Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 272/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 grudnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący)
SSN Andrzej Stępka
SSA del. do SN Jerzy Skorupka (sprawozdawca)
Protokolant Małgorzata Sobieszczańska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Barbary Nowińskiej,
w sprawie T. N.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 3 grudnia 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Dziecka
od postanowienia Sądu Rejonowego w W.
z dnia 16 kwietnia 2015 r.,
utrzymującego w mocy postanowienie Prokuratury Rejonowej z dnia 28 listopada
2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego i sprawę
przekazuje temu sądowi do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 28.11.2014 r. Prokurator Rejonowy na podstawie art.
17§1 pkt 1 KPK umorzył śledztwo o sygn.. 1 Ds. …/14/II w sprawie:
1. doprowadzenia małoletniego T. N., który nie ukończył 15 lat do poddania się
innym czynnościom seksualnym w okresie od kwietnia 2013 r. do 11 lipca 2013 r. w
W., tj. o przestępstwo z art. 200§1 KK,
2. prezentowania małoletniemu T. N. treści pornograficznych w okresie od
kwietnia 2013 r. do 11 lipca 2013 r. w W., tj. o przestępstwo z art. 202§2 KK.
Zażalenie na wymienione postanowienie wniosła w dniu 24 grudnia 2014 r.
pełnomocnik pokrzywdzonego adw. E. K. zarzucając obrazę przepisów
postępowania mającą wpływ na treść postanowienia, tj. art. 4 KPK, 7 KPK, 92 KPK,
424 KPK w zw. z art. 200 KPK, art. 17§1 pkt 1 KPK, art. 94§1 pkt 5 KPK i art. 98§1
w zw. z art. 424§1 pkt 1 i 2 KPK oraz obrazę prawa materialnego, tj. art. 200§3 KK,
poprzez powoływanie się w treści uzasadnienia na przepis art. 202§2 KK, gdy
został on uchylony ustawą z dnia 4.04.2014 r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz
niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2014 r. poz. 538.
Sąd Rejonowy w W. postanowieniem z dnia 16 kwietnia 2015 r., na
podstawie art. 306§1 i 2 KPK i art. 329§2 KPK zaskarżone postanowienie utrzymał
w mocy.
To postanowienie zaskarżone zostało w całości kasacją przez Rzecznika
Praw Dziecka, w której zarzucono rażące i mogące mieć istotny wpływ na treść
zaskarżonego orzeczenia naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 433§2 KPK
w zw. z art. 457§3 KPK polegające na zaniechaniu dokonania przez Sąd Rejonowy
wszechstronnej kontroli odwoławczej, a nadto rozważenia i ustosunkowania się w
uzasadnieniu orzeczenia do wszystkich zarzutów zawartych w zażaleniu
wniesionym przez pokrzywdzonego w dniu 24 grudnia 2014 r., w następstwie czego
doszło do utrzymania w mocy niezasadnego, bo wydanego z naruszeniem art.
297§1 KPK postanowienia Prokuratora Rejonowego z dnia 28 listopada 2014 r. o
umorzeniu śledztwa.
Podnosząc wymieniony zarzut, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia oraz utrzymanego nim w mocy postanowienia Prokuratora
Rejonowego z 28.11.2014 r. i przekazanie sprawy temu prokuratorowi do dalszego
prowadzenia w postępowaniu przygotowawczym.
