Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 484/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Kozłowska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Wojciech Katner
Protokolant Bogumiła Gruszka
w sprawie z powództwa Stowarzyszenia […]
przeciwko Telewizji […]o zaniechanie i zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej
w dniu 20 stycznia 2016 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 23 kwietnia 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania pozostawiając temu
Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 6 lipca 2012 r. Sąd Okręgowy w L. zakazał pozwanej
Telewizji dokonywania reemisji w sieci telewizji kablowej utworów audiowizualnych
nadawanych w programach telewizyjnych, do czasu zawarcia z powodem -
Stowarzyszeniem […] - umowy licencyjnej na podstawie art. 211
ustawy z dnia
4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2006 r., Nr 90,
poz.631 ze zm., dalej jako u.p.a.p.p.) i zasądził od pozwanej na rzecz powoda
kwotę 58.084,47 zł z ustawowymi odsetkami w wysokości 13 % od 19 września
2011 r., opłatę stosunkową uznał za ostateczną i orzekł o kosztach procesu
należnych powodowi. W motywach rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy ustalił, że powód
jest organizacją zbiorowego zarządzania w zakresie praw autorskich do utworów
audiowizualnych oraz praw pokrewnych przysługujących twórcom filmowym oraz
innym podmiotom, których działalność jest związana z twórczością filmową. Jego
zadaniem jest zbiorowe zarządzanie i ochrona powierzonych mu praw autorskich
i pokrewnych oraz praw wynikających z ustawy o prawie autorskim i prawach
pokrewnych, na polach eksploatacji wskazanych w decyzjach Ministra Kultury
i Sztuki z dnia 29 maja 1995 r. i z dnia 28 lutego 2003 r., w tym na polu eksploatacji
jakim jest reemisja. Pozwana jest operatorem telewizji kablowej dostarczającym
sygnał telewizji na terenie Krasnegostawu.
Powód w dniu 1 października 2004 r. zawarł z Ogólnopolską Izbą
Gospodarczą […] (obecnie Polską Izbą [..], w skrócie PIKE), której członkiem jest
pozwana, umowę - kontrakt generalny, na podstawie którego udzielił operatorom
telewizji kablowej zrzeszonym w PIKE zgody na korzystanie z praw autorskich i
praw pokrewnych objętych jego zarządem, w tym reemisję programów
telewizyjnych. Pozwana przystąpiła do tego kontraktu w dniu 18 listopada 2004 r. i
potwierdziła wynikające z niego zobowiązanie uiszczenia opłaty miesięcznej w
wysokości 2,8 % wpływów rzeczywistych netto z tytułu świadczenia usługi reemisji
programów telewizyjnych. Kontrakt generalny został wypowiedziany przez PIKE w
dniu 27 stycznia 2009 r., w związku z czym umowa łącząca strony została
rozwiązana, co nastąpiło z dniem 30 kwietnia 2009 r. Negocjacje zmierzające do
zawarcia nowego kontraktu generalnego doprowadziły do zawarcia przez powoda i
PIKE w dniu 8 maja 2009 r. porozumienia tymczasowego, w którym stawkę
odpłatności za reemisję ustalono zaliczkowo na 1,4 % wpływów operatora.
3
Pozwana do tego porozumienia przystąpiła w dniu 11 maja 2009 r. Mimo
prowadzenia w dalszym ciągu negocjacji, nie osiągnięto porozumienia w zakresie
wysokości stawki; PIKE za właściwą uważało stawkę 1,6 % wpływów operatora,
powód – stawkę 2,2,% tych wpływów. Moc wiążąca porozumienia tymczasowego
wygasła z dniem 31 lipca 2009 r. Pozwana, mimo braku zgody powoda, nadal
prowadziła działalność operatora telewizji kablowej i dokonywała wpłat na rachunek
powoda w wysokości 1,6 % swoich wpływów.
