Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 421/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Gradzik (przewodniczący)
SSN Roman Sądej
SSN Andrzej Tomczyk (sprawozdawca)
Protokolant Katarzyna Wełpa
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Aleksandra Herzoga,
w sprawie D. N.
skazanego z art. 228 § 3 kk w zw. z art. 266 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i in.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 9 lutego 2016 r.
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 3 lipca 2015 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w M.
z dnia 22 stycznia 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w zakresie kary łącznej pozbawienia
wolności orzeczonej w punkcie II b iv wobec D. N. i przekazuje
sprawę w tej części Sądowi Okręgowemu do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
Prokurator Generalny, kasacją wniesioną na podstawie art. 521 k.p.k.,
zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w G. z dnia 3 lipca 2015 r., „…w części
2
dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie kary łącznej pozbawienia wolności
orzeczonej w punkcie II b iv, na niekorzyść skazanego D. N.” i zarzucając „rażące i
mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa karnego
materialnego, to jest art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca
2015 r., polegające na orzeczeniu wobec oskarżonego D. N. kary łącznej
pozbawienia wolności w rozmiarze niższym od najwyższej z jednostkowych kar
pozbawienia wolności podlegających łączeniu”, wniósł o uchylenie wyroku w
zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Okręgowemu do
ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Sąd Rejonowy w M. wyrokiem z dnia 22 stycznia 2014 r., uznał D. N. za
winnego popełnienia:
a) w punkcie XI-ciągu trzech przestępstw zakwalifikowanych z art. 228 § 3 k.k. w zb.
z art. 266 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., za co wymierzył
mu na podstawie art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.
karę 2 lat pozbawienia wolności;
b) w punkcie XII-przestępstwa zakwalifikowanego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 228
§ 3 k.k. w zb. z art. 266 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., za co wymierzył mu na
podstawie art. 19 § 1 k.k. w z art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. karę roku
pozbawienia wolności;
c) w punkcie XIII-ciągu przestępstw opisanych w punktach od XCIX do CI aktu
oskarżenia, zakwalifikowanych z art. 231 § 2 k.k. w zb. z art. 266 § 2 k.k. w zw. z
art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., za co wymierzył mu na podstawie art. 231 §
2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. karę roku i 6 miesięcy
pozbawienia wolności;
d) w punkcie XIV-przestępstwa zakwalifikowanego z art. 291 § 1 k.k., za co
wymierzył mu na podstawie art. 291 § 1 k.k. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.
W punkcie XV wyroku, na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k., orzekł wobec
oskarżonego D. N. karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
W omawianym wyroku pominięto rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w M.
nieistotne z punktu widzenia zarzutu kasacyjnego.
3
Sąd Okręgowy w G., po rozpoznaniu sprawy z powodu m. in. apelacji
obrońcy oskarżonego D. N., wyrokiem z dnia 3 lipca 2015 r.:
a) w punkcie I b uchylił wyrok Sądu pierwszej instancji w części dotyczącej czynu
przypisanego D.N. w punkcie XIV;
b) w punkcie II b zmienił wyrok Sądu pierwszej instancji w odniesieniu do D. N. w
ten sposób, że:
i. uchylił orzeczoną w punkcie XV karę łączną pozbawienia wolności;
ii. uniewinnił go od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie XCIX aktu
oskarżenia objętego skazaniem w punkcie XIII;
iii. wyeliminował z opisu ciągu przestępstw zawartego w punkcie XIII zarzut opisany
w punkcie XCIX aktu oskarżenia i na podstawie art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3
k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;
iv. na podstawie art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 2 k.k. wymierzył karę łączną roku i 6
miesięcy pozbawienia wolności;
v. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił
wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby 3 lat;
IV. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
Omawiając ten wyrok, również pominięto rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego
nieistotne z punktu widzenia zarzutu kasacyjnego.
W uzasadnieniu zaskarżonego kasacją wyroku Sąd odwoławczy przyznał, że
karę łączną pozbawienia wolności orzekł z obrazą art. 86 § 1 k.k., bowiem
przeoczył, że w punkcie XI wyroku Sądu a quo, utrzymanym w mocy, wymierzono
D. N. karę 2 lat pozbawienia wolności.
Rażące naruszenie prawa materialnego – art. 86 § 1 k.k. słusznie więc
zarzucił w kasacji Prokurator Generalny, bowiem wymiar kary łącznej w
rozpoznawanej sprawie nie mógł być niższy niż 2 lata pozbawienia wolności. To z
kolei uzasadnia uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i
przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Okręgowemu do ponownego
rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Ponownie rozstrzygając w przedmiocie kary łącznej, Sąd ten związany
będzie bardzo wąsko ujętym zakresem uchylenia, wynikającym z tak określonych
granic rozpoznania w kasacji wywiedzionej na niekorzyść D. N.
4
Z przytoczonych powodów Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
kc