3
Na rozprawie kasacyjnej prokurator Prokuratury Generalnej złożył wniosek o
pozostawienie kasacji bez rozpoznania, albowiem postanowienie sądu o
utrzymaniu w mocy postanowienia prokuratora o umorzeniu śledztwa w fazie in
rem, nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie, o którym mowa w art. 521§1
KPK. Ponadto, Sąd Rejonowy nie był uprawniony do rozpoznania zażalenia na
postanowienie o umorzeniu śledztwa z dnia 28.11.2014 r., gdyż było to trzecie
postanowienie o umorzeniu wymienionego śledztwa, gdy przepis art. 330§2 KPK
przewiduje możliwość rozpoznania zażalenia jedynie na pierwsze umorzenie
postępowania przygotowawczego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje. Z uwagi na wniosek prokuratora o
pozostawienie kasacji bez rozpoznania, w pierwszym rzędzie należy rozważyć, czy
prawomocne orzeczenie sądu o utrzymaniu w mocy postanowienia prokuratora o
umorzeniu śledztwa w fazie in rem, stanowi orzeczenie kończące postępowanie w
rozumieniu przepisu art. 521§1 KPK. Zważyć więc należy, że w piśmiennictwie
prawniczym i orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że przez orzeczenie kończące
postępowanie rozumieć należy tylko takie orzeczenie, które prawnie wyłącza
możliwość dalszego zwykłego toku instancyjnego, a nie jakiegokolwiek
postępowania w ogóle. W związku z tym to, czy dane orzeczenie należy uznać za
kończące postępowanie, czy nie, zależne jest od tego, czy po jego wydaniu
możliwy jest jeszcze normalny (zwykły) bieg tego postępowania (zob. Z.Doda,
Rewizja nadzwyczajna w polskim procesie karnym, Warszawa 1972, s. 120-121;
uchw. Izby Karnej SN z 9.10.2000 r., I KZP 4/00, OSNKW 2000/9-10/77; post. SN z
9.06.2009 r., IV KK 461/08, OSNwSK 2009/1/1264; post. SN z 25.09.2013 r., III KK
231/13, OSNKW 2013/12/103).
Przyjmuje się również, że do zakończenia postępowania przygotowawczego
dochodzi wówczas, gdy po wyczerpaniu możliwości dowodowych, ustalenia
dokonane przez organ prowadzący to postępowanie prowadzą m.in. do wniosku, że
zachodzi potrzeba bezwarunkowego umorzenia postępowania przygotowawczego
(zob. J.Grajewski, Przebieg procesu karnego, Warszawa 2012, s. 78). Zamknięcie
śledztwa przewidziane w art. 321§7 KPK obliguje organy procesowe do podjęcia
decyzji w sprawie sposobu zakończenia postępowania przygotowawczego, które
kończy się: 1. sporządzeniem i wniesieniem do sądu aktu oskarżenia (art. 331§1
4
KPK), 2. wnioskiem prokuratora o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i
orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych za
zarzucany występek (art. 335§1 KPK), 3. wnioskiem prokuratora do sądu o
umorzenie postępowania z powodu niepoczytalności sprawcy i zastosowanie
środków zabezpieczających (art. 324§1 KPK), 4. wnioskiem prokuratora do sądu o
warunkowe umorzenie postępowania (art. 336§1 KPK), 5. umorzeniem
bezwarunkowym (art. 322§1 KPK). Postępowanie przygotowawcze może być
zatem zakończone ostatecznie wydaniem postanowienia o jego umorzeniu (zob.
F.Prusak, Nadzór prokuratora nad postępowaniem przygotowawczym, Warszawa
1984, s. 205; S.Waltoś, Proces karny. Zarys systemu, Warszawa 2008, s. 493).
Postanowienie o umorzeniu kończy ostatecznie nie tylko postępowanie
przygotowawcze, ale także proces karny w danej sprawie. Wraz z zakończeniem
postępowania przygotowawczego na podstawie postanowienia o umorzeniu, ustaje
też nadzór prokuratora nad tym postępowaniem. Od tego momentu wszystkie
sposoby sprawowania nadzoru określone w art. 326§3 KPK nie mogą być
stosowane, ponieważ dotyczą one nadzoru nad przebiegiem postępowania (por.
F.Prusak, tamże, s. 206). Wydanie postanowienia kończącego proces karny w
stadium postępowania przygotowawczego, stanowi wyraz uznania przez
prokuratora, że dalsze ściganie jest niedopuszczalne lub faktycznie niezasadne.
