskazał, że jest ono „prawnie nieuzasadnione”. Sąd
stwierdził, że aktualnie toczy się przeciwko powodowi postępowania karne, a okres
zawieszenia w pełnieniu obowiązków pracowniczych został przedłużony do czasu
jego ukończenia (art. 26a ust. 3 ustawy o strażach gminnych) i powód nie ma
podstaw do domagania się dopuszczenia powoda do pracy. Z uwagi na treść
art. 66 § 2 k.p. w związku z art. 43 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych w
związku z art. 32 ustawy o strażach gminnych, roszczenie powoda zaktualizuje się
4
z chwilą odmowy ponownego zatrudnienia powoda po zakończeniu postępowania
karnego wyrokiem uniewinniającym lub jego umorzeniem i zgłoszeniu przez
powoda w terminie powrotu do pracy.
Powód zaskarżył ten wyrok skargą kasacyjną w całości, zarzucając mu
naruszenie prawa materialnego, tj. art. 35 ust. 1 ustawy o pracownikach
samorządowych w związku z art. 26a ust. 1 i art. 32 ustawy o strażach gminnych,
przez jego niezasadne zastosowanie oraz błędną interpretację, przez uznanie,
że dyspozycje niniejszego przepisu mają charakter rozłączny i każdy z nich
wyczerpuje inny stan faktyczny, a w konsekwencji uznanie, że istnieje możliwość
wydania powtórnej decyzji o zawieszeniu powoda przez pozwaną, podczas gdy w
stosunku do powoda jedyną podstawą, jaka mogła być zastosowana, były przepisy
ustawy o straży gminnej, które to - w ocenie strony powodowej - nie przewidują
możliwości powtórnego zawieszenia, a w szczególności zawieszenia na czas
praktycznie nieokreślony; art. 26a ust. 1 i 3 ustawy o strażach gminnych w związku
z art. 8 k.p., przez błędną interpretację oraz nieprawidłowe zastosowanie, przez
przyjęcie, że zasadne było ponowne zawieszenie w obowiązkach pracowniczych
powoda na mocy powyższego przepisu po ponad roku od zakończenia okresu
zawieszenia powoda na podstawie art. 35 ust. 1 ustawy o pracownikach
samorządowych, podczas gdy w niniejszej sprawie ewentualnie możliwe było
przedłużenie okresu zawieszenia o kolejny okres trzech miesięcy i to jedynie w
sytuacji zaistnienia ważnych przyczyn (które nie zaistniały), a nie jego ponowne
zastosowanie oraz 22 ust. 1 k.p., przez jego niezasadne niezastosowanie i uznanie,
że brak jest podstawy prawnej, do której Sąd mógłby się odnieść w związku z
rozpoznaniem roszczenia powoda o dopuszczenie do pracy, a w konsekwencji
oddalenie powództwa, podczas gdy zgodnie z art. 32 ustawy o strażach gminnych
oraz art. 43 ust. 1 i 2 ustawy o pracownikach samorządowych w sprawach
nieuregulowanych zastosowanie znajdują przepisy Kodeksu pracy.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pozwana wniosła o odmowę przyjęcia jej
do rozpoznania, ewentualnie o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na swoją
rzecz kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
5
Skarga kasacyjna jest nieuzasadniona.
Z art. 25 ustawy o strażach gminnych wynika, że strażnik gminny świadczy
pracę w ramach umownego stosunku pracy (na czas nieokreślony albo na czas
określony między innymi w celu odbycia szkolenia podstawowego), a nie na innej
podstawie (na przykład mianowania). W art. 26a tej ustawy określono przesłanki,
na podstawie których następuje zawieszenie strażnika gminnego w pełnieniu
obowiązków pracowniczych. Zawieszenie może mieć charakter obligatoryjny lub
fakultatywny. Obligatoryjnie strażnika zawiesza się w wykonywaniu obowiązków w
razie wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego w sprawie o ścigane z
oskarżenia publicznego i popełnione umyślnie przestępstwo lub przestępstwo
skarbowe, przy czym zawieszenie z tego tytułu nie może nastąpić na czas dłuższy
niż 3 miesiące (art. 26a ust. 1). Strażnika można (fakultatywnie) zawiesić w
pełnieniu obowiązków pracowniczych - na czas nie dłuższy niż 3 miesiące - w razie
wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego w sprawie o ścigane z
oskarżenia publicznego i popełnione nieumyślnie przestępstwo lub przestępstwo
skarbowe, jeżeli jest to celowe z uwagi na dobro postępowania lub dobro pracy
(art. 26a ust. 2). Okres obligatoryjnego lub fakultatywnego zawieszenia w pełnieniu
obowiązków pracowniczych może zostać w uzasadnionych przypadkach
przedłużony na dalszy okres, jednak nie dłużej niż do czasu ukończenia
postępowania karnego w sprawie o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe
(art. 26a ust. 3). Konsekwencją zawieszenia strażnika gminnego w pełnieniu
obowiązków pracowniczych jest otrzymywanie przez niego, od najbliższego terminu
wypłaty, wynagrodzenia w wysokości 50% jego pensji zasadniczej oraz dodatków
płacowych określonych w umowie o pracę w stałej wysokości (art. 26a ust. 4).
