Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 475/15
POSTANOWIENIE
Dnia 14 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie z powództwa K. S., K. A. S.
i K. S.-M.
przeciwko J. S.
o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 stycznia 2016 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powodów
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 6 marca 2015 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania oraz
zasądza od powodów solidarnie na rzecz pozwanej kwotę 1800
(tysiąc osiemset) zł z tytułu kosztów postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. może być zatem osiągnięty tylko przez
powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym,
które będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia
jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
Sąd Najwyższy, rozpoznając nadzwyczajny środek zaskarżenia, jakim jest
skarga kasacyjna, nie jest trzecią instancją sądową, lecz działa w interesie
publicznym, wyjaśniając istotne zagadnienia prawne, dokonując wykładni
przepisów budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, bądź usuwając z obrotu prawnego orzeczenia wydane
w postępowaniu dotkniętym nieważnością lub oczywiście wadliwe. Dlatego też nie
każda skarga kasacyjna może być przyjęta do rozpoznania.
W niniejszej sprawie nie występuje wskazane we wniosku istotne
zagadnienie prawne. Zagadnieniem takim w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.
jest zagadnienie nowe, nierozwiązane dotąd w orzecznictwie, którego
rozstrzygnięcie może przyczynić się do rozwoju prawa, takim zaś zagadnieniem
niewątpliwie nie jest wskazana w skardze kasacyjnej kwestia wykładni art. 527
i nast. oraz art. 922 i nast. k.c. Przepisy te były już wielokrotnie wykładane
w orzecznictwie Sądu Najwyższego.
Strona skarżąca podnosi również, że naruszenie wskazanych przepisów
było oczywiste. Taki zarzut powoduje, że nie można równocześnie twierdzić,
iż w ramach naruszenia tych samych przepisów w sprawie pojawiło się istotne
zagadnienie prawne albo potrzeba wykładni tych przepisów, ponieważ budzą one
3
poważne wątpliwości lub wywołują rozbieżności w orzecznictwie. Jeżeli bowiem
w związku z domniemanym naruszeniem przepisu występuje istotne zagadnienie
prawne albo powstaje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, to nie może
być mowy o oczywistym (rażącym) naruszeniu tego przepisu, prowadzącym
do oczywistej zasadności skargi kasacyjnej w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Uwzględniając powyższe stwierdzić trzeba, że stanowisko strony skarżącej
jest nielogiczne i niekonsekwentne, albo zagadnienie wykładni i zastosowania
normy jest proste, a w konsekwencji naruszenie przepisów prawa oczywiste albo
problem jest skomplikowany, przez co powoduje poważne wątpliwości, prowadzące
do rozbieżności ocen lub w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, a tym
samym naruszenie prawa przez sąd nie jest oczywiste.
Z tych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.). O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd
Najwyższy orzekł na podstawie art. 108 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
eb