Oznacza to, że mimo dyrektywy legalizmu, postępowanie karne należy zakończyć
w jego stadium przygotowawczym.
Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że prawomocna decyzja o
umorzeniu śledztwa, także w fazie in rem, kończy postępowanie przygotowawcze.
Takie stanowisko zostało wyrażone także przez Sąd Najwyższy w uchwale Izby
Karnej z 9.10.2000 r., I KZP 4/00, OSNKW 2000/9-10/77. Pomimo, że zasadniczym
przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego była kwestia, czy postanowienie sądu
utrzymujące w mocy postanowienie prokuratora o umorzeniu postępowania
przygotowawczego przeciwko osobie, a więc w fazie in personam, jest orzeczeniem
kończącym postępowanie sądowe, to z uzasadnienia tej uchwały wynika, że
prawomocne umorzenie postępowania przygotowawczego prowadzonego w
sprawie, kończy ten etap procesu karnego. Zbieżny pogląd został wyrażony przez
Sąd Najwyższy w uchw. (7) z 31.03.2011 r., WZP 2/10, OSNKW 2011/4/31.
5
Mianowicie, że tok postępowania przygotowawczego kończy uprawomocnienie się
postanowienia o jego umorzeniu. Okoliczność, że wymienione orzeczenie zapadło
na gruncie art. 5 ust. 1 ustawy z 17.06.2004 r. o skardze na naruszenie prawa
strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym
lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez
nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843 ze zm.), nie stanowi przeszkody
dla akceptacji wymienionego poglądu przy rozstrzyganiu w niniejszej sprawie
kwestii dopuszczalności kasacji od prawomocnego orzeczenia sądu o utrzymaniu w
mocy postanowienia prokuratora o umorzeniu śledztwa w fazie in rem.
Przeciwko uznaniu wymienionego postanowienia za kończące postępowanie
przygotowawcze podnoszony jest argument, że skoro postępowanie
przygotowawcze może być podjęte w każdym czasie na podstawie art. 327§1 KPK,
to prawomocne postanowienie sądu o utrzymaniu w mocy postanowienia o
umorzeniu śledztwa w fazie in rem, nie kończy postępowania przygotowawczego,
gdyż tworzy ono stan prawomocności jedynie formalnej (zob. K.Marszał,
J.Zagrodnik, Problem dopuszczalności kasacji od postanowienia sądu wydanego w
trybie art. 306§2 KPK, PiP 2002, z. 2; post. SN z 28.11.2006 r., II KK 83/06,
OSNwSK 2006/1/2114). Wymieniony argument uznać jednak należy za chybiony.
Uznanie, że prawomocne postanowienie sądu o utrzymaniu w mocy postanowienia
prokuratora o umorzeniu śledztwa w fazie in rem nie kończy postępowania
przygotowawczego oznaczałoby, że pomimo umorzenia wymienione postępowanie
trwa nadal. Skoro nie zostało ono zakończone, dopuszczalne byłoby wykonywanie
w jego toku dalszych czynności dowodowych, a nawet przedstawienie określonej
osobie zarzutu popełnienia przestępstwa i skierowanie aktu oskarżenia.
Tymczasem, prawomocne umorzenie postępowania przygotowawczego w fazie in
rem prowadzi do wygaśnięcia skargi publicznej. Jeżeli nie zastosowano instytucji
procesowej pozwalającej na jej odzyskanie, prokurator nie dysponuje już prawem
do przedstawienia zarzutu popełnienia przestępstwa oraz prawem do oskarżenia
pomimo, że co do zasady, takie uprawnienia przysługują mu w sprawach ściganych
z oskarżenia publicznego. Bez zastosowania instytucji określonej w art. 327§1
KPK, prokurator nie dysponuje zatem prawem do ścigania i wniesienia oskarżenia
do sądu. Dodać należy, że prokurator, jako organ władzy publicznej obowiązany
6
jest działać na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji RP). Skoro więc
przepis art. 327§1 KPK określa przesłanki i tryb podjęcia na nowo umorzonego
postępowania przygotowawczego, celem odzyskania prawa do ścigania i skargi
publicznej, wymienionych uprawnień prokurator nie może odzyskać w sposób
dorozumiany w drodze wykonywania dalszych czynności procesowych, gdyż
oznaczałoby to działanie poza granicami wyznaczonymi przepisami prawa, tj. art.
