Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 331/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 grudnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki (przewodniczący)
SSN Tomasz Artymiuk (sprawozdawca)
SSN Przemysław Kalinowski
Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Aleksandra Herzoga
w sprawie A. D.
skazanego z art. 279 § 1 k.k. i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 2 grudnia 2015r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 24 czerwca 2015 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 20 stycznia 2015 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o
karze oraz uchyla pkt I ppkt 2 tego wyroku co do kwalifikacji
prawnej czynu i sprawę w tym zakresie przekazuje do
ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w G.
UZASADNIENIE
2
Sąd Rejonowy w K. wyrokiem z dnia 20 stycznia 2015 r., oskarżonego A. D.
uznał za winnego:
1. popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. I aktu oskarżenia polegającego na
tym, że w maju 2010 r. w K., działając wspólnie i w porozumieniu z […]dokonał
zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci kabla telekomunikacyjnego o
długości 24 metrów i wartości 2395,20 złotych na szkodę TP S.A. z siedzibą w
Warszawie, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie
od dnia 19 kwietnia 2006 r. do dnia 24 marca 2010 r. części kary 4 lat i 4 miesięcy
pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w K. z dnia
12 maja 2006 r. za przestępstwa podobne, tj. występku określonego w art. 278 § 1
k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to skazał go na karę roku pozbawienia wolności
2. popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. II i III aktu oskarżenia,
polegających na tym, że:
- w lipcu 2010 r. w K., działając wspólnie i w porozumieniu z M. S., po uprzednim
wybiciu szyby w oknie łazienki dostał się do wnętrza domu w budowie, skąd
dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kosiarki elektrycznej oraz elektrycznej piły
łańcuchowej o łącznej wartości 750 zł na szkodę […], przy czym czynu tego
dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od dnia 19 kwietnia 2006 r. do dnia
24 marca 2010 r. części kary 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej
wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w K. z dnia 12 maja 2006 r. będąc uprzednio
skazany za przestępstwa podobne,
- w okresie od dnia 2 lipca 2010 r. do dnia 25 lipca 2010 r. w K., po uprzednim
wyważeniu drzwi wejściowych dostał się do wnętrza mieszkania skąd zabrał w celu
przywłaszczenia mienie w postaci zestawu kina domowego – odtwarzacza DVD
firmy Denon, amplitunera firmy Denon i pięciu kolumn o łącznej wartości 450
złotych na szkodę A. S., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu
w okresie od dnia 19 kwietnia 2006 r. do dnia 24 marca 2010 r. części kary 4 lat i 4
miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w
K. z dnia 12 maja 2006 r. będąc uprzednio skazany za przestępstwa podobne,
tj. występków określonych w art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to,
przyjmując że czyny te stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., skazał go na
karę 2 lat pozbawienia wolności.
3
3. na podstawie art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 §1 k.k. wymierzone
oskarżonemu w punkcie pierwszym i drugim wyroku jednostkowe kary pozbawienia
wolności połączył i jako karę łączną wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy
pozbawienia wolności.
4. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w
postaci obowiązku naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz
pokrzywdzonych:
- TP S.A. z siedzibą w Warszawie kwoty 598,20 zł,
- A. K. i A. Ko. łącznie kwoty 125 zł,
5. na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w
postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej wynikającej z
popełnienia przestępstwa na szkodę A. S. w kwocie 230 zł.
W wyroku tym zawarte zostały również orzeczenia o zaliczeniu na poczet
wymierzonej kary pozbawienia wolności okresów rzeczywistego pozbawienia
wolności w sprawie, kosztów obrony z urzędu oraz kosztów postępowania.
Apelacje od orzeczenia Sądu pierwszej instancji wnieśli oskarżony i jego
obrońca. Zaskarżając wyrok w całości podnieśli zarzuty naruszenia prawa
materialnego, prawa procesowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych. W
konkluzji obrońca wniósł o uznanie, że czyn z pkt. III aktu oskarżenia stanowi
wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. i umorzenie postępowania w tej części oraz o
uchylenie wyroku w pozostałym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania złożył również w osobistej apelacji
sam oskarżony.
Sąd Okręgowy w G., po rozpoznaniu wniesionych apelacji, wyrokiem z dnia
24 czerwca 2015 r.,:
I. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
1. uchylił orzeczenia o karach jednostkowych i karze łącznej w pkt. I, II, III
wyroku,
2. z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. II wyroku, popełnionego na
szkodę A. S., wyeliminował dokonanie włamania, czyn ten zakwalifikował jako
przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. i za ten czyn oraz czyn przypisany w pkt. I wyroku,
4
przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., na mocy art. 278 § 1 k.k. wymierzył
oskarżonemu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,
3. na podstawie art. 86 § 2 k.k., 91 § 2 k.k. orzeczone wobec oskarżonego A.
D. jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzył
mu karę 2 lat pozbawienia wolności;
II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
Nadto, Sąd odwoławczy rozstrzygnął o kosztach obrony z urzędu i zwolnił
oskarżonego od kosztów za postępowanie odwoławcze.
Wyrok Sądu drugiej instancji, w części dotyczącej orzeczenia o karze, na
niekorzyść oskarżonego A. D., zaskarżył wniesioną w dniu 28 sierpnia 2015 r.
kasacją Prokurator Generalny. Zarzucił w niej:
1. rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa
karnego procesowego – art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k., polegające
na braku zawarcia w wyroku skazującym orzeczenia o karze za przypisany
wyrokiem Sądu I instancji czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.: popełniony
przez oskarżonego A. D. na szkodę A. K. i A. Ko. pomimo, iż rozstrzygnięcie Sądu I
instancji co do kary w zakresie tego czynu zostało uchylone, a w części orzeczenia
o winie oskarżonego zostało utrzymane w mocy;
2. rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa
karnego materialnego – art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k.,
polegające na orzeczeniu wobec A. D. kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności w
sytuacji, gdy oskarżonemu wymierzono jedynie jedną karę roku i 6 miesięcy
pozbawienia wolności za ciąg dwóch przestępstw z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64
§ 1 k.k.,
wnosząc o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w postępowaniu odwoławczym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Nie można odmówić trafności sformułowanym w kasacji Prokuratora
Generalnego zarzutom rażącego naruszenia przez Sąd odwoławczy przepisów
prawa procesowego, jak i materialnego. Ponieważ naruszenia te miały niewątpliwie
istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, natomiast sama kasacja
wniesiona została na niekorzyść skazanego z zachowaniem terminu określonego w
4. mb
5
art. 524 § 3 k.p.k., możliwe i konieczne było jej uwzględnienie.
Jak wynika z przedstawionego we wstępnej części niniejszego uzasadnienia
przebiegu postępowania w przedmiotowej sprawie, rozpoznając wywiedzione od
wyroku Sądu pierwszej instancji apelacje oskarżonego i jego obrońcy Sąd instancji
ad quem dokonał istotnej zmiany orzeczenia sądu meriti. Polegała ona w
pierwszym rzędzie na przyjęciu, że czyn zarzucony A. D. w pkt. III aktu oskarżenia
popełniony na szkodę A. S. i następnie przypisany mu w zaskarżonym wyroku w
takiej samej postaci, nie stanowi kradzieży z włamaniem, lecz kradzież zwykłą.
Efektem zmienionych ustaleń faktycznych w powyższym zakresie była korekta
kwalifikacji prawnej tego czynu, która skutkować musiała również zmianą
konfiguracji przypisanych oskarżonemu przestępstw co do możliwości przyjęcia ich
popełnienia w warunkach ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 k.k. O ile
bowiem Sąd Rejonowy w K. ciągiem tym objął czyny zakwalifikowane z art. 279 § 1
k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (pkt II i III aktu oskarżenia), o tyle dokonana przez Sąd
drugiej instancji zmiana implikowała przyjęcie ciągu co do przestępstw z art. 278 §
1 k.k. (pkt I i III aktu oskarżenia). W tym stanie rzeczy zasadne było rozstrzygnięcie
tego Sądu zawarte w pkt. I ppkt 1 zaskarżonego wyroku o uchyleniu orzeczenia o
karach jednostkowych i karze łącznej zawartych w pkt. I, II i III wyroku sądu a quo.
W tej konfiguracji konieczne stało się również ponowne ukształtowanie w stosunku
do A. D. orzeczenia o karze. Przyjmując, że dwa przypisane oskarżonemu czyny:
na szkodę TP S.A. oraz na szkodę A. S., stanowiące kradzież zwykłą, popełnione
zostały w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k., Sąd Okręgowy wymierzył
oskarżonemu za powyższy ciąg karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W
poddanym kontroli kasacyjnej wyroku zabrakło natomiast orzeczenia o karze za
trzecie przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1
k.k. popełnione na szkodę A. K. i A. Ko. Jak wynika z pisemnego uzasadnienia tego
wyroku intencją Sądu odwoławczego było wymierzenie A.D. za omawiany czyn
kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, natomiast jako przyczynę
nieumieszczenie w wyroku takiego orzeczenia wskazano na niedopatrzenie.
Niezależnie od przyczyn stwierdzonego stanu rzeczy nie ulega wątpliwości, że we
wskazanym wyżej zakresie doszło do rażącego i mającego istotny wpływ na treść
wyroku naruszenia art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k., polegającego na braku zamieszczenia
6
w wyroku skazującym wymaganego dyspozycją tego przepisu, stosowanego w
postępowaniu odwoławczym odpowiednio (art. 458 k.p.k.), rozstrzygnięcia w
przedmiocie kary za przypisany oskarżonemu w wyroku Sądu Rejonowego czyn z
art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w lipcu 2010 r. na szkodę A. i A.
