Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 85/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Staryk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dawid Miąsik
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z odwołania A. K.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 16 czerwca 2015 r. w przedmiocie
przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego
Sądu Rejonowego w […], ogłoszonym w Monitorze Polskim […],
z udziałem L. K.
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 stycznia 2016 r.,
uchyla zaskarżoną uchwałę odnośnie punktu I.1 oraz w części
dotyczącej punktu I.2 dotyczącego A. K. i w tym zakresie
przekazuje sprawę Krajowej Radzie Sądownictwa do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
2
Uchwałą z dnia 16 czerwca 2015 r., w przedmiocie przedstawienia wniosku o
powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego w […],
ogłoszonym w Monitorze Polskim […], Krajowa Rada Sądownictwa – powołując się
na art. 3 ust. 1 pkt 2 i art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa (Dz.U. Nr 126. poz. 714. ze zm.; dalej jako: „ustawa o KRS”) –
postanowiła przedstawić Prezydentowi RP z wnioskiem o powołanie do pełnienia
urzędu na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego w […] kandydaturę L. K. (pkt I.
ppkt 1). W pkt II. ppkt 2. uchwały Rada postanowiła nie przedstawiać Prezydentowi
RP z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu
Rejonowego w […]pozostałych wymienionych kandydatur biorących udział w
przedmiotowej procedurze konkursowej, w tym kandydatury A. K. W pkt II. Rada na
podstawie art. 41 ustawy o KRS postanowiła umorzyć postępowanie z wniosku A.
Z. o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego w
[…].
W uzasadnieniu uchwały KRS wskazała, że zespół członków Krajowej Rady
Sądownictwa odbył w dniu 4 maja 2015 r. posiedzenie w przedmiocie
przygotowania stanowiska do rozpatrzenia i oceny na posiedzeniu Krajowej Rady
Sądownictwa kandydatów na jedno wolne stanowisko sędziowskie w Sądzie
Rejonowym w […]. Zespół ten oceniając, że materiały nie są wystarczające do
zajęcia stanowiska w sprawie i kierując się przede wszystkim kwalifikacjami
zawodowymi kandydatów oraz uzyskanym poparciem środowiska sędziowskiego,
jednogłośnie postanowił odroczyć posiedzenie w celu wysłuchania w trybie
wideokonferencji kandydatów: […]. Zespół członków Rady w dniu 10 czerwca 2015
r. przeprowadził rozmowy w trybie wideokonferencji z kandydatami zaproszonymi
przez Krajową Radę Sądownictwa dotyczące przygotowania stanowiska do
rozpatrzenia i oceny na posiedzeniu KRS kandydatur na stanowisko sędziego Sądu
Rejonowego w […]. Zespół po przeprowadzeniu narady, uwzględniając oceny
kwalifikacyjne kandydatów, opinie przełożonych, rekomendacje, informacje
dokumentujące doświadczenie zawodowe, publikacje, opinie Kolegium Sądu,
ocenę Zgromadzenia Ogólnego Sędziów oraz inne dokumenty dołączone do kart
zgłoszenia kandydatów uznał, że materiały są wystarczające do zajęcia stanowiska
3
w sprawie i biorąc pod uwagę wszystkie ustawowe kryteria, jednogłośnie przyjął
stanowisko o rekomendacji Radzie kandydatury L. K.
Krajowa Rada Sądownictwa stwierdziła, że podjęła uchwałę po
wszechstronnym rozważeniu całokształtu okoliczności i podzielając stanowisko
Zespołu uznała, że w przedmiotowej procedurze nominacyjnej najlepszą
kandydatką jest L. K. W ocenie KRS za przedstawieniem wskazanej kandydatury z
wnioskiem o powołanie na jedno wolne stanowisko sędziowskie w Sądzie
Rejonowym w […] przemawiają kwalifikacje L. K., posiadane przez nią
doświadczenie zawodowe, wnioski płynące z opinii na temat pracy kandydatki, a
także uzyskane poparcie środowiska sędziowskiego.
