III CNP 31/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-04-2016
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 31/15
POSTANOWIENIE
Dnia 10 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Owczarek
w sprawie z powództwa M. M. i T. M.
przeciwko E. P. i Z.P.
o wydanie nieruchomości,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 lutego 2016 r.,
na skutek skargi pozwanej Z.P.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 28 maja 2013 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Pozwana Z. P. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 28 maja 2013 r.,
w którym zmieniono wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 6 grudnia
2011 r. w sprawie z powództwa M. i T. M. o wydanie nieruchomości poprzez
nakazanie usunięcia pozwanych E.P. i Z. P. wraz z osobami prawa ich
reprezentującymi i z rzeczami z oznaczonej nieruchomości położonej w Ł. (gmina
P.) oraz nakazanie jej wydania powodom.
Skarżąca podniosła, że wyrok jest niezgodny z art. 222 § 2 k.c. oraz art. 223
k.c. Jako podstawę skargi wskazała naruszenie prawa materialnego - art. 222 § 1
k.c., podnosząc również naruszenie art. 386 § 1 k.p.c., nie powołując podstawy
naruszenia przepisów postępowania.
Sąd Najwyższy zważył:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
jest środkiem prawnym mającym, poprzez zakwestionowanie zgodności z prawem
orzeczenia, przesądzić jedną z przesłanek deliktowej odpowiedzialności
odszkodowawczej Skarbu Państwa. Stanowi ona nadzwyczajny, sformalizowany
środek procesowy, zatem regulujące ją przepisy powinny być wykładane ściśle
(por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2006 r., I CNP 14/06, nie publ.,
z dnia 28 marca 2007 r., II CNP 124/06, nie publ., z dnia 25 marca 2009 r., V CNP
93/08, nie publ., z dnia 3 czerwca 2009 r., IV CNP 116/08, nie publ.).
Zgodnie z ugruntowanym poglądem judykatury niezgodność musi mieć charakter
kwalifikowany, a nadto oczywisty. Orzeczenie niezgodne z prawem to widocznie
sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami,
albo wydane w wyniku rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania
prawa, które jest oczywiste i nie wymaga głębszej analizy prawnej, uchybiające
ogólnie przyjętym standardom rozstrzygnięć, któremu towarzyszy rażąco
błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie prawa (por. m.in. wyroki Sądu
Najwyższego z dnia 4 stycznia 2007 r., V CNP 132/06, OSNC 2007, nr 11, poz. 174;
z dnia 7 lipca 2006 r., I CNP 33/06, OSNC 2007, nr 2, poz. 35; z dnia 31 marca
2006 r., IV CNP 25/05, OSNC 2007, nr 1, poz. 17). Oznacza to, że podstawą
3
uwzględnienia skargi nie może być każde uchybienie przepisom prawa, nawet
jeżeli wystąpiło w toku postępowania (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia
7 listopada 2007 r., II CNP 129/07, nie publ., z dnia 29 października 2008 r.,
IV CNP 45/08, nie publ.).
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., do elementów konstrukcyjnych skargi należą:
oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, przytoczenie i uzasadnienie podstaw skargi,
wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
uprawdopodobnienie powstania szkody w wyniku wydania zaskarżonego
orzeczenia oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w innym
trybie nie było i nie jest możliwe.
Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego powołanie się na
wystąpienie określonej szkody, bez wyraźnego i ścisłego wskazania jej wysokości,
przedstawienia przekonującej argumentacji prawnej, która mogłaby wskazywać,
że szkoda ta została rzeczywiście stronie wyrządzona, jak również bez powołania
dowodów bądź środków uwiarygodniających twierdzenia strony w tym zakresie,
samo w sobie nie jest wystarczające do spełnienia obowiązku uprawdopodobnienia
szkody (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2014 r.,
IV CNP 33/14; z dnia 9 grudnia 2013 r., II CNP 43/13; z dnia 31 października
2013 r., III CNP 28/13 - nie publ.). W niniejszej sprawie skarżąca poprzestała
na wniosku o przeprowadzenie dowodu z orzeczeń sądowych oraz dokumentów,
nie wykazując, w jaki sposób miałyby one wiązać się z poniesioną przez nią szkodą.
