Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt SNO 67/15
POSTANOWIENIE
Dnia 3 grudnia 2015 r.
Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Romualda Spyt
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie M. P.
sędziego Sądu Okręgowego w […]
po rozpoznaniu na posiedzeniu bez udziału stron
w dniu 3 grudnia 2015 r.
wniosku obwinionego o wznowienie postępowania,
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Najwyższego-Sądu Dyscyplinarnego
z dnia 13 kwietnia 2015 r., sygn. akt SNO 13/15
p o s t a n o w i ł :
1. oddalić wniosek;
2. kosztami postępowania obciążyć Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sędzia Sądu Okręgowego M. P. pismem z dnia 17 września 2015 r. złożył
wniosek o wznowienie postępowania dyscyplinarnego zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2015 r., sygn. akt
SNO 13/15, który utrzymał w mocy wyrok Sądu Apelacyjnego-Sądu
Dyscyplinarnego w […] z dnia 23 września 2014 r., uznający sędziego M. P. za
winnego przewinienia dyscyplinarnego, polegającego na oczywistej i rażącej
obrazie art. 47714
k.p.c. w pięciu prowadzonych przez obwinionego sprawach, za
które wymierzono mu karę upomnienia.
Jako podstawy wznowienia sędzia M. P. wskazał
2
- art. 542 § 1 i 3 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., akcentując to, że w jego
przekonaniu, w sprawie nie orzekał sąd właściwie wyznaczony w rozumieniu art.
111 u.s.p. w zw. z art. 45 Konstytucji RP i art. 6 EKPCz;
- art. 540 § 1 k.p.k., wskazując, że jego zdaniem wyrok Sądu Najwyższego
uzyskano w wyniku przekroczenia uprawnień i niedopełnienia obowiązków tj.
przestępstwa z art. 231 k.k. w postaci orzekania bez akt spraw objętych zarzutami,
czym nie dopełniono obowiązków związanych z rzetelnym orzekaniem oraz
przekroczono uprawnienia uznając stosowanie Konstytucji RP przez sąd za delikt
dyscyplinarny.
Na podstawie tej argumentacji sędzia M. P. wniósł o wznowienie
postępowania w sprawie, uchylenie wyroku z dnia 13 kwietnia 2015 r. w pkt 2 tj.
części utrzymującej w mocy ukaranie za czyn polegający na oczywistej i rażącej
obrazie art. 47714
k.p.c. i przekazanie sprawy sądowi właściwemu do ponownego
rozpoznania lub uchylenie wyroku Sądu Najwyższego i uniewinnienie obwinionego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek o wznowienie postępowania nie zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że wskazana przez wnioskodawcę
podstawa wznowieniowa odnosząca się do wystąpienia w sprawie jednej z
bezwzględnych przyczyn odwoławczych stanowi wyłącznie przesłankę do
wznowienia postępowania z urzędu (zob. uchwała siedmiu sędziów SN z dnia 24
maja 2005 r., I KZP 5/05, OSNKW 2005/6/48, Prok.i Pr.-wkł. 2005/10/10, OSP
2006/3/37, Wokanda 2005/11/10, Biul.SN 2005/5/15; por. T. Grzegorczyk,
Komentarz do art. 542 Kodeksu postępowania karnego, teza 8, Lex 2004; J.
Grajewski, S. Steinborn, Komentarz aktualizowany do art. 542 Kodeksu
postępowania karnego, teza 7, Lex 2015). Z tego względu argumentację
wnioskodawcy w tym zakresie można postrzegać jedynie jako sygnalizację do
podjęcia przez Sąd Najwyższy czynności z urzędu.
Rozpatrując w tym kontekście prezentowane przez wnioskodawcę
stanowisko należy stwierdzić, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku o
3
wznowienie nie doszło do wystąpienia okoliczności, o której mowa w art. 439 § 1
pkt 2 k.p.k., albowiem skład Sądu Najwyższego-Sądu Dyscyplinarnego został
wyznaczony zgodnie z zasadami określonymi w art. 111 u.s.p. Nastąpiło to w
drodze losowania składów orzekających w trybie przepisów uchwały nr 4 /2003
Kolegium Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2003 r. - Regulamin losowania
składów Sądu Najwyższego orzekającego w sprawach dyscyplinarnych sędziów
Sądu Najwyższego oraz sędziów sądów powszechnych (dalej: Regulamin),
uchwalony na podstawie art. 20 § 2 pkt 6 ustawy o SN w zw. z art. 110 § 1 pkt 2
u.s.p. i art. 111 u.s.p. Nie miał tu natomiast zastosowania wskazywany przez
wnioskodawcę art. 53 ustawy o Sądzie Najwyższym.