Po upływie okresu, na jaki strażnik został zawieszony w pełnieniu obowiązków
pracowniczych, strażnikowi wypłaca się należne mu wynagrodzenie za okres
zawieszenia (w pozostałej części), z uwzględnieniem ewentualnych podwyżek w
tym okresie, w razie bezwarunkowego umorzenia postępowania karnego lub
uniewinnienia strażnika prawomocnym wyrokiem sądu (art. 26a ust. 5 i 6).
Zgodnie z art. 32 ustawy o strażach gminnych, w sprawach dotyczących
strażników, a nieuregulowanych w tej ustawie, mają zastosowanie przepisy o
6
pracownikach samorządowych. Niewątpliwie sprawą nieuregulowaną w ustawie o
strażach gminnych jest wpływ tymczasowego aresztowania strażnika na treść jego
stosunku pracy. Z tego względu w tym przypadku ma zastosowanie art. 35 ustawy
o pracownikach samorządowych, zgodnie z którym stosunek pracy pracownika
samorządowego tymczasowo aresztowanego ulega zawieszeniu z mocy prawa -
ust. 1, a w okresie zawieszenia pracownik samorządowy otrzymuje wynagrodzenie
w wysokości połowy wynagrodzenia przysługującego mu do dnia tymczasowego
aresztowania - ust. 2, przy czym w przypadku bezwarunkowego umorzenia
postępowania karnego albo wydania wyroku uniewinniającego pracownikowi
samorządowemu należy wypłacić pozostałą część wynagrodzenia - ust. 3
(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2014 r., I PK 136/13, OSNP 2015
nr 4, poz. 49). Stąd pismo strony pozwanej z dnia 28 grudnia 2011 r. o zawieszeniu
stosunku pracy powoda na okres trzech miesięcy w związku z jego tymczasowym
aresztowaniem nie stanowiło decyzji, o której mowa w art. 26a ust. 1 ustawy o
strażach gminnych, a jedynie informację o ustawowych skutkach tymczasowego
aresztowania względem stosunku pracy powoda (stosunek pracy nie ustał,
jak stwierdził błędnie Sąd Okręgowy, ale został zawieszony).
Z istoty rzeczy zawieszenie strażnika w obowiązkach pracowniczych
(odsunięcie go od wykonywania pracy) należy odnosić do obowiązków faktycznie
wykonywanych. Z tej przyczyny przepisy art. 26a ustawy o strażach gminnych -
zarówno te o charakterze obligatoryjnym (ust. 1), jak i fakultatywnym (ust. 2 i 3) -
nie mogą mieć zastosowania w stosunku do tymczasowo aresztowanego strażnika,
który tych obowiązków nie wykonuje. Decyzja o zawieszeniu w obowiązkach
pracowniczych w okresie ustawowego zawieszenia stosunku pracy w istocie nie
wywołałaby żadnego skutku (także w zakresie prawa do wynagrodzenia) i dlatego
byłaby bezprzedmiotowa.
Zawieszenie stosunku pracy strażnika z mocy prawa (art. 35 ustawy o
pracownikach samorządowych) następuje na skutek jego nieobecności w pracy z
powodu tymczasowego aresztowania, a nie ze względu jego status jako
podejrzanego lub oskarżonego w postępowaniu karnym, natomiast zawieszenie
strażnika w pełnieniu obowiązków pracowniczych (art. 26a ust. 1 ustawy o strażach
gminnych) spowodowane jest wszczęciem przeciwko niemu postępowania karnego
7
w sprawie o ścigane z oskarżenia publicznego i popełnione umyślnie przestępstwo
lub przestępstwo skarbowe. W każdym z tych przypadków inna jest nie tylko
podstawa prawna, ale także podstawa faktyczna zawieszenia w obowiązkach
pracowniczych. Zakresy tych przepisów w ujęciu przedmiotowym nie pokrywają się
(są rozdzielne) i dlatego brak podstaw, aby uznać, że pierwszy z nich pochłania
drugi, a więc że zawieszenie stosunku pracy z mocy prawa z powodu
tymczasowego aresztowania na okres trzech miesięcy wyczerpuje obowiązek
zawieszenia w pełnieniu obowiązków pracowniczych, o którym mowa w art. 26a
ust. 1 ustawy o strażach gminnych.