Rada podkreśliła, że przy uwzględnieniu oceny całościowej wynikającej z
łącznego zastosowania ustawowych kryteriów, w niniejszym postępowaniu
nominacyjnym Krajowa Rada Sądownictwa uznała, że na wybór zasługuje
kandydatura L. K. Rada dokonując takiej oceny miała na uwadze przymioty
wskazane w celującej ocenie kwalifikacyjnej dotyczącej pracy kandydatki oraz w
równie pozytywnych licznych opiniach przełożonych oraz osób z nią
współpracujących. Kandydatka posiada obszerną i pogłębioną wiedzę
merytoryczną, predysponującą do objęcia stanowiska sędziego oraz odpowiednie
doświadczenie zawodowe i staż pracy, a ponadto otrzymała najwyższe poparcie
organów środowiska sędziowskiego.
Krajowa Rada Sądownictwa wskazała, że D. I. została pozytywnie
zaopiniowana w równoległej procedurze nominacyjnej uchwałą Krajowej Rady
Sądownictwa z dnia 16 czerwca 2015 r., na stanowisko sędziego Sądu
Rejonowego w […]. A. R. została pozytywnie zaopiniowana w równoległej
procedurze nominacyjnej uchwałą Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 16 czerwca
2015 r., na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w […]. I. H. została pozytywnie
zaopiniowana uchwałą Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 15 kwietnia 2015 r., na
stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w […]. A. Z. została pozytywnie
zaopiniowana uchwałą Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 10 grudnia 2014 r., na
stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w […]. W dniu 15 kwietnia 2015 r.
otrzymała od Prezydenta RP nominację. Tym samym dalsze postępowanie
wszczęte w następstwie złożenia jej wniosku stało się bezprzedmiotowe.
4
Według Rady pozostali wskazani kontrkandydaci ubiegający się o
stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w […], w tym A. K., w przedmiotowym
postępowaniu nominacyjnym nie spełniają w tak dużym stopniu kryteriów wyboru
jak rekomendowana kandydatka. KRS uwzględniając łącznie wszystkie przesłanki i
kryteria związane z powołaniem na stanowisko sędziego sądu rejonowego uznała,
że rekomendowana kandydatka spełnia je w wyższym stopniu.
Powyżej przedstawione okoliczności spowodowały, że na posiedzeniu
Krajowej Rady Sądownictwa w dniu 16 czerwca 2015 r. na kandydaturę L. K.
oddano 14 głosów „za”, nie oddano głosów „przeciw” oraz nie oddano głosów
„wstrzymujących się”, udzielając jej kandydaturze jednogłośnego poparcia. Na
kandydaturę A. K. nie oddano głosów „za”, oddano 1 głos „przeciw” przy 13 głosach
„wstrzymujących się”, w rezultacie czego kandydatura ta nie uzyskała wymaganej
bezwzględnej większości głosów.
Powyższą uchwałę Krajowej Rady Sądownictwa A. K. zaskarżyła
odwołaniem do Sądu Najwyższego w części dotyczącej przedstawienia z
wnioskiem o powołanie kandydatury L. K.
Odwołująca się zarzuciła naruszenie:
a) art. 32 ust. 1 i art. 60 Konstytucji RP oraz art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy o KRS
przez ich niewłaściwe zastosowanie i pozbawienie skarżącej dostępu do
stanowiska sędziego sądu rejonowego na takich samych zasadach jak innych
kandydatów na sędziów sądów rejonowych, to jest oparcie oceny kandydatów na
wynikach głosowania Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu Okręgowego w […],
pomimo że organ ten głosuje wyłącznie na kandydatów zatrudnionych w ramach
tego okręgu, pomijając pozostałe osoby, które mogą posiadać wyższe kwalifikacje,
co stanowi o nierównym traktowaniu w dostępie do służby publicznej i znaczącym
ograniczeniu dostępu do zawodu, nie opartym na kryteriach ustawowych;
b) art. 33 ust. 1 ustawy o KRS przez brak wszechstronnego rozważenia
sprawy na podstawie niezbędnej i pełnej dokumentacji oraz wyjaśnień uczestników;