Przede wszystkim jednak pozwana nie oznaczyła wysokości szkody, którą -
w swojej ocenie - poniosła. Braki te uniemożliwiają Sądowi Najwyższemu
dokonanie weryfikacji wymogu uprawdopodobnienia szkody w rozumieniu art. 4285
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Z tych względów Sąd Najwyższy skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku, jako niespełniającą wymagań ustawowych,
odrzucił (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
kc
POSTANOWIENIE
Dnia 10 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Owczarek
w sprawie z powództwa M. M. i T. M.
przeciwko E. P. i Z.P.
o wydanie nieruchomości,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 lutego 2016 r.,
na skutek skargi pozwanej Z.P.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 28 maja 2013 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Pozwana Z. P. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 28 maja 2013 r.,
w którym zmieniono wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 6 grudnia
2011 r. w sprawie z powództwa M. i T. M. o wydanie nieruchomości poprzez
nakazanie usunięcia pozwanych E.P. i Z. P. wraz z osobami prawa ich
reprezentującymi i z rzeczami z oznaczonej nieruchomości położonej w Ł. (gmina
P.) oraz nakazanie jej wydania powodom.
Skarżąca podniosła, że wyrok jest niezgodny z art. 222 § 2 k.c. oraz art. 223
k.c. Jako podstawę skargi wskazała naruszenie prawa materialnego - art. 222 § 1
k.c., podnosząc również naruszenie art. 386 § 1 k.p.c., nie powołując podstawy
naruszenia przepisów postępowania.
Sąd Najwyższy zważył:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
jest środkiem prawnym mającym, poprzez zakwestionowanie zgodności z prawem
orzeczenia, przesądzić jedną z przesłanek deliktowej odpowiedzialności
odszkodowawczej Skarbu Państwa. Stanowi ona nadzwyczajny, sformalizowany
środek procesowy, zatem regulujące ją przepisy powinny być wykładane ściśle
(por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2006 r., I CNP 14/06, nie publ.,
z dnia 28 marca 2007 r., II CNP 124/06, nie publ., z dnia 25 marca 2009 r., V CNP
93/08, nie publ., z dnia 3 czerwca 2009 r., IV CNP 116/08, nie publ.).
Zgodnie z ugruntowanym poglądem judykatury niezgodność musi mieć charakter
kwalifikowany, a nadto oczywisty. Orzeczenie niezgodne z prawem to widocznie
sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami,
albo wydane w wyniku rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania
prawa, które jest oczywiste i nie wymaga głębszej analizy prawnej, uchybiające
ogólnie przyjętym standardom rozstrzygnięć, któremu towarzyszy rażąco
błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie prawa (por. m.in. wyroki Sądu
Najwyższego z dnia 4 stycznia 2007 r., V CNP 132/06, OSNC 2007, nr 11, poz. 174;
z dnia 7 lipca 2006 r., I CNP 33/06, OSNC 2007, nr 2, poz. 35; z dnia 31 marca
2006 r., IV CNP 25/05, OSNC 2007, nr 1, poz. 17). Oznacza to, że podstawą
3
uwzględnienia skargi nie może być każde uchybienie przepisom prawa, nawet
jeżeli wystąpiło w toku postępowania (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia
7 listopada 2007 r., II CNP 129/07, nie publ., z dnia 29 października 2008 r.,
IV CNP 45/08, nie publ.).
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., do elementów konstrukcyjnych skargi należą:
oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, przytoczenie i uzasadnienie podstaw skargi,
wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
uprawdopodobnienie powstania szkody w wyniku wydania zaskarżonego
orzeczenia oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w innym
trybie nie było i nie jest możliwe.
Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego powołanie się na
wystąpienie określonej szkody, bez wyraźnego i ścisłego wskazania jej wysokości,
przedstawienia przekonującej argumentacji prawnej, która mogłaby wskazywać,
że szkoda ta została rzeczywiście stronie wyrządzona, jak również bez powołania
dowodów bądź środków uwiarygodniających twierdzenia strony w tym zakresie,
samo w sobie nie jest wystarczające do spełnienia obowiązku uprawdopodobnienia
szkody (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2014 r.,
IV CNP 33/14; z dnia 9 grudnia 2013 r., II CNP 43/13; z dnia 31 października
2013 r., III CNP 28/13 - nie publ.). W niniejszej sprawie skarżąca poprzestała
na wniosku o przeprowadzenie dowodu z orzeczeń sądowych oraz dokumentów,
nie wykazując, w jaki sposób miałyby one wiązać się z poniesioną przez nią szkodą.
Przede wszystkim jednak pozwana nie oznaczyła wysokości szkody, którą -
w swojej ocenie - poniosła. Braki te uniemożliwiają Sądowi Najwyższemu
dokonanie weryfikacji wymogu uprawdopodobnienia szkody w rozumieniu art. 4285
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Z tych względów Sąd Najwyższy skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku, jako niespełniającą wymagań ustawowych,
odrzucił (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
kc