IV CNP 37/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-01-2016
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 37/15
POSTANOWIENIE
Dnia 10 grudnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk
w sprawie ze skargi pozwanego S. P.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w L.
z dnia 27 marca 2013 r.,
w sprawie z powództwa J. P.
przeciwko S. P. i B. P.
o usunięcie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym
w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 grudnia 2015 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Skarżący S. P., na podstawie art. 4241
§ 1 k.p.c., domagał się stwierdzenia
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 27
marca 2013 r. wydanego w sprawie o usunięcie niezgodności między stanem
prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem
prawnym. Uzasadniając swoje żądanie, skarżący powołał się na naruszenie przez
Sąd Okręgowy w L. przepisów art. 321 § 1 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. oraz art. 321 §
1 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i w zw. art. 10 u.k.w.h. oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Poza wykazaniem przesłanek dopuszczalności skargi określonych w art.
4241
§ 2 k.p.c., skarga powinna spełniać wymagania określone w art. 4245
§ 1
k.p.c. Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego została wniesiona
ze wskazaniem w jakiej części zostało zaskarżone, przytoczenie jej podstaw i ich
uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym orzeczenie to jest niezgodne,
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe
oraz wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem. Zachowanie
powyższych wymagań konstrukcyjnych skargi podlega badaniu przez Sąd
Najwyższy przy wniesieniu skargi, uchybienie tym wymaganiom nie podlega
sanowaniu, zaś brak któregokolwiek z elementów skutkuje odrzuceniem skargi
a limine (art. 424 8
§ 1 k.p.c.). Sąd Najwyższy wyjaśnił także, iż wymagania
te powinny być spełnione w sposób kumulatywny, a nadto że każde z nich ma
charakter samoistny, powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od
innych (por. m.in. postanowienia z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05 oraz z dnia
7 sierpnia 2012 r., III CNP 14/12 - nie publ.).
Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że nie zostało spełnione
wymaganie określone w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c., który nakłada na skarżącego
obowiązek uprawdopodobnienia szkody, wyrządzonej przez wydanie wyroku,
3
którego skarga dotyczy. W tym zakresie niezbędne jest dokonanie wyodrębnionego
wywodu i uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody ze wskazaniem, że już
nastąpiła oraz określeniem czasu jej wystąpienia, zakresu, rozmiaru oraz
wykazaniem istnienia związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zaskarżonym
wyrokiem. Wprawdzie w skardze znajduje się taki wywód, ale w sposób oczywisty
nie uprawdopodobnia on związku przyczynowego pomiędzy wskazaną w skardze
szkodą - w postaci zmniejszenia aktywów skarżącego S. P. o 2/3 udziałów w
nieruchomości stanowiącej działkę nr 1822 objętej księgą wieczystą […] - a
wydaniem orzeczenia zaskarżonego skargą. Skarga nie zawiera bowiem zarzutów
naruszenia przepisów prawa materialnego, na podstawie których Sąd Okręgowy
uznał, że umową z dnia 12 lutego 1990 r. małżonkowie P. przekazali synom po 1/3
udziałów w prawie własności, oprócz działek o numerach ewidencyjnych w niej
wymienionych, także działki nr 1822. Oznacza to, że S. P. nigdy nie nabył w całości
prawa własności wyżej wymienionej działki, lecz tylko udział w tym prawie do 1/3
części. Wpis w dziale II księgi wieczystej, w którym figurował S. P. jako wyłączny
właściciel tej działki, odzwierciedlał od początku stan prawny niezgodny z
rzeczywistością. Zaskarżony skargą wyrok nie miał charakteru konstytutywnego,
lecz jedynie deklaratoryjny. Nie mógł więc być przyczyną pozbawienia powoda 2/3
udziału w prawie własności nieruchomości stanowiącej działkę nr 1822 nawet w
razie uznania za uzasadnionych zarzutów wypełniających podstawę skargi.
Brak uprawdopodobnienia związku przyczynowego pomiędzy szkodą a wydaniem
niezgodnego z prawem orzeczenia, który jest niezbędną przesłanką
odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa za bezprawie judykacyjne
(art. 361 § 1 k.c.), oznacza niespełnienie wymagania określonego w art. 4245
§ 1
pkt 4 k.p.c.