c) art. 33 ust. 2 ustawy o KRS przez niezaproszenie skarżącej na
wideokonferencję, pomimo że jej kandydatura jako kandydata spoza okręgu
opolskiego była od początku dyskryminowana w procedurze naboru, a posiadane
przez skarżącą kwalifikacje zawodowe były wyższe od kwalifikacji niektórych
5
kandydatów zaproszonych na wideokonferencję, jak również nieuwzględnienie
wyników wideokonferencji podczas wyboru kandydata na wolne stanowisko
sędziowskie oraz brak jakiejkolwiek wzmianki w uchwale określającej uzyskane
przez zaproszonych kandydatów wyniki wideokonferencji;
d) art. 35 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o KRS przez:
- nieopracowanie listy rekomendacyjnej kandydatów z uwzględnieniem
ustawowych przesłanek,
- całkowite pominięcie, że kandydatka przedstawiona z wnioskiem o
powołanie nie podnosi swoich kwalifikacji zawodowych oraz niewyjaśnienie,
dlaczego mimo to jest najlepszym kandydatem spośród wszystkich osób
uczestniczących w konkursie,
- całkowite pominięcie nadesłanej przez skarżącą dokumentacji stanowiącej
uaktualnienie danych zawartych w karcie zgłoszenia podczas oceny posiadanego
przez kandydatów doświadczenia zawodowego;
e) art. 42 ust. 1 w związku z art. 44 ust. 1 ustawy o KRS przez doręczenie
uzasadnienia uchwały o treści wewnętrznie sprzecznej i uniemożliwiającej
skuteczną kontrolę przez Sąd Najwyższy oraz uniemożliwiającej realizację prawa
do odwołania, ponieważ jego treść nie zawiera analizy żadnych kryteriów
ustawowych ocen kandydatów, a jedynie ukazuje koncentrację wnioskowania na
okolicznościach nieistotnych, określonych w sposób ogólnikowy, niejasny i
nieprzejrzysty oraz nie wskazanie cech wyróżniających wybraną kandydatkę
spośród pozostałych kandydatów biorących udział w konkursie.
Odwołująca się wniosła o uchylenie zaskarżonej uchwały Rady i przekazanie
sprawy Krajowej Radzie Sądownictwa do ponownego rozpoznania.
W odpowiedzi na odwołanie Krajowa Rada Sądownictwa wniosła o jego
oddalenie.
Odpowiedź na odwołanie wniosła także uczestniczka postępowania L. K.
domagając się oddalenia odwołania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Odwołanie jest częściowo uzasadnione.
6
Stosownie do treści art. 44 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o KRS, uczestnik
postępowania może odwołać się do Sądu Najwyższego z powodu sprzeczności
uchwały Rady z prawem, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Wynikające z
tego przepisu prawo zaskarżenia uchwał Rady dotyczy zatem uchwał
podejmowanych w sprawach należących do jej kompetencji, w tym w wymienionych
w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o KRS sprawach o rozpatrzenie i ocenę kandydatów do
pełnienia urzędu na stanowiskach sędziów Sądu Najwyższego oraz stanowiskach
sędziowskich w sądach powszechnych, sądach administracyjnych i sądach
wojskowych. Zgodnie z art. 44 ust. 3 ustawy o KRS do postępowania przed Sądem
Najwyższym w sprawach z odwołań od uchwał Rady stosuje się przepisy Kodeksu
postępowania cywilnego o skardze kasacyjnej, poza przepisem art. 871
k.p.c.,
ustanawiającym przymus adwokacko – radcowski w występowaniu przed tym
Sądem. Odesłanie do przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o skardze
kasacyjnej implikuje sposób wyznaczenia granic rozpoznania przez Sąd Najwyższy
sprawy zainicjowanej odwołaniem uczestnika postępowania. Stosownie do
art. 39813
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy rozpoznaje bowiem skargę kasacyjną w
granicach zaskarżenia oraz w granicach podstaw, a z urzędu bierze pod rozwagę
tylko nieważność postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 marca
2013 r., III KRS 70/13, niepublikowany).
