Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 104/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
Protokolant Ewa Krentzel
w sprawie z powództwa C. Polska Sp. z o.o. w P.
przeciwko R. S.A. w T.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 14 stycznia 2016 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 czerwca 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania,
pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach
postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Powód – C. Polska sp. z o.o. wniósł o zasądzenie od pozwanego D. S.A.
(obecnie noszącego nazwę „R.” S.A.) kwoty 2 694 016,48 zł z ustawowymi
odsetkami od dnia 16 lipca 2007 r. do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania
za szkodę spowodowaną dostarczeniem mu przez pozwanego orzechów
laskowych zanieczyszczonych orzechami ziemnymi. Sąd pierwszej instancji
rozpoznając sprawę po raz pierwszy oddalił powództwo w całości. Na skutek
apelacji powoda Sąd Apelacyjny uchylił ten wyrok uznając, że Sąd Okręgowy nie
rozpoznał istoty sprawy i przekazał spór do ponownego rozpatrzenia. Sąd
Okręgowy wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2013 r. zasądził pozwanego na
rzecz powoda kwotę 2 676 349,02 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 lipca
2007 r. do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałej części i orzekł o kosztach
procesu. Ustalił, że powód jest producentem słodyczy. Jego głównymi odbiorcami
są duże sieci handlowe w Danii i Szwecji, dla których produkuje tzw. marki własne.
Produkty powoda nigdy nie zawierały orzechów ziemnych, które mają silne
właściwości uczulające. Pozwany, który zajmuje się importem, przetwarzaniem
i dostarczaniem bakalii do produkcji słodyczy, w 2006 r. złożył powodowi ofertę
sprzedaży orzechów laskowych. Po ustnych ustaleniach warunków dostawy, strony
zawarły umowę w dniu 12 lipca 2006 r., w jej ramach powód złożył zamówienie na
dostawę orzechów laskowych prażonych blanszowanych 9/11 w ilości 14 000 kg
oraz orzechów prażonych blanszowanych niekalibrowanych w ilości 16 000 kg.
W zamówieniach powoda nie było zapisu o alergenach czy domieszkach innych
składników - o dopuszczalności bądź niedopuszczalności ich występowania.
Pierwszą dostawę strony uzgodniły na dzień 19 lipca 2006 r. Do zamówienia powód
dołączył specyfikację zamówionego produktu. Pozwany dostarczył powodowi
orzechy laskowe niekalibrowane w trzech partiach w dniach 18 lipca, 4 i 7 oraz
28 sierpnia 2006 r., w zbiorczych opakowaniach, z których powód zabezpieczył
próbki poszczególnych partii. Z dostarczonych orzechów laskowych powód
wyprodukował słodycze na zlecenie C. A/S w Danii i wysłał do odbiorców.
W ostatnich dniach października 2006 r. jeden z odbiorców gotowych wyrobów -
firma C. AB - poinformował powoda, że po spożyciu czekoladki wyprodukowanej
3
przez niego klientka w Szwecji doznała wstrząsu anafilaktycznego. Zdarzenie
zostało zgłoszone władzom sanitarnym w Szwecji, które poprzez procedurę Rapid
Alert System poinformowały o tym władze innych krajów członkowskich Unii
Europejskiej. Pralinki, po spożyciu których nastąpił szok, zostały przebadane przez
laboratorium C. i w ich składzie wykryto ślady orzechów ziemnych, będących silnym
alergenem. Powód ustalił, że wadliwa partia pralinek wykonana została z orzechów
laskowych dostarczonych przez pozwanego 18 lipca 2006 r. Cała partia słodyczy
została wycofana z obrotu. Transport do Polski towaru, który trafił do Stanów
Zjednoczonych i Kanady, był nieopłacalny, został więc zniszczony, a reszcie
zmieniono etykiety na zawierające ostrzeżenie o możliwej obecności alergenów
orzecha ziemnego. Powód został obciążony wszystkimi kosztami związanymi z
wycofaniem wadliwego towaru z rynku przez kontrahentów zagranicznych, jego
przepakowania i zniszczenia części towaru. Czekoladki stanowiły produkt
sezonowy - przygotowany na Boże Narodzenie - w związku z tym istotne było
szybkie ponowne wprowadzenie go do obrotu z odpowiednimi informacjami na
opakowaniach, dlatego do wycofywania i przepakowywania towaru powód
skierował większość swoich pracowników. Powód musiał też umyć i wyczyścić
urządzenia na linii produkcyjnej, by pozbyć się pozostałości orzechów ziemnych.