Żądanie zgłoszone przez powoda obejmuje okres od 1 sierpnia 2009 r. do 31
marca 2011 r., kiedy to stron nie łączyła umowa, o jakiej stanowi art. 211
u.p.a.p.p.
Dokonywanie w sieci kablowej reemisji utworów audiowizualnych bez umowy
licencyjnej stanowiło naruszenie praw autorskich. W tej sytuacji, w ocenie Sądu,
powodowi przysługiwały roszczenia przewidziane w art. 79 ust. 1 pkt 1 u.p.a.p.p. –
o zaniechanie naruszeń i w ust.1 pkt 3 lit.b) tego artykułu – o naprawienie
wyrządzonej szkody i zasądzenie odszkodowania, w tym wypadku
odpowiadającego trzykrotności stosowanego wynagrodzenia, ponieważ naruszenie
było zawinione, pozwana miała bowiem świadomość obowiązku zawarcia
z powodem umowy. Stosowne wynagrodzenie, wobec braku tabel wynagrodzeń
zatwierdzonych przez Komisję Prawa Autorskiego, Sąd, z powołaniem się na treść
art. 106 u.p.a.p.p. określił na 2,2 % wpływów operatora wskazując, że ta stawka
obowiązuje we wszystkich umowach jakie powód zawarł z operatorami sieci
kablowych. Nie dopatrzył się też Sąd w żądaniu powoda naruszenia art. 5 k.c.
Apelacja pozwanego została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia
23 kwietnia 2014 r. Sąd ten, po uzupełnieniu postępowania dowodowego, podzielił
ustalenia faktyczne i ocenę prawną dokonaną przez Sąd pierwszej instancji, nie
znalazł też podstaw, podobnie jak i Sąd pierwszej instancji, do przeprowadzenia
dowodu z opinii biegłego dla ustalenia wysokości „stosownego wynagrodzenia”,
poprzestając na własnym wnioskowaniu.
W skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego, opartej na obu
podstawach z art. 398 3
§ 1 k.p.c. pozwana, w ramach podstawy naruszenia prawa
materialnego zarzuciła naruszenie art. 104 ust. 1 w związku z art. 211
w związku
z art. 79 ust.1 pkt 1 i art. 79 ust.1 pkt 3 lit. b) u.p.a.p.p. przez przyjęcie, że brak
4
zgody stron co do wysokości wynagrodzenia, bez zbadania dodatkowych
okoliczności, uzasadnia przyjęcie naruszenia autorskich praw majątkowych
skutkujące powstaniem roszczeń o zaniechanie naruszeń i zapłatę trzykrotności
stosownego wynagrodzenia i brak rozważenia okoliczności umożliwiających
rozstrzygnięcie konfliktu dóbr między ochroną autorskich praw majątkowych
powoda a interesami skarżącej (test proporcjonalności), w sytuacji gdy prawidłowe
zastosowanie tego testu prowadzi do wniosku, że oba dochodzone przez powoda
roszczenia są bezzasadne. Następnie skarżąca zarzuciła naruszenie art. 79 ust.1
pkt 3 lit. b) w związku z art. 211
w związku z art. 106 ust. 2 u.p.a.p.p. w związku
z art. 12 Dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich Nr 93/83/EWG z dnia 27 września
1993 r. w sprawie koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego
oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz
retransmisji drogą kablową (dalej jako Dyrektywa 93/83) przez błędną wykładnię
polegającą na przyjęciu, że powodowi przysługiwało roszczenie o zapłatę
trzykrotności stosowanego wynagrodzenia. Ponadto skarżąca, w razie
niepodzielania zarzutów wyżej przytoczonych, zarzuciła naruszenie art. 79 ust. 1
pkt 1 i 3 lit. b) w związku z art. 211
w związku z art. 106 ust. 2 w związku z art. 110
u.p.a.p.p. w związku z art. 12 Dyrektywy 93/83 w związku z art. 5 k.c. przez błędną
wykładnię polegającą na przyjęciu, że art. 5 k.c. nie może mieć zastosowania.