Co zaś się tyczy podstaw odwołania od uchwał Rady, zasadniczo nie ma
zastosowania w tym zakresie art. 3983
§ 1 k.p.c., regulujący kwestię podstaw
kasacyjnych, gdyż w przypadku odwołań od uchwał Rady podstawy te są określone
w art. 44 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o KRS, który stanowi, że odwołanie można
wnieść z powodu sprzeczności uchwały z prawem, a zatem zarówno z prawem
materialnym, jak i z przepisami postępowania. Oczywiście nie będą to przepisy
Kodeksu postępowania administracyjnego, gdyż stosowanie tych przepisów w
postępowaniu przed Radą wyłącza art. 2 ustawy o KRS. Nie są to również przepisy
Kodeksu postępowania cywilnego, albowiem z treści art. 1 tegoż aktu
jednoznacznie wynika, że Kodeks postępowania cywilnego reguluje postępowanie
sądowe w wymienionych w tym przepisie kategoriach spraw, a nie postępowanie
przed innymi organami władzy państwowej, w dodatku mającymi – jak Krajowa
Rada Sądownictwa – charakter publiczny. Szczegółowe zasady postępowania
7
przed Radą w indywidualnych sprawach regulowały dawniej przepisy
rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 listopada 2007 r. w
sprawie szczegółowego trybu działania Krajowej Rady Sądownictwa oraz
postępowania przed Radą (Dz.U. Nr 219, poz. 1623 ze zm.), wydane na podstawie
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Rozporządzenie w części dotyczącej trybu
postępowania przed Radą utraciło jednak moc obowiązującą z dniem 2 grudnia
2010 r. na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 listopada
2009 r., K 62/07 (Dz.U. Nr 202, poz. 1657). Wyrok ten - z odroczeniem o 12
miesięcy - pozbawił rozporządzenie podstawy prawnej, jaką był art. 12 ust. 6
ustawy o KRS w części uprawniającej Prezydenta RP do określenia, w drodze
rozporządzenia, trybu postępowania przed Radą. Zdaniem Trybunału
Konstytucyjnego, tryb postępowania przed Radą nie mógł być uregulowany w
rozporządzeniu, gdyż sprawa ta należy do materii ustawowej. W konsekwencji,
szczegółowe zasady postępowania przed Radą zostały ostatecznie unormowane w
przepisach rozdziału 3 obecnie obowiązującej ustawy o KRS i to one mogą
stanowić punkt odniesienia dla podnoszonych w odwołaniach od uchwał Krajowej
Rady Sądownictwa zarzutów naruszenia przepisów proceduralnych. Naruszenia te
muszą przy tym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, odzwierciedlony w treści
zaskarżonej uchwały. Tak sformułowane podstawy zaskarżenia wyznaczają zaś
zakres kognicji Sądu Najwyższego w tej kategorii spraw.
Aktualny jest przy tym pogląd judykatury wyrażany na gruncie art. 13 ust. 2
dawnej ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (jednolity
tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 11, poz. 67 ze zm.), będącego odpowiednikiem art. 44 ust.
1 obecnej ustawy o KRS, zgodnie z którym kognicja Sądu Najwyższego do oceny
uchwał Krajowej Rady Sądownictwa obejmuje wyłącznie badanie, czy uchwała nie
pozostaje w sprzeczności z prawem. Oznacza to, że Sąd Najwyższy nie ma
kompetencji do merytorycznego rozpatrywania kwalifikacji kandydata na sędziego
(a tym bardziej jego kontrkandydatów). Przedmiotem badania ze strony Sądu
Najwyższego pozostaje zatem procedura podejmowania uchwały przez Krajową
Radę Sądownictwa, a nie przesłanki, które zadecydowały o jej treści (wyroki Sądu
Najwyższego z dnia 15 lipca 2009 r., III KRS 7/09 i III KRS 11/09, niepublikowane,
oraz z dnia 20 października 2009 r., III KRS 13/09, ZNSA 2011 nr 11, poz. 93). Jak
8
zauważył Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 maja 2008 r.,
SK 57/06 (OTK-A 2008 nr 4, poz. 63) ani szczególna, konstytucyjna pozycja
ustrojowa KRS, ani fakt, że w myśl art. 12 ust. 5 ustawy o KRS w postępowaniu
przed Radą nie stosuje się przepisów kodeksu postępowania administracyjnego,
nie odbierają postępowaniu przed Radą w sprawach indywidualnych, dotyczących
powołania na stanowiska sędziowskie, charakteru postępowania
administracyjnego. Przedmiot postępowania w kwestii oceny kandydata i
przedstawienia wniosku o jego powołanie na stanowisko sędziego ma charakter
sprawy w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji. I jako taka powinna podlegać
kontroli sądowej w zakresie właściwym tego rodzaju sprawom, tj. pod kątem
legalności, przestrzegania stosownych procedur prawnych. Zgodzić się natomiast
należy ze stanowiskiem, że merytoryczna ingerencja sądu w rozstrzygnięcia Rady
byłaby niedopuszczalna, wkraczałaby bowiem w sferę szczególnego władztwa
Rady, wynikającego z samych norm konstytucyjnych. Jednakże kontrola sądowa
przestrzegania praw obywateli, w rozważanym wypadku praw wynikających z
art. 60 Konstytucji, tj. prawa równego dostępu do służby publicznej, a zatem w
sprawach prowadzenia naboru na podstawie przejrzystych kryteriów selekcji
kandydatów i obsadzania poszczególnych stanowisk w służbie publicznej, jest, w
myśl art. 45 ust. 1 Konstytucji, konieczna.