327§1 KPK (zob. wyr. SN z 9.10.2008 r., V KK 252/08, Lex nr 465591; post. SA w
Katowicach z 27.07.2011 r., II Akz 416/11, Lex nr 1102930).
Cechą instytucji podjęcia postępowania przygotowawczego jest realizacja
zasady legalizmu w procesie karnym w stosunku do sprawy wcześniej umorzonej.
Taka możliwość wchodzi zatem w grę, gdy tok procesu zakończył się. Podjęcie na
nowo prawomocnie umorzonego postępowania przygotowawczego powoduje
wzruszenie poprzednio wydanego postanowienia o umorzeniu i oznacza otwarcie
drogi do kontynuacji ścigania, zgodnie z dyrektywą legalizmu. Niemniej, bez
wydania postanowienia o podjęciu postępowania, o którym mowa w art. 327§1
KPK, prokurator nie dysponuje prawem do ścigania i prawem do wniesienia
oskarżenia.
Zważyć także należy, że istotnie ustawa procesowa nie uzależnia możliwości
podjęcia postępowania przygotowawczego od jakichkolwiek warunków. Najczęściej
podstawą podjęcia tego postępowania będzie odmienna od dotychczasowej ocena
dokonanych ustaleń faktycznych, uznanie dotychczasowego przebiegu
postępowania za niewystarczający do rozstrzygnięcia o jego przedmiocie i
osiągnięcia celów postępowania przygotowawczego, ujawnienia nowych
okoliczności wymagających procesowego wyjaśnienia. Podjęte może być
postępowanie prawomocnie umorzone, jak i takie, które atrybutu formalnej
prawomocności nie uzyskało. Podjęcie postępowania przygotowawczego może
nastąpić w każdym czasie, a zatem jest to możliwe do terminu upływu karalności
ścigania za dane przestępstwo (zob. J.Grajewski, tamże, s. 113; A.Gaberle,
Umorzenie postępowania przygotowawczego w polskim procesie karnym,
Warszawa 1972, s. 182).
Prawomocne postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego,
wydane także w fazie in rem, stwarza określony stan prawny i wywiera wpływ na
7
sytuację różnych podmiotów, które brały udział w zakończonym postępowaniu.
Wymienione postanowienie stwarza formalną przeszkodę dla podejmowania
dalszych czynności procesowych i jego dalszego prowadzenia. Dopóki więc
wymienione postanowienie występuje w obrocie prawnym, nie może być
traktowane jako niemające znaczenia prawnego i niewiążące prokuratora. Podzielić
należy stanowisko Sądu Najwyższego, że sprzeciwiają się temu m.in. wzgląd na
konieczną stabilność prawomocnych rozstrzygnięć procesowych oraz elementarne
względy gwarancyjne wymagające przestrzegania reguł określających tryb
pozbawienia decyzji procesowych waloru prawomocności (zob. wyr. SN z
9.10.2008 r., V KK 252/08, Lex nr 465591).
Dodać należy, że w piśmiennictwie karnoprocesowym wyrażone zostało
stanowisko afirmujące (zob. K.Marszał, J.Zagrodnik, Problem dopuszczalności
kasacji od postanowienia sądu wydanego w trybie art. 306§2 KPK, PiP 2002, z. 2) i
kontestujące (zob. J.Grajewski, S.Steinborn [w:] Kodeks postępowania karnego.