Wcześniejsze zawieszenie z mocy prawa stosunku pracy (art. 35 ust. 1
ustawy o pracownikach samorządowych) nie stoi na przeszkodzie wydaniu decyzji
o zawieszeniu w obowiązkach pracowniczych na mocy art. 26a ust. 1 ustawy o
strażach gminnych po ustaniu tymczasowego aresztowania. Ten ostatni przepis
jest tak skonstruowany, że określa powód oraz maksymalny czas obligatoryjnego
zawieszenia w obowiązkach pracowniczych, nie sytuuje go natomiast w
konkretnym przedziale czasowym. Obligatoryjne zawieszenie w pełnieniu
obowiązków pracowniczych na okres trzech miesięcy, choć powinno nastąpić
niezwłocznie po powzięciu wiadomości wszczęciu postępowania karnego
(o przedstawieniu zarzutów w toku śledztwa lub dochodzenia - art. 313 § 1 k.p.k.),
może być (raz) zastosowane w każdym czasie trwającego postępowania karnego.
Niezależnie od tego, najistotniejsze znaczenie w niniejszej sprawie ma
okoliczność, że na dzień wyrokowania przez Sąd drugiej instancji (art. 316 § 1
k.p.c.) powód, od 1 lipca 2013 r., był zawieszony w pełnieniu obowiązków
pracowniczych do czasu ukończenia postępowania karnego na podstawie art. 26a
ust. 3 ustawy o strażach gminnych. Zatem to ta decyzja, stanowiąca przeszkodę w
uwzględnieniu powództwa o dopuszczenie do pracy, powinna podlegać ocenie
Sądu drugiej instancji. W tym kontekście dodać należy, że wprawdzie, zgodnie z
poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w przywołanym wyżej wyroku z dnia
23 stycznia 2014 r., I PK 136/13, umowa o pracę stanowiąca podstawę
zatrudnienia strażnika gminnego wygasa z upływem trzech miesięcy jego
nieobecności w pracy wskutek tymczasowego aresztowania, to jednak należy mieć
na uwadze, że w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy powód po
8
zakończeniu tymczasowego aresztowania był nadal zatrudniany przez stronę
pozwaną. To zaś prowadzi do wniosku, że o ile nastąpiło wygaśnięciu stosunku
pracy z mocy prawa, to strony ponownie zawarły umowę o pracę przez czynności
dorozumiane (przez dopuszczenie pracownika do wykonywania pracy i wypłacanie
mu wynagrodzenia).
Sąd Najwyższy na gruncie przepisów Kodeksu pracy przyjmuje, że podstawą
roszczenia o dopuszczenie do pracy jest art. 22 § 1 k.p. nakładający na
pracodawcę obowiązek zatrudniania pracownika, co oznacza obowiązek
faktycznego umożliwienia wykonywania przez niego pracy, czyli dopuszczenia do
pracy (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 10 września 1997 r., I PKN
233/97, OSNP 1998 nr 12, poz. 355 ; z dnia 28 października 1998 r., I PKN 361/98,
OSNAPiUS 1999 nr 23, poz. 750; z dnia 7 lipca 2000 r., I PKN 721/99, OSNP 2002
nr 2, poz. 37; z dnia 4 marca 2009 r., II PK 202/08, OSNP 2010 nr 19-20, poz. 231
oraz z dnia 18 grudnia 2014 r., II PK 47/14, LEX nr 1650296). Przepis ten stanowił
podstawę prawną żądania powoda o dopuszczenie go do pracy, a o zasadności
roszczenia decydowała legalność decyzji z dnia 1 lipca 2013 r. o zawieszeniu
powoda w pełnieniu obowiązków pracowniczych do czasu ukończenia
postępowania karnego.
Zgodnie z art. 26a ust. 3 ustawy o strażach gminnych, przedłużenie
zawieszenia strażnika w pełnieniu obowiązków pracowniczych do czasu
ukończenia postępowania karnego może nastąpić w uzasadnionych przypadkach.
Ustawodawca, posługując się zwrotem niedookreślonym, daje pracodawcy pewien
zakres swobody decyzyjnej (tzw. władzy dyskrecjonalnej), co nie jest
równoznaczne z dowolnością decyzji. Ocena zasadności tej decyzji wymaga zatem
ustalenia właściwych proporcji pomiędzy kryterium interesu społecznego a
słusznym interesem strażnika. Z jednej strony w polskim porządku prawnym
obowiązuje zasada domniemania niewinności (art. 42 ust. 3 Konstytucji RP),
z drugiej zaś interes społeczny wymaga, aby w gronie funkcjonariuszy straży
gminnej znajdowały się osoby wolne od jakichkolwiek podejrzeń, czemu
ustawodawca dał wyraz w art. 24 pkt 5 ustawy o strażach gminnych, ustanawiając
wobec strażnika wymóg nienagannej opinii. Niewątpliwie nienaganna opinia
kandydata do służby w straży gminnej przejawia się w przestrzeganiu przez niego
9
prawa i stanowi gwarancję zgodnego z prawem wypełniania przez obowiązków.
