Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 68/15
POSTANOWIENIE
Dnia 1 grudnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z powództwa E. T.
przeciwko Z. S.
o ustalenie treści stosunku pracy, wynagrodzenie za pracę, wynagrodzenie za
godziny nadliczbowe, ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop
wypoczynkowy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 1 grudnia 2015 r.,
skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w P.
z dnia 28 listopada 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 28 listopada 2014 r. zmienił zaskarżony
przez pozwanego wyrok Sądu Rejonowego w Ż. z dnia 2 czerwca 2014 r. w ten
tylko sposób, że zasądził od Z. S. na rzecz powoda E.T. kwotę 21.487,31 zł tytułem
wynagrodzenia za godziny nadliczbowe z ustawowymi odsetkami od 28 września
2013 r. do dnia zapłaty, oddalając apelację w pozostałej części od wyroku
ustalającego, że powód był zatrudniony u pozwanego w okresie od stycznia 2007 r.
do 29 czerwca 2013 r. w pełnym wymiarze czasu pracy i zasądzającego od
pozwanego na rzecz powoda 21.487,31 zł tytułem wynagrodzenia za godziny
nadliczbowe z ustawowymi odsetkami od 11 dnia każdego miesiąca za trzy lata
2
wstecz, począwszy od lipca 2010 r., 336,94 zł tytułem dodatku za pracę w niedziele
i święta z ustawowymi odsetkami, 1.782,50 zł tytułem dodatku za pracę w porze
nocnej z ustawowymi odsetkami oraz 3.000 zł tytułem ekwiwalentu za
niewykorzystany urlop wypoczynkowy i oddalającego powództwo w pozostałej
części.
Pozwany wywiódł skargę kasacyjną od wyroku Sądu drugiej instancji i
opierając ją na podstawie naruszenia prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. w
związku z art. 382 k.p.c., wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
W skardze kasacyjnej zawarty jest wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania z
uwagi na to, że jest ona oczywiście uzasadniona.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Jednym z koniecznych elementów skargi kasacyjnej jest, jak wynika z
art. 3984
§ 2 k.p.c., wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania i jego uzasadnienie.
Wymóg ten wiąże się, jak wielokrotnie wyjaśniano w orzecznictwie Sądu
Najwyższego, z przesłankami rozważanymi przez ten Sąd podczas tzw.
„przedsądu”, a więc na posiedzeniu, którego przedmiotem jest przyjęcie lub
odmowa przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. Przesłanki te określone są w
art. 3989
§ 1 k.p.c. i tylko one podlegają badaniu w tej fazie postępowania, a
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania następuje wtedy, gdy zachodzi choćby
jedna z nich. Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania winno zatem
koncentrować się na wykazaniu istnienia takiej przesłanki, przy czym treść tego
uzasadnienia nie może być dowolna, bo konieczne jest oparcie jej na argumentacji
jurydycznej.
Wniesiona w sprawie skarga kasacyjna zawiera wniosek o przyjęcie jej do
rozpoznania uzasadniony w ten sposób, że skarga jest oczywiście uzasadniona,
nie można jednak uznać, że skarżący zdołał wykazać istnienie tej przesłanki.
W uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania nie ma bowiem
żadnych argumentów przemawiających za jej oczywistą zasadnością. Skarżący w
istocie odwołał się do podstaw skargi, wskazując na oczywistą zasadność skargi ze
3
względu na to, że „w sprawie niniejszej wydane zostało orzeczenie (przez Sąd
Okręgowy przy przyjęciu ustaleń Sądu pierwszej instancji za własne, bez
jakichkolwiek merytorycznych rozważań poprawności tych ustaleń, pomimo iż w
apelacji poprawność tych ustaleń była przez pozwanego kwestionowana) bez
rozważenia kluczowej dla niniejszej sprawy kwestii, a mianowicie, czy fakt, iż
powód otrzymywał miesięcznie wynagrodzenie zasadnicze wyższe od
wynagrodzenia minimalnego, jak i od przewidzianego w umowie o pracę,
świadcząc pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, jedynie nie o stałych porach ze
względu na specyfikę pracy, może żądać dodatkowego wynagrodzenia za pracę w
godzinach nadliczbowych, za wykonanie czynności, za które otrzymał już
wynagrodzenie zasadnicze ustalone według standardu określonego w umowie o
pracę”.
Odwołanie się dla uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania
do podstaw skargi nie może zaś wywołać żadnego skutku nie tylko dlatego, że
podstawy skargi nie podlegają badaniu na tym etapie postępowania przed Sądem
Najwyższym, ale również z tego względu, iż rozpoznanie skargi kasacyjnej
następuje tylko z przyczyn kwalifikowanych, gdyż tylko one decydują o wyniku
„przedsądu”. Powołanie się na przesłankę zawartą w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
zobowiązuje zatem skarżącego do przedstawienia wywodu prawnego,
uzasadniającego jego pogląd, że skarga jest oczywiście uzasadniona, przy czym, o
ile dla uwzględnienia skargi kasacyjnej wystarczy, że jej podstawa jest
usprawiedliwiona, to dla jej przyjęcia do rozpoznania konieczne jest wykazanie
kwalifikowanej postaci naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego
polegającej na jego oczywistości, widocznej prima facie, przy wykorzystaniu
podstawowej wiedzy prawniczej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16
września 2003 r., IV CZ 100/03, LEX nr 82274). Innymi słowy, w celu spełnienia
przesłanki przewidzianej w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. należy wykazać „oczywistość
skargi kasacyjnej” przez odwołanie się do argumentacji, która prima facie wskazuje,
że zaskarżone orzeczenie wydane zostało z oczywistym naruszeniem prawa
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z 30 czerwca 2007 r., II CSK 184/07, z 2
sierpnia 2007 r., III UK 45/07, z 10 lipca 2007 r., II UK 45/07, niepublikowane, z 25
lutego 2008 r., I UK 339/07, LEX nr 453109), a takich argumentów nie można
4
doszukać się we wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej w niniejszej sprawie do
rozpoznania, skoro nie wynika z niego nawet to, jakie przepisy naruszył Sąd
Okręgowy i w jaki sposób miałoby dojść do tego naruszenia.
Dodać do tego należy, że nawet biorąc pod uwagę podstawy skargi
kasacyjnej, brak jest jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, że mogłaby ona być
uznana za oczywiście uzasadnioną, skoro jedyną jej podstawą jest naruszenie
art. 233 w związku z art. 382 k.p.c., sprowadzające się do zarzutu błędnych ustaleń
faktycznych, a z art. 3983
§ 3 k.p.c. wynika, że podstawą skargi kasacyjnej nie
mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów.
Skarżący nie zdołał zatem wykazać, że zachodzi potrzeba rozpoznania jego
skargi przez Sąd Najwyższy, wobec czego z mocy art. 3989
k.p.c. należało
postanowić jak w sentencji.
eb