Z tych względów skarga jako niedopuszczalna podlegała odrzuceniu
na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
kc
POSTANOWIENIE
Dnia 10 grudnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk
w sprawie ze skargi pozwanego S. P.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w L.
z dnia 27 marca 2013 r.,
w sprawie z powództwa J. P.
przeciwko S. P. i B. P.
o usunięcie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym
w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 grudnia 2015 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Skarżący S. P., na podstawie art. 4241
§ 1 k.p.c., domagał się stwierdzenia
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 27
marca 2013 r. wydanego w sprawie o usunięcie niezgodności między stanem
prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem
prawnym. Uzasadniając swoje żądanie, skarżący powołał się na naruszenie przez
Sąd Okręgowy w L. przepisów art. 321 § 1 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. oraz art. 321 §
1 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i w zw. art. 10 u.k.w.h. oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Poza wykazaniem przesłanek dopuszczalności skargi określonych w art.
4241
§ 2 k.p.c., skarga powinna spełniać wymagania określone w art. 4245
§ 1
k.p.c. Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego została wniesiona
ze wskazaniem w jakiej części zostało zaskarżone, przytoczenie jej podstaw i ich
uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym orzeczenie to jest niezgodne,
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe
oraz wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem. Zachowanie
powyższych wymagań konstrukcyjnych skargi podlega badaniu przez Sąd
Najwyższy przy wniesieniu skargi, uchybienie tym wymaganiom nie podlega
sanowaniu, zaś brak któregokolwiek z elementów skutkuje odrzuceniem skargi
a limine (art. 424 8
§ 1 k.p.c.). Sąd Najwyższy wyjaśnił także, iż wymagania
te powinny być spełnione w sposób kumulatywny, a nadto że każde z nich ma
charakter samoistny, powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od
innych (por. m.in. postanowienia z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05 oraz z dnia
7 sierpnia 2012 r., III CNP 14/12 - nie publ.).
Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że nie zostało spełnione
wymaganie określone w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c., który nakłada na skarżącego
obowiązek uprawdopodobnienia szkody, wyrządzonej przez wydanie wyroku,
3
którego skarga dotyczy. W tym zakresie niezbędne jest dokonanie wyodrębnionego
wywodu i uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody ze wskazaniem, że już
nastąpiła oraz określeniem czasu jej wystąpienia, zakresu, rozmiaru oraz
wykazaniem istnienia związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zaskarżonym
wyrokiem. Wprawdzie w skardze znajduje się taki wywód, ale w sposób oczywisty
nie uprawdopodobnia on związku przyczynowego pomiędzy wskazaną w skardze
szkodą - w postaci zmniejszenia aktywów skarżącego S. P. o 2/3 udziałów w
nieruchomości stanowiącej działkę nr 1822 objętej księgą wieczystą […] - a
wydaniem orzeczenia zaskarżonego skargą. Skarga nie zawiera bowiem zarzutów
naruszenia przepisów prawa materialnego, na podstawie których Sąd Okręgowy
uznał, że umową z dnia 12 lutego 1990 r. małżonkowie P. przekazali synom po 1/3
udziałów w prawie własności, oprócz działek o numerach ewidencyjnych w niej
wymienionych, także działki nr 1822. Oznacza to, że S. P. nigdy nie nabył w całości
prawa własności wyżej wymienionej działki, lecz tylko udział w tym prawie do 1/3
części. Wpis w dziale II księgi wieczystej, w którym figurował S. P. jako wyłączny
właściciel tej działki, odzwierciedlał od początku stan prawny niezgodny z
rzeczywistością. Zaskarżony skargą wyrok nie miał charakteru konstytutywnego,
lecz jedynie deklaratoryjny. Nie mógł więc być przyczyną pozbawienia powoda 2/3
udziału w prawie własności nieruchomości stanowiącej działkę nr 1822 nawet w
razie uznania za uzasadnionych zarzutów wypełniających podstawę skargi.
Brak uprawdopodobnienia związku przyczynowego pomiędzy szkodą a wydaniem
niezgodnego z prawem orzeczenia, który jest niezbędną przesłanką
odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa za bezprawie judykacyjne
(art. 361 § 1 k.c.), oznacza niespełnienie wymagania określonego w art. 4245
§ 1
pkt 4 k.p.c.
Z tych względów skarga jako niedopuszczalna podlegała odrzuceniu
na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
kc