W konsekwencji takiego ukształtowania kognicji Sądu Najwyższego w
zakresie kontroli nad postępowaniem dotyczącym przedstawienia Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o powołanie sędziego, kontrola sądowa
obejmuje w szczególności badanie, czy Rada przestrzegała w danym
postępowaniu jednolitych kryteriów oceny kandydata oraz procedur postępowania
związanych z oceną kandydatury i przedstawiania wniosku Prezydentowi. Analiza
tego, czy uchwała nie pozostaje w sprzeczności z prawem, obejmuje także kontrolę
przestrzegania przez Radę innych wymagań prawnych, w tym np. ustawowych
warunków powoływania na stanowisko sędziego, sprecyzowanych w ustawie z dnia
27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz ogólnych reguł
proceduralnych obowiązujących w postępowaniach przed tym organem,
określonych w przepisach rozdziału 3 ustawy o KRS.
9
Jednak nie ulega wątpliwości, że kontrola Sądu Najwyższego obejmuje
ocenę, czy Rada przestrzegała w danym postępowaniu jednolitych kryteriów oceny
kandydata i procedur postępowania związanych z oceną kandydatury (wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 12 czerwca 2013 r., III KRS 200/13). Mając to na uwadze
należy stwierdzić, że Rada ma obowiązek wskazać w uzasadnieniu uchwały
kryteria jakimi kierowała się wybierając danego kandydata. Nie oznacza to jednak,
że ma obowiązek szczegółowego opisywania każdego z kandydatów (wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 12 czerwca 2012 r., III KRS 15/12, LEX nr 1274982).
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 29 listopada 2007 r., SK 43/06,
OTK-A 2007 nr 10, poz. 130, zwrócił uwagę, że w myśl art. 60 Konstytucji
obywatele polscy korzystający z pełni praw publicznych mają prawo dostępu do
służby publicznej na jednakowych zasadach. Przepis ten gwarantuje każdemu
obywatelowi, korzystającemu z pełni praw publicznych, prawo ubiegania się o
przyjęcie do służby publicznej, nie gwarantuje natomiast przyjęcia do tej służby.
Ustawodawca uprawniony jest bowiem do sformułowania dodatkowych warunków,
uzależniając od ich spełnienia uzyskanie określonych stanowisk w służbie
publicznej z uwzględnieniem ich rodzaju oraz istoty. Organy władzy publicznej
muszą ponadto określić liczbę obsadzanych stanowisk stosownie do potrzeb
państwa. W tym kontekście podstawowym celem art. 60 Konstytucji jest
zapewnienie równości szans dla osób podejmujących starania o pełnienie funkcji w
służbie publicznej. Przepis ten z jednej strony wymaga od ustawodawcy
ustanowienia regulacji materialnoprawnych określających przejrzyste kryteria
selekcji kandydatów i obsadzania poszczególnych stanowisk w służbie publicznej, a
z drugiej strony nakazuje stworzenie odpowiednich gwarancji proceduralnych,
zapewniających weryfikowalność decyzji w sprawie naboru do służby. Brak
odpowiednich procedur kontrolnych i odwoławczych stanowić może istotną
przeszkodę w stosowaniu przyjętych reguł, a tym samym naruszać będzie
konstytucyjny wymóg traktowania starających się o dostęp do służby na
jednakowych zasadach. Art. 60 Konstytucji stanowi źródło precyzyjnie określonych
konstytucyjnych praw podmiotowych, które muszą być przestrzegane przez organy
władzy publicznej. Zdaniem Trybunału regułą powinien być dostęp do stanowisk w
służbie publicznej w drodze konkursu przeprowadzanego na podstawie jasnych
10
określonych w ustawie kryteriów. Takie rozwiązanie odpowiada nie tylko wymogom
sprawiedliwości, wykluczając arbitralność rozstrzygnięć, ale ponadto służy realizacji
dobra wspólnego, umożliwiając nabór najlepszych kandydatów na poszczególne
stanowiska w służbie publicznej. Ustawodawca powinien dążyć do coraz szerszego
wprowadzania procedury konkursowej przy obsadzaniu stanowisk w służbie
publicznej.