Nienaganną opinią powinny się cieszyć nie tylko osoby aspirujące do straży
gminnej, ale przede wszystkim strażnicy gminni.
Trybunał Konstytucyjny w swoich orzeczeniach podkreśla, że zasada
domniemania niewinności wyartykułowana w art. 42 ust. 3 Konstytucji i wiążących
Polskę umowach międzynarodowych odnosi się do autonomicznie rozumianej
odpowiedzialności karnej, którą Trybunał Konstytucyjny rozciągnął na wszelkie
postępowania o charakterze represyjnym. Jego zdaniem, nie ma podstaw,
a niejednokrotnie faktycznych możliwości, do rozciągania treści tych przepisów na
wszelkie postępowania, w których stosowane są jakiekolwiek środki przewidujące
dla adresata orzeczenia jakiekolwiek sankcje i dolegliwości. Bezpośrednie
uregulowanie w przepisach konstytucyjnych zasady procesu karnego, jaką jest
domniemanie niewinności, niewątpliwie świadczy o rozszerzeniu jej zastosowania.
Nie oznacza jednak rozciągnięcia tej gwarancji konstytucyjnej na procedury
ustawowe, których celem w ogóle nie jest ustalenie naganności zachowania
ludzkiego i wymierzenie sankcji. Konstytucyjna zasada domniemania niewinności i
nie może być jednak rozumiana w taki sposób, który wykluczałby wiązanie z
samym faktem toczącego się postępowania karnego jakichkolwiek konsekwencji
prawnych oddziaływujących na sytuację podejrzanego lub oskarżonego.
„Dopuszczalność takich konsekwencji powinna być «ważona» nie [na] płaszczyźnie
zasady domniemania niewinności, ale w płaszczyźnie zasady proporcjonalności,
wykluczającej zakres ingerencji w sferę praw i wolności” (zob. wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 2 września 2008 r., K 35/06, OTK-A 2008 nr 1, poz. 120 i
przywołane tam orzecznictwo).
W ocenie Sądu Najwyższego, uzasadnionym powodem zastosowania
art. 26a ust. 3 ustawy o strażach gminnych może być skierowanie przeciwko
strażnikowi aktu oskarżenia do sądu. Przejście postępowania karnego w fazę
postępowania sądowego oznacza, że o ile ten stan nie daje podstawy do uznania
strażnika winnym zarzucanych czynów, to jednak status oskarżonego w
postępowaniu karnym sprzeciwia się dopuszczeniu go do wykonywania
obowiązków. Nie oznacza to jednocześnie, że przedłużenie zawieszenia w
pełnieniu obowiązków pracowniczych może nastąpić jedynie w tej fazie
10
postępowania karnego, gdyż również postępowanie przygotowawcze może
dostarczyć niebudzące wątpliwości dowody dotyczące nie tylko faktu popełnienia
przestępstwa, ale także osoby sprawcy.
Poza wszystkim zaś, ocenę zaistnienia uzasadnionego przypadku
określonego w powyższym przepisie należy odnieść także do wagi zarzucanych
czynów i okoliczności ich popełnienia, w tym ich związku z wykonywanymi
czynnościami służbowymi, co może prowadzić do oceny, że strażnik nie daje
rękojmi należytego i zgodnego z prawem wykonywania obowiązków związanych z
ochroną porządku publicznego na terenie gminy (zob. wyrok Naczelnego Sądu
Administracyjnego z dnia 11 lutego 2011 r., I OSK 1348/10, LEX nr 1070753,
dotyczącego analogicznego unormowania zwartego w art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 6
kwietnia 1990 r. o Policji; jednolity tekst: Dz.U. z 2015 r., poz. 355 ze zm.). Na
koniec zaś zauważyć należy, że z językowego brzmienia art. 26a ust. 3 ustawy o
strażach gminnych nie wynika, wbrew wywodom skargi, aby okres przedłużenia
zawieszenia w pełnieniu obowiązków pracowniczych miał być ograniczony jedynie
do trzech miesięcy. Jedyną cezurą czasową jest w tym przypadku dzień
ukończenia postępowania karnego.
W rezultacie skarga nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
orzekł
jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto po myśli
art. 98 k.p.c. w związku z § 11 ust. 1 pkt 2 w związku z 12 ust. 4 pkt 1
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z
urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490).
eb