K., co do którego wyrok sądu meriti – w kwestii winy – został utrzymany w mocy.
Konsekwencją stwierdzonego wyżej uchybienia było z kolei rażące
naruszenie prawa materialnego, a to art. 85 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do
dnia 30 czerwca 2015 r.) oraz art. 91 § 2 k.k. Zgodnie z tym ostatnim przepisem,
jeżeli sprawca w warunkach określonych w art. 85 k.k. popełnia dwa lub więcej
ciągów przestępstw określonych w art. 91 § 1 k.k. lub ciąg przestępstw oraz inne
przestępstwo, sąd orzeka karę łączną stosując odpowiednio przepisy rozdziału IX
Kodeksu karnego. Jednym z warunków wymienionych w art. 85 k.k., od których
uzależniona była możliwość orzeczenia kary łącznej, było wcześniejsze
wymierzenie za pozostające w zbiegu przestępstwa (ciągi przestępstw lub ciąg
przestępstw i inne przestępstwo) kar tego samego rodzaju albo innych
podlegających łączeniu. Oczywiste w związku z tym jest, że nie istniała możliwość
orzeczenia kary łącznej, z zastosowaniem zasad łączenia wynikających z art. 86 §
1 k.k., jeżeli wcześniej wymierzona była tylko jedna kara, bowiem w takim wypadku
po prostu nie było czego łączyć. Wobec powyższego orzeczenie w pkt. I ppkt 3
zaskarżonego wyroku kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności pozbawione było
jakiejkolwiek podstawy.
Stwierdzone uchybienia, czyniące wyrok Sądu drugiej instancji ułomnym,
uznać należy za rażące naruszenie prawa, mające przy tym niewątpliwie istotny –
w rozumieniu art. 523 § 1 k.p.k. – wpływ na treść poddanego kontroli Sądu
Najwyższego orzeczenia.
Konieczność wyeliminowania wskazanych braków obligowała sąd kasacyjny
do uchylenia wyroku Sądu Okręgowego w zaskarżonej części (orzeczenia o karze)
i przekazania sprawy w powyższym zakresie temu Sądowi do ponownego
rozpoznania.
Nadto, Sąd Najwyższy orzekając z urzędu, poza granicami zaskarżenia i
podniesionymi zarzutami, uznał za konieczne uchylenie wyroku Sądu
odwoławczego w pkt. I ppkt 2 w części obejmującej kwalifikację prawną czynu
7
przypisanego oskarżonemu w pkt. II wyroku sądu meriti, a popełnionego na szkodę
Anity Szlas (art. 536 k.p.k. w zw. z art. 455 k.p.k.). Eliminując z opisu czynu
dokonanie włamania sąd ad quem zakwalifikował go jako przestępstwo z art. 278 §
1 k.p.k. pomijając, że z ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd pierwszej
instancji i niezakwestionowanych w zwykłym środku odwoławczym, które znalazły
odzwierciedlenie w opisie czynu nieskorygowanym w tym zakresie w postępowaniu
apelacyjnym, w sposób oczywisty wynika działanie A. D. w warunkach recydywy
podstawowej (art. 64 § 1 k.k.). Tym samym zastosowana przez Sąd Okręgowy
kwalifikacja prawna tego czynu jest niepełna.
Sąd Najwyższy był przy tym uprawniony do rozpoznania kasacji w tej części
w zakresie szerszym (art. 536 k.p.k.), tj.do wyjścia poza granice zarzutów
postawionych w pisemnej skardze, ponieważ w niniejszej sprawie nadzwyczajny
środek zaskarżenia wniesiony został na niekorzyść skazanego, co przy
niezmienionych ustaleniach faktycznych (zob. opis tego czynu po korekcie sądu ad
quem) uprawnia do poprawienia błędnej kwalifikacji prawnej na niekorzyść
oskarżonego (art. 455 zd. 2 k.p.k.). Nie dawało to natomiast podstawy do wydania
innego rodzaju rozstrzygnięcia ponad te, które wymienia art. 537 § 1 i 2 k.p.k. Sąd
Najwyższy, działający w ramach art. 536 k.p.k. w zw. z art. 455 k.p.k., w przypadku
niepodniesienia w skardze kasacyjnej tzw. błędu subsumcji, posiada kompetencję
do orzekania z urzędu, ale jedynie poprzez wydanie orzeczenia kasatoryjnego, nie
może natomiast poprawić błędnej kwalifikacji prawnej we własnym zakresie (zob.
D. Świecki (red.): Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2015, t. II,
s. 499-500).
Procedując ponownie w zakresie w jakim nastąpiło przekazanie, Sąd
odwoławczy usunie stwierdzone uchybienia.
Mając na uwadze powyższe orzeczono, jak w części dyspozytywnej wyroku.
kc