Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 156/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Owczarek (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa B. P. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "I
w B.
przeciwko P. Spółce Akcyjnej z siedzibą w B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 18 lutego 2016 r.,
skargi kasacyjnej powoda
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 27 października 2014 r.,
1) oddala skargę kasacyjną,
2) zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3600 (trzy
tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Sąd Okręgowy w Ł. wyrokiem z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie
z powództwa B. P. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą „I.” przeciwko
P. Spółce Akcyjnej o zapłatę zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 228
575,32 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 27 października 2014 r. na skutek apelacji
strony pozwanej zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w ten sposób,
że oddalił w całości powództwo i stosownie do wyniku postępowania rozstrzygnął
o kosztach postępowania.
Sąd Okręgowy ustalił, że pozwany P. jest następcą prawnym P. Z. […]. W
dniu 16 sierpnia 2010 r. została podjęta uchwała w przedmiocie połączenia spółek,
w której pozwany występowała jako spółka przejmująca. W dniu 21 czerwca 2010 r.
odbyło się Zwyczajne Walne Zgromadzenie Spółki P. Z. Porządek obrad
Zgromadzenia przewidywał między innymi powzięcie uchwały w sprawie podziału
zysku netto za okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. W porządku obrad
nie przewidziano powzięcia uchwały w sprawie przesunięcia dnia dywidendy.
Z wnioskiem o zmianę treści uchwał nr 3 poprzez ustalenie innego dnia dywidendy
i daty jej wypłaty wystąpił pełnomocnik P. E. S. A. - większościowego akcjonariusza
poprzedniczki pozwanej. W uchwale nr 3 w sprawie podziału zysku netto Spółki za
okres od 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r. w kwocie 165 354 626, 12 zł
w § 1 ust. 2 ustalono dzień dywidendy na 17 sierpnia 2010 r., a termin jej wypłaty
do dnia 30 sierpnia 2010 r.
W dniu 19 lipca 2010 r. powód złożył pozew o stwierdzenie nieważności
uchwały nr 3 Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy Spółki P. Z.
powziętej w dniu 21 czerwca 2010 r. w zakresie § 1 ust. 2 dotyczącego ustalenia
dnia dywidendy i daty jej wypłaty, ewentualnie wniósł o uchylenie przedmiotowej
uchwały we wskazanym zakresie. Sąd Okręgowy w S. w dniu 4 sierpnia 2010 r.
udzielił zabezpieczenia i zakazał wypłaty dywidendy pozwanej spółce. Sąd
Apelacyjny w dniu 17 listopada 2010 r. na skutek zażalenia strony pozwanej zmienił
powyższe rozstrzygnięcie, oddalając wniosek powoda. Sąd Okręgowy zawiesił
postępowanie w sprawie z powództwa B. P. do czasu prawomocnego
rozstrzygnięcia sprawy z powództwa M.K. przeciwko P. Spółce Akcyjnej o
3
stwierdzenie nieważności uchwały nr 3 Zwyczajnego walnego Zgromadzenia
Akcjonariuszy P. Z. z dnia 21 czerwca 2010 r. w części dotyczącej ustalenia dnia
dywidendy oraz ewentualnie o uchylenie tej uchwały, zawisłej przed Sądem
Okręgowym w S. (sygnatura akt VIII GC …/10).W tej sprawie Sąd Okręgowy
zakazał pozwanej wypłaty dywidendy do daty prawomocnego zakończenia procesu.
Sąd Apelacyjny oddalił zażalenie pozwanej na to postanowienie.
Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2011 r. Sąd Apelacyjny stwierdził nieważność
uchwały nr 3 Zwyczajnego Zgromadzenia Akcjonariuszy P. Z., które odbyło się w
dniu 21 czerwca 2010 r. w zakresie § 1 ust. 2 tej uchwały w części dotyczącej
ustalenia dnia dywidendy.
Powód posiadał na dzień 31 sierpnia 2010 r. 106 290 akcji P. Z. Dywidenda
nr 1 wynosiła 17,97 zł. W piśmie z dnia 24 czerwca 2011 r. powód wezwał pozwaną
do zapłaty na jego rzecz należnej dywidendy w kwocie 1 910 031,30 zł brutto wraz
z ustawowymi odsetkami od dnia 31 sierpnia 2010 r. do dnia zapłaty. W dniu 30
czerwca 2011 r. pozwana za pośrednictwem domu maklerskiego C. S.A. oddała do
dyspozycji uprawnionych akcjonariuszy środki pieniężne przeznaczone na wypłatę
dywidendy za okres 2009 r. W dniu 12 sierpnia 2011 r. C. przelewem bankowym
dokonało wypłaty dywidendy z okres od dnia 24 czerwca 2011 r. do dnia 30
czerwca 2011 r.
