Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 263/15
POSTANOWIENIE
Dnia 6 listopada 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk
w sprawie z wniosku Skarbu Państwa Prezydenta Miasta B.
o wpis,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 6 listopada 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego w B.
z dnia 30 grudnia 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
2
UZASADNIENIE
Określone w art. 3984
§ 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia
w skardze kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli
skarżący wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez
powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym,
które – zgodnie z art. 3989
§ 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. - będą mogły stanowić
podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do rozpoznania. Na tych
jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie w kwestii
przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
W skardze kasacyjnej od postanowienia Sądu Okręgowego w B. z dnia 30
grudnia 2014 r. wnioskodawca Skarb Państwa reprezentowany przez Prezydenta
Miasta B. oparł wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania na przesłance określonej w
art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c., tj. oczywistej zasadności skargi kasacyjnej.
Szczegółowa analiza uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania nie pozwala na stwierdzenie, że skarga jest oczywiście uzasadniona.
Ujęta w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. przesłanka oczywistej zasadności skargi
kasacyjnej ma miejsce wtedy, gdy zasadność podniesionych w niej zarzutów
wynika prima facie, bez głębszej analizy prawnej. Dotyczy to więc jedynie uchybień
przepisom prawa materialnego albo procesowego, zarzucanym sądowi drugiej
instancji w skardze kasacyjnej, o charakterze elementarnym polegających
w szczególności na oparciu rozstrzygnięcia na wykładni przepisu oczywiście
sprzecznej z jednolitą i ugruntowaną jego wykładnią przyjmowaną w orzecznictwie
i nauce prawa, na zastosowaniu przepisu, który już nie obowiązywał względnie na
oczywiście błędnym zastosowaniu określonego przepisu w ustalonym stanie
faktycznym. Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
nie zawiera przekonywującego wywodu prawnego o zaistnieniu takiego stanu
rzeczy w stosunku do zaskarżonego skargą kasacyjną orzeczenia. O oczywistej
zasadności skargi nie może przesądzać niewątpliwie nieścisłe sformułowanie
3
zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, że nieruchomość, której
dotyczył wniosek, należała do przedsiębiorstwa. Nie można z tego wywodzić, że
Sąd drugiej instancji przyjął, że nieruchomość, której dotyczył wniosek, stanowiła
własność zlikwidowanego przedsiębiorstwa, skoro z pozostałej części uzasadnienia
zaskarżonego postanowienia jednoznacznie wynika, iż nieruchomość, zgodnie z art.
128 § 1 k.c., stanowiła własność Państwa, co zresztą znajduje odbicie w treści
działu II księgi wieczystej. W sytuacji, w której w chwili likwidacji zjednoczenia
przedsiębiorstw państwowych istniały szczegółowe przepisy regulujące
zagospodarowanie w drodze przekazania innym jednostkom państwowych
nieruchomości należących do likwidowanej jednostki nie można uznać za
oczywiście uzasadnionej skargi kasacyjnej w części wskazującej na konieczność
zastosowania do oceny złożonego wniosku o wpis w księdze wieczystej nazwy
organu reprezentującego Skarb Państwa przepisów art. 11 ust. 1 i art. 23 ust. 1
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (jedn. tekst:
Dz.U. z 2015 r., poz. 782 ze zm.) w razie niezałączenia do wniosku dokumentów,
o których mowa w przepisach regulujących zasady i tryb zniesienia zjednoczeń
przedsiębiorstw państwowych.
Wskazać należy, że nie zachodzi również nieważność postępowania, którą
Sąd Najwyższy bierze pod rozwagę – w granicach zaskarżenia - z urzędu
(art. 39813
§ 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.).
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania (art. 3989
§ 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.).
eb