Skarżąca zarzuciła również naruszenie art. 110 i art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b) u.p.a.p.p.
przez przyjęcie, że nie jest istotne, który z tych przepisów ma w sprawie
zastosowanie dla ustalania wysokości stosownego wynagrodzenia.
W ramach podstawy naruszenia przepisów postępowania w sposób
mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy, skarżąca zarzuciła naruszenie
art. 217 i art. 227 w związku z art. 391 i art. 278 § 1 k.p.c. oraz naruszenie art. 322
w związku z art. 391 k.p.c.
We wnioskach kasacyjnych skarżąca domagała się uchylenia zaskarżonego
wyroku i przekazania sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania
ewentualnie Sądowi pierwszej instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
5
Stosownie do art. 211
ust. 1 u.p.a.p.p. eksploatowanie utworu przez
operatorów sieci kablowych drogą reemitowania programu organizacji radiowej lub
telewizyjnej może być dokonywane wyłącznie na podstawie umowy zawartej
z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi. Jeżeli
dochodzi do reemisji bez zawartej z o.z.z. umowy (licencji), oznacza to naruszenie
bezwzględnie obowiązujących autorskich praw majątkowych twórcy wynikających
z art. 17 u.p.a.p.p., w tym wypadku prawa wyłącznego korzystania z utworu.
W takiej sytuacji powstaje roszczenie z art. 79 ust. 1 pkt 1 u.p.a.p.p. Rozważyć
jednak należy, czy obowiązek udzielenia w takich sytuacjach ochrony prawom
podmiotowym bezwzględnym, może doznać wyłączenia. Skarżący w skardze
kasacyjnej, nie kwestionując faktu, że dokonuje remisji bez zezwolenia powoda,
powołał się na zasadę proporcjonalności, a także na potrzebę stosowania art. 5 k.c.
Zasada proporcjonalności oznacza obowiązek ograniczania w najmniejszym
możliwym stopniu sfery prawnej drugiej strony stosunku prawnego przy
wykonywaniu przysługującego komuś prawa albo uprawnienia. Szczególna
użyteczność proporcjonalności przejawia się w prawie publicznym, gdzie ma
zapobiegać nierozsądnemu, niecelowemu korzystaniu przez władzę publiczną
z kompetencji do regulowania sytuacji prawnej podporządkowanych jednostek,
a w konsekwencji przyznawać pierwszeństwo środkom wystarczającym z punktu
widzenia władzy, a dla interesów jednostki jak najmniej dolegliwym. Należy
w związku z tym podkreślić, że chociaż w najszerszym zakresie zasada
proporcjonalności odnosi się działalności prawotwórczej państwa, czego dowodzi
art. 31 ust. 3 Konstytucji, to jednak jest oczywiste, że oprócz sfery legislacji
proporcjonalność obejmuje także sferę stosowania prawa, m.in. przez sądy.
Proporcjonalność stanowi dla sądów upoważnienie do dokonywania kontroli aktów
władzy ustawodawczej oraz wykonawczej. Tak zwany test proporcjonalności
zakłada potrzebę uwzględnienia trzech czynników: przydatności zastosowanego
środka, czyli oceny, czy jest on w stanie doprowadzić do realizacji zakładanego
celu, jego konieczności, czyli oceny, czy ten sam cel mógłby być zrealizowany
w inny, mniej inwazyjny sposób, oraz proporcjonalności sensu stricto, a więc oceny,
czy zachowana jest proporcja między pozytywnym efektem zastosowanego środka
a ciężarem dla dotkniętego nim podmiotu. Analizując, czy w świetle obowiązującej
6
regulacji test proporcjonalności sprawdza się, przypomnieć trzeba, że zgodnie
z przepisami ustawy, po pierwsze, obowiązkowi operatora kablowego uzyskania
licencji na remitowania programów odpowiada przewidziany w art. 106 ust. 2
u.p.a.p.p., obowiązek organizacji zbiorowego zarządzania udzielenia zgody na
korzystanie z utworów (udzielania licencji) w granicach wykonywanego zarządu.