Poniósł również koszty obsługi prawnej konsumentki ze Szwecji, która doznała
wstrząsu anafilaktycznego. Posiłkując się opinią biegłego sądowego z zakresu
technologii żywienia - Sąd ustalił, że w badanej próbce orzechów laskowych
pobranej z zakwestionowanej dostawy zawartość orzechów ziemnych była wyższa
od 0,1% (więcej niż 1 kg w tonie orzechów) i przekraczała poziom definiowany jako
ilość śladowa. W badanych próbkach były obecne nawet orzechy ziemne w całości,
a nie tylko tzw. mgła arachidowa. Biegły wskazał, że w zakładzie, w którym
przetwarzane są dwa rodzaje orzechów jest możliwe uniknięcie zanieczyszczenia
orzechów laskowych ziemnymi, jeśli zastosuje się dwie oddzielne linie produkcyjne
do tych dwóch surowców. Wyjaśnił, że określenie „czysty” oznacza w praktyce
przemysłowej i laboratoryjnej: „pozbawiony zanieczyszczeń i kontaminatów”.
Określenie „czysty orzech laskowy” lub samo „orzech laskowy” oznacza orzechy
laskowe pozbawione wszelkich zanieczyszczeń, w tym domieszek czy śladów
innych materiałów lub surowców. Biegły wyjaśnił też, że zwyczajowo nie wymaga
4
się wyraźnego zaznaczenia, iż w orzechach laskowych nie mogą występować
alergeny orzechów ziemnych, ponieważ alergeny te nie są nigdy obecne w
orzechach laskowych. Z pomocą biegłej sądowej z zakresu rachunkowości – U. P.
Sąd ustalił z kolei, że w okresie od października 2006 do listopada 2007 r.
wysokość szkody powoda wyniosła 2 676 349,02 zł i składały się na nią koszty
związane z wycofaniem towaru od kontrahentów, zmiany etykiet na informujące o
zawartości orzechów ziemnych, a także koszty mycia zbiorników w zakładzie
powoda. Biegła zakwestionowała jedynie zasadność zaliczenia do szkody zakupu
maszyny do wymiany etykiet. Na podstawie ustalonych faktów Sąd Okręgowy uznał,
że zachodzą przewidziane w art. 471 i nast. k.c. podstawy odpowiedzialności
odszkodowawczej pozwanego wobec powoda. Sąd wyjaśnił, że w związku z tym,
iż umowa stron była bardzo lakoniczna, jej postanowienia dotyczące uzgodnionych
standardów jakości sprzedawanego towaru ustalił w oparciu o zeznania
uczestników negocjujących tę umowę - prezesa zarządu powoda oraz świadków
[…]. Na tej podstawie stwierdził, że powód zamówił u pozwanego orzechy laskowe
bez jakichkolwiek domieszek lub innych składników. Dostarczone orzechy laskowe,
jak się później okazało, zawierały domieszki orzechów ziemnych, skład
dostarczonego towaru odbiegał więc od złożonego przez powoda zamówienia. Na
skutek nienależytego wykonania umowy przez pozwanego powód doznał
poważnego uszczerbku w swoim majątku, związanego z poniesieniem
dodatkowych koniecznych kosztów zapewnienia właściwej informacji o już
wyprodukowanych i skierowanych do dystrybucji towarach oraz usunięcia
zanieczyszczeń w swoim zakładzie i zaspokojenia roszczeń konsumentki, która
doznała wstrząsu anafilaktycznego w wyniku spożycia produktu. Wprawdzie
zawierając umowę z pozwanym powód wiedział jaki jest zakres działalności
pozwanego, lecz ten ostatni zapewniał go ustnie za pośrednictwem swoich
przedstawicieli, że dostarcza orzechy laskowe czyste, bez żadnych domieszek. Sąd
podkreślił, że nie ma praktyki zamieszczania informacji o braku alergenów
w wypadku, kiedy treść zamówienia nie budzi wątpliwości. W zamówieniu powoda
wprost wskazano rodzaj zamawianego towaru, a pozwany zaakceptował to
zamówienie bez zastrzeżeń. Sąd Okręgowy stwierdził, że zgodnie z art. 355 § 2 k.c.