Komentarz. Tom II, pod red. L.K.Paprzyckiego, Warszawa 2013, s. 310) brak
możliwości wywiedzenia kasacji nadzwyczajnej od prawomocnego postanowienia
sądu utrzymującego w mocy postanowienie prokuratora o umorzeniu postępowania
przygotowawczego w fazie in rem. Według drugiego stanowiska, „możliwość
ewentualnego podjęcia postępowania przygotowawczego na podstawie art. 327§1
KPK ma jedynie charakter hipotetyczny oraz przyszły i nie zmienia oceny, że do
tego czasu postanowienie sądu o utrzymaniu w mocy postanowienia o umorzeniu
postępowania przygotowawczego w fazie in rem stanowi ostatnie słowo w sprawie”.
Podsumowując dotychczasowe uwagi należy zatem stwierdzić, że
prawomocne postanowienie sądu o utrzymaniu w mocy postanowienia prokuratora
o umorzeniu śledztwa w fazie in rem, jest orzeczeniem kończącym postępowanie
przygotowawcze, co otwiera drogę do zaskarżenia postanowienia sądu kasacją
nadzwyczajną na podstawie art. 521§1 KPK. Kasacja nadzwyczajna obejmuje
bowiem szerszy zakres orzeczeń niż kasacja przysługująca stronom. Zakres
orzeczeń, które podlegają kasacji nadzwyczajnej, obejmuje każde prawomocne
orzeczenie wydane przez sąd, które kończy postępowanie. Taka kasacja
przysługuje zatem na prawomocne postanowienie sądu o utrzymaniu w mocy
postanowienia prokuratora o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia także w fazie in
8
rem. W rozpoznawanej sprawie Rzecznik Praw Dziecka posiada legitymację do
wywiedzenia kasacji nadzwyczajnej, gdyż zaskarżonym orzeczeniem naruszono
prawa dziecka, tj. małoletniego T. N.
Dalej należy zważyć, że sąd rozpoznający zażalenie na postanowienie
prokuratora o umorzeniu postępowania przygotowawczego działa jako sąd
odwoławczy i ma obowiązek odpowiednio stosować przepisy o postępowaniu
odwoławczym. Zobowiązany jest zatem do rozważenia wszystkich wniosków i
zarzutów wskazanych w zażaleniu, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 433§2
KPK), a w uzasadnieniu orzeczenia podać, czym kierował się wydając orzeczenie
oraz dlaczego zarzuty i wnioski zażalenia uznał za zasadne albo niezasadne (zob.
wyr. SN z 2.03.2005 r., II KK 522/04, OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 481; post. SN z
3.07.2007 r., III KK 135/07, Lex nr 323665; post. SN z 13.05.2009 r., III KK 12/09,
KZS 2009, Nr 10, poz. 27).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie wskazywano na wymogi,
jakie w świetle art. 457§3 KPK musi spełniać uzasadnienie wyroku sądu
odwoławczego, a zatem także uzasadnienie sądu rozpoznającego zażalenie, o
którym mowa w art. 306§1a KPK (zob. przykładowo wyr. z 21.09.2000 r., IV KKN
316/00, Legalis; wyr. z 20.01.2000 r., III KKN 10/98, Lex nr 51450; post. z
7.01.2010 r., V KK 172/09, Lex nr 570154). Uzasadnienie takiego orzeczenia może
być bardziej lub mniej obszerne i szczegółowe, lecz sąd nie może pominąć
jakiegokolwiek zarzutu i wniosku, a z uzasadnienia ma jasno wynikać stanowisko
sądu, zawierające własną argumentację (zob. wyr. SN z 22.01.2009 r., V KK
250/08, Lex nr 485024). Standard uzasadnienia wymienionego orzeczenia wymaga