W piśmie z dnia 2011 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty na jego rzecz
kwoty 236 085,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 sierpnia 2011 r. do
dnia zapłaty tytułem skapitalizowanych odsetek od kwoty 1 910 031,30 zł za okres
od dnia 31 sierpnia 2010 r. do dnia 12 sierpnia 2011 r. Pozwana odmówiła zapłaty,
jednocześnie informując, że z uwagi na toczące się postępowanie sądowe oraz fakt
udzielenia zabezpieczenia poprzez zakaz wypłaty dywidendy, roszczenie
przysługujące powodowi stało się wymagalne dopiero w dniu 24 czerwca 2011 r.
Pozwem z dnia 5 października 2011 r. B. P. wystąpił przeciwko pozwanej o
zapłatę kwoty 2 825,80 zł tytułem odsetek za opóźnienie w wypłacie dywidendy za
okres 4 dni (15, 16, 18, 19 listopada 2010 r.). Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia
29 maja 2013 r. powództwo zostało uwzględnione do kwoty 2 721,12 zł.
4
Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 marca 2014 r. wskazał,
że prawo powoda do uzyskania zapłaty odsetek za opóźnienie w wypłacie
dywidendy należnej mu z tytułu posiadania akcji P. Z.(którego następcą prawnym
jest pozwana), z drugiej strony obowiązek pozwanej spełnienia tego świadczenia
wynika z uchwały nr 3 Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy Spółki
P. Z. z dnia 21 czerwca 2010 r. Wobec stwierdzenia nieważności uchwały w
zakresie ustalenia dnia dywidendy na 17 sierpnia 2010 r. wyrokiem Sadu
Apelacyjnego, mającym z mocy art. 427 § 1 k.s.h. w zw. z art. 427 § 4 k.s.h. moc
obowiązującą w stosunkach między spółką a wszystkimi jej akcjonariuszami,
za dzień dywidendy, a więc za dzień ustalenia kręgu akcjonariuszy uprawnionych
do udziału w podziale zysku do tego przeznaczonego, traktować należy dzień
podjęcia uchwały. Zdaniem Sądu, ma to o tyle istotne znaczenie, iż według
pierwotnej treści uchwały w zakresie dnia dywidendy, powód nie był do niej
uprawniony i dopiero wskutek stwierdzenia nieważności uchwały znalazł się
w kręgu podmiotów uprawnionych do jej otrzymania. Sąd Okręgowy wskazał,
że kwestie sporne w sprawie, tj. czy termin spełnienia świadczenia zależy od daty
wydania wyroku stwierdzającego nieważność uchwały w zakresie daty dywidendy
i wynika z treści tego wyroku, po drugie, czy na prawo do żądania zapłaty odsetek
ma wpływ postanowienie o zabezpieczeniu powództwa o stwierdzenie nieważności
uchwały poprzez zakaz jej wykonywania, należy traktować jako wskazane
w art. 481 k.c. „okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności”, które
jednak zgodnie z tym przepisem nie zwalniają dłużnika , w tym przypadku pozwanej
spółki z obowiązku zapłaty odsetek. Podkreślił, że żadna ze wskazanych kwestii nie
ma wpływu na termin spełnienia świadczenia w postaci podziału zysku, który to
termin wynika wyłącznie z uchwał określających dzień dywidendy. Sąd Okręgowy
wskazał, że wyrok stwierdzający nieważność uchwały przywraca stan prawny, jaki
powinien istnieć i to ze skutkiem od daty tej uchwały. Innymi słowy, nieważność
względna ma takie znaczenie, że wyrok ją stwierdzający nie usuwa ex lege
pozytywnych skutków uchwały, lecz przywraca z mocą wsteczną stan zgodny
z prawem w zakresie tego, czego ziszczeniu się funkcjonowanie uchwały w obrocie
się przeciwstawiało. Wyrok stwierdzający nieważność uchwały w zakresie ustalenia
daty dywidendy stwierdza, że krąg uprawnionych należy ustalać na inną datę niż
5
w pierwotnym brzmieniu uchwały, nie zmienia natomiast wysokości części zysku
przeznaczonego do wypłaty i daty wypłaty, tj. daty spełnienia świadczenia, od której
bezskutecznego upływu należą się odsetki. Sąd Okręgowy odnosząc się do kwestii
zabezpieczenia powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały poprzez zakaz jej
wykonywania, uznał, że takie zabezpieczenie nie powoduje, aby dłużnik przestał
być w stanie opóźnienia w spełnieniu świadczenia w postaci wypłaty dywidendy.
Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że postanowienie zabezpieczające ma na celu
ochronę interesu uprawnionych (w tym przypadku pominiętych pierwotnie
akcjonariuszy) i nie można wyciągać z niego takiego skutku, w efekcie którego
miałoby ono jednocześnie ograniczać ich ewentualne uprawnienia do żądania
odsetek za opóźnienie. Ponadto, zdaniem Sądu Okręgowego, aktualna pozostaje
kwestia złożenia sumy dywidendy do depozytu, co w świetle kodeksu cywilnego,
zwolniłoby pozwaną od odpowiedzialności za opóźnienie.
Sąd Apelacyjny uznają za uzasadnioną apelację strony pozwanej wskazał,
że wyrok stwierdzający nieważność uchwały w zakresie ustalenia daty dywidendy
decyduje również o kręgu osób uprawnionych do dywidendy, a to stanowi istotę
sporu w sprawie. Powód nie był właścicielem akcji w dniu 17 sierpnia 2010 r., tym
samym nie był uprawniony do dywidendy za rok 2009, gdyby dniem dywidendy był
17 sierpnia 2010 r. Był natomiast właścicielem akcji w dniu 21 czerwca 2010 r.
i uprawnionym do dywidendy za rok 2009, gdyby dniem dywidendy był 21 czerwca
2010 r.
Sąd Apelacyjny uznał, że w okresie od momentu powzięcia uchwały
o podziale zysku z dnia 21 czerwca 2010 r., ustalającej dzień dywidendy na
17 sierpnia 2010 r., do dnia uprawomocnienia się wyroku stwierdzającego
nieważność i ustalającego w konsekwencji dzień dywidendy na 21 czerwca 2010 r.,
tj. do dnia 22 czerwca 2011 r. powód nie był wierzycielem pozwanej spółki. Jak
wskazał Sąd, dopiero z dniem 22 czerwca 2011 r. powstała po stronie powoda
wierzytelność wobec pozwanej o wypłatę dywidendy za rok 2009 r., przy ustaleniu
dnia dywidendy na 21 czerwca 2010 r. Podsumowując, wierzytelność taka nie
istniała w okresie od 21 czerwca 2010 r. do dnia 21 czerwca 2011 r., a zważywszy
6
na okres objęty żądaniem pozwu, nie istniała od dnia 31 sierpnia 2010 r. do dnia
22 czerwca 2011 r.
Sąd Apelacyjny wskazał, że wyrok sądu stwierdzający nieważność uchwał
walnych zgromadzeń spółek kapitałowych ma charakter konstytutywny, ale
wywołuje skutek ex tunc. Podniósł, że istotą orzeczeń prawnokształtujących jest to,
że dopiero ich wydanie stanowi konieczną przesłankę dla zaktualizowania się
możliwości skutecznego dochodzenia odpowiednich roszczeń. Ponadto
akcesoryjny charakter roszczeń odsetkowych dodatkowo uzasadnia wniosek, iż nie
można żądać odsetek za okres, w którym nie można było żądać świadczenia
głównego, w tym wypadku wypłaty dywidendy. Wobec powyższych rozważań, Sąd
Apelacyjny uznał, że wierzytelność powoda z tytułu dywidendy za rok 2009 stała
się wymagalna z datą wydania prawomocnego wyroku stwierdzającego nieważność
uchwały o podziale zysku w zakresie ustalenia dnia dywidendy, tj. w dniu
22 czerwca 2011 r., stąd pozwana spółka popadła w opóźnienie w zapłacie od dnia
następnego. Sąd Apelacyjny ocenił jako błędne stanowisko Sądu Okręgowego
w kwestii skutków postanowienia sądowego zabezpieczającego powództwo
o stwierdzenie nieważności uchwały. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie ulega
wątpliwości, że postanowienie sądowe w przedmiocie udzielenia zabezpieczenia
wkracza w sferę prawa materialnego, wpływając na sytuację prawną uczestników
obrotu prawnego. Zatem za nietrafne należy uznać stanowisko Sądu Okręgowego,
że postanowienie zabezpieczające nie wpływa na zmianę daty spełnienia
świadczenia i prowadzi do sytuacji, w której dłużnik nie spełnia świadczenia
z powodu okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności. Sąd Apelacyjny
podkreślił, że udzielone zabezpieczenie nie pociągało negatywnych dla powoda
skutków prawnych. Gdyby nie fakt udzielenia zabezpieczenia, doszłoby do
rozdysponowania całej sumy dywidendy w następstwie wykonania uchwały, która
nie została uznana za bezwzględnie nieważną. Poza tym nie było podstaw do
złożenia dywidendy przypadającej powodowi do depozytu sądowego, bowiem do
dnia 22 czerwca 2011 r. wierzytelność nie istniała i nie była wymagalna. W związku
z powyższym powództwo podlegało oddaleniu.