Potwierdzeniem przeprowadzenia stosownej czynności jest wyciąg z
protokołu z posiedzenia kolegium Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2014 r.. (k. 64
akt SN), podczas którego – zgodnie z § 8 w zw. z § 3 i 4 ww. Regulaminu –
dokonano losowania składów (w tym składu nr 12, który rozpoznał sprawę SNO
13/15), które przyporządkowano do poszczególnych spraw wg kolejności ich
wpływu. To, że podczas posiedzenia Kolegium Sądu Najwyższego losuje się wiele
składów orzekających do rozpoznania spraw dyscyplinarnych, mających wpłynąć
do Sądu Najwyższego w przyszłości, jest uwarunkowane względami
pragmatycznymi i w żadnym razie nie stoi w sprzeczności z treścią art. 111 k.p.k.,
jak też nie narusza wyznaczanych przez art. 45 ust. 1 Konstytucji i art. 6 EKPCz
standardów rzetelnego procesu. Zachowana jest bowiem przypadkowość w
doborze sędziów do rozpoznania spraw dyscyplinarnych i nie ma znaczenia to, czy
są oni losowani niejako „na przyszłość”, czy mieliby być wylosowani już po
wpłynięciu danej sprawy do Sądu Najwyższego. Akcentowanie przez
wnioskodawcę, aby losowanie składu odbywało się „do sprawy” nie znajduje
oparcia w treści, a tym bardziej w funkcji przepisu art. 111 u.s.p. wyznaczanej
względami gwarancyjnymi.
Odnosząc się do drugiej podstawy wznowieniowej – propter falsa, należy
podkreślić, że zgodnie z art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k., postępowanie sądowe
zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia się, jeżeli w związku z
postępowaniem dopuszczono się przestępstwa, a istnieje uzasadniona podstawa
4
do przyjęcia, że mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia. Dopełnieniem tej
przesłanki jest treść art. 541 § 1 k.p.k., według którego, czyn, o którym mowa w art.
540 § 1 pkt 1 k.p.k., musi być ustalony prawomocnym wyrokiem skazującym, chyba,
że orzeczenie takie nie może zapaść z powodu przyczyn wymienionych w art. 17 §
1 pkt 3 –11 k.p.k. lub w art. 22 k.p.k.
Należy przy tym wyrazić pogląd, że wobec tego, iż art. 126 § 1 u.s.p. zawiera
kadłubową regulację podstaw wznowieniowych, za uprawnione należy uznać
zastosowanie w postępowaniu dyscyplinarnym sędziów art. 541 § 1 (i 2) k.p.k. jako
że jest to potrzebne dla właściwej wykładni i zastosowania art. 126 § 1 u.s.p.
Trzeba podkreślić, że art. 541 § 1 k.p.k. nie stanowi samoistnego unormowania,
wprowadzającego ograniczenie podstaw wznowieniowych, ale sprzężony jest z
podstawą propter falsa, stanowiąc jej dopełnienie i dlatego uzasadnione jest jego
stosowanie w rozpoznawanej sprawie poprzez art. 128 u.s.p.
Biorąc pod uwagę treść art. 541 § 1 k.p.k., wobec braku wyroku skazującego
sędziów Sądu Najwyższego za przestępstwo z art. 231 k.k., jak i w ogóle toku
postępowania, które dotyczyłoby okoliczności wskazywanych przez wnioskodawcę
oczywiste jest to, że także i w tym zakresie wniosek o wznowienie postępowania
nie zasługuje na uwzględnienie. Argumentacja wnioskodawcy nie prowadzi także
do stwierdzenia wystąpienia przesłanki, o której mowa w art. 540 § 1 pkt 2 lit. a)
k.p.k., albowiem odnosi się jedynie do realiów procesowych sprawy oraz zagadnień
prawych, stanowiąc polemikę z oceną prawną przypisanego czynu, dokonaną
przez Sąd Najwyższy-Sąd Dyscyplinarny. Nie wskazuje natomiast na nowe fakty i
dowody nieznane przedtem temu Sądowi, które ujawniły się po wydaniu wyroku z
dnia 13 kwietnia 2015 r., sygn. akt SNO 13/15, stwarzające przypuszczenie, że
skazany nie popełnił czynu albo czyn jego nie stanowił przewinienia lub nie
podlegał karze.
Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Najwyższy orzekł jak w
postanowieniu.
kc
5