też odniesienia się do argumentacji stron, gdyż zapewnia to im rzeczywistą a nie
pozorną kontrolę odwoławczą zaskarżonego orzeczenia. Sąd odwoławczy
obowiązany jest także przedstawić w pisemnym motywach powody
nieuwzględnienia (bądź uwzględnienia) zarzutów sformułowanych w środku
odwoławczym, a rozważania sądu powinny odnosić się do wszystkich zarzutów bez
ograniczania się do zdawkowych i ogólnych stwierdzeń (zob. wyr. SN z 12.04.2007
r., II KK 341/06, R-OSNKW 2007, poz. 816). Nieprawidłowe sporządzenie przez
sąd odwoławczy uzasadnienia wydanego orzeczenia z reguły wskazuje, że sąd ten
nie rozpoznał wniesionego środka odwoławczego w należyty sposób (zob. wyr. SN
9
z 19.11.2007 r., IV KK 262/07, R-OSNKW 2007, poz. 2645; post. SN z 5.08.2008 r.,
III KK 68/08, R-OSNKW 2008, poz. 1582; wyr. SN z 8.03.2007 r., V KK 167/06, R-
OSNKW 2007, poz. 573). W postępowaniu kasacyjnym uzasadnienie orzeczenia
sądu odwoławczego jest bowiem jedynym sposobem sprawdzenia, czy zostały
rozważone wszystkie zarzuty sformułowane w środku odwoławczym oraz czy
uczyniono to rzetelnie, a zatem dostatecznie wnikliwie i wyczerpująco.
W rozpoznawanej sprawie standard uzasadnienia wyroku sądu drugiej
instancji nie został dochowany, gdyż Sąd Rejonowy w W. nie wskazał rzeczowo
dlaczego zażalenie pełnomocnika pokrzywdzonego T. N. zostało uznane za
niezasadne. Krytyczna ocena uzasadnienia tego orzeczenia wynika z braku
argumentacji sądu oraz ze sposobu wyrażenia własnego stanowiska, które jest
skrajnie ogólne i lakoniczne.
Autor kasacji postawił w tej skardze zarzuty obrazy przepisów art. 433§2
KPK w zw. z art. 457§3 KPK zasadnie upatrując obrazy wymienionych przepisów w
braku wszechstronnej kontroli odwoławczej oraz nierozważeniu wszystkich
zarzutów podniesionych w zażaleniu. Sąd Rejonowy w ogóle nie odniósł się do
zarzutu obrazy przepisów art. 4 KPK, art. 7 KPK, art. 92 KPK i art. 424 KPK w zw. z
art. 200 KPK, polegającego na pominięciu przez prokuratora części materiału
dowodowego oraz zaniechaniu usunięcia sprzeczności pomiędzy opiniami biegłej
psycholog M. G. i biegłej psycholog E. W., a także sporządzenia przez prokuratora
uzasadnienia decyzji o umorzeniu postępowania przygotowawczego w sposób
uchybiający wymogom art. 424§1 pkt 1 i 2 KPK. Nie został rozpoznany także zarzut
obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 200§3 KPK. Rzecznik Praw Dziecka
trafnie też podniósł, że sąd rejonowy nie podał dlaczego zarzuty sformułowane w
zażaleniu uznał za niezasadne.
To wszystko powoduje, że uchybienie przepisom art. 433§2 KPK i art. 457§3
KPK miało charakter rażący i bez wątpienia miało wpływ na treść zaskarżonego
orzeczenia. Dodać należy, że zaskarżone postanowienie zostało wydane m.in. na
podstawie art. 306§2 KPK, który to przepis został uchylony ustawą z dnia
29.03.2007 r. (Dz. U. Nr 64, poz. 432). Zatem w momencie podejmowania
wymienionej decyzji przepis art. 306§2 KPK nie obowiązywał, a tym samym nie
mógł stanowić podstawy prawnej do wydania tej decyzji. W takiej sytuacji należało
10
uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu do
ponownego rozpoznania.