Powód B. P. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia
27 października 2014 r. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa
7
materialnego przez błędną jego wykładnię i zastosowanie, mianowicie: naruszenie
art. 425 k.s.h. w zw. z art. 455 k.c. i art. 481 § 1 k.c. poprzez uznanie, że wyrok
stwierdzający nieważność uchwały nie skutkuje przywróceniem wymagalności
roszczenia o wypłatę dywidendy za okres od moment jej uchwalenia do daty
prawomocnego stwierdzenia nieważności uchwały; naruszenie art. 481 § 1 k.c. w
zw. z a art. 755 § 1 pkt 1 k.p.c. poprzez błędne uznanie, że istnienie zakazu wypłaty
dywidendy na czas trwania procesu o stwierdzenie nieważności uchwały
skutkowało brakiem istnienia wymagalności wierzytelności.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co
do istoty sprawy – zgodnie z żądaniem pozwu oraz zasądzenie od strony pozwanej
na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego
według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku
w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu
oraz zasadzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania
kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 481 § 1 k.c. wierzycielowi należą się odsetki za
opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczone od daty jego
wymagalności. Wobec tego dla ustalenia stanu opóźnienia niezbędne jest
określenie daty wymagalności świadczenia pieniężnego. Przy czym stan
opóźnienia w spełnieniu świadczenia nie może wystąpić wcześniej niż z chwilą, od
której jest ono wymagalne.
W doktrynie i judykaturze wymagalność określana jest jako stan, w którym
wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu
wierzytelności między innymi dlatego, że dłużnikowi nie przysługują żadne zarzuty
dylatoryjne lub peremptoryjne Jest to stan potencjalny, o charakterze obiektywnym,
którego początek zbiega się z chwilą uaktywnienia się wierzytelności
(por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 1991 r., III CRN
500/90, OSNCP 1992, nr 7-8, poz. 137). W przypadku zobowiązań o charakterze
terminowym przyjmuje się, że wierzytelność jest wymagalna, jeśli nadszedł termin
świadczenia, skoro od tej daty wierzyciel może domagać się spełnienia
8
świadczenia. W przypadku zobowiązań bezterminowych, termin spełnienia
świadczenia nadchodzi z momentem wezwania (art. 455 k.c.); gdy wezwanie nie
następuje, dochodzi do swoistego „wymuszenia” początku wymagalności na
zasadach określonych w art. 120 § 1 zdanie drugie k.c. (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 29 listopada 1999 r., III CKN 474/98, Lex nr 142585).
Dla początku biegu terminu przedawnienia istotne staje się odniesienie do dnia,
w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność
w najwcześniej możliwym terminie.
W związku z tym, że powód swoje roszczenie odsetkowe wywodzi
z opóźnienia wypłaty dywidendy wywołanego uchwałą walnego zgromadzenia
wspólników, wyeliminowanej z obrotu na skutek prawomocnego wyroku
stwierdzającego jej nieważność trzeba uwzględnić charakter prawny i skutki tego
orzeczenia. Do tego zagadnienia odniósł się Sąd Najwyższy w uchwale składu
siedmiu sędziów z dnia 18 września 2013 r. (sygn. akt III CZP 13/1, OSNC
2014/3/23) przyjmując, że wyrok sądu stwierdzający nieważność sprzecznej
z ustawą uchwały wspólników spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub uchwały
walnego zgromadzenia spółki akcyjnej ma charakter konstytutywny. Sąd Najwyższy
uznając, że wyrok stwierdzający nieważność uchwały wspólników w wyniku
uwzględnienia wskazanego powództwa wywiera skutek ex tunc podkreślił, że nie
oznacza to jednak, że zaskarżona uchwała była od początku nieważna. Wyrok taki
niweczy byt prawny zaskarżonej uchwały od chwili jej powzięcia, prowadząc do
stworzenia sytuacji, jakby uchwała w ogóle nie została podjęta. Możliwość
powołania się na ten skutek aktualizuje się jednak dopiero z chwilą wydania
prawomocnego wyroku stwierdzającego sprzeczność uchwały z ustawą; jego brak
oznacza, że uchwała musi być respektowana zarówno w stosunkach między
wspólnikami, jak i przez osoby trzecie, a także wykonywana przez zarząd. Zdaniem
Sądu Najwyższego należało przyjąć, że art. 425 (252) k.s.h. stanowi regulację
szczególną i wprowadził szczególną postać sankcji nieważności, różniącą się od
tradycyjnie rozumianej nieważności bezwzględnej w rozumieniu art. 58 k.c., bliższą
konstrukcji nieważności względnej, określanej również jako „unieważnialność”,
„wzruszalność” lub „zaczepialność” (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia
9
4 grudnia 2009 r., III CSK 85/09, i z dnia 24 lutego 2011 r., III CSK 150/10, oraz
uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2012 r., III CZP 84/12).