Do odmowy zawarcia umowy może dojść jedynie z ważnych powodów.
Po drugie, uwzględnić należy, że powód nie ma zatwierdzonych tabel
wynagrodzeń, po trzecie, pozwana dokonywała comiesięcznych zestawień liczby
swoich klientów koniecznych do ustalenia wysokości wynagrodzenia przekazując je
powodowi, po czwarte, jedyną przyczyną, dla której strony nie zawarły umowy jest,
jak wynika z ustaleń sądów, spór o wysokość wynagrodzenia. Wreszcie dostrzec
należy, że w obowiązującym stanie prawnym nie ma mechanizmu służącego
rozwiązaniu tego konfliktu. W poprzednim stanie prawnym sąd był upoważniony do
ukształtowania treści stosunku prawnego wiążącego strony, a to zgodnie z art. 108
ust. 7 (w związku z ust. 5 tego artykułu i art. 211
ust. 2) wyrażającym normę prawa
materialnego, zgodnie z którą sąd - w sytuacji przewidzianej tym przepisem - był
uprawniony do rozstrzygania sporów pomiędzy operatorami sieci kablowych
i właściwymi organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi
w przedmiocie treści umowy dotyczącej reemisji w sieciach kablowych utworów
nadawanych w programach organizacji radiowych i telewizyjnych, a więc
i określania wysokość wynagrodzenia. W stanie prawnym obowiązującym od
22 października 2010 r. (ustawa z dnia 8 lipca 2010 r. o zmianie ustawy o prawie
autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych, Dz.U. z 2010 r., Nr 152, poz. 1016) spór o wysokość wynagrodzenia
może być rozwiązany w drodze mediacji, jednakże w myśl art. 11018
u.p.a.p.p.
mediacja jest dobrowolna i przepisy nie przewidują możliwości skierowania sporu
na drogę sądową. Brak jest w ustawie przepisu zawierającego upoważnienie do
sądowego ukształtowania stosunku prawnego w drodze powództwa; tymczasem
wyrok uwzględniający takie powództwo prowadziło by do wydania orzeczenia
konstytutywnego ustanawiającego między stronami stosunek prawny oznaczonej
treści.
7
W sytuacji zatem, gdy na reemitencie i organizacji zbiorowego zarządzania
ciążą obowiązki kontraktowania a z drugiej strony brakuje uregulowań, które
pozwoliłyby w razie sporu o wysokość wynagrodzenia skutecznie doprowadzić do
zawarcia umowy i brak jest zatwierdzonych tabel wynagrodzeń, a o.z.z. ma
monopol na rynku reemisji i może zmierzać do narzucania stawki nadmiernej,
rzeczą sądu jest ocena, czy te wszystkie okoliczności uzasadniają orzeczenie
zakazu reemisji. Przypomnieć należy, że obowiązkowi operatora sieci kablowej
zawarcia umowy odpowiada taki obowiązek o.z.z., od spełnienia którego może się
uchylić tylko z ważnych powodów. Ustawa nie wskazuje, co należy rozumieć przez
ważne powody. W doktrynie wypowiedziano pogląd, który należy podzielić, że
pojęcie to należy rozumieć wąsko, jako okoliczności, które mogłyby prowadzić do
nienależytej ochrony interesów majątkowych twórców. Chodzi więc
w szczególności o sytuacje, w których podmiot domagający się zawarcia umowy
budzi wątpliwości co do swej wypłacalności lub kwestionuje zasadność zapłaty za
korzystanie z praw autorskich lub też kwestionuje wysokość opłaty licencyjnej,
w wypadku istnienia zatwierdzonych tabel. Sąd nie rozważył, czy spór o wysokość
opłaty powodujący, że strony nie zawarły umowy był wystarczającą przyczyną
uchylenia się powoda od zawarcia umowy. Jeżeli zaś poza tą okolicznością brak
było innych, które spowodowały stan braku umowy, to stan bezprawności
polegający na reemitowaniu programów bez umowy jest wynikiem naruszenia
określonych ustawowo obowiązków, nie tylko przez pozwanego ale i przez powoda.