pozwany, jako profesjonalny podmiot, powinien dochować należytej staranności, by
5
dostarczony produkt był całkowicie zgodny ze złożonym przez powoda
zamówieniem i nie miał wad. Pozwany jednak nie dochował wymaganej
staranności i dostarczył towar zanieczyszczony, co uzasadnia nałożenie na niego
obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody, pozostającej w normalnym związku
przyczynowym z nienależytym wykonaniem przez niego zobowiązania.
Wysokość tej szkody Sąd Okręgowy określił na sumę zasądzoną w wyroku,
z odsetkami od dnia wskazanego przez powoda, a jego dalej idące żądania oddalił.
Sąd Apelacyjny rozpoznający sprawę na skutek apelacji pozwanego podzielił
ustalenia faktyczne i wnioski prawne Sądu pierwszej instancji.
W skardze kasacyjnej opartej na obu podstawach z art. 3983
§ 1 k.p.c.
pozwany zarzucił naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ
na wynik postępowania i wskazał jako naruszone art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 391
§ 1 k.p.c.; art. 382 k.p.c. w zw. z art. 378 § 1 k.p.c. oraz art. 244 § 1 k.p.c. w zw.
z art. 252 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.; art. 236 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.
w zw. z art. 382 k.p.c. oraz art. 247 k.p.c.; art. 227 k.p.c. w zw. z art. 385 k.p.c.
w zw. art. 278 § 1 k.p.c.; art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 236 k.p.c. w zw. z art. 316
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 382 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. oraz art. 47912
k.p.c.
w zw. z art. 382 k.p.c. w zw. z art. 378 § 1 k.p.c. i w zw. z art. 385 k.p.c.
Naruszenie prawa materialnego skarżący objął zarzutami błędnego zastosowania
art. 60 k.c. w zw. z art. art. 72 § 1 k.c., a także art. 247 k.p.c.; art. 76 k.c. w zw. z art.
77 § 1 k.c. w zw. z art. 771
k.c. w zw. z art. 247 k.p.c. w zw. z postanowieniem § 8
umowy stron z 12 lipca 2006 r.; art. 65 § 1 i § 2 k.c.; art. 65 § 2 k.c.; art. 65 § 1 k.c.,
art. 471 k.c. w zw. z postanowieniami § 1 i § 6 umowy stron z dnia 12 lipca 2006 r.
oraz specyfikacji dostaw dołączonej do korespondencji elektronicznej powoda do
pozwanej z dnia 11 lipca 2006 r.; art. 471 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c., art. 361 k.c.
w zw. z art. 471 k.c.
We wnioskach domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu oraz
pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną
6
pozwanego powód wniósł o oddalenie tej skargi w całości oraz zasądzenie od
pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania kasacyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności rozważyć należy zarzuty zgłoszone przez
skarżącego w ramach podstawy naruszenia przepisów postępowania (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.). Pozwany przede wszystkim krytykuje sposób sporządzenia
uzasadnienia, kompletność materiału dowodowego stanowiącego podstawę
rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd Apelacyjny i sposób wykorzystania przez ten Sąd
przeprowadzonych dowodów. Części tych zarzutów nie można odmówić słuszności.