Odnośnie do drugiej kwestii zawartej we wniosku prokuratora złożonym na
rozprawie kasacyjnej stwierdzić trzeba, że podlega ona rozpoznaniu przez Sąd
Rejonowy. Wymieniony sąd będzie musiał zatem rozstrzygnąć, czy zażalenie na
postanowienie o umorzeniu śledztwa z dnia 28 listopada 2014 r. jest dopuszczalne.
W tej kwestii należy mieć na uwadze, że pierwsze postanowienie o
umorzeniu śledztwa w sprawie doprowadzenia małoletniego T. N., który nie
ukończył 15 lat do poddania się innym czynnościom seksualnym w okresie od
kwietnia 2013 r. do 11 lipca 2013 r. w W., tj. o przestępstwo z art. 200§1 KK,
zostało wydane w dniu 30 sierpnia 2013 r. (k. 66). Orzeczenie to zostało
zaskarżone zażaleniem przez kuratora procesowego pokrzywdzonego w dniu 6
września 2013 r. (k. 74). Postanowieniem z 25 października 2013 r., Sąd Rejonowy
uwzględnił zażalenie, uchylił zaskarżonego postanowienie i przekazał sprawę
prokuratorowi do dalszego prowadzenia (k. 83). Po uzupełnieniu śledztwa,
postanowieniem z dnia 31 stycznia 2014 r. prokurator ponownie umorzył śledztwo
w tej sprawie (k. 174). Następnie, w dniu 19 lutego 2014 r. prokurator wydał
postanowienie o podjęciu umorzonego śledztwa (k. 206). Po przeprowadzeniu
wielu dalszych czynności dowodowych (przesłuchania świadków, opinie biegłych,
zatrzymanie rzeczy, przeszukanie), w dniu 28 listopada 2014 r. prokurator umorzył
śledztwo w sprawie: 1. doprowadzenia małoletniego T. N., który nie ukończył 15 lat
do poddania się innym czynnościom seksualnym w okresie od kwietnia 2013 r. do
11 lipca 2013 r. w W., tj. o przestępstwo z art. 200§1 KK, 2. prezentowania
małoletniemu T. N. treści pornograficznych w okresie od kwietnia 2013 r. do 11
lipca 2013 r. w W., tj. o przestępstwo z art. 202§2 KK (k. 296). Na to postanowienie
zażalenie wniósł pełnomocnik pokrzywdzonego w dniu 24 grudnia 2014 r. (k. 298).
Po rozpoznaniu zażalenia, Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 16 kwietnia 2014
r. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie (k. 340).
Uwaga sądu powinna więc koncentrować się na kwestii, czy podjęcie
umorzonego śledztwa w dniu 19 lutego 2014 r. powoduje, że pokrzywdzonemu
przysługuje uprawnienie do zaskarżenia decyzji o ponownym umorzeniu śledztwa, co
miało miejsca w dniu 28 listopada 2014 r. Nie należy też tracić z pola widzenia
11
okoliczności, że po podjęciu śledztwa na nowo, było ono prowadzone w szerszym
zakresie, gdyż obok doprowadzenia małoletniego T. N., który nie ukończył 15 lat do
poddania się innym czynnościom seksualnym w okresie od kwietnia 2013 r. do 11
lipca 2013 r. w W., tj. o przestępstwo z art. 200§1 KK, obejmowało także
prezentowanie małoletniemu T. N. treści pornograficznych w okresie od kwietnia 2013
r. do 11 lipca 2013 r. w W., tj. o przestępstwo z art. 202§2 KK. W razie uznania, że
zażalenie pełnomocnika pokrzywdzonego jest dopuszczalne, obowiązkiem sądu jest
rozpoznanie wszystkich zarzutów i wniosków sformułowanych w środku
odwoławczym, stosownie do art. 433§2 KPK oraz uzasadnienie wydanego orzeczenia
w sposób wymagany przepisem art. 457§3 KPK.
Mając to na względzie, orzeczono jak na wstępie.
kc