Sąd powinien rozważyć, czy w takiej sytuacji nie ma ze strony powoda,
realizującego roszczenie zakazowe, nadużycia prawa. Niewątpliwie, w takiej ocenie
uwzględnienia wymaga również szczególny status prawny o.z.z. nadany przepisami
ustawy. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Apelacyjnego,
że okoliczności sprawy nakazują uwzględniać, iż twórca jest ogniwem słabszym.
Proces nie toczy się z powództwa twórcy, któremu zresztą w tym zakresie
ustawowo odjęto legitymację czynną, ale z wyspecjalizowanym w zakresie ochrony
praw twórców podmiotem, któremu nadto przypisuje się status przedsiębiorcy
mającego pozycję dominująca na rynku udzielania licencji na korzystanie z utworów
audiowizualnych. Ważenie interesów stron nie powinno pomijać obowiązków
pozwanego wynikających z ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji
8
(tj. Dz.U. z 2015 r., poz.1531- art. 43 również w brzmieniu sprzed 10 sierpnia
2011 r.), jak i tego, że zakaz reemisji może prowadzić do zmuszenia reemitenta do
zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej. Tak więc zasada
proporcjonalności w sferze stosunków cywilnoprawnych skłania do takiej wykładni
przepisów, które w ostatecznym kształcie mogą prowadzić do konkluzji, że stronie
przysługuje roszczenie, jednakże jego realizacja nie zasługuje na aprobatę.
W odniesieniu do stanowiska skarżącego co do naruszenia art. 12
Dyrektywy Nr 93/83, nie jest to stanowisko trafne. Powołany przepis nakłada na
Państwa Członkowskie obowiązek zapewnienia prawnych mechanizmów
skutecznej mediacji, nie oddziaływa natomiast w żaden sposób na stan reemisji bez
umowy.
W odniesieniu do żądania powoda zapłaty trzykrotności tzw. stosownego
wynagrodzenia, o którym stanowi art. 79 ust.1 pkt 3 lit. b) u.p.a.p.p., uwzględnić
należy wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 czerwca 2015 r. SK 32/14 (Dz.U.
z 2015 r., poz. 932), którym stwierdzono, że w zakresie, w jakim uprawniony,
którego autorskie prawa majątkowe zostały naruszone, może żądać od osoby,
która naruszyła te prawa, naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę sumy
pieniężnej w wysokości odpowiadającej - w przypadku gdy naruszenie jest
zawinione - trzykrotności stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego
dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na
korzystanie z utworu, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 i 2 w związku z art. 31 ust. 3
w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Orzeczona niezgodność
tego przepisu z Konstytucją (ze skutkiem jego eliminacji z systemu prawnego od
dnia wejścia w życie Konstytucji tj. od 17 października 1997 r. - por. m.in.
uzasadnienia wyroków Sądu Najwyższego: z dnia 15 maja 2000 r. II CKN 293/00,
OSNC z 2000 r., nr 11, poz.209; z dnia 9 października 2003 r. I CK 150/02, OSNC
z 2004 r., nr 7-8, poz. 132; z dnia 8 grudnia 2004 r. I CK 303/04, nie publ.) uchyla
potrzebę odnoszenia się przez Sąd Najwyższy to tych zarzutów skargi kasacyjnej,
które dotyczą kwestii potrójnego tzw. stosownego wynagrodzenia.