Nie podlega dyskusji, że prawo dostępu do służby publicznej obejmuje także
stanowiska sędziowskie. Szczególna ranga oraz rola sądów w zakresie realizacji
konstytucyjnych wolności i praw wymaga, aby przedstawione wyżej zasady
konstytucyjne były respektowane w sposób szczególnie skrupulatny przy
obsadzaniu stanowisk sędziowskich. Biorąc pod uwagę konstytucyjną zasadę
niezawisłości sędziów, należy wykluczyć wszelką arbitralność i dowolność w tym
zakresie.
Biorąc pod uwagę powyżej przedstawione rozważania, w kontekście art. 60
Konstytucji należy stwierdzić zasadność zarzutów odwołania dotyczących
naruszenia przepisów art. 33 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 42 ust. 1 ustawy o KRS.
Zgodnie z art. 33 ust. 1 powołanej ustawy o KRS w sprawach
indywidualnych Rada podejmuje uchwały po wszechstronnym rozważeniu sprawy,
na podstawie udostępnionej dokumentacji oraz wyjaśnień uczestników
postępowania lub innych osób, jeżeli zostały złożone. Stosownie zaś do treści
art. 33 ust. 2 ustawy o KRS w uzasadnionych przypadkach Rada może żądać
osobistego stawiennictwa uczestnika postępowania lub złożenia przez niego
pisemnych wyjaśnień, a także uzupełnienia materiałów sprawy. Przepis art. 30 ust.
2 stosuje się odpowiednio.
W ocenie Sądu Najwyższego uzasadnienie zaskarżonej uchwały nr
756/2015, nie pozwala na kontrolę postępowania Krajowej Rady Sądownictwa w
aspekcie transparentności postępowania przed Radą, zapewnienia równych szans
prezentacji walorów jurydycznych i dochowania przez Radę wymagania
wszechstronnego rozważenia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia
sprawy - w zakresie przedstawionego w odwołaniu twierdzenia o niezaproszeniu
odwołującej się na wideokonferencję przed zespołem członków KRS.
11
Przypomnieć trzeba, że zespół członków Krajowej Rady Sądownictwa w
przedmiotowej procedurze konkursowej na posiedzeniu w dniu 4 maja 2015 r.
postanowił odroczyć posiedzenie w celu wysłuchania w trybie wideokonferencji
kandydatów: […]. Zespół ten w dniu 10 czerwca 2015 r. przeprowadził rozmowy w
trybie wideokonferencji z zaproszonymi kandydatami. Odwołująca się nie została
zaproszona na wideokonferencję.
Z uzasadnienia zaskarżonej rozpatrywanym odwołaniem uchwały Rady nie
wynikają motywy niezaproszenia odwołującej się przez zespół członków KRS w
celu wysłuchania jej we wskazanym trybie wideokonferencji, mimo, że niektóre
zaproszone osoby (w ocenie skarżącej) miały porównywalne kwalifikacje
prawnicze. Inaczej mówiąc brakuje określenia w uzasadnieniu uchwały przesłanek,
którymi kierowano się w pominięciu udziału odwołującej się w określonym trybie
wysłuchania jej przed zespołem członków KRS.
Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejsze odwołanie uwzględnił
stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 20 października 2015 r.,
III KRS 65/15 (dotychczas niepublikowanym), zgodnie z którym procedura wyboru
kandydata do przedstawienia z wnioskiem o powołanie na stanowisko sędziego nie
gwarantuje każdemu kandydatowi wysłuchania przez Zespół i później przez
Krajową Radę Sądownictwa.
Sąd Najwyższy uznał jednak, że w okolicznościach rozpatrywanej sprawy
celowe i niezbędne było określenie w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały Rady
motywów, którymi kierował się zespół, zapraszając niektórych kandydatów na
wideokonferencję oraz przesłanek uzasadniających pominięcie odwołującej się w
procedurze jej wysłuchania przed zespołem członków Krajowej Rady Sądownictwa.
Implikuje to tezę o braku adekwatnej transparentności i zachowania prawa równych
szans w postępowaniu o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego
Sądu Rejonowego w […].
Uniemożliwia to Sądowi Najwyższemu właściwą kontrolę zaskarżonej
uchwały w aspekcie dopełnienia przez Radę wymagania rozważenia wszystkich
istotnych okoliczności sprawy.
12
Kierując się przedstawionymi motywami oraz opierając się na treści
art. 39815
§ 1 k.p.c. w związku z art. 44 ust. 3 ustawy o KRS, Sąd Najwyższy orzekł
jak w sentencji.
kc