W świetle stanowiska Sądu Najwyższego możliwość nierespektowania
uchwały zgromadzenia wspólników wobec zanegowania jej skutków
w prawomocnym wyroku stwierdzającym nieważność powstaje dopiero
po uprawomocnieniu się tego wyroku. Jak słusznie podnosi się w doktrynie prawa
handlowego mimo, iż wyrok stwierdzający nieważność uchwały usuwa ją z obrotu
prawnego z mocą wsteczną ( ex tunc ), to nie przywraca on faktycznej możliwości
dochodzenia wierzytelności o wypłatę dywidendy od samego początku tj od chwili
nabycia prawa. Dlatego skuteczne dochodzenie związanych z uchwałą roszczeń
nie jest możliwe przed tą datą. Tym samym, mimo wstecznego skutku wyroku,
do czasu jego uprawomocnienia się wyłączone jest opóźnienie dłużnika
ze spełnieniem świadczeń, które aktualizują się w związku z konstytutywnym
uchyleniem bądź stwierdzeniem nieważności uchwały.
W okolicznościach faktycznych sprawy oznacza to, że roszczenia z tytułu
wypłaty dywidendy stały się wymagalne, i co z tym się wiąże, stawiały pozwaną
spółkę w stan opóźnienia, dopiero z chwilą uprawomocnienia się wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 22 czerwca 2011 r. stwierdzającego nieważność uchwały nr 3
Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy P. Z. Z tych względów
bezpodstawne jest żądanie powoda obejmujące zapłatę odsetek od dywidendy,
które mają akcesoryjny charakter tj zależą od istnienia i wymagalności głównego
długu. Odsetki uzyskują samodzielny byt dopiero od chwili kiedy dłużnik opóźnia się
z zapłatą długu głównego. Wówczas dopiero powstaje roszczenie o zapłatę
odsetek.
Wobec tego nie doszło do naruszenia wskazanych w skardze kasacyjnej
przepisów Kodeksu spółek handlowych oraz art. 481 §1 k.c. Już tylko z tej
przyczyny zaskarżony wyrok odpowiada prawu, bez względu na skuteczność
zarzutu naruszenia art. 755 § 1 pkt 1 k.p.c.
Nie ma racji skarżący domagając się jednoznacznego odrzucenia
stanowiska, że postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia poprzez zakaz
wypłaty dywidendy mogło kształtować więź obligacyjną pomiędzy spółką
10
a uprawnionym akcjonariuszem oraz mogło wpływać na termin wymagalności
roszczenia o wypłatę dywidendy. Jeśli bowiem konsekwentnie przyjąć,
że wymagalność oznacza stan umożliwiający wierzycielowi żądanie zaspokojenia
jego wierzytelności a wydany wobec dłużnika zakaz wykonania uchwały o podziale
zysku może stanowi uzasadnioną przeszkodę do wykonania zobowiązania,
to wówczas uzasadniony jest wniosek, że w czasie obowiązywania tego zakazu
roszczenie o wypłatę dywidendy było wymagalne. Spółka obowiązana do wypłat
z tytułu dywidendy mogła powoływać się na postanowienie sądu jako okoliczności
usprawiedliwiającej odmowę świadczenia w okresie obowiązywania zabezpieczenia.
Skutki te są aktualne wobec powoda, pomimo iż postanowienie zostało wydane
w sprawie z powództwa innego wspólnika. Zawarty w nim nakaz dotyczył wypłat
całości dywidendy, a poza tym należy uwzględnić rozszerzoną prawomocność
wyroku stwierdzającego nieważność uchwały zgromadzenia akcjonariuszy (art. 427
§ 4 k.s.h.).
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
k.p.c.
oddalił skargę kasacyjną powoda orzekając o kosztach postepowania kasacyjnego
stosownie do jego wyniku na podstawie art. 98 w zw. z art. 391 § 1, 39821
k.p.c.
kc
db