Dodać trzeba, że po wyroku Trybunału Konstytucyjnego wątpliwości
związane z implementacją art. 13 dyrektywy 2004/48/WE Parlamentu
9
Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw
własności intelektualnej (Dz.Urz.UE.L 2004, nr 157.45) w zakresie przysługiwania
uprawnionemu, w razie naruszenia autorskich praw majątkowych, roszczenia
o zapłatę wielokrotności stosowanego wynagrodzenia, pozostały aktualne co do
dwukrotności tego wynagrodzenia (art. 79 ust. pkt 3b) u.p.a.p.p.). Dał temu wyraz
Sąd Najwyższy przedstawiając postanowieniem z dnia 15 maja 2015 r. V CSK
41/14 pytanie prejudycjalne do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
Rozstrzygając zatem o odszkodowaniu w tej formie, Sąd powinien rozważyć, czy
i w tym wypadku jest to odszkodowanie o charakterze karnym jak i rozważyć
okoliczności, o których była mowa wyżej w związku z roszczeniem zakazowym,
w aspekcie zasady proporcjonalności środków, a więc w istocie w aspekcie
nadużycia prawa (por. też uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia
26 czerwca 2003 r. V CKN 411/01, OSNC z 2004 r., nr 9, poz.144).
Stosowne wynagrodzenie, o jakim stanowi art. 79 ust. 1 pkt 3b) u.p.a.p.p.,
biorąc pod uwagę, że jest dochodzone przez o.z.z. (i w okolicznościach sprawy
wyłącznie przez o.z.z. może być dochodzone) winno być ustalone zgodnie ze
wskazówkami zawartymi w art. 110 ustawy. Kryteria określone w tym przepisie
mają co prawda istotne znaczenie w procedurze zatwierdzania tabel wynagrodzeń
przez Komisję Prawa Autorskiego, jednak znajdują zastosowanie także
w odniesieniu do sytuacji, w których sąd zasądza odszkodowanie za bezprawne
korzystanie z utworów lub praw pokrewnych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
26 czerwca 2003 r. oraz wyrok z dnia 29 listopada 2006 r. II CSK 245/06 – nie
publ.). Dodać jednak należy, że model kształtowania stawki wynagrodzeń jako
procentu od uzyskiwanych wpływów został zaakceptowany przez TSUE (wyrok
z dnia 11 grudnia 2008 r., w sprawie C-52/07, Kanal 5 Ltd i TV 4 AB).
Ponadto podzielić należy stanowisko skarżącego, że ustalenie wysokości
stosownego wynagrodzenia wymagało wiadomości specjalnych, których mogła
dostarczyć opinia biegłego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu
Najwyższego dowód z opinii biegłego z uwagi na składnik w postaci wiadomości
specjalnych, jest dowodem tego rodzaju, że nie może być zastąpiony inną
czynnością dowodową, np. przesłuchaniem świadka, ani też własnym
wnioskowaniem sądu. Jeżeli więc zgodnie z art. 278 § 1 k.p.c. sąd może dojść do
10
wiadomości specjalnych wyłącznie poprzez skorzystanie z pomocy biegłego, to sąd
oddalając taki wniosek dowodowy dopuszcza się naruszenia albo art. 278 § 1 k.p.c.
albo, przy braku wniosku, nawet naruszenia art. 232 zdanie drugie k.p.c., jeżeli
z urzędu nie przeprowadza dowodu z opinii biegłego, a dowód ten jest niezbędny
dla miarodajnej oceny zasadności wytoczonego powództwa (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 29 listopada 2006 r.). Taka zaś sytuacja miała miejsce
w sprawie, skoro zgodnie z art. 110 u.p.a.p.p. wysokość wynagrodzeń
dochodzonych w zakresie zbiorowego zarządzania przez organizacje zbiorowego
zarządzania powinna uwzględniać wysokość wpływów osiąganych z korzystania
z utworów i artystycznych wykonań, a także charakter i zakres korzystania z tych
utworów i wykonań artystycznych. Przed wyczerpaniem dostępnych środków
dowodowych odwołanie się do art. 322 k.p.c. nie może być poczytane
za prawidłowe.
Z przedstawionych przyczyn Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1
k.p.c. i art. 98 § 2 k.p.c. w związku z art. 39821
k.p.c. orzekł jak w sentencji.
kc