III CZ 2/16
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-05-2016
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 2/16
POSTANOWIENIE
Dnia 17 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie ze skargi K. S. i P. S.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 26 czerwca 2015 roku,
i poprzedzającym go wyrokiem Sądu Okręgowego
w K. z dnia 6 marca 2014 roku,
w sprawie z powództwa E. K.
przeciwko K. S. i P. S.
przy uczestnictwie interwenientów ubocznych po stronie pozwanej
S. D. i S. G.
o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 lutego 2016 r.,
zażalenia pozwanych K. S. i P. S.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 22 października 2015 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 22 października 2015 r. odrzucił - na
podstawie art. 410 § 1 k.p.c. - skargę pozwanych małoletnich K. S. i P. S.,
reprezentowanych przez matkę E. S., o wznowienie postępowania w sprawie
powództwa E. K. o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną, zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 26 czerwca 2015 r., przyjmując,
że nie została ona oparta na ustawowej podstawie. Wskazał przy tym, że
niewysłuchanie małoletnich w toku postępowania poprzedzającego wydanie
zaskarżonego wyroku nie może być utożsamiane z pozbawieniem ich możności
obrony swoich praw w rozumieniu art. 401 pkt 2 k.p.c. Stwierdził również, że skarga
została wniesiona po upływie trzymiesięcznego terminu przewidzianego w art. 407
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie małoletni pozwani wnieśli o jego uchylenie,
zarzucając Sądowi Apelacyjnemu naruszenie art. 401 pkt 2 k.p.c. i art. 407 § 1 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 407 § 1 k.p.c., skargę o wznowienie postępowania wnosi się
w terminie trzymiesięcznym liczonym od dnia, w którym strona dowidziała się
o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub
brak należytej reprezentacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona,
jej organ lub jej przedstawiciel ustawowy. Nie ulega wątpliwości, że w świetle
przytoczonego przepisu bieg terminu określonego w jego końcowej części
rozpoczyna się od dnia dowiedzenie się o sentencji wyroku, a nie od dnia
doręczenia stronie uzasadnienia wyroku (zob. m.in. postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 5 listopada 1998 r., III AO 58/98, nie publ.; z dnia 9 lutego
1999 r., I CKN 946/98, nie publ.; z dnia 19 sierpnia 2009 r., III CZ 33/09, nie publ.).
Odmiennego zapatrywania nie uzasadnia stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone
w - powołanym przez skarżących - postanowieniu z dnia 25 kwietnia 2007 r., IV CZ
14/07 (nie publ.). W orzeczeniu tym wskazano jedynie, że odrzucenie skargi jako
3
spóźnionej musi być poprzedzone dokonaniem jednoznacznych ustaleń
faktycznych co do dnia, w którym strona dowiedziała się o treści orzeczenia.
Skarżący nie kwestionowali, że wyrok Sądu Apelacyjnego został ogłoszony
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 26 czerwca 2015 r. w obecności ich
przedstawicielki ustawowej oraz ustanowionego przez nią profesjonalnego
pełnomocnika. Termin trzymiesięczny do wniesienia skargi opartej na wskazanej
przez skarżących podstawie nieważności postępowania, wynikającej z pozbawienia
ich możności działania, upłynął zatem z dniem 26 września 2015 r. (art. 112 k.c.
w związku z art. 165 § 1 k.p.c.). Tymczasem skarga została wniesiona w dniu
28 września 2015 r.
Wbrew stanowisku skarżących, Sąd Apelacyjny, uznając tę skargę za
spóźnioną, nie naruszył art. 407 § 1 k.p.c. Trafność tej oceny stanowi
wystarczającą podstawę do oddalenia zażalenia, gdyż stwierdzenie, że skarga
o wznowienie postępowania została wniesiona po upływie ustawowego terminu
czyni bezprzedmiotowym badanie innych przewidzianych dla niej wymagań.
