I CNP 25/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-03-2016
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 25/15
POSTANOWIENIE
Dnia 21 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Zawistowski
ze skargi E. B. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego w W.
z dnia 19 września 2012 r., wydanego w sprawie
z wniosku Syndyka masy upadłości W. S.A. w W.
przy uczestnictwie E. B.
o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 21 stycznia 2016 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Skarga E. B. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 19 września 2012 r. została oparta na
podstawie naruszenia prawa materialnego i naruszenia przepisów postępowania.
Zdaniem skarżącej zaskarżone postanowienie jest niezgodne z art. 373 ust. 1-3 i
art. 374 § 2 p.u.n. oraz art. 233 § 2 w zw. z art. 227 k.p.c.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
z punktu widzenia jej wymogów powinna odpowiadać ogólnym wymogom pisma
procesowego oraz szczególnym wymogom przewidzianym dla tego środka
prawnego w art. 4245
§ 1 k.p.c.
Art. 4245
§ 1 k.p.c. określa wymogi skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia o charakterze konstrukcyjnym, niezbędne do
uznania wniesionego środka za skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia w rozumieniu art. 4242
§ 1 k.p.c. Niespełnienie przez
skargę któregokolwiek z wymogów określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c. skutkuje jej
odrzuceniem przez Sąd Najwyższy (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Należy do nich między
innymi wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne
oraz uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Skarżąca w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia
Sądu Rejonowego ograniczyła się w istocie do samego stwierdzenia, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i
nie jest możliwe. Nie stanowi to spełnienia wymogu określonego w art. 4245
§ 1 pkt
5 k.p.c. W orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało utrwalone stanowisko, że
samo wskazanie przez skarżącego, iż od zaskarżonego orzeczenia nie
przysługiwała skarga kasacyjna lub skarga o wznowienie postępowania nie
odpowiada wymogowi wykazania, ze wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie było
możliwe w drodze innych środków prawnych. W świetle tego przepisu wymagane
jest przedstawienie odpowiedniego wywodu prawnego pozwalającego uznać, że
3
skarżący wykazał brak możliwości wzruszenia zaskarżonego orzeczenia przy
pomocy dostępnych środków prawnych. Niewystarczające jest samo stwierdzenie o
braku możliwości wzruszenia zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych, nie poparte stosowną argumentacją i przytoczeniem właściwych
przepisów prawa.
Skarga E. B. dotyczy ponadto orzeczenia sądu pierwszej instancji. W tym
przypadku konieczne jest wykazanie dodatkowo, że występuje w sprawie
wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, stosownie do treści art. 4241
§ 2 k.p.c.
Z tych względów skarga podlegała odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1
k.p.c.
kc
POSTANOWIENIE
Dnia 21 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Zawistowski
ze skargi E. B. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego w W.
z dnia 19 września 2012 r., wydanego w sprawie
z wniosku Syndyka masy upadłości W. S.A. w W.
przy uczestnictwie E. B.
o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 21 stycznia 2016 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Skarga E. B. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 19 września 2012 r. została oparta na
podstawie naruszenia prawa materialnego i naruszenia przepisów postępowania.
Zdaniem skarżącej zaskarżone postanowienie jest niezgodne z art. 373 ust. 1-3 i
art. 374 § 2 p.u.n. oraz art. 233 § 2 w zw. z art. 227 k.p.c.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
z punktu widzenia jej wymogów powinna odpowiadać ogólnym wymogom pisma
procesowego oraz szczególnym wymogom przewidzianym dla tego środka
prawnego w art. 4245
§ 1 k.p.c.
Art. 4245
§ 1 k.p.c. określa wymogi skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia o charakterze konstrukcyjnym, niezbędne do
uznania wniesionego środka za skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia w rozumieniu art. 4242
§ 1 k.p.c. Niespełnienie przez
skargę któregokolwiek z wymogów określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c. skutkuje jej
odrzuceniem przez Sąd Najwyższy (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Należy do nich między
innymi wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne
oraz uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Skarżąca w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia
Sądu Rejonowego ograniczyła się w istocie do samego stwierdzenia, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i
nie jest możliwe. Nie stanowi to spełnienia wymogu określonego w art. 4245
§ 1 pkt
5 k.p.c. W orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało utrwalone stanowisko, że
samo wskazanie przez skarżącego, iż od zaskarżonego orzeczenia nie
przysługiwała skarga kasacyjna lub skarga o wznowienie postępowania nie
odpowiada wymogowi wykazania, ze wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie było
możliwe w drodze innych środków prawnych. W świetle tego przepisu wymagane
jest przedstawienie odpowiedniego wywodu prawnego pozwalającego uznać, że
3
skarżący wykazał brak możliwości wzruszenia zaskarżonego orzeczenia przy
pomocy dostępnych środków prawnych. Niewystarczające jest samo stwierdzenie o
braku możliwości wzruszenia zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych, nie poparte stosowną argumentacją i przytoczeniem właściwych
przepisów prawa.
Skarga E. B. dotyczy ponadto orzeczenia sądu pierwszej instancji. W tym
przypadku konieczne jest wykazanie dodatkowo, że występuje w sprawie
wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, stosownie do treści art. 4241
§ 2 k.p.c.
Z tych względów skarga podlegała odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1
k.p.c.
kc