Podstawową kwestią sporną w sprawie była treść umowy zawartej przez
strony, a konkretnie uzgodnione przez nie wymagania jakościowe, które powinien
spełniać towar stanowiący jej przedmiot. Mimo to Sąd Apelacyjny poprzestał
na zacytowaniu szczątkowych ustaleń Sądu Okręgowego, ograniczających się do
stwierdzenia, że umowa została zawarta 12 lipca 2006 r. po ustnych ustaleniach
warunków dostawy, oraz że była bardzo lakoniczna, wobec czego Sąd pierwszej
instancji ustalił wymagania jakościowe orzechów laskowych, których dotyczyła
„w oparciu o twierdzenia uczestników negocjacji”, w których brali udział prezes
zarządu oraz świadkowie [...]. Ustalenia nie obejmują przytoczenia konkretnych
zapisów umowy, ani przebiegu rozmów poprzedzających jej zawarcie, mimo
przypisania im decydującego znaczenia w procesie rekonstrukcji umownych
obowiązków pozwanego. Nie wyjaśniają też przyjętego przez strony sposobu jej
realizacji, wobec czego na ich podstawie nie jest jasne jaką rolę pełniło złożone
później przez powoda zamówienie na dostawę orzechów z dołączoną specyfikacją.
Przy czym - na co zwraca uwagę skarżący - Sąd odwoławczy, mimo że przywołując
ustalenia Sądu Okręgowego powielił także zapis o dołączeniu specyfikacji
do zamówienia, to w analizie zarzutów apelacyjnych wskazał na brak specyfikacji,
która szczegółowo opisywałaby wymagania, jakie dostawa powinna spełniać,
wyjaśniając uzupełniająco, że praktyka jej załączania dopiero się kształtowała.
Ta sprzeczność uzasadnienia odnosząca się do najistotniejszych w sprawie
elementów stanu faktycznego powoduje wątpliwość, czy ostatecznie Sąd uznał
za ustalone, że specyfikacja była załączona, czy też nie. Przy czym niewątpliwe
7
jest, że w aktach sprawy dokument taki się znajduje. Niemniej - z uzasadnienia
można wysnuć wniosek, że nie był przedmiotem oceny Sądu odwoławczego,
skoro przy merytorycznej analizie znaczenia poszczególnych faktów ustalonych
w sprawie - Sąd ten zaprzeczył jego istnieniu. Podobnie niekompletna jest ocenia
kluczowego zespołu dowodów, zeznań osób uczestniczących w uzgodnieniach
poprzedzających zawarcie pisemnej umowy, których wyniki doprowadziły do
przyjęcia, że przedmiotem dostawy miały być czyste orzechy laskowe, pozbawione
wszelkich domieszek i alergenów. Sąd Apelacyjny wskazuje za Sądem Okręgowym,
że uczestniczyli w nich prezes zarządu powoda oraz świadkowie […] , a następnie
poddaje ocenie wyłącznie zeznania świadka K., uznając je za niewiarygodny
materiał do ustalenia, że pozwany nie mógł w swoim zakładzie wytworzyć w
okresie, kiedy realizował zamówienie powoda, orzechów laskowych nieskażonych
śladami orzechów ziemnych, natomiast o treści zeznań świadka B. R. nie
wspomniał. Dowodu tego nie poddał ocenie także Sąd pierwszej instancji. Z jednej
strony jest to wada uzasadnienia, które - zgodnie z postanowieniem art. 328 § 2
k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. powinno zawierać przewidzianą w pierwszym
z tych przepisów treść, odpowiednio dostosowaną do zakresu zarzutów
apelacyjnych i postepowania prowadzonego w postepowaniu apelacyjnym,
co w wypadku kwestionowania w apelacji prawidłowości ustaleń faktycznych i ich
subsumcji wymaga szczegółowego odniesienia się do stawianych zarzutów.
Z drugiej strony - jeżeli przyjąć, że uzasadnienie rzetelnie oddaje zakres badania
sprawy przez Sąd Apelacyjny - zarówno niewzięcie pod uwagę specyfikacji
załączonej do zamówienia jak i zeznań świadka K. uchybia przewidzianemu w art.