Zbędne jest zatem roztrząsanie zarzutu zmierzającego do podważenia oceny,
że skarga nie została oparta na ustawowej podstawie wznowienia.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
k.p.c. w związku
z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
jw
eb
POSTANOWIENIE
Dnia 17 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie ze skargi K. S. i P. S.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 26 czerwca 2015 roku,
i poprzedzającym go wyrokiem Sądu Okręgowego
w K. z dnia 6 marca 2014 roku,
w sprawie z powództwa E. K.
przeciwko K. S. i P. S.
przy uczestnictwie interwenientów ubocznych po stronie pozwanej
S. D. i S. G.
o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 lutego 2016 r.,
zażalenia pozwanych K. S. i P. S.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 22 października 2015 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 22 października 2015 r. odrzucił - na
podstawie art. 410 § 1 k.p.c. - skargę pozwanych małoletnich K. S. i P. S.,
reprezentowanych przez matkę E. S., o wznowienie postępowania w sprawie
powództwa E. K. o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną, zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 26 czerwca 2015 r., przyjmując,
że nie została ona oparta na ustawowej podstawie. Wskazał przy tym, że
niewysłuchanie małoletnich w toku postępowania poprzedzającego wydanie
zaskarżonego wyroku nie może być utożsamiane z pozbawieniem ich możności
obrony swoich praw w rozumieniu art. 401 pkt 2 k.p.c. Stwierdził również, że skarga
została wniesiona po upływie trzymiesięcznego terminu przewidzianego w art. 407
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie małoletni pozwani wnieśli o jego uchylenie,
zarzucając Sądowi Apelacyjnemu naruszenie art. 401 pkt 2 k.p.c. i art. 407 § 1 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 407 § 1 k.p.c., skargę o wznowienie postępowania wnosi się
w terminie trzymiesięcznym liczonym od dnia, w którym strona dowidziała się
o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub
brak należytej reprezentacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona,
jej organ lub jej przedstawiciel ustawowy. Nie ulega wątpliwości, że w świetle
przytoczonego przepisu bieg terminu określonego w jego końcowej części
rozpoczyna się od dnia dowiedzenie się o sentencji wyroku, a nie od dnia
doręczenia stronie uzasadnienia wyroku (zob. m.in. postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 5 listopada 1998 r., III AO 58/98, nie publ.; z dnia 9 lutego
1999 r., I CKN 946/98, nie publ.; z dnia 19 sierpnia 2009 r., III CZ 33/09, nie publ.).
Odmiennego zapatrywania nie uzasadnia stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone
w - powołanym przez skarżących - postanowieniu z dnia 25 kwietnia 2007 r., IV CZ
14/07 (nie publ.). W orzeczeniu tym wskazano jedynie, że odrzucenie skargi jako
3
spóźnionej musi być poprzedzone dokonaniem jednoznacznych ustaleń
faktycznych co do dnia, w którym strona dowiedziała się o treści orzeczenia.
Skarżący nie kwestionowali, że wyrok Sądu Apelacyjnego został ogłoszony
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 26 czerwca 2015 r. w obecności ich
przedstawicielki ustawowej oraz ustanowionego przez nią profesjonalnego
pełnomocnika. Termin trzymiesięczny do wniesienia skargi opartej na wskazanej
przez skarżących podstawie nieważności postępowania, wynikającej z pozbawienia
ich możności działania, upłynął zatem z dniem 26 września 2015 r. (art. 112 k.c.
w związku z art. 165 § 1 k.p.c.). Tymczasem skarga została wniesiona w dniu
28 września 2015 r.
Wbrew stanowisku skarżących, Sąd Apelacyjny, uznając tę skargę za
spóźnioną, nie naruszył art. 407 § 1 k.p.c. Trafność tej oceny stanowi
wystarczającą podstawę do oddalenia zażalenia, gdyż stwierdzenie, że skarga
o wznowienie postępowania została wniesiona po upływie ustawowego terminu
czyni bezprzedmiotowym badanie innych przewidzianych dla niej wymagań.
Zbędne jest zatem roztrząsanie zarzutu zmierzającego do podważenia oceny,
że skarga nie została oparta na ustawowej podstawie wznowienia.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
k.p.c. w związku
z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
jw
eb