Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 371/15
POSTANOWIENIE
Dnia 29 grudnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 29 grudnia 2015 r.,
sprawy P. M.
skazanego z art. 278 § 1 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 14 lipca 2015 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 16 czerwca 2014 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego P. M. kosztami sądowymi za
postępowanie kasacyjne.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w K. wyrokiem z dnia 16 czerwca 2013 r., uznał P. M. za
winnego popełnienia czynów z art. 278 § l k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art.
244 k.k. i wymierzył mu kary (odpowiednio) roku pozbawienia wolności oraz 3
miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w
miejsce orzeczonych kar jednostkowych Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną
roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres zatrzymania
od dnia 28 sierpnia 2012 r. do dnia 30 sierpnia 2012 r. Sąd m.in. orzekł wobec
oskarżonego także obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz
pokrzywdzonego kwoty 750 zł oraz zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa 800
2
zł tytułem zwrotu części kosztów sądowych i w pozostałej części zwolnił
oskarżonego od zapłaty kosztów i opłat.
Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który podniósł
zarzut obrazy przepisów postępowania (art. 438 pkt 2 k.p.k.) poprzez naruszenie
zasady art. 5 § 2 k.p.k. (in dubio pro reo) oraz art. 7 k.p.k. poprzez dokonania
dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, przy istnieniu znacznych
rozbieżności pomiędzy zeznaniami świadków, kategoryczną postawą oskarżonego
nieprzyznającego się do zarzucanych mu czynów, braku wykrycia sprawcy
kradzieży w sklepie D. oraz braku ustaleń kategorycznie potwierdzających, że
oskarżony prowadził samochód marki Peugeot 407. W konkluzji obrońca wniósł o
uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, względnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi.
Wyrokiem z dnia 14 lipca 2015 r., Sąd Okręgowy w K. utrzymał w mocy
zaskarżone orzeczenie i zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty
sądowe postępowania odwoławczego.
We wniesionej na korzyść skazanego kasacji adw. R. M. podniósł zarzut
rażącego naruszenia prawa procesowego, który miał istotny wpływ na treść
orzeczenia tj. art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k.
poprzez niesłuszne oddalenie wniosku dowodowego skazanego z dnia 14
października 2014 r., brak jakiegokolwiek uzasadnienia stanowiska w tym zakresie,
co istotnie ograniczyło prawo do obrony oskarżonego P. M. W następstwie tego
zarzutu wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego oraz utrzymanego nim w
mocy wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie, jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Zgodnie z art. 519 k.p.k., kasacja może być wniesiona od prawomocnego
wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie, a zarzuty kasacyjne nie
mogą wprost kwestionować ustaleń faktycznych, bowiem kasacja może być
3
wniesiona tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego
rażącego naruszenia prawa (art. 523 § 1 k.p.k.).
Wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka J. I. skazany
złożył w dniu 14 października 2014 r., na dwa dni przed pierwszą rozprawą
apelacyjną (zwrócić należy uwagę, że postępowanie przed Sądem Rejonowym
toczyło się od końca marca 2013 r. a w jego toku wyznaczono kilka terminów
rozpraw). P. M. w złożonym piśmie, jako adres zamieszkania świadka wskazał ul.
D. 7/51 w K. Po dopuszczeniu przez sąd odwoławczy tego dowodu na rozprawie
apelacyjnej w dniu 16 października 2014 r. świadek bądź nie odbierał prawidłowo
wysłanego wezwania (k.341, tom II), bądź też, mimo odebrania wezwania (k. 354,
tom II), nie stawił się bez usprawiedliwienia (k. 357, tom II). Sąd podejmował próby
zatrzymania świadka i doprowadzenia go przez policję na kolejne trzy terminy
rozpraw, starania te okazały się jednak nieskuteczne (k. 359, k. 365 i k. 375). Z
ustaleń dokonanych przez Sąd wynikało, że świadek nie przebywał pod
wskazanym przez skazanego adresem. W tej sytuacji Sąd Okręgowy zmienił
postanowienie z dnia 7 października 2014 r. i oddalił wniosek dowodowy P. M. o
przesłuchanie w charakterze świadka J. I. (k. 380, tom II), podnosząc, iż mimo
kilkukrotnego odraczania rozpraw i poleceń zatrzymania i doprowadzenia świadka
do Sądu, czynności te okazały się bezskuteczne, podtrzymywanie zaś
przedmiotowego wniosku zmierzało w sposób oczywisty do przedłużenia
postępowania.
Mając na uwadze powyższe ustalenia, niezasadnym jawi się zarzut obrońcy
naruszenia art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. Zgodnie bowiem z treścią tego przepisu
wniosek dowodowy oddala się, jeśli „okoliczność, która ma być udowodniona, nie
ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy albo jest już udowodniona zgodnie z
twierdzeniem wnioskodawcy”. Z analizy uzasadnienia postanowienia z dnia 14
lipca 2015 r. (k. 380, tom II) oddalającego wniosek wynika, że Sąd oparł się na
przesłankach z art. 170 § 1 pkt 4 i 5 k.p.k. (oddalając zaś przedmiotowy wniosek
Sąd stwierdził, iż podejmowane próby przesłuchania wskazanego świadka okazały
się bezskuteczne a podtrzymywanie tego wniosku dowodowego w sposób
oczywisty zmierza do przedłużenia toczącego się postępowania). Stwierdzenie
autora kasacji, że sąd odwoławczy uzasadnił swe stanowisko zakwestionowaniem
4
znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, okoliczności, która miała zostać
udowodniona poprzez przeprowadzenie tego dowodu, jest nieuprawnione.
W literaturze podkreśla się, że niemożność przeprowadzenia dowodu jako
podstawa oddalenia wniosku dowodowego to sytuacja, gdy dany dowód nie tylko w
ogóle, ale też w przewidywanym naturalnie terminie nie będzie mógł być
przeprowadzony (m.in. T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego. Tom I,
Warszawa 2014; B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki (red.),
Kodeks postepowania karnego. Komentarz, Warszawa 2013, s. 541). W tej sytuacji
Sąd Okręgowy zasadnie uznał, że przeprowadzenie dowodu z przesłuchana
świadka J. I. nie jest możliwe. Podjęte próby ustalenia adresu pobytu świadka,
celem przesłuchania, okazały się bezskuteczne. Skoro zatem orzeczenie Sądu
Okręgowego w przedmiocie oddalenia wniosku dowodowego skazanego było
słuszne, w pełni uzasadnione i znajdujące oparcie we wskazanych wyżej
przepisach Kodeksu postępowania karnego, nie sposób przyjąć, iż jego wydanie
naruszało prawo skazanego do obrony.
Oczywiście bezzasadny jest także zarzut braku ustosunkowania się przez
Sąd Okręgowy do zarzutu braku „jakiegokolwiek uzasadnienia stanowiska w tym
zakresie, co istotnie ograniczyło prawo do obrony oskarżonego P. M.” (k. 2 kasacji).
Bezprzedmiotowe jest powtarzanie po raz kolejny treści uzasadnienia
postanowienia oddalającego wniosek dowodowy na rozprawie apelacyjnej w dniu
14 lipca 2015 r. (k. 380 tom II). W tym zakresie zasadnym jest zwrócenie uwagi, że
na rozprawie tej obecny był nie tylko oskarżony, ale także jego obrońca, więc treść
postanowienia była stronom znana.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
kc