382 k.p.c. obowiązkowi orzekania przez ten Sąd na podstawie materiału zebranego
w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym, co także
zarzuca skarżący. Do tej samej grupy zarzutów naruszenia art. 382 k.p.c. należy
zarzut niepoddania ocenie przedstawionych przez pozwanego przykładowych
formularzy zamówień stosowanych w obrocie bakaliami w 2006 r. Wprawdzie o tak
oznaczonym dowodzie nie ma wzmianki w uzasadnieniu, jednak nie można
wykluczyć, że to jego w rzeczywistości dotyczy uwaga o kształtującej się dopiero
praktyce załączania specyfikacji. Wątpliwości w tym względzie stanowią kolejny
argument potwierdzający niedostatki uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Skarżący
8
nie ma natomiast racji twierdząc, że Sąd Apelacyjny pominął dowód z dokumentu
urzędowego, jaki stanowił protokół kontroli sanitarnej z 23 listopada 2006 r.
Protokół ten Sąd poddał ocenie i uznał, że w zestawieniu z innymi dowodami
okoliczności stwierdzone w tym protokole (sporządzonym kilka miesięcy po
dostarczeniu powodowi orzechów), odnoszące się do jakości towaru nie
są przekonujące. Takie stanowisko nie narusza art. 252 k.p.c. a zasadność oceny
dowodów usuwa się spod kontroli kasacyjnej (art. 3983
§ 3 k.p.c.). Nie są natomiast
uzasadnione zarzuty naruszenia art. 236 k.p.c. w zw. z art. 232 i 382 k.p.c. poprzez
wykorzystanie dowodów z zeznań świadków i przesłuchania stron dla ustalenia
brzmienia umowy, chociaż były wnioskowane na inne okoliczności. Tezy dowodowe
w tym wypadku były jednak na tyle szerokie, że obejmowały całość zagadnień
związanych z zawarciem przez strony umowy. Podobnie ocenić trzeba zarzut
naruszenia art. 227 k.p.c. w zw. z art. 385 i art. 278 § 1 k.p.c. przez oddalenie
apelacji bez uwzględnienia zarzutu błędnej odmowy przeprowadzenia dowodu
z opinii innego biegłego. W istocie zarzut ten podważa ocenę dowodu z opinii
biegłego dokonaną przez Sądy obu instancji, co nie jest dopuszczalne
w postępowaniu kasacyjnym. Zarzuty dotyczące fachowych kwalifikacji biegłego,
które ocenić należy jako próbę podważania samej możliwości pełnienia przez niego
roli biegłego co do części zagadnień wymagających wiedzy specjalnej, w których
się wypowiadał, w świetle wyjaśnień biegłego o zakresie i źródłach jego
wiedzy i doświadczenia nie budzą wątpliwości. Z kolei zarzut naruszenia art. 233
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 236 k.p.c. w zw. z art. 316 § 1 k.p.c. w zw. z art. 382 k.p.c.
w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. przez poczynienie ustaleń co do istnienia związku
przyczynowego na podstawie opinii biegłej z dziedziny księgowości wynika
z nadmiernej roli, jaką skarżący przypisuje użytemu w uzasadnieniu Sądu
Apelacyjnego sformułowaniu o weryfikującym posłużeniu się przez ten Sąd opinią
biegłej. Przedmiotem opinii było jednak tylko obliczenie poniesionych przez
powoda kosztów na podstawie przedstawionych biegłej dokumentów i do tego
zakresu odnieść należy weryfikującą rolę opinii. Rodzaj wydatków powoda i ich
powiązanie z otrzymaniem od powoda partii orzechów laskowych Sąd ustalił
we własnym zakresie. Także zarzut naruszenia art. 47912
k.p.c. w zw. z art. 382
i art. 278 § 1 k.p.c. jest nieprzekonywujący. O wynikach badań próbki pobranej
9
z dostarczonej pozwanemu partii orzechów pozwany wiedział co najmniej
od początku procesu, skoro już w pozwie powód zawarł stosowną informację
o obecności w zabezpieczonej przez niego próbce pozostałości orzechów
ziemnych (a nie mgły arachidowej). Badanie przeprowadzone przez biegłego
sądowego dało ten sam wynik. Słusznie więc Sąd Apelacyjny uznał zarzut
niewiarygodności próbki poddanej badaniu za spóźniony.
Zarzuty naruszenia prawa materialnego po większej części nie mogą zostać
poddanie ocenie, ponieważ usterki uzasadnienia oraz ogólnikowe ustalenia
poczynione w oparciu o niepełny materiał dowodowy nie stanowią właściwej
bazy faktycznej do formułowania stanowczych ocen prawnych. Część zarzutów
odnosi się przy tym do elementów umowy pisemnej, które w ogóle nie były dotąd
przedmiotem ustaleń i wykładni. Uwaga ta dotyczy zarzutów naruszenia art. 76 k.c.
w zw. z art. 77 § 1 k.c. w zw. z art. 771
k.c. w zw. z art. 247 k.p.c. w zw.
z postanowieniem § 8 umowy z 12 lipca 2006 r., a także art. 65 § 1 i § 2 k.c. przez
jego niewłaściwe zastosowanie przy wykładaniu postanowienia zawartego w § 8
umowy. Dopiero ustalenie jaki był przedmiot umowy stron pozwoli na ocenę czy
umowa została wykonana prawidłowo, czy też nie. Niejasność ustaleń dotyczy też
niektórych elementów szkody wykazywanej przez powoda. Sądy nie sprecyzowały,
co konkretnie obejmują koszty zgłoszone jako koszty obsługi prawnej udzielonej
konsumentce ze Szwecji, trudno więc odeprzeć zarzut błędnego przyjęcia,
że wydatek ten pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.
Jeśli natomiast chodzi o zarzuty o wyższym poziomie
ogólności, dotyczące powiązania pomiędzy zawinieniem zdarzenia
szkodzącego i związkiem przyczynowym pomiędzy tym zdarzeniem
a występowaniem po stronie dłużnika świadomości możliwych
konsekwencji tego zdarzenia wskazać należy, że dominujące poglądy
przeczą możliwości uwzględnienia stanu świadomości dłużnika
jako czynnika istotnego przy ustalaniu związku przyczynowego, zaś
wpływ jego zdolności przewidywania na ocenę zawinienia odnosi się jedynie
do sfery możności przewidzenia, że określone zachowanie jest zdolne do
wywołania szkody. Pamiętać jednak należy, że art. 471 k.c. oparty jest na
10
domniemaniu winy, wobec czego to dłużnik winien wykazać wszelkie okoliczności
ekskulpujące.
Jeśli zaś chodzi o podnoszony przez skarżącego problem charakteru
prawnego art. 247 k.p.c. ma on znaczenie jedynie o tyle, że zarzut zgłoszony
w ramach niewłaściwie dobranej podstawy kasacyjnej nie podlega merytorycznemu
rozpatrzeniu. Ponieważ pozwany podniósł naruszenie tego przepisu wśród
zarzutów materialnoprawnych stwierdzić należy, że nie jest to właściwe dla niego
miejsce. Treścią art. 247 k.p.c. jest ograniczenie w przepisach procesowych granic
swobody wyboru środka dowodowego w celu wykazania określonych okoliczności.
Nie wprowadza on uregulowań materialnoprawnych, te bowiem pomieszczone
zostały w art. 74 § 1 i 2 k.c.
Z uwagi na to, że część zarzutów kasacyjnych, w tym zarzuty zgłoszone
w ramach drugiej podstawy kasacyjnej okazały się uzasadnione, zaskarżony wyrok
podlegał uchyleniu, a sprawę należało przekazać do ponownego rozpoznania
Sądowi Apelacyjnemu (art. 39815
§ 1 k.p.c.).
Orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego wynika z postanowień art.
39821
w zw. z art. 391 § 1 i art. 108 § 2 